Ścibor-Rylski Zbigniew - LISTA NR 11, ps. „Motyl, ur. 10 marca 1916 - generał, prezes Zarządu Głównego Związku Powstańców Warszawskich. Uczestnik powstania warszawskiego, żołnierz batalionu „Czata 49”. Podczas okupacji hitlerowskiej i walk powstańczych dowódca 2 kompanii I batalionu 50. Pułku Piechoty. Jeden z członków Rady Honorowej Budowy Muzeum Powstania Warszawskiego. Sprzeciwia się wzniesieniu przy Placu Grzybowskim w Warszawie pomnika upamiętniającego ludobójstwo dokonane na narodzie polskim przez bandytów z tzw. UPA. Pomnik ma kształt drzewa, którego konary są w kształcie rozpietych skrzydeł. Do pnia drzewa, podobnie jak na fotografii dokumentujacej zbrodnię tzw. UPA, przywiązane są za główki zwłoki dzieci. Autorem projektu pomnika jest prof. Marian Konieczny. Według Ścibora-Rylskiego pomnik będzie szerzył nienawiść.

ŚLEPOWRON-WRÓBLEWSKI Karol - firma geodezyjna „Geo-Kart w Toruniu.

Śleszyńska Hanna - warszawianka. W 1982 r. ukończyła warszawską PWST. Gwiazda kabaretu Olgi Lipińskiej, w którym występuje od 1990 r. Zagrała postać Józi w głośnym filmie „Boża podszewka w reżyserii Izabeli Cywińskiej. Wraz z Piotrem Gąsowkim (była jego żoną), Robertem Rozmusem, Wojciechem Kaletą występuje w spektaklu muzycznym „Tercet czyli Kwartet od 1993 roku. Na jej dorobek artystyczny składa się również wachlarz ról teatralnych u Adama Hanuszkiewicza w Teatrze Nowym, a także w Teatrze Komedia, gdzie grała w „Kramie z piosenkami Schillera oraz w przedstawieniu „Happy end Bertolda Brechta. W telewizji występuje w telenoweli „Rodzina zastępcza, a także w komediowym sitkomie „Daleko od noszy.  

Ślęk Jan – LISTA NR 13, dyrygent i pedagog. Od 1956 współpracuje z Wrocławską Operą i Operetką. Jest założycielem i dyrygentem „Sinfoniety Wrocławskiej przy Filharmonii oraz Kameralnej Orkiestry Akademickiej przy Uniwersytecie Wrocławskim. Od 1974 mieszka we Wrocławiu na Grabiszynku

Ślęk Ludwika – LISTA NR 13, profesor doktor habilitowany nauk filologicznych na Uniwersytecie we Wrocławiu. Autorka takich książek jak m.in.: Koncept w kulturze staropolskiej, Duma staropolska: z dziejów poezji melicznej.

Śliwa Stanisław - urodzony 2 maja 1909 roku w Warszawie. Rodzice: Jozef i Anna. Skończyl prawo na UW w 1931 roku. Do wojny pracował jako sędzia w Warszawie. Od 1940 do 1944 przebywał w ZSRR. Od 1944 roku w WP. Podprokurator WPR w Krakowie. Wiceprokurator WPR w Kielcach. Prokurator WPR w Rzeszowie i Katowicach. Stopień - ppłk. Od 1953 roku w rezerwie. Zmarl w 1984 roku. na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wroclaw 2005 rok.

Śliwiński Jan - (ur. 1921), generał dywizji WP, doktor nauk wojskowych, działacz społeczny. Od 1945 roku członek PPR. Żołnierską służbę rozpoczął w czerwcu 1941 r. w Armii Radzieckiej. Od lipca 1943 roku służył w szeregach ludowego Wojska Polskiego. Po ukończeniu Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie zajmował odpowiedzialne stanowiska dowódczo-sztabowe. Od 1960 r. posiada stopień generała dywizji. Od 1987 w stanie spoczynku.

Śliwiński Józef-Flaumenbaum - major, szef Wydziału Wydawniczego „Służba Polsce. Nie umiał poprawnie mówić po polsku.

Śliwiński Krzysztof - LISTA NR 11, ur. 1940, polonofob, dziennikarz, były działacz warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Współpracował z żydokatolewackimi „Znakiem, „Więzią i „Tygodnikiem Powszechnym. W 1989 roku zastępca redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej. Członek Prezydium Zarządu Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Izraelskiej. Atakował Prymasa Polski Józefa Glempa w trakcie wydarzeń na oświęcimskim Karmelu, a bronił rabina Weissa („GW z dn. 28.08.89 r.). Za swą postawę został nagrodzony nominacją na ambasadora RP w Maroku w 1990 roku. Następnie został rzecznikiem MSZ, a później pełnomocnikiem MSZ ds. kontaktow z diasporą żydowską. Ten ostatni awans był wyjątkowo trafny.

Śliwiński Krzysztof – LISTA NR 9, pracownik dydaktyczny Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.

Śliwka Marek - właściciel poznańskiego biura podróży Logos Travel - Marek Śliwka, który przez wiele lat pracował w biurze podróży LOGOS TOUR. Kilka lat temu postanowił się usamodzielnić,więc założył własne zawłaszczając część nazwy poprzedniego renomowanego pracodawcy. Jesteśmy w posiadaniu licznych dowodów jego oszustw wobec naiwnych klientów którzy nierozważnie skorzystali z usług jego biura. Z upodobaniem delektuje się koszrną kuchnią. Na stronie jego biura można wyczytać taką oto reklamówkę. Z wielką przyjemnością informujemy, że nasza firma została laureatem konsumenckiego konkursu jakości usług - „NAJLEPSZE W POLSCE - THE BEST IN POLAND uzyskując certyfikat a jak jest naprawdę oto opinie o Logos Travel - Marek Śliwka za: Gazeta.pl : Byłam też ze Śliwką i nie mogę powiedzieć nic dobrego. Żeby nie być posądzoną o stronniczość dodam, że wraz z większością uczestników złożyliśmy zbiorową reklamację. Konkrety: fatalny ciągle pijany niekompetętny przewodnik, standard hoteli drastycznie odbiegający od obiecanego, autobus w Nepalu - składak zagrażający bezpieczeństwu, nieskoordynowane terminy itd. Porażka! Odradzam zdecydowanie! Zaniża standard hoteli do tego pijący (niekoniecznie wodę) piloci. Wyjazd to totalna porażka. Pilot kazał nam udwać rodzinę, aby nie brać miejscowego przewodnika, za którego należy płacić. Jednym słowem biuro zeszło na psy!!! I potwierdzają to nasi przyjaciele z innych wspólnych wypraw na cały świat. Przenieśliśmy sie do konkurencji.

Ślizińska Milada – LISTA NR 9, krytyk sztuki, kurator wystaw międzynarodowych w CSW w Warszawie.

Śliż Małgorzata - Uniwersytet Jagiellnoński, Kraków. Brała udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich (Kraków 2002) - autorka rozdziału Prawo małżeńskie dla galicyjskich Żydów (1948-1914).

Ślósarska Magda – LISTA NR 9 - Działała w firmie zajmującej się m. in. drukiem oraz kolportażem TM na terenie całego kraju, zwaną w różnych okresach „Firmą, „***, Szansą, „Mysią 5, „Piechurem. Korespondentka Polskiej Izby Pośredników Ubezpieczeniowych i Finansowych.

Ślusarczyk Jacek – LISTA NR 5, urodzony 31 marca 1951. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (1975 r.). W 1979 r. obronił pracę doktorską w Wojskowej Akademii Politycznej w Warszawie. Obecnie pracownik naukowy w Samodzielnej Pracowni Studiów Sowietologicznych Instytutu Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych, popularnonaukowych i publicystycznych oraz pięciu pozycji książkowych: „ Zagadnienia sojuszu polsko - radzieckiego w programach i działalności lewicy polskiej w latach 1941 - 1945 (1981), „Polityka rządu generała Władysława Sikorskiego wobec ZSRR. Z dziejów stosunków polsko - radzieckich od września 1939 r. do kwietnia 1943 r., (1985), „Powstanie i działalność ruchu obrońców pokoju w latach 1948 - 1957, (1987),„Sprawa katyńska. Zbiór dokumentów z okresu drugiej wojny światowej,(1989), „Stosunki polsko - radzieckie 1939 -1945(1991).

Śmiechowska Teresa - pracuje w Instytucie Adama Mickiewicza. Koordynuje program „Sezon polsko-izraelski. Będzie on realizowany w latach 2008-2009 i obejmie promocję nauki i kultury żydowskiej w Polsce. O skali przedsięwzięcia niech świadczy fakt, że do końca kwietnia odbyto już ponad 50 spotkań z przedstawicielami strony izraelskiej. Cały ten „cyrk jest związany z obchodami 60 rocznicy proklamowania państwa Izrael oraz z 40 rocznicą marca 1968 roku. Skoro Żydzi maja obchodzić rocznicę powstania państwa Izrael w Polsce, to tylko czekać jak rządząca koalicja zaproponuje przeniesienie obchodów polskiego święta niepodległości do Izraela. Rocznica w roku 2008 także będzie okrągła, a znaczna część rządzącej ekipy czułaby się bardzie swojsko. Nie ma to jak rodzinne klimaty. Członek komitetu organizacyjnego międzynarodowej konferencji (w języku angielskim) „Abraham Joshua Heschel. Philosophy and inter-religious dialogue: between Poland and America, która odbyła się na UW w dniach 25-27 czerwca 2007. Konferencję zorganizował Instytut Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego przy udziale Żydowskiego Seminarium Teologicznego w Nowym Jorku, Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie, Instytutu Adama Mickiewicza oraz Uniwersytetu w Poczdamie; konferencja korzystała też ze wsparcia Fundacji Fritza Thyssena. (źródło: <http://prchiz.free.ngo.pl/prchizaktualnoscipopup.html>).

Śmieja Folrian – LISTA NR 4, ur. w 1925 r., poeta, tłumacz, badacz literatury hiszpańskiej. Podczas okupacji wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. W 1944 roku zbiegł do Anglii. Po wojnie studiował anglistykę i iberystykę na Uniwersytecie Londyńskim. Należał do grupy poetów polskich skupionych wokół pism „Merkuriusz Polski i „Kontynenty, którego był redaktorem naczelnym. Potem wyjechał do Kanady, wykładał w University of Western Ontario. W latach 90. prowadził zajęcia na iberystyce Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Uniwersytetu Opolskiego. Debiutował w 1953 roku zbiorem wierszy „Czuwanie u drzwi. Swoje wiersze, szkice literackie, wspomnienia publikował m .in. w „Odrze, „Tygodniku Powszechnym, „Poezji, „Więzi. Jest autorem licznych szkiców, tłumaczeń (m.in. J.R. Jimeneza), opracował „Poezje Arabsko-Andaluzyjskie.

Śmigiel Stanisław – LISTA NR 9 - ur. 24 listopada 1953 w Lipnie. Absolwent Wydziału Elektroniki Politechniki Gdańskiej (1978). Podczas studiów działacz SKS w Gdańsku. Od 1977 współpracownik KSS „KOR i niezależnego pisma „Robotnik; współpracownik WZZ Wybrzeża i niezależnego pisma „Robotnik Wybrzeża. 1978-86 pracownik Toruńskiej Przędzalni Czesankowej „Merinotex. W 1979 sygnatariusz Karty Praw Robotniczych, wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany przez SB. Aresztowany w czasie strajków w sierpniu 1980, zwolniony na mocy Porozumień Sierpniowych. W Związku od września 1980, członek KZ w swoim zakładzie pracy. W 1981 współtwórca Toruńskiego KOWzP, w listopadzie sygnatariusz deklaracji założycielskiej Klubów Rzeczpospolitej Samorządnej „Wolność Sprawiedliwość Niepodległość. 13 grudnia 1981 internowany, więziony w ZK w Potulicach (pomysłodawca gazetki „Potulicka Agencja Prasowa PAP) i Strzebielinku; zwolniony w lipcu 1982. W 1983 współtwórca podziemnego Wydawnictwa „Kwadrat; konstruktor aparatury nadawczej, która pozwoliła wyemitować kilka audycji na fonii programu telewizyjnego. Aresztowany w grudniu 1984, skazany przez Sąd Rejonowy w Toruniu na 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na 3 lata oraz grzywnę. Na początku 1986 inicjator Klubu Myśli Politycznej, twórca niezależnego pisma „Inicjatywy (później „Przegląd Pomorski). 1986-88 członek RKW Toruń, 1988-89 członek toruńskiej RKK. Od 1988 właściciel firmy „Pandator. 1990-91 w ROAD, 1991-94 w Unii Demokratycznej, od 1994-2005 Unii Wolności. Angażował się w różne akcje - wybory lokalne, prezydenckie, kiedy kandydowali Tadeusz Mazowiecki i Jacek Kuroń. Dostał etat pełnomocnika ds. informacji niejawnych w Kujawsko-Pomorskim Urzędzie Wojewódzkim za czasów AWS-UW. Zorganizował na miesiąc przed dymisją (z powodu niewywiązywania się z zaleceń kontroli wewnętrznych i zewnętrznych, tajne dokumenty były źle zabezpieczone ) w Toruniu pod patronatem wojewody ogólnopolską konferencję na temat terroryzmu. Po zwolnieniu z urzędu wojewódzkiego Śmigiel nie był długo bezrobotny. Wkrótce został pełnomocnikiem prezydenta Torunia ds. informacji niejawnych. Po zmianach na wyższych stanowiskach zdymisjonowany.

Śpiewak Jakub - Prezes Fundacji Kidprotect, zajmującej się walką z pornografią dziecięcą i pedofilią. Jego wujem jest Paweł Singer.

Śpiewak Jan - syn Pawła -Śpiewaka. Urodzony w mroźny styczeń 1987 roku na Dworcu Ariela Szarona w Tel Awiwie. Obywatelstwo w zależności od potrzeb. Wzrost - za mały w stosunku do wagi. Waga - za duża w stosunku do wzrostu. (ok. 5 razy) Pozycja - kopacz kostek. Charakterystyka gracza - agresywny i nieudolny, często prowokuje nerwowe sytuacje, lubi kartofle, chroniczny ksenofob. Umiejętności piłkarskie - umie kiwać piłkę, dobrze się przewraca i symuluje, sam sznuruje buty. To on jest autorem zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa przez Leszka Bubla. Przestępstwo miało polegać na wydrukowaniu i rozpowszechnianiu „Biuletynu, w którym znajdował się artykuł pod tytułem: „Czy Polska jest pod żydowska okupacją?. Całe wydarzenie miało miejsce we Wrześni w trakcie ostatnich prawyborów. Prokuratura błyskawicznie sporządziła akt oskarżenia, „nie bawiąc się w prawne procedury. Kolejne oskarżenie za ten sam artykuł z „Biuletynu pochodzi z Lublina, a jego autorem jest Aleksander Rozenfeld uznający siebie za Żyda. Widocznie można dostać w JUDEOPOLONII dwa różne akty oskarżenia za ten sam „przestępczy czyn. Od marca 2007 r. pełni funkcję przewodniczącego  Żydowskiej Ogólnopolskiej Organizacji Młodzieżowej (ZOOM) .

Śpiewak Paweł - ur. 17 kwietnia 1951 w Warszawie LISTA NR 4, 8, żydowski socjolog i historyk idei, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, publicysta, poseł na Sejm V kadencji z ramienia Platformy Obywatelskiej. Syn pisarzy: Anny Kamieńskiej i Jana Śpiewaka. W 1973 ukończył studia w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1984 uzyskał stopień doktora, zaś w 2000 doktora habilitowanego. Jest pracownikiem naukowym Instytutu Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Pełnił tam funkcję kierownika Zakładu Historii Myśli Społecznej. Wykłada również w Wyższej Szkole Mediów im. Jerzego Giedroycia oraz Szkole Wyższej im. Bogdana Jańskiego. Zajmuje się socjologią ogólną, socjologią polityki, historią myśli i filozofii społecznej oraz politycznej. Od wielu lat bada i popularyzuje zachodnią filozofię i teorię polityki, zwłaszcza myśl liberalną i konserwatywną (m.in. Johna Stuarta Milla, Johna Actona, Ervinga Goffmana, Michaela Oakeshotta, Leo Straussa czy Erica Voegelina). Zajmuje się także problematyką przemian politycznych i społecznych w Polsce i Europie Środkowej. Związany ze środowiskiem Klubu Inteligencji Katolickiej i „Więzi. Był współzałożycielem podziemnego kwartalnika „Res Publica (1979). Od 1980 działał w NSZZ „Solidarność, pracując w Regionie Mazowsze. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Przykład jego twórczości to „Księga nad księgami: Midrasze.
W wywiadzie udzielonym Krzysztofowi Różyckiemu z Angory (nr z 2 stycznia 2006r.) zatytułowanym Trupa SLD wyprowadzić Śpiewak grubiańsko sponiewierał postać jednego z największych polskich polityków - Romana Dmowskiego, stwierdzając m.in.: „Nie mam żadnej wątpliwości, że Dmowski był ideologicznym łobuzem i stworzył to wszystko, co jest najgorsze w polskiej tradycji
Polonofob, komunista, libertyn, historyk idei, socjolog, publicysta, znawca i autor tradycji i literatury rabinicznej. Członek „Otwartej Rzeczpospolitej, (oficjalnie) „Stowarzyszenia przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii powstałego w 1999 r. Stowarzyszenie liczy ponad 300 członków o różnych przekonaniach politycznych, różnych wyznań i bezwyznaniowych; głównie jednak pochodzenia żydowskiego oraz komuniści i ateiści. Stowarzyszenie otrzymuje finansowe wsparcie ze strony antypolskiej, powiązanej z masonerią i światową finansjerą żydowskiej Fundacji im. Stefana Batorego. Rada Programowa żydowskiego pisma „Midrasz. W wywiadzie dla „Die Welt opowiedział się za budową Gazociągu Północnego. Skrytykował szefową polskiego MSZ Annę Fotygę za lekzeważenie demokratycznych procedur oraz negatywne stanowisko wobec konstytucji UE. 17 września 2005 roku, podczas prawyborów parlamentarnych we Wrześni do grupy PPN-owców rozdających biuletyn podszedł ze swoim synem Śpiewak, wrzeszcząc: „To wy chcecie bić i mordować Żydów! Wezwał policję, która przyjęła od niego zawiadomienie przeciwko Leszkowi Bublowi jako sprawcy incydentu!!! Prokuratura we Wrześni najpierw odmówiła wszczęcia śledztwa, ale w kilka miesięcy później po zażaleniu i interwencji u ministra Ziobro i już posła PO Śpiewaka przedstawiła zarzut Leszkowi Bublowi jako autorowi publikacji „Czy Polska jest pod żydowską okupacją? Jest to zemsta Śpiewaka za replikę Leszka Bubla wobec obelżywej publicznej wypowiedzi Śpiewaka na temat Romana Dmowskiego. Bandyckie metody walki politycznej obecnej władzy z Leszkiem Bublem i PPN-em dowiodły, że Polska jest już pod żydowską okupacją. W „Głosie Polskim z dn. 13-19.02.2007 r. w artykele Michała Miłosza pt. „Międzynarodowi kapusie możemy przeczytać m.in.: „Poseł Paweł Śpiewak pożalił się niemieckiemu „Die Welt, że Kaczyńscy niszczą Polskę i normy społeczne i dalej. „Moi najlepsi studenci nie chcą pracować dla tego państwa, ponieważ się za to państwo wstydzą. Śpiewak wstydzi się głównie za minister Fotygę, przy czym jako oczywiste przejawy niekompetencji pani minister podaje jej sprzeciw wobec budowy niemiecko-rosyjskiego rurociągu pod Bałtykiem oraz wobec europejskiej konstytucji. Za III RP się nie wstydził?. „Francuski myśliciel Guy Sorman zapytywał w kontekście tych niesławnych wynurzeń Śpiewaka dla „Die Welt: „Postawmy sobie również pytanie, czy moralne jest, by polski poseł oczerniał swój kraj w Niemczech i sugerował Europejczykom, że Polska stala się krajem faszystowskim („Fakt z 6 lutego 2007). Jest jedną z 10 osób, które złożyły pozew w Sądzie Okręgowym Warszawa-Praga przeciwko Leszkowi Bublowi za: „Bezprawne naruszenie ich dóbr osobistych, a mianowicie ich czci i godności jako ludzi oraz jako obywateli RP, a także naruszenia ich dobra osobistego w postaci wolności. Uważają, że tzw. treści antysemickie według nich, znieważają wszystkich obywateli RP. Żądają 20.000 złotych zadośćuczynienia na cele społeczne. Śpiewak wchodzi w sklad Rady Naukowej rocznika „Zagłada Żydów wydawanego przez Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN.
Oto fragment artykułu, który ukazał się w piśmie Jerzego Urbana Nie w nr 47 z 2007 roku:
 - Panie Pośle, czyli osoba, która ma ojca, który był np. w Ministerstwie Bezpieczeństwa, nie powinna się zajmować polityką, tak?
 - Musi coś z tym zrobić. Musi powiedzieć wyraźnie, skąd się wywodzi (m) Cimoszewicz, wstępując do PZPR, będąc przez lata jej aktywnym działaczem, brał na siebie odpowiedzialność za całe zło tego ustroju, w tym również za wszelkie zbrodnie popełnione przez formacje przemocy, dla których pracował jego ojciec. Łaska późnego urodzenia tu nie obowiązuje. PRL zaistniał i trwał dzięki aparatowi przemocy politycznej i ideologicznej. Historia PRL i historia rodzinna Cimoszewicza są ze sobą najgłębiej zespolone. Przypominam dzieje tej rodziny nie dlatego, by wypominać komuś zachowania ojca, ale po to, by powiedzieć, że Cimoszewicz przez lata moralnie i politycznie akceptował czyny swego rodzica i brał na siebie brzemię odpowiedzialności za całe dzieje komunistycznego ustroju („GW z 14 października oraz 17 października 2005 r.). Tak się składa, że nie tylko historia rodziny Cimoszewiczów jest najgłębiej zespolona z historią PRL, ale także historia rodziny Śpiewaków. Tatuś Cimoszewicza robił w bezpieczeństwie chroniąc świeżo narodzony ustrój Polski przed jego wrogami, natomiast tatuś Pawła Śpiewaka robił w nadbudowie starając się meblować głowy Polaków na nową modłę. Jeden był w Ludowej stróżem prawa, drugi - inżynierem dusz. Poeta Jan Śpiewak debiutował przed wojną. Drukował w „Lewarze i „Sygnałach. Współpracownicy tych pism odegrali potem znaczącą (niektórzy wręcz decydującą) rolę we wspieraniu radzieckich władz w przyłączonym do ZSRR Lwowie i zapewnianiu im współpracy literatów, uczonych i innych członków elity umysłowej. Gdy Lwów zajęli Rosjanie, najpierw część twórców, którzy znaleźli przytulisko we Lwowie, aprobowała „lojalkę pióra Aleksandra Wata pt. „Polscy pisarze radzieccy, a potem wstępowała do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy. Ojciec Pawła, poeta Jan Śpiewak, też dokonał wyboru. 30 kwietnia 1941 r. ukazał się numer „Almanachu Literackiego, w którym opublikował wiersz pt. „Rozmowa z przyjacielem (str. 61):

Ty widzisz jego wzrok, to radość.
Szczęście, rzekłem, i powiedzieliśmy
wzajemnie
będziemy dalej iść przez kraty więzień,
ognie burz, bo On jest w tobie, on jest
we mnie (...)
A myśmy dalej szli jak bojownicy
Stalinowskiej epoki. Nie chyłkiem,
nie podstępem. Na sobie czując Wodza
wzrok, czas pochylaliśmy wciąż
jaśniej
ku sobie, aż nadszedł w tankach i dni
czerwony wyścig
wyzwolił nasze pieśni ze smutku. Jak
burza biją, grzmot jak tasak.
Tak przyjacielu, przeżytym dniom
pozdrowienie, a teraz w szeregu armii
harmoniści
do marszu podajemy takt idącym
po zwycięstwo masom.

Nie ma co się śmiać - czasy były tragiczne, wybory śmiertelnie poważne. Jan Śpiewak do końca pozostał wierny swoim literackim przyjaźniom i politycznym przekonaniom, gdy w latach 1947-1949 publikował w łódzkim „Głosie Robotniczym. Od roku 1950 redagował „Twórczość. A więc w czasie najbardziej trudnym dla literatów - już po kongresie szczecińskim z roku 1949, na którym zadekretowano żdanowowski realizm socjalistyczny jako obowiązujący model kultury polskiej.
Twórczość poetycka Jana Śpiewaka nie stała się natchnieniem mas budujących socjalizm. Nie ma ona orlego lotu. Jest dosyć zawiłym rozpamiętywaniem dzieciństwa spędzonego na Ukrainie i późniejszych ukraińskich tragedii, które stały się udziałem całej jego rodziny. Widok śmiertelnych dołów z ciałami przysypanymi wapnem prześladował go przez całe życie. Ściana domu ciągle kojarzyła mu się z murem, pod którym stoją skazani na rozstrzelanie, ciężarówka - z łapanką. Dlatego, choć jego polityczne wybory były jednoznaczne, nie nam oceniać, ile w nich było gorącej wiary, że to, co idzie do Polski ze Wschodu, jest bardziej sprawiedliwe od tego, co było, a ile strachu albo koniunkturalizmu niezbyt utalentowanego poety. W każdym razie jego syn Paweł Śpiewak do końca swych dni musi dźwigać bagaż ojcowskich wyborów. Zgodnie z tym bowiem, co on dzisiaj bredzi, obciążają go one na równi z życiorysem i wyborami, którymi ojciec Włodzimierza Cimoszewicza obciąża swojego syna. Zresztą ani jeden, ani drugi nie odcinają się od swoich ojców, co ładnie o nich świadczy.
W roku 1979 Paweł Śpiewak wybrał wiersze ojca do wydanej w ramach PIW-owskiej serii „Kolekcja polskiej literatury współczesnej książki pt. „Narodziny słowa. Nie ma tam jednak nie tylko „Rozmowy z przyjacielem, ale także wzruszającego (w drugiej swej części) wiersza pt. „Do syna:

Końcami palców twoich chciałbym
zostać
I pochylając nisko dni przed tobą,
gałęzią
Być i falą być, gołębiem strojnym
w śnieg
I krokiem trawy unoszącej twoje
stopy.

Kim jak kim, ale gołębiem strojnym w śnieg, czyli białym gołąbkiem pokoju, to Paweł Śpiewak nie jest. To akurat marzenie Jana Śpiewaka pozostało niespełnione.
„Lewar
- wydawane w Warszawie w latach 1933-1936 czasopismo społeczno-literackie powstałe z inspiracji Komunistycznej Partii Polski. „Lewar dążył do wypracowania marksistowskich kryteriów oceny literatury współczesnej i przewartościowania tradycji literackiej. Omawiał bieżącą twórczość związaną z życiem i walką mas pracujących.
„Sygnały - miesięcznik społeczno-kulturalny i literacki wydawany we Lwowie (1933-1934 i 1936-1939). W pierwszym okresie o profilu liberalno-demokratycznym. Wydawanie przerwał brak pieniędzy. Wznowione zradykalizowały się, stając się ogólnopolskim pismem lewicowej inteligencji. Występowało ono przeciwko niemieckiemu faszyzmowi i krajowemu autorytaryzmowi. Pismo popularyzowało idee społecznego socjalizmu i marksizmu. W „Sygnałach drukowali m.in. Schulz, Bieńkowski, Borejsza, Wędrychowski, Dobrowolski, Grosz, Kruczkowski, Wasilewska, Pasternak, Putrament, Kuncewiczowa, Weintraub, Wittlin. (W tamtym okresie chodziły pogłoski, że „Sygnały mogły wznowić działalność i ukazywać się aż do wojny dzięki cichemu wsparciu ZSRR). Nie 47/2007

Śpiewak Ruta – LISTA NR 4, magister Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych, Uniwersytet Warszawski, Katedra Socjologii Moralności i Aksjologii Ogólnej.

Śpiewak Tomasz-Mermon - muzyk, Australia.

Śpiewakowski Kazimierz - urodzony 11 września 1925 roku w Pilicy, pow. Olkusz. Rodzice: Władysław i Józefa z d. Kozak. W 1945 roku wstępuje do WP. Nie zdaje egzaminów do Oficerskiej Szkoły Lotniczej i dezerteruje. W 1947 roku ujawnia sie w Olkuszu przed Komisją Amnestyjną przy PUBP. W 1949 roku zmobilizowany do WP. Asesor WPR we Wroclawiu. Oficer śledczy WPR w Rzeszowie. Asesor WPG w Warszawie. Stopień - chorąży. Od 1952 roku w rezerwie. Zmarł w 1998 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 rok.

Środa Magdalena - LISTA NR 4, 8, 10, etyk, filozof, feministka , publikowała m.in. w żydokomunistycznej: „Gazecie Wyborczej, „Polityce, „Tygodniku Powszechnym. Były Pełnomocnik Rządu ds. Równego statusu Kobiet i Mężczyzn. Nienawidzi Kościoła i wartości chrześcijanskich. W „Wysokich obcasach (nr 339) napisała, że: „Rzeczywistym motywem zakazu aborcji jest nacjonalizm i źle pojęta troska o demografię („Nasz Dziennik - „Wprost przeciw Narodowi i Kościołowi, prof. Jerzy Robert Nowak, 12 lipca): „Przypomnijmy, że M. Środa jeszcze jako minister w SLD-owskim rządzie „wsławiła się antykatolickimi twierdzeniami - pomówieniami, że „Kościół ponosi jakąś winę za przemoc w rodzinie i że Kościół „nie ma woli pomagać samotnym matkom. Ojcem M. Środy jest prof. Ciupak Edward, który w czasach PRL był doradcą przy KC PZPR.

Środa Patryk – LISTA NR 9.

Świaniewicz Paweł – LISTA NR 5, ur. 23 mają 1961 w Warszawie, prof. Uniwersytetu Warszawskiego.

Światło Józef-Izaak Fleischfarb - ur. 1 stycznia 1915 r. w Medynie koło Zbaraża, zm. w 1975 r. Był synem Gabriela Fleischfarba, magazyniera w młynie. Ukończył jedynie siedem klas szkoły podstawowej, po czym pracował w Krakowie jako szewc. W młodości działał w organizacji syjonistycznej „Gordonia, a następnie od 1933 roku w Komunistycznym Związku Młodzieży w Krakowie, za co został aresztowany w 1934 i 1936 roku. W połowie 1936 ożenił się z Frydą Zollman (pomimo iż oboje należeli do KZMP, wzięli ślub rabinacki). Od 1936 roku działał w związkach zawodowych. Przedostał się na tereny południowo-wschodniej Polski okupowane przez Armię Czerwoną. Z tych czasów wspominał - Kiedy widziałem stosunek NKWD i komunistów sowieckich do starych komunistów polskich, nie przyznawałem się do mojej przeszłości komunistycznej. Po pewnym czasie pobytu na terenach zajętych przez ZSRR został aresztowany i wywieziony w głąb Związku Radzieckiego. Tam poznał i 26 kwietnia 1943 poślubił swą drugą żonę, Justynę Światło i przyjął jej nazwisko (prawdopodobnie nie wiedząc, co się stało z jego rodziną w Krakowie i z pierwszą żoną). Służąc w batalionach pracy skorzystał z amnestii w 1943 roku. Nie zabiegał o przyjecie do armii gen. Andersa, natomiast wstapił do polskiej dywizji Zygmunta Berlinga, podporządkowanej komunistom. Po ujawnieniu swej komunistycznej przeszłości szybko awansował, już w 1943 roku został podporucznikiem i oficerem w wydziale politycznym w LWP. Znany był z osobistego uczestnictwa w przesłuchaniach aresztowanych z użyciem siły oraz w obławach i pacyfikacjach. Odegrał decydującą role w najważniejszych zatrzymaniach oraz aresztowaniach tamtego okresu. Głównie dzięki znajomości z pierwszym wiceministrem Mietkowskim Światło był w 1945 roku kolejno zastępcą komendanta Urzędu Bezpieczeństwa w Warszawie, Olsztynie i Krakowie. W 1948 roku już w stopniu majora został przez R. Romkowskiego przeniesiony z powrotem do MBP w Warszawie. Wpływy Światły szybko stały się większe niż jego bezpośredniego przełożonego, specjalne zadania przeznaczone dla Departamentu X odbierał wprost od Bolesława Bieruta. M.in. na postawie osobistego polecenia Bieruta aresztował w Krynicy Władysława Gomułkę i jego żonę Zofię. Wykonywał aresztowania innych prominentnych działaczy, jak marszałka Michała Rolę-Żymierskiego, któremu skonfiskował wysadzany brylantami radziecki Order Zwycięstwa (odznaczenia nie odnaleziono po ucieczce Światły). Miał też prawo do bezpośrednich rozmów telefonicznych z Ławrientijem Berią, ówczesnym wicepremierem i marszałkiem ZSRR w szczególnie ważnych wypadkach. W dwóch szafach żelaznych w jego gabinecie, znajdowały się wszystkie najtajniejsze kartoteki, akta i dokumenty aparatu bezpieczeństwa i Biura Politycznego Partii i jedynie on miał do nich stały dostęp. Jak później wspominał - ... były tam dowody i zeznania każdego czołowego działacza partii przeciw każdemu innemu, zarówno w partii jak i poza nią, gotowe do wykorzystania w chwili politycznie właściwej. Tak opisuje spotkanie z nim działacz podziemia niepodległościowego Mieczysław Grygorcewicz: „Na pytania zadawane przez Światłę (...) początkowo nie odpowiadałem, byłem obojętny na wszystkie groźby i krzyki, opanowała mnie apatia, przede mną stanęłą wizja śmierci. Przecież jestem w rękach wroga i to w rękach żydowskich, których w UB nie brakowało. Poczułem do nich ogromny wstręt, przecież miełem do czynienia z szumowiną społeczną, przeważnie wychowaną w rynsztoku nalewkowskim. Światło - Żyd z pochodzenia, mając pistolet w ręku, oświadczył mi, że jeżeli nie podam swego miejsca zamieszkania, strzeli mi w łeb (...) Światło przyprowadził Halickiego, kierownika sekcji śledczej, który również był Żydem i ten rozpoczął śledztwo wstępne (...) Oficerowie ubowscy zmieniali się często. (...) Światło nadzorował tajne więzienie w Miedzeszynie, gdzie do metod wydobywania zeznań należało m.in. skazywanie na klęczenie na podłodze z cegieł z podniesionymi do góry rękami przez 5 godzin, przepędzanie nago korytarzami z jednoczesnym chłostaniem stalowymi prętami, bicie pałką splecioną ze stalowych drutów ( wg T.Grotowicz, „Józef Światło - „Nasza Polska, 22 lipca 1998r). - Nadzorował arcysekretny departament w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego zajmujący się nadzorem nad czołowymi kadrami aparatu partyjnego. Strażnik politycznej ortodoksji. Wicedyrektor departamentu śledczego MBP, osobiście torturował wielu polskich patriotów, szczególnie okrutnie zachowując się podczas przesłuchań działaczy dawnego Stronnictwa Narodowego. Mówił: „Teraz popamiętacie, co to jest antysemityzm, katując ich do omdlenia. Znany był fakt, że jeden z przesłuchiwanych przez Światłę i towarzyszy Polaków, polany zimną wodą po omdleniu, z bólu wracając do przytomności powiedział: „(...) antysemityzm nigdy u nas nie prowadził do tortur, jak wasz antypolonizm. (wg: C. Leopold K. Lechicki, - „Więźniowie polityczni w Polsce w latach 1945-1956, wyd. podziemne, Gdańsk 1981, s. 15). W listopadzie 1953 roku, Bolesław Bierut za pośrednictwem Jakuba Bermana polecił ppłk. Józefowi Światle uzyskać we wschodnioniemieckim ministerstwie bezpieczeństwa (Stasi) tzw. „uciszenie (wyeliminowanie) Wandy Brońskiej. W tym celu Światło wyjechał do Berlina Wschodniego wraz z dyrektorem Departamentu X Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego płk. Anatolem Fejginem. Na miejscu odbył konferencję z sekretarzem stanu ministerstwa bezpieczeństwa Erichem Mielke, przedłożył mu całą dokumentacje i w imieniu polskiej bezpieki zażądał uciszenia Wandy Brońskiej. Mielke przyrzekł, że poczyni odpowiednie kroki. Mając trochę czasu razem z Fejginem postanowili przejechać się kolejką i przypadkowo znaleźli się w Berlinie Zachodnim w sektorze francuskim. Józef Światło wspominał - Tam zobaczyliśmy wielkie sklepy bardzo ładnie urządzone, ogrom towarów, zupełnie odcinające się od Berlina Wschodniego. Raczej uważaliśmy, że jesteśmy we Wschodnim Berlinie, tylko że dotychczas nie widzieliśmy centrum. Weszliśmy do sklepu i zaczęliśmy kupować różne rzeczy, które nam się podobały w owym czasie. Kiedy mieliśmy zapłacić za towar, okazało się, że potrzebne nam są zachodnie marki i wtedy dopiero zorientowaliśmy się, że znajdujemy się w Berlinie Zachodnim. Józef Światło uciekł następnego dnia, 5 grudnia 1953 roku. Wspominał - Na drugi dzień wraz z pułkownikiem Fejginem udaliśmy się na nowo do Berlina Zachodniego. Ja z zamiarem ucieczki, on z zamiarem zakupienia rzeczy, które mu się podobały. Gdy przejechaliśmy do Berlina Zachodniego, wstąpiłem do jednej takiej budki z zamiarem wymieniania pieniędzy na zachodnie. Płk. Fejgin był na ulicy przed tym sklepem, czekał na mnie. Umówiliśmy się w ten sposób, że następnie on wejdzie i wymieni walutę. Liczyłem, że po jego wejściu do sklepu będę mógł odejść od niego i zwyczajnie uciec, będę miał trochę czasu na odłączenie się. W Berlinie Zachodnim zgłosiłem się do władz amerykańskich. Było to dla nich zupełne zaskoczenie, kiedy się wylegitymowałem i kiedy dowiedzieli się, kim jestem. W Berlinie Zachodnim spędziłem tylko jedną noc. 6 grudnia 1953 roku, czyli już następnego dnia, amerykańskie władze przewiozły Józefa Światłę z Berlina do Frankfurtu, następnie 23 grudnia odleciał specjalnym samolotem do Stanów Zjednoczonych, do Waszyngtonu, gdzie rozpoczął nowe życie. Występował w audycjach Radia Wolna Europa pt. „Za kulisami partii i bezpieki, a jego wystąpienia oraz zrzucane od lutego 1955 roku za pomocą balonów 40-stronicowe ulotki pod tym samym tytułem doprowadziły do głębokich zmian w bezpiece i likwidacji MBP. Sprawa emisji audycji Światły wzbudziła nie tylko w zespole Polskiej Sekcji RWE silne kontrowersje i sprzeciwy etyczne wobec osoby ocenianej jak kat. Audycje wprowadzono na antenę w wyniku osobistej decyzji Jana Nowaka-Jeziorańskiego. Ujawnienie nieoczekiwanej ucieczki Światły spowodowały histeryczne reakcje władz PRL - natychmiast wysunięto standardowe oskarżenie, że był długoletnim, zakonspirowanym agentem wywiadu USA, który podstępnie wkradł się na zajmowane stanowiska. Jego wystąpienia zostały później wydane w formie książki. W Polsce pozostawił żonę oraz dwoje dzieci. Był niewątpliwie jednym z największych zbrodniarzy okresu stalinowskiego w Polsce.

Świątek Małgorzata - działaczka lewicowa, w Polsce i Australii, współpracowała z Greenpeace, walczyła o prawa Kurdów i Palestyńczyków, aktywistka antywojenna. Skarbniczka stowarzyszenia ATTAC.

Świątek-Ochmann Monika - Uniwersytet Jagiellnoński w Krakowie. Brała udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich (Kraków 2002) - autorka rozdziału Mistyka milczenia Andre Nehera.

Świątkowska - Pakuła Maria - LISTA NR 15, polonistka, I LO w Poznaniu.

Świątkowski Henryk - 2 kwietnia 1896 - 22 marca 1970 r. - prawnik, działacz społeczno-polityczny; specjalista w dziedzinie prawa wyznaniowego i rolnego, minister sprawiedliwości w rządzie KRN. Od 1923 członek PPS. Współzałożyciel Zrzeszenia Prawników Polskich i Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli.

Świątkowski Wilhelm płk - Urodzony 1.1.1919 r. w Grenówce, woj. odeskie. Absolwent Instytutu Prawa a Charkowie (1940 r.). Od 1940 r. w Armii Czerwonej jako: oficer śledczy, szef prokuratury 204 Dywizji Piechoty. Dyplomowany prawnik wojskowy ZSRR. Od czerwca 1944 r. w Ludowym Wojsku Polskim na stanowiskach: szefa Wojskowej Prokuratury 1 Dywizji Piechoty, prokuratora Wojskowej Prokuratury w Poznaniu, prokuratora Prokuratury Marynarki Wojennej. W 1950 r. Komisja Wojskowa Biura Politycznego Komitetu Centralnego PZPR (Partii Robotniczej) powołała Świątkowskiego na prezesa Najwyższego Sądu Wojskowego. W 1954 r. wyjechał do Rosji. Prezes Świątkowski wspomagany przez osadzonych w najważniejszych ogniwach aparatu terroru „doradców radzieckich, przekonany, że partia powierzyła mu misję dziejową wprowadził rządy despotyczne. Zorganizował „żelazne zespoły tj. trójki sędziowskie złożone z całkowicie uległych sędziów, ślepo wykonujących polecenia władz zwierzchnich. W oparciu o teorię Stalina o zaostrzającej się walce klasowej, wojskowy aparat represji szukał wszędzie wrogów, a gdy takich nie znalazł posługiwał się prowokacją.

Świda-Zięba Hanna – LISTA NR 4, jest socjologiem i pedagogiem, profesorem w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych UW i na Wyższej Szkole Psychologii Społecznej w Warszawie, autorką znaną z wielu popularnych pozycji dotyczących młodzieży, m.in. takich książek, jak „Człowiek wewnętrznie zniewolony, „Wartości egzystencjalne młodzieży lat 90., „Urwany lot, „Młodzi w nowym świecie. Publikuje m.in. w „Gazecie Wyborczej. Prowadzi liczne badania nad antysemityzmem. „Żyda Owsiaka słuchajcie i dużo mu dajcie, Panie, Panowie, mam inne zdanie. To orkiestra żydowskiej przemocy i pieniędzy wyłudzanie - napisał ktoś wprawną ręką w Warszawie, w tramwaju linii 18 (numer boczny 1181). Przeczytane 10 stycznia b.r., dzień przed finałem Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Czy jest to przejaw antysemityzmu, czy też nie? W przeprowadzonych w połowie ubiegłego roku przez OBOP prostych, ale bardzo pomysłowych metodologicznie badaniach, które miały na celu stwierdzenie, jak powszechny jest w świadomości społecznej antysemicki, „klasyczny stereotyp o nadmiernym wpływie Żydów na sprawy kraju, okazało się, że u 19 procent badanych stereotyp ten jest dość dobrze ugruntowany, a u kolejnych 24 procent - nieco mniej, jednak w sytuacji, w której pojawi się antysemicki bodziec, może on zostać uaktywniony. Każdy rzetelny badacz społeczeństwa powie, że wobec liczb należy zachować dystans i sceptycyzm, że nie należy stwierdzać na podstawie jednego badania, i jednego tylko wymiaru antysemityzmu, że w Polsce jest kilkadziesiąt procent antysemitów i że pojęcie antysemityzmu każdorazowo musi być odniesione do pytań, za pomocą których został stwierdzony, ponieważ dla badacza nie ma „antysemityzmu w ogóle.

Świderska Barbara - St.-Paruzel - Dziennikarka, Austria.

Świderska Joanna - LISTA NR 15, pracuje w Instytucie Ekonomii UMCS w Lublinie.

Świderska Joanna – LISTA NR 13,

Świdowska Alina - aktorka Teatru Żydowskiego w Warszawie. Ur. 1953 roku. I Festiwalu Kultury Żydowskiej Warszawa Singera - 14 - 17.10.2004. II edycja Festiwalu Kultury Żydowskiej Warszawa Singera 15-18 września 2005. 4. Festiwal Kultury Żydowskiej Warszawa Singera 2007.   

Świerczewski Karol-Walter Goltz lub Tenenbaum - ur. 22 lutego 1897 w Warszawie, zginął 28 marca 1947 pod Jabłonkami koło Baligrodu. Nazwisko Świerczewski było jego rewolucyjnym pseudonimem. „Żyd z pochodzenia pisał o nim M. J. Chodakiewicz w książce „Żydzi i Polacy 1918-1955, Warszawa 2000, s. 399. Współmorderca 17 tysięcy księży, zakonnic, dzieci z sierocinców w Hiszpanii. Był wiceministrem Obrony Narodowej. Polonofob, był członkiem SDKPiL. W 1916 r. został powołany do armii rosyjskiej i wysłany na front. W 1918 r. walczył w oddziałach Armii Czerwonej przeciwko oddziałom atamana Kaledina na froncie południowym. W pierwszą rocznicę rewolucji październikowej wstąpił do Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików). W 1919 r. został dowódcą kompanii w 123. Pułku Strzelców Armii Czerwonej, którą dowodził w czasie walk nad rzeką Doniec. Za zasługi w tych walkach został mianowany dowódcą batalionu, a w 1920 r. odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. Podczas wojny polsko-bolszewickiej, Świerczewski został na własną prośbę skierowany na front zachodni i walczył jako dowódca batalionu Armii Czerwonej przeciw wojskom polskim. W czasie tych walk został dwukrotnie ranny. Był komendantem Szkoły Wojskowo-Politycznej, Sekcji Polskiej Międzynarodówki Komunistycznej, w której szkolono polskich komunistów, wysyłanych następnie w roli agentów OGPU/NKWD, na ziemie II Rzeczpospolitej. W latach 1936-1938 brał udział w wojnie domowej w Hiszpanii (pod pseudonimem „generał Walter). Pseudonim zawdzięczał dzięki 2 pistoletom Walther, którymi zabijał dezerterów. Urodził się w Warszawie przy ulicy Kaczej na Woli. Powybuchu I wojny światowej w sierpniu 1915 ewakuowany w głąb Rosji, początkowo do Kazania, następnie do Moskwy. Do Polski powrócił dopiero w 1944 r. jako generał Ludowego Wojska Polskiego. W międzyczasie, w roku 1940 r. został mianowany generałem majorem Armii Czerwonej. Należy zwrócić uwagę na to, że jako jeden z nielicznych po powrocie z Hiszpanii, mimo represji awansował dalej. W Hiszpanii Świerczewski poznał i zaprzyjaźnił się z pisarzem Ernestem Hemingwayem. „Wyróżnił się w 1941 roku nad Wiaźmą jako dowódca 248. dywizji piechoty Armii Czerwonej tym, że po paru dniach z 10 000 żołnierzy zostało mu pięciu. Dowództwo, widząc przerażającą niekompetencję i pogłębiający się alkoholizm „Waltera, na dwa lata przesunęło go do szkolenia rezerw. Jego alkoholizm oraz zupełne nie liczenie się z życiem i zdrowiem podległych mu żołnierzy wywoływało liczne konflikty z gen. Zygmuntem Berlingiem, dowódcą 1. Armii WP. Częściowo z tego też względu odsunięty od dowodzenia, w okresie od sierpnia do września 1944 organizował 2. Armię WP. W grudniu 1944 roku został dowódcą 2. Armii WP. Na jej czele brał udział w działaniach bojowych w forsowaniu Nysy Łużyckiej, na terenie Łużyc i Czech w kwietniu i maju 1945 r., gdzie znów wyróżnił się niekompetencją w dowodzeniu. Dzięki interwencji dowódcy Frontu, marszałka Iwana Koniewa, ściągnięciu posiłków sowieckich i przegrupowania pozostałych oddziałów polskich, 2. Armia WP uniknęła całkowitej klęski, choć w bitwie pod Budziszynem od 21 do 26 kwietnia 1945 2. Armii Wojska Polskiego z przebijającym się w kierunku Berlina zgrupowaniem wojsk niemieckich Schörner a powierzona dowództwu Świerczewskiego armia poniosła porażkę. Przekazy świadków tamtych wydarzeń wskazują, że Świerczewski nie był w stanie w ogóle dowodzić swymi wojskami, ponieważ w chwili natarcia Niemców był w stanie zamroczenia alkoholowego. W całej dwutygodniowej operacji łużyckiej w kwietniu 1945 2. Armia straciła 57% swoich czołgów, a straty w ludziach wyniosły 4902 poległych, 2798 zaginionych bez wieści i 10 532 rannych, co stanowiło aż 27% wszystkich strat poniesionych przez całe Ludowe Wojsko Polskie na froncie przez 20 miesięcy istnienia od października 1943 do maja 1945. Pomimo tych zawinionych przez Świerczewskiego klęsk 1 maja 1945 został on mianowany generałem broni. Po wojnie był generalnym inspektorem osadnictwa wojskowego. Od 14 lutego 1946 pełnił funkcję II wiceministra Obrony Narodowej. Walter nigdy nie był polskim oficerem. Zawsze służył swojej sowieckiej ojczyźnie. Do LWP był tylko odkomenderowany, jak setki innych generałów zza wschodniej granicy. Czynnie zwalczał niepodległe państwo polskie, a potem polskich patriotów. („Kurier Codzienny, z dn. 30.03.-01.04.2007., „Bohaterowie z UB, Marcin Kurkowski). W styczniu 1944 r. został członkiem Centralnego Biura Komunistów Polskich w ZSRR. Od 1946 pełnił funkcję wiceministra obrony narodowej oraz członka KC PPR. Był współodpowiedzialny za represje wobec żołnierzy AK, w sądach przy 2. Armii WP w Lublinie, wydających wyroki na byłych żołnierzy AK. Zginął w Bieszczadach zastrzelony przez bandytów z UPA lub własnych towarzyszy. „Obecnie wiadomo już niezbicie, że został zastrzelony w ramach masowej likwidacji tzw. „Hiszpanów - uczestnikow wojny domowej w Hiszpanii (...). Pod Baligrodem, w strzelaninie zginął tylko Świerczewski trafiony trzema pociskami, z których jeden trafił go od tyłu! Wiele lat później został zamordowany Żyd Jan Gerhard, który wtedy był przy Świerczewskim i dużo wiedział, a jeszcze więcej widział. Zginął z rąk tuzinkowych kraminalistów. To samo miało, w latach 70., spotkać 24-karatowego Mariana Naszkowskiego, który z ramienia PPR prowadził dochodzenie w sprawie smierci Świerczewskiego i posiadał w swoich zbiorach pełne dossier tego wydarzenia. Kiedy napadnięto na jego mieszkanie, Naszkowski przebywał z rodziną poza domem. Zadusili jego gosposie i splądrowali mieszkanie. Nie jest jednak pewne czy napastnicy nie wybrali celowo pory nieobecności Naszkowskiego, aby go oszczędzić, a tylko przejąć dokumenty! („Grabarze polskiej nadziei, H. Pająk, str. 274). Był współodpowiedzialny za represje wobec żołnierzy AK. W marcu 1947 wyjechał na inspekcję garnizonów wojskowych w Bieszczadach, gdzie trwały walki z partyzanckimi oddziałami UPA. Zginął 28 marca 1947 w potyczce pod Jabłonkami koło Baligrodu. Według oficjalnej wersji, poległ w zasadzce zorganizowanej przez sotnię „Bira. Dziś już wiadomo, że dokonała tego sotnia Stepana Stebelskiego „Chrina, która oczekując na transport zaopatrzenia natrafiła na inspekcję wojskową dowodzoną przez samego generała. Mimo to okoliczności jego śmierci wzbudzały i nadal wzbudzają sporo emocji. Są powodem licznych dywagacji. Część współczesnych historyków, zwłaszcza prawicowych, uważa, że Świerczewski mógł zostać celowo poświęcony przez kierownictwo państwowe i partyjne, aby jego śmierć mogła stać się pretekstem do rozpoczęcia Akcji „Wisła, nie jest to jednak potwierdzone. Zastanawiającą okolicznością są małe straty po stronie WP w starciu (3 osoby dla porównania: w zasadzce zorganizowanej 1 kwietnia 1947 na tej samej drodze przez tę samą sotnię zginęło 30 z 32 wopistów). Żołnierze przyjęli fakt śmierci Świerczewskiego ze skrywaną ulgą, był bowiem dowódcą bardzo nielubianym. Pamiętano dobrze jego „wyczyny pod Budziszynem. Po jego śmierci władze komunistyczne w PRL kreowały go na bohatera narodowego. Mimo, że nie zapierał się swojego pochodzenia i afiszował ateizmem władze zorganizowały mu katolicki pogrzeb. Dodać należy, że mówiono o nim, iż „nie kłaniał się kulom, co jest rzekomo prawdą, ale wynikało z ciężkiego alkoholizmu i psychicznej degradacji poalkoholowej. Kilkakrotnie, będąc w stanie całkowitego upojenia alkoholowego, opuszczał bezpieczne okopy czy schrony, narażając się na śmierć. Był żołnierzem mającym w pogardzie życie ludzkie, dla którego liczyła się komunistyczna ideologia, stąd też być może wynikał zupełny brak talentów dowódczych. Brat Maksym zginął na froncie niemieckim w 1943. Córka Zora była żoną płk. Wozniesieńskiego - szefa Centralnego Zarzadu Informacji Wojskowej, osławionego kata polskich oficerów.

Świerczewski Tadeusz – LISTA NR 9 - ur. 9 września 1942 roku w Warszawie działacz opozycji demokratycznej w PRL. Absolwent Politechniki Wrocławskiej Wydział Inżynierii Sanitarnej i Ochrony Środowiska, oraz studium podyplomowego na Wydziale Budownictwa (ukończone w 1972 w systemie wieczorowym). W roku 2000 ukończył Papieski Wydział Teologiczny. W 1964 rozpoczął pracę w wrocławskim Przedsiębiorstwie Montażu Urządzeń Chłodniczych i Chemicznych „MOSTOSTAL jako kierownik Działu Produkcji, jednocześnie pracując na 1/2 etatu jako projektant (do roku 1976). W roku 1976 rozpoczął pracę na Akademii Medycznej w Pracowni Projektowej jako główny projektant (do 1982). W latach 90. był rzeczoznawcą budowlanym oraz prowadził własną pracownię projektową; w 2000 roku został rzeczoznawcą ochrony konserwacji obiektów zabytkowych. Od 1979 do 1980 r. Tadeusz Świerczewski był związany z podziemnym wydawnictwem „Biuletyn Dolnośląski, współpracował również, jako kolporter, z nielegalnym wydawnictwem NoWa. W sierpniu 1980 r. uczestniczył w zakładaniu Komitetów Strajkowych MKS na Dolnym Śląsku. Był działaczem NSZZ „Solidarność, delegatem Regionu Dolny Śląsk. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. był współzałożycielem Regionalnego Komitetu Strajkowego NSZZ „Solidarność i jednym z jego najaktywniejszych działaczy oraz więźniem politycznym (uniewinniony w 1994). W swoim domu w dniu 13 grudnia 1981 zmontował wraz z Kornelem Morawieckim i zespołem redakcyjnym wydawnictwa „Z Dnia Na Dzień drukarnię. Używał pseudonimów „Rustejko, „Orsza, „Brat. Był organizatorem sieci wrocławskich zakładów w ramach Regionalnego Komitetu Strajkowego. Prowadził m.in. szkolenia (nauka pisania i drukowania na ramkach) w największych wrocławskich zakładach: Hutmen, Fadroma, FAT, Pilmet, Polar. Był jednym z organizatorów „Grupy Radiowców, tajnej struktury podziemnej pod kontrolą Kornela Morawieckiego, na bazie której powstało później zarówno Radio „Solidarności Walczącej, jak i struktura kontrwywiadu „SW. Wchodził w skład redakcji „Z Dnia na Dzień, zajmując się m.in. ochroną jej członków. Był jednym z współzałożycieli organizacji „Solidarność Walcząca i pomysłodawcą jej nazwy. Uczestniczył w powoływaniu oddziałów „SW w Gdańsku, Warszawie i Poznaniu. 15 czerwca 2007 r. otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski z rąk prezydenta RP.

Świerczyńska Renata - piosenkarka, wokalistka zespołu Charming Beauties. Absolwentka klasy klawesynu średniej Szkoły Muzycznej w Krakowie. Laureatka Festiwali Piosenki w Opolu i w Toruniu. Profesjonalną karierę rozpoczęła w zespole Maryli Rodowicz oraz w poznańskim zespole wokalnym S-26 przy orkiestrze Zbigniewa Górnego. Z zespołem Marcus zdobyła nagrodę w Koncercie Premier w Opolu, co zaowocowało nagraniami dla Polskiego Radia. Śpiewała również jazz z zespołami Old Metropolitan Jazz, Beale Street Band, Boba Band i Jazz Band Ball. Z zespołem Mr. Bobers Friends wystąpiła na Festiwalu Jazz Jamboree. W 1992 rozpoczęła współpracę z Jackiem Chruścińskim w zespole Charming Beauties, rejestrując płytę „Womanizer. Od początku roku 2007 ponownie występuje i nagrywa z tym zespołem. Występowała także w Kabarecie Jana Pietrzaka „Pod Egidą a z Leopoldem Kozłowskim nagrała płytę „Leopold Kozłowski ostatni klezmer Galicji - The Last Klezmer of Galicia - album pieśni żydowskich z tekstami Jacka Cygana, która osiągnęła status złotej płyty.

Świerczyńska-Jelonek Danuta – LISTA NR 4, pedagog, pracownik Katedry Pedagogiki Społecznej na Uniwersytecie Warszawskim.

Świerk Alfred - profesor z Uniwersytetu w Erlangen.

Świerszcz Henryk - Żydowski Ośrodek „Brama grodzka w Lublinie.

Świerżewska Ewa – LISTA NR 9, tłumaczka książek.

Świetlik Konrad - ur. 15 września 1911 - zm. 4 września 1998 w Warszawie. Generał, 1946-48 dowódca KBW, 1948-1954 wiceminister bezpieczeństwa publicznego. Absolwent kursu NKWD w mieście Gorki w 1941. Członek PZPR.

Świeżawski Stefan - profesor KUL, filozof. Związany ze środowiskiem krakowskiego miesięcznika „Znak i „Tygodnika Powszechnego. W dniu 03.05.97. został odznaczony Orderem Orła Białego przez prezydenta żydokomuny Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Święcicki Antoni - LISTA NR 15, lekarz, Laski, Zakład dla Niewidomych

Święcicki Marcin - LISTA NR 11, ur. 17 kwietnia 1947 w Warszawie, doktor ekonomii, publicysta ekonomiczny, w młodości sportowiec - brązowy medalista Mistrzostw Europy juniorów w skoku w dal. Stypendysta Uniwersytetu Harvarda i George Washington University w USA. W latach 80. działał w „strukturach poziomych PZPR, członek KC PZPR, uczestnik obrad „Okrągłego Stołu ze strony rządowej, współautor propozycji urynkowienia gospodarki. Poseł na Sejm PRL X kadencji (1989-1991). Minister współpracy gospodarczej z zagranicą w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, osiągnął dodatni bilans handlowy. Podpisywał pierwszą umowę gospodarczą o współpracy z Unią Europejską oraz stał na czele zespołu opracowującego przyjęty przez Sejm rządowy raport o kosztach i korzyściach przystąpienia do Unii. W latach 1994-1998 prezydent m. st. Warszawy. Po roku 1998 doradca gospodarczy prezydenta Litwy Valdasa Adamkusa. W latach 1998-2001 wiceminister gospodarki, członek zespołu Jana Kułakowskiego negocjującego warunki przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Od 1991 członek Unii Demokratycznej, później Unii Wolności, członek jej władz krajowych. Od 2006 wiceprzewodniczący Partii Demokratycznej. Kandydat do Sejmu w wyborach 2005. W wyborach samorządowych 2006 wybrany na radnego Sejmiku Województwa Mazowieckiego. Prywatnie zięć żydowskiego działacza komunistycznego Eugeniusza Szyra, członka biura politycznego KC PZPR.

Świtek Małgorzata- działaczka RACJI PL w Polsce i Australii, współpracowała z Greenpeace, aktywistka antywojenna. Skarbniczka stowarzyszenia ATTAC.

Tabako Tomasz – LISTA NR 4, profesor na Georgia State University, redaktor ukazującego się w USA pisma „2B. Oporacowa wraz z Maciejem Wostowickim książkę Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność. Posiedzenie 3-4 listopada 1981 r. opatrzoną wstępem Andrzeja Paczkowskiego.

 Taborska Agnieszka – LISTA NR.16, pisarka, tłumaczka, historyk sztuki. Jest autorką literackiego reportażu „Polubić muzykę country. Dziennik amerykańskiej podróży, powiastki lingwistycznej „W malinowym dżemie, esejów o francuskim surrealizmie, kilku książek dla dzieci wydanych w Niemczech, Korei i Japonii, powieści „Senny żywot Leonory de la Cruz oraz przekładów Philippea Soupaulta, Rolanda Topora i Gisele Prassinos. Ostatnio ukazało się jej „Abecadło Topora (W.A.B., 2005) - szeroko zakrojony projekt przekroju przez całość twórczości Rolanda Topora.

Taborska Hanna – LISTA NR 4, prof.dr hab., językoznawca, slawista, Instytut Slawistyki PAN.

Taborski Roman – LISTA NR 4, historyk literatury i teatru, autor książek Pożegnanie Wiednia. Szkice literackie i teatralne, Dramaty Stanisława Wyspiańskiego na scenie po 1939 roku.

Taboryski Michał - właściwie Mojżesz Taboryski - ur. 2 maja 1910 r. - funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa Polski Ludowej m.in. zastępca kierownika Wydziału Cenzury Resortu Bezpieczeństwa Publicznego w latach 1944-1946, kierownik wydziału „B MBP w 1946. Członek Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi, WKP (b), PPR i PZPR.

Tairow Aleksander - reżyser filmowy, wchodził w skład Żydowskiego Komitetu Antyfaszystowskiego w ZSRR. („Midrasz, styczeń 2005).

Tajchman Maria – LISTA NR 13.

Tajtelbaum Tania - polska aktorka żydowskiego pochodzenia, która zasłynęła głównie z ról w przedwojennych żydowskich filmach i sztukach teatralnych w języku jidysz.

Tal Jan - urodzony 19 marca 1922 roku w Kuckach, pow. Święciany. rodzice: Mikolaj i Stanislawa z d. Jakubowicz. Od 1943 do 1944 przebywa w Berlinie, gdzie zostal wywieziony przez Niemców. Od 1944 do 1946 roku w WP w KBW. W 1951 ponownie zmobilizowany do WP. Sluchacz OSP. Asesor WPR w Krakowie. Od 1953 roku w rezerwie. Do 1973 roku pracowal fizycznie. Od 1973 roku jest pracownikiem umysłowym w Instytucie Pediatrii Akademii Medycznej w Krakowie. Awansowany na ppor. w 1978 roku. Zmarł w 1998 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 rok.

Talit Jakow - „Zastępca komendanta dywizji pancernej pod Winnicą. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 17).

Tanan Czesław - ur. 30 września 1923 r. w m. Nowaki, pow. Sarny na Wołyniu. Pułkownik Wojska Polskiego, oficer wywiadu wojskowego. Od 1955 roku asystent attaché wojskowego w Waszyngtonie, od 1969 w Londynie.

Tanenbaum Natan - Znany w latach 60. publicysta i satyryk. Mieszka w Sztokholmie, gdzie prowadzi kabaret „Krakowskie Przedmieście.

Tanikowski Artur - wziął udział w PROGRAMIE OGÓLNOPOLSKICH OBCHODÓW VII DNIA DIALOGU CHRZEŚCIJAŃSKO-ŻYDOWSKIEGO 12 STYCZNIA 2004r. w Poznaniu jako kurator wystawy w Galeria U Jezuitów p.t. „Nasi Bracia Starsi Malarstwo, rysunek i grafika ze zbiorów Żydowskiego Instytutu Historycznego .

Tansman Aleksander - 1897-1986, kompozytor. Po wojnie odwiedzał Polskę ze swoimi autorskimi koncertami. Otrzymał Medal Związku Kompozytorów Polskich za „wybitny wkład do kultury polskiej, Złotą Odznakę Orderu Zasługi PRL oraz odznakę Zasłużonemu dla Kultury Polskiej.

Taran Adam - autor socrealistycznych kiczów stalinowskich.

Tarasiejski Leon - członek zarządu Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Szczecinie.

Tarasiewicz Małgorzata - dyrektorka Stowarzyszenia Współpracy Kobiet, NEWW-Polska od stycznia 2000 roku. W latach 80-tych działaczka Ruchu „Wolność i Pokój. W latach 1989 - 1991 - koordynatorka Sekcji Krajowej Kobiet NSZZ, Solidarność, następnie od 1991 do 1995, prezeska Stowarzyszenia Amnesty International w Polsce. Od 1996 do 1997 - koordynatorka biura nowojorskiego oddziału organizacji Network of East-West Women. Po powrocie do Polski od 1997 do 1999 - koordynatorka projektu Amnesty International w Polsce dotyczącego powołania do życia Międzynarodowego Trybunału Karnego. Od września 2003 do marca 2005 roku członkini Rady Krajowej partii Zieloni 2004.

Tarasiuk Izabella - solistka Opery Śląskiej w Bytomiu. Wzieła udział w PROGRAMIE OGÓLNOPOLSKICH OBCHODÓW VII DNIA DIALOGU CHRZEŚCIJAŃSKO-ŻYDOWSKIEGO 11 STYCZNIA 2004r. w Poznaniu. Z recitalem pieśni żydowskich.

Tarkowska Elżbieta – LISTA NR 4, 9, sojolog, profesor doktor habilitowany na Uniwersytecie Warszawskim, przewodnicząca Rady Naukowej Instytutu Filozofii i Socjologii PAN, autorka książki Zrozumieć biednego.

Tarkowski Alek – LISTA NR 9, (ur. 1977) doktor socjologii, pracuje w Interdyscyplinarnym Centrum Modelowania Matematycznego i Komputerowego (ICM) na Uniwersytecie Warszawskim. Koordynator projektu Creative Commons. Członek Zespołu doradców strategicznych przy Prezesie Rady Ministrów. W latach 2006-2008 autor codziennych felietonów o nowej kulturze w Polskim Radiu Bis. W 2008 roku obronił doktorat w Szkole Nauk Społecznych IFiS PAN, opisujący używanie internetu z perspektywy konstruktywistycznej socjologii technologii i mediów. Interesuje się relacjami między kulturą i systemem własności intelektualnej, kulturą remiksu i cyfrową kulturą popularną oraz socjologią nowych mediów i technologii.

Tarnowski Adam - LISTA NR 11, dr, ur. w 1965 r.; adiunkt w Katedrze Psychologii Poznawczej UW, kierownik Studiów Podyplomowych Psychologia Transportu.

Tarnowski Karol Benito - LISTA NR 15, prof. dr hab. nauk filozoficznych, historyk myśli współczesnej. Opiekun Specjalizacji Filozofii Boga i Religii Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Autor książki „Usłyszeć niewidzialne. Zarys filozofii wiary. Wraz z prof. Tischnerem współtworzył Wydział Filozofii PAT. To on pierwszy, obok Krzysztofa Michalskiego, był na gruncie polskim znawcą filozofii Martina Heideggera, wielkiego filozofa niemieckiego, który poddał krytyce całą myśl filozoficzną Zachodu.

Tarski Alfred-Teitelbaum - logik, filozof, matematyk, profesor UW. Od 1942 r. profesor w Berkeley.

Tartakower Sawielli Ksawery - 1887-1956, arcymistrz szachowy, reprezentant Polski, teoretyk i publicysta szachowy, zwycięzca wielu turniejów międzynarodowych.

Tataj Jan -ur. 14 czerwca 1907 - zm. 26 września 1996 w Warszawie. Szef WUBP w Kielcach. Dyrektor Departamentu III Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego od grudnia 1947, odpowiedzialny za zwalczanie podziemia niepodległościowego. Członek PPR i PZPR. Kierownik Sekcji „A Wydziału II Samodzielnego MBP, szef Wojewódzkich Urzędów Bezpieczeństwa Publicznego w Kielcach i Lublinie. Po 1949 zwolniony ze służby. W 1953 skazany na 15 lat więzienia.

Tatar Ewa Małgorzata – LISTA NR 8, ur. w 1981 roku, kuratorka (w duecie z Dominikiem Kuryłkiem), krytyczka, historyczka sztuki in spe. Współtworzyła Sekcję Sztuki Współczesnej, publikowała w czasopismach „Ha!art., „Fort Sztuki. Interesuje się sztuką najnowszą i najmłodszą, teorią sztuki, filmem animowanym, filmem awangardowym, sztuką w perspektywie gender, w ujęciu antropologicznym i społecznym. Studiowała na Uniwersytecie Masaryka w Brnie i na UAM w Poznaniu. Mieszka w Krakowie.

Tatarczyk Ryszard - właściwie Ludwik Ruppert; ur. 11 maja 1923 roku, kapitan WP, funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej, pracownik wywiadu wojskowego Oddziału II Sztabu Generalnego Ludowego Wojska Polskiego. Od 1948 roku pracownik Sekcji 5 (włoskiej) Wydziału II (operacyjnego), Oddziału II SG.LWP. Zwolniony w lutym 1951, wyemigrował do Izraela w styczniu 1957 roku.

Tatarek Włodzimierz - Salomon Szlama - Wolf; ur. 21 czerwca 1920 roku, porucznik WP, oficer polityczny, pracownik wywiadu wojskowego Oddziału II Sztabu Generalnego Ludowego Wojska Polskiego. W czerwcu 1949 słuchacz Wyższej Szkoły Oficerów Politycznych w Rembertowie. W kwietniu 1950 r. pomocnik kierownika Sekcji 4 (francuskiej). Zwolniony w grudniu 1954, wyemigrował do Izraela w marcu 1957 roku.

Tatarkiewicz Władysław - 1886-1980, filozof, profesor Uniwersytetu w Wilnie, Poznaniu i Warszawie.

Tatarkówna-Majkowska Michalina - Komunistka, sekretarz komitetu wojewódzkiego PZPR z Łodzi.

Tatarska Ika - LISTA NR 15, Kierownik biura Fundacji „Kino, Warszawa.

Tatarski Piotr - członek założyciel Rady Młodych Przedsiębiorców - lat 30. Absolwent SWPS przy Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. W 1998 roku został powołany na członka Rady Nadzorczej Towarzystwa Oświatowego. Pomysłodawca jednego z pierwszych programów opartych na doskonaleniu umysłu dla uczniów szkól średnich. Współzałożyciel i Prezes Zarządu Centrum Psychologii Praktycznej. W roku 1999 r. doprowadził do powstania spółki ARCHA - firmy specjalizujacej się w budowaniu obiektów mieszkalnych o podwyższonym standardzie, w 2001 została powołana spółka siostrzana MTI ARCHA, która specjalizuje się w budowaniu podwyższonej klasy apartamentowców na terenie Warszawy i Krakowa. Od 2002 r. Prezes Zarzadu i główny udziałowiec agencji reklamowej typu full service STGR Stargraphics Creative Services, ściśle powiązanej z nową strukturą założoną w roku 2006, agencją która ma zaspokajać szeroki popyt usług w dziedzinie marketingu bezpośredniego OUTLINE Outstanding Creative, operującej zarówno na rynku polskim jak i w krajach Skandynawii - Szwecji, Norwegii i Finlandii.(info ze str.RMP)

Tatera Janusz - Sekretarz generalny PKOl, były działacz PZPR i PRL-owski dyplomata. Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski od prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego syna - Izaaka Stoltzmana.

Taube Ted - „Na wniosek Ministra Spraw Zagranicznych, żydowski aktywista i miliarder Ted Taube otrzymał w konsulacie RP w San Francisco najwyższe wyróżnienie „Honorowego konsula Polski. Ted Taube pochodzi z rodziny   żydowskiej z Krakowa, która opuściła Polskę przed wybuchem II wojny światowej. W 2003 roku założył on organizację promująca rozwój kultury żydowskiej Taube Fundation for Jewish Life and Culture, ktora - jak stwierdza izraelska agencja JTA - „wspiera polskie organizacje we wzmacnianiu żydowskiej społeczności w swoim kraju (czyli w Polsce? - przyp. red.), poprzez budowę instytucji, zachowywanie dziedzictwa, wymianę inter-kulturalną oraz projekty edukacyjne i rozwój życia duchowego. („Tylko Polska - „Gest Fotygi, str.1, nr 349) „Polska jest dziś jednym z największych przyjaciół Izraela i nowy prawicowy rząd RP kontynuuje politykę prowadzoną przez wszystkie poprzednie rządy po upadku komunizmu - stwierdza amerykański komentator Ted Taube w serwisie działającej w USA żydowskiej agencji JTA. Autor - urodzony w Polsce biznesmen z San Francisco - przypomina, że w ciągu ostatnich 15 lat przywódcy Polski wielokrotnie odwiedzali Izrael, prezydent Walęsa w 1991 r. przeprosił za krzywdy Polakow wobec Żydów, a proamerykańskie po 1989 r. rządy RP popierały z reguły interesy Izraela na forum ONZ. Obecnie też Polska intensywnie współpracuje z Izraelem na polu wojskowości (...). Problemy Izraela cieszą sie wielkim zainteresowaniem na polskich uniwersytetach (...). Prezydent Kaczyński - pisze Taube - porównał siebie do izraelskiego premiera Ariela Szarona, „prawdopodobnie jako jedyny przywódca europejski. Podkreśla też, że polski ambasador w Izraelu potępił terroryzm palestyński, co - jak pisze - „wywołało wrzaski oburzenia ze strony niektorych jego europejskich kolegów. Jak przypomina autor, Lech Kaczyński jeszcze jako minister sprawiedliwości w rządzie premiera Buzka (w latach 2000-2001) „przeforsował pełne ujawnienie masakry Żydów w Jedwabnem, a później, jako burmistrz Warszawy, aktywnie poparł budowe Muzeum Historii Żydow Polskich w stolicy. „Żaden kraj w Europie nie jest dziś tak silnie proamerykański i zarazem proizraelski jak Polska (...) - konkluduje Ted Taube. („Tylko Polska - „Judaica, str. 8, nr 348).

Taubenschlag Rafael - historyk prawodawstwa.

Taubenszlag Rafał - prawnik, historyk prawa i papirolog. Urodził się w 1881 r. w Przemyślu, w rodzinie zamożnego przemysłowca i rządcy browaru Sanguszków - Bernarda (Barucha) Taubenszlaga i Cecylii (Cyrli) z Goldhartów. Ukończył Gimnazjum z Przemyślu i w 1899 r. podjął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został mianowany przez Naczelnika Państwa na profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1921 r. na wniosek prof. Wróblewskiego Taubenschlag został mianowany przez Naczelnika Państwa profesorem zwyczajnym obejmując jednocześnie drugą katedrę prawa rzymskiego UJ. W latach 1929-30 oraz 1935-36 pełnił obowiązki dziekana Wydziału Prawa UJ. W okresie międzywojennym należał do krakowskiego stowarzyszenia Bnei Brith. Po wybuchu II wojny światowej dzięki pomocy swych dawnych studentów zdołał uciec przez Rumunię, Jugosławię i Włochy do Południowej Francji, gdzie objął katedrę prawa rzymskiego na Uniwersytecie Aix-en-Provence, którą prowadził do momentu kapitulacji Francji w 1940 r. Następnie przedostał się do Hiszpanii, a stamtąd do Stanów Zjednoczonych. Dzięki fundacji Rockefellera, która zleciła sprowadzanie wybranych uczonych żydowskich do USA, został zatrudniony w New School of Social Research (1940-42), a później w Columbia University (1942-47). W 1947 Taubenschalg powrócił do skomunizowanej Polski!!!, najpierw do Krakowa, a następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie powierzono mu Katedrę Prawa Antycznego na Uniwersytecie Warszawskim. W 1950 r. żydokomuna przyznała mu tytuł doctora honoris causa UW, a w 1953 r. Nagrodę Państwową I stopnia, w 1954 uhonorowano go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, a w 1956 Orderem Sztandaru Pracy I klasy. W tym samym roku zmarł, został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Tauber Abram - szef UB w Chodlu.

Tauska Walter - „Rząd polski jest na wskroś filisemicki i to mówi samo za siebie. („Dżuma w mieście Breslau, W. Tausk, Warszawa 1973, s. 93).

Taylor Jacek - ur. 25 września 1939 roku w Poznaniu; polityk, adwokat, były poseł na Sejm RP. Ukończył studia na wydziale prawa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Po zaliczeniu aplikacji adwokackiej rozpoczął prywatną praktykę zawodową. Od 1978 współpracownik opozycji - najpierw WZZ, następnie NSZZ „Solidarność. Należał do Stowarzyszenia Opieki nad Więźniami „Patronat, rozwiązanego w stanie wojennym. Po 13 grudnia 1981 kilka miesięcy ukrywał się, następnie wrócił do wykonywania zawodu adwokata, udzielając się jako obrońca w procesach politycznych. W latach 1991-1997 był posłem na Sejm I i II kadencji z listy Unii Demokratycznej. Następnie pracował jako prokurator Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku. Od 2004 jest na emeryturze.

Taylor Jerzy - LISTA NR 5, Szef Urzędu ds Kombatantów; ur.25 września 1939 r. w Poznaniu; polski polityk, adwaokat, poseł na sejm I i II kadencji, syn poznańskiego adwokata Leona Taylora i Zofii z Oppeln-Bronikowskich.Ukończył w 1962 r. studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Po zaliczeniu aplikacji adwokackiej rozpoczął prywatną praktykę zawodową. Od 1978 r. współpracował z opozycją demokratyczną, najpierw WZZ, następnie „NSZZ Solidarność Należał do Stowarzyszenia Opieki nad Więźniami „Patronat, rozwiązanego w stanie wojennym. Po 13 grudnia 1981 kilka miesięcy ukrywał się, następnie wrócił do wykonywania zawodu adwokata, udzielając się jako obrońca w procesach politycznych.

Taylor-Terlecka Nina – LISTA NR 4, profesor na Uniwersytecie w Oxfordzie, autorka wielu odczytów Symultaniczne ujęcie literatury polskiej, Stosunek „polskiego Londynu do literatury krajowej - stanowisko Tymona Terleckiego, Tadeusza Konwickiego meandryczne drogi, Emigracja, Europa, Kraj bilans kultury. Żona Tymona Terleckiego.

Tazbir Janusz - ur. 5 sierpnia 1927 r. w Kałuszynie - historyk. Ukończył VII Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego w Warszawie, następnie studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1965 r. redaktor naczelny rocznika Odrodzenie i reformacja w Polsce. Od 1966 - profesor Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk (w latach 1983-1990 - dyrektor instytutu). Badacz historii kultury i ruchów religijnych w Polsce XVI i XVII w. Przewodniczący Rady Naukowej Polskiego Słownika Biograficznego. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, 10 marca 2000 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Opolskiego.

Tec Nechama - wchodzi w skład Rady Naukowej rocznika „Zagłada Żydów, który jest wydawany przez Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN. Socjolog żydowski, mieszka w USA. „Prof. Necham Tec, ustalając wizerunek psychologiczny osób, ktore w czasie okupacji w Polsce ratowały Żydów, pisała, iż byli to na ogół „ludzie z kręgow chrzescijańskich, znani z konsekwencji w dobrych uczynkach, niezależni w myśleniu - wręcz indywidualiści, nie obliczający racji i szans pomocy, ktorej niesienie jest dla nich oczywiste i odbywa się spontanicznie. („Kurier Codzienny - „Żydzi w obronie Kościoła katolickiego, prof. Jerzy Robert Nowak, 1-3 czerwca 2007) Jest autorką książki „Defiance: The Bielski Partisans. Jej bohaterami są Żydzi o nazwisku Bielski, którzy utworzyli oddział partyzancki w Puszczy Nalibockiej. Tak naprawdę byli jednak zwykłą bandą rabunkową. Do historii przeszli ze względu na rzeź jakiej dokonali we wsi Naliboki, gdzie zginęło 128 bezbronnych mieszkańcow tej osady. Śledztwo w tej sprawie prowadzi IPN.

Tejchma Józef- Tejchman - Wieloletni członek KC PZPR, wiceprezes Rady Ministrów w rządzie Piotra Jaroszewicza.

Tejchman Eufemia - polonofob, oszczerca, ambasador w Wilnie. Z poprzednim ambasadorem Janem Widackim, zniszczyła polski uniwersytet w Wilnie.

Tejchman Marek - „Tok FM.

Tejkowski Bolesław-Benio Tejkower - Prezes „Wspólnoty Narodowej, autor wielu prowokacji wykorzystanych przez Żydów w skali światowej. Michnik w wydanej w 1995 roku książce Między panem a plebanem (s. 217) mówi: (...) Kto zajmuje się tym, co mówi Bolesław Tejkowski? Nikt. Michnik był odpowiedzialny za maksymalne nagłośnienie tej szowinistycznej nicości (notabene żydowskiego pochodzenia). Przypomnijmy, że właśnie w „Gazecie Wyborczej z 4 lipca 1991 ukazał się ogromny wywiad z B.Tejkowskim na dwu kolumnach pt. Żydzi są wszędzie, z wiadomym celem: maksymalnym nagłośnieniem, jaki to groźny antysemityzm pojawia się w Polsce. Krzysztof Wolicki napiętnował publikację wywiadu z Tejkowskim jako „Nieprzyzwoitość (GW z 10 lipca 1991), pisząc: Publikując wywiad z Bolesławem Tejkowskim. (GW nr 154) złamaliście normy przyzwoitości obowiązujące w krajach o demokratycznej tradycji.
Wspomnienia Antoniego Lenkiewicza o Bernardzie vel Bolesławie Tejkowskim:
 „Sztandarowy antysemita i „wódz nie tylko „polskiego ruchu narodowego, ale również ogólnosłowiańskiego, od kilku już lat nosi imię BOLESŁAW. Poznałem go osobiście późną jesienią 1956 r. na zjeździe młodzieży studenckiej w Krakowie. Reprezentowałem tę cześć opozycji antykomunistycznej, która miała za sobą lata spędzone w więzieniach i dlatego między innymi uczulony byłem na działaczy stalinowskiego ZMP - tych w szczególności, którzy pełnili tam funkcje kierownicze. Jednym z nich był Bernard Tejkowski. W ZMP pełnił funkcję przewodniczącego zarządu uczelnianego na Politechnice Krakowskiej. W jego najbliższym otoczeniu działali: Stefan i Andrzej Bratkowscy, Kryg, Ullman i Wollen. Cała ta grupa nie kamuflowała bynajmniej swojej „czerwoności. Sami siebie nazywali „klanem płonącego pomidora. „Chcieli być czerwoni na zewnątrz i w środku - pisał o nich S. Chełstowski w „Po prostu (nr 10 z 1957 r.)
Przypadek Tejkowskiego jest klinicznym przykładem działań agenturalnych, podgrzewanych na bardzo pikantnym sosie karierowiczostwa.
Jeżeli „Gazeta Wyborcza, nagłaśniając Tejkowskiego, przypisuje mu „konspirację narodową w latach pięćdziesiątych, to Adam Michnik wie doskonale, co i po co przekłamuje.
W czerwcu 1956 r. Tejkowski pisał: „Po całodziennej i prawie całonocnej dyskusji, mam kilka uwag:
1. Antysemityzm to kontrrewolucja kołtunerii.
2. Partia musi wyrażać wolę mas. Partia ma sens, jako część tych mas.
W nagrodę za trwanie przy komunistycznych ideałach w przełomowych miesiącach 1956 r. Bernard Tejkowski został etatowym pracownikiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie, jako główny pomocnik towarzysza Marka Waldenberga. „Benio zasłużył się wówczas broniąc Józefa Cyrankiewicza, nie tylko przed atakami antysemitów. Dzięki wdzięczności Cyrankowicza, za pośrednictwem Mateusza Ochsa, otrzymał Tejkowski mieszkanie w Warszawie, co było w owych czasach znacznym wyróżnieniem. Tejkowski, ciągle jeszcze jako Bernard i towarzysz partyjny, współdziałał z Kuroniem, Modzelewskim i Baumanem.
O wielkim przełomie w życiu Tejkowskiego, który nastąpił rzekomo w roku 1967, pisał Kuroń w swojej książce „Wiara i Wina.
Kilka lat później Tejkowski zmienił imię na Bolesław - na pamiątkę króla Bolesława Śmiałego - i założył grupę „Światowid o bardzo jednoznacznym nastawieniu antykatolickim. Powiązania polityczne tej grupy z sowieckim w Polsce namiestnictwem nie były w tym czasie nazbyt starannie kamuflowane. Przez cala dekadę lat siedemdziesiątych, Tejkowski prowadził swoja neopoganską działalność, pracując na dobrze płatnym etacie Zarządu Głównego Towarzystwa Krzewienia Kultury Świeckiej. W roku 1981 zorganizował w Warszawie „zjazd, który powołał „Polski Związek Wspólnoty Narodowej, występując generalnie przeciwko NSZZ „Solidarność. Również po wprowadzeniu stanu wojennego czynił najprzeróżniejsze umizgi i starania, aby uzyskać jakieś koncesje w ramach „realnego socjalizmu.
23 września 1988 r. nagłośniono list Tejkowskiego do ministra Kiszczaka, w którym napisał: „Ograniczony system wielopartyjny powinien gwarantować 51% udziału w Sejmie dla PZPR.
We wszystkich wystąpieniach Tejkowskiego i jego hałaśliwych wygłupach antyżydowskich, chodzi o to i tylko o to, aby kompromitować te formacje polityczne, które odwołują się do tradycji narodowych. Kilka lat (od roku 1991) trwał proces karny Tejkowskiego, który był doskonała okazją do nagłośnienia jego osoby. W październiku 1994 r. „za poniżanie osób narodowości żydowskiej, lżenie papieża Jana Pawła II i Episkopatu Polski, skazany został na rok więzienia, z zawieszeniem na 2 lata.
W liście „Do Szanownego Giennadija Ziganowa, Tejkowski napisał: „Wyrażamy nadzieję, ze Wasz i nasz program narodowy urzeczywistni Wspólnotę Słowiańską, stanowiącą wszechstronne przymierze gospodarcze, polityczne i wojskowe niepodległych Państw Słowiańskich.

Tekieli Robert - redakcja niepolskiego tygodnika „Gazeta Polska.

Telentejuk Bazyli - w 2006 roku szef prokuratury okręgowej w Białymstoku, która wszczęła śledztwo przeciwko 6 członkom Polskiej Partii Narodowej, w tym jej prezesa Leszka Bubla. Pod jego szefostwem prokuratura zleciła rewizję w redakcji tygodnika „Tylko Polska, biurze PPN i mieszkaniu Leszka Bubla. Wobec Leszka Bubla zleciła także badania psychiatryczne w Tworkach, któremu towarzyszyła medialna, całodniowa wrzawa (07.12.2006) jako, że prokuratura zorganizowała na tę okoliczność konferencję prasową. Ten białoruski Żyd odpowiada za nakłaniania do składania fałszywych zeznań, za gigantyczne polityczne szykany i nawoływanie do nienawiści wobec narodowej opozycji. Oto co o nim napisał tygodnik „Newsweek nr 9/2007 w artykule pt. „Prawo na telefon: „Prokurator ten zasłynął w ubiegłym roku, kiedy „Kurier Poranny zarzucił mu, że w 2001 roku wypuścił z aresztu i oddał paszport Mirosławowi P., podejrzanemu o wyłudzenie ponad 700 tysięcy złotych. Według oficjalnej wersji podejrzany obiecał, że wyjedzie do USA i zarobi na zwrot pieniędzy swoim ofiarom. I wyjechał, tyle, że od razu zapadł się pod ziemię i dopiero po wystawieniu międzynarodowego listu gończego ujęło go FBI. Aferzysta został sprowadzony do Polski dopiero w wyniku bardzo kosztownej procedury ekstradycyjnej. A to nie był jedyny wypuszczony przez Telentejuka przestępca, który od razu rozpłynął się w powietrzu.

Teleżyńska Ewa – LISTA NR 9, właścicielka firmy Theta.

Temkin Barbara-Bermanowa

Temple Shirley Jane - ur. 23 kwietnia 1928 r. w Santa Monica w Kalifornii, znana później jako Shirley Temple Black to amerykańska aktorka filmowa i dyplomata. Największa dziecięca gwiazda w dziejach kina. W latach trzydziestych dzięki niej Hollywood przeżywało jeden ze swoich najlepszych okresów. W tej dekadzie występowała w ponad 40 filmach. Od trzeciego roku życia chodziła do szkoły tańca. W wieku 4 lat odkrył ją Charles Lamont, był on dyrektorem drugorzędnego studia Educational Pictures. Obsadził ją w serii zatytułowanej „The Baby Burlesques. W 1935 dostała Nagrodę Specjalną Akademii. Jej zarobki sięgnęły ok. 300.000 dolarów za tytuł. Gdy mała 17 lat wyszła za mąż za Johna Agara. Rok później rozwiodła się z nim i poślubiła Charlsa A. Blacka. W 1950 r. definitywnie pożegnała się z kinem i przez kilka lat poświęciła się życiu rodzinnemu. Rozpoczęła karierę polityczną z ramienia Partii Republikańskiej. W 1976 otrzymała stanowisko szefa protokołu od prezydenta Geralda Forda. Przez długi czas pracowała jako ambasador USA, pełniąc tę funkcję na placówkach w Ghanie i Czechosłowacji. W 1977 za całokształt twórczości otrzymała nagrodę od American Center of Films fot Children.

Tempska Agnieszka – LISTA NR 9, magister socjologii na UW, oraz psychologii międzykulturowej na SWPS w Warszawie, specjalista ds badania rynku, związana z Wybieram.pl.

Tencer Gołda -ur. 2 sierpnia 1949 r. w Łodzi. Aktorka i reżyser Państwowego Teatru Żydowskiego im. E. R. Kamińskiej w Warszawie. Dyrektor generalny fundacji amerykańsko-polsko-izraelskiej „Shalom. Fundacja działa w Warszawie od ok. 20 lat. „Celem fundacji jest promowanie kultury żydowskiej, ocalenie przed zapomnieniem jej bogatego dziedzictwa. Fundacja organizuje projekty kulturalne, prowadzi kursy języka jidysz, programy edukacyjne dla młodziezy, prowadzi działalność wydawniczą oraz kolekcjonuje ocalałe zdjęcia, pamiątki i dokumenty polskich Żydów. (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 9). Odznaczona przez Fundację ekumeniczną Tolerancja za umacniania szacunku dla wszystkich mniejszości. Wspólnie z Magdaleną Łazarkiewicz, Ryszardem Markiem Grońskim i Januszem Tylmanem zrealizowała spektakl „Dokument z podróży w rocznicę marca 1968 roku. Premiera odbyła się 7 marca 1998 roku w Państwowym Teatrze Żydowskim. W obchodach marca brały udział takie organizacje żydowskie jak Towarzystwo Społeczno Kulturalne Żydów w Polsce, Fundacja „Shalom, Żydowski Instytut Historyczny, Stowarzyszenie Żydow Kombatantów, Stowarzyszenie Dzieci Holocaustu. W 2005 roku w Warszawie zorganizowała przy pomocy Fundacji „Shalom festiwal „Warszawa Singera. Jej mężem jest Szymon Szurmiej, z którym ma syna Dawida.

Tencer Janusz - autor książki „W kuchni mamy Soni. „Ilustrowana książeczka kucharska - wspomnienie o dzieciństwie rodziny Tencerów. („Midrasz-pismo żydowskie, nr 10, październik 2005 str. 1)

 Tendaj Rafał – LISTA NR.5, pracuje jako Asystent w zespole ds. Marketingu w Dziale Komunikacji Marketingowej Zelmer.

Tenenbaum Joseph (Józef) - były prezydent Światowej Federacji Polskich Żydów. Znany z oszczeczych wypowiedzi pod adresem Polaków. W Paryżu w maju 1946 roku powiedział podczas kongresu polskich Żydów: „na 65 delegatów tylko dwu członków socjalistycznego Bundu się z tymi słowami nie zgodziło. A skoro reszta się zgodziła, to już nie ma co tego kwestionować? Posłuchajmy więc, co Tenenbaum tam powiedział:
„Głównym winowajcą mordów na Żydach w Polsce jest generał Anders (...) „wysyła emisariuszy do Polski, aby wszczynali oni niepokoje przeciwko demokratycznemu rządowi i jednocześnie zachęcali do krwawych mordów przeciwko ostatnim ocalałym Żydom. (...) Miejsce Andersa jest w Norymberdze, na tej samej ławie, na której siedzą jego ideowi bracia - Göring, Rosenberg, Keitel i Streicher. Z tego płynie tylko jeden wniosek - Polska jako kraj niepodległy nie miała zatem racji bytu, jej oddanie w pacht Stalinowi było jak najbardziej uzasadnione, bo tylko to zapewniało jakoby bezpieczeństwo Żydom. I tylko komuniści byli w stanie stłumić w Polakach postawy antysemickie: „Skutki postaw antysemickich w Polsce powojennej były tragiczne. W latach 1944-47 zabito u nas w rewanżu za „bolszewicko-żydowską okupację lub też w celach rabunkowych, z udziałem grup zbrojnych opozycji antykomunistycznej, kilkuset Żydów. (cyt. za: A. Grabski, „Żydzi skazani na komunę”, oczywiście Gazeta Wyborcza)

 Tenenbaum Natan – LISTA NR 4, 16, ur. 27.12.1940 r., absolwent Wydziału Historii UW, satyryk, poeta, z zawodu I z wykształcenia archeolog śródziemnomorski, w latach 60-tych cynny w strudenckim życiu artystycznym, jako autor tekstów warszawskiego STS-u I „Hybryd. Publikował swoje utwory równiez w Szpilkach, kilka tekstów związanych z wydarzeniami marcowymi, ukazało się anonimowo w wydanym z tej okazji zbiorze paryskiej „Kultury. Ojciec-Abraham, były członek KPP, członek PZPR, otrzymywał rentę partyjną. Pracował również w Tarchomińskich Zakładach Farmaceutycznych. Związany z grupą A. Michnika. Podpisał petycję do Rektora w obronie A. Michnika. Uczesatniczył w zebraniach klubu „Babel. Od 1969 r. przebywa na emigracji w Szwecji, gdzie m.in. Prowadzi polski kabatet literacki „Krakowskie Przedmieście w Sztokholmie. W czasach „Solidarności jego wiersz „O wschodzie słońca z muzyką Przemysława Gintrowskiego został spopularyzowany m.in. przez kompozytora, a także przez Jacka Kaczmarskiego ora Jacka Wójcickiego z krakowskiej „Piwnicy pod baranami. Poza występami w Szwecji, autor po wielokroć prezentował swoje wiersze i piosenki w środowiskach polskich na Zachodzie, zaś od roku 1988 również w Polsce, podczas licznych wieczorków autorskich, m.in. W klubach studenckich Warszawy, występując z kabaretem Egida Jana Pietrzaka, w gdańskim klubie Żaczek i w krakowwskiej „Piwnicy. W 19992 r. ukazał się w warszawskim wydawnictwie Zebra zbiór wierszy N. Tenenbauma „Chochoły i róża.

Tenenbaum Szymon - ur. 31 stycznia 1892 r. w Warszawie, zm. 29 listopada 1941 r. w Warszawie)- entomolog, pedagog. Zajmował się m.in. chrząszczami Balearów. Odbywał podróże naukowe (Brazylia, Meksyk, Palestyna), pracował w pracowni zoologicznej Towarzystwa Naukowego Warszawskiego i Państwowym Muzeum Zoologicznym. Przyrodnicy, przyjaciele Tenenbauma (m.in. Jan Żabiński), przygotowali jego ucieczkę, jednakże odmówił on wyjścia z getta. Zmarł z wycieńczenia późną jesienią 1941. Jego kolekcja zawierająca 500 000 okazów owadów została przeoczona podczas rabunku warszawskiego ogrodu zoologicznego przez oddziały SS. Po wojnie wdowa Irena Tenenbaum-Krajewska, zgodnie z wcześniejszym życzeniem jej męża, przekazała zbiory na własność Muzeum Zoologicznemu w Warszawie.

Tennenbaum Henryk - w latach 1920-25 dyrektor departamentu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu.

Teodorowicz-Hellman Ewa Gelger - filolog, Szwecja.

Tepli Jerzy - w latach 60. szef Dziennika TV, a później korespondent telewizji w RFN. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego syna - Izaaka Stoltzmana. Współpracownik tajny WSI. Jego działania wykraczały poza sprawy obronności państwa i bezpieczeństwa Sił Zbrojnych RP. Jeden z współtwórców powołanego przez WSI „Przeglądu Międzynarodowego.

Teplin Karol - działacz Lewicowej Alternatywy, student Uniwersytetu Warszawskiego. Mówi o sobie red-Skin. Można go jedynie nazwać łachman-Skin, bo o ruchu skins niema zielonego pojęcia. Aktywnie współpracuje z policją.

Terakowska Dorota – LISTA NR 4, ur. 30 sierpnia 1938 w Krakowie - zm. 4 stycznia 2004 w Krakowie) - pisarka i dziennikarka. Ukończyła socjologię na UJ. Przez wiele lat pracowała jako redaktor i publicysta w „Gazecie Krakowskiej, „Przekroju i „Zeszytach Prasoznawczych; 1990 współzałożycielka i później współpracowniczka dziennika „Czas Krakowski; 1995-1999 wiceprezes Spółdzielni Dziennikarzy Przekrój. Autorka m.in.: „Próba generalna (1986, zbiór reportaży wydany w podziemnym wydawnictwie „Nowa), „Babci Brygidy szalona podróż po Krakowie (1986, debiut literacki), „Władca Lewawu, „Lustro pana Grymsa (1995), „Córka czarownic (1992), „Samotność bogów (1998), „Tam gdzie spadają anioły (1999) (trzy ostatnie wyróżnione nagrodami polskiej sekcji Międzynarodowej Izby ds. Książek dla Młodych), „Poczwarka (2001). W kwietniu 2003 r., za powieść „Ono, otrzymała Nagrodę Krakowska Książka Miesiąca.

Terbiller Shem - Izrael, Prenumerata Przyjaciół żydowskiego miesięcznika „Midrasz. („Midrasz, styczeń 2005).

Terentiew Nina - ur. 14 marca 1946 r. w Warszawie; dziennikarka, prezenterka telewizyjna, wieloletnia szefowa TVP2. Jest absolwentką polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Pierwszą pracę dziennikarską podjęła w 1970 r. w Polskim Radiu Koszalin. Pracę w Telewizji Polskiej rozpoczęła w 1971 w Redakcji Publicystyki Kulturalnej. Przygotowywała program kulturalny Pegaz. Później przygotowywała liczne filmy dokumentalne, reportaże i audycje poświęcone kulturze. Wśród programów, które sama prowadziła, były głównie rozmowy z zaproszonymi gośćmi w ramach cyklów XYZ, Rozmowy z..., Bezludna Wyspa i Zwierzenia kontrolowane. W 1980 r. została kierownikiem redakcji publicystyki TVP, a od 1986 szefem zespołu artystycznego TVP2, a w 1991 r. została dyrektorem ds. artystycznych TVP2. W roku 1991 uzyskała nominację na stanowisko zastępcy dyrektora ds. programowych TVP2. Od 1998 roku pełni funkcję dyrektora programowego TVP2. W dniu 6 czerwca 2006 r. złożyła z pełnionej funkcji rezygnację, lecz zgodnie z okresem wypowiedzenia telewizyjnej Dwójce pełniła ją do września 2006 roku. Od 1 października 2006 do kwietnia 2007 była doradcą programowym właściciela oraz zarządu Telewizji Polsat ds. produkcji polskiej. Od kwietnia 2007 jest dyrektorem programowym Polsatu. Jest także autorką książki Zwierzenia kontrolowane. Działała w Fundacji Jolanty Kwaśniewskiej „Porozumienie bez barier, należy do wpływowego klubu „22 kierowanego przez Henrykę Bochniarz. W 1996 roku zdobyła nagrodę Superwiktora (Wiktory 1996) dla osobowości telewizyjnych.

Terentiew Robert – LISTA NR 9, z wykształcenia filolog (absolwent Uniwersytetu Warszawskiego ), z zawodu dziennikarz publicysta. Rozpoczął realizacją programów przyrodniczych, filmów dokumentalnych i reportaży dla Telewizji Polskiej dla Programu 2 i TV Polonia. Jest m.in. autorem cyklu reportaży z Ukrainy, programów publicystycznych, cyklicznego magazynu przyrodniczego „Ostoja na antenie „2. Pierwszy mąż Niny Terentiew.

Terlikowski Tomasz - doktor filozofii, publicysta, autor książek, tłumacz. Jest doktorem filozofii, tłumaczem, dziennikarzem. Pracował w ‚‚Newsweeku, redakcji katolickiej TVP, był zastępcą redaktora naczelnego ‚‚Ozonu. Obecnie został publicystą ‚‚Rzeczpospolitej. Ostatnio wydał „Moralny totalitaryzm. Bioetyczne dylematy współczesności. Przygotowuje do druku tłumaczenie „Cudów EwangeliiSergiusza Bułgakowa.

Tetmajer Kazimierz Przerwa - 1865-1940, pisarz.

Tewel Stefan - pułkownik, zbrodniarz, bandyta Urzędu Bezpieczeństwa.

Tewers Hennig - Fundacja Konrada Adenauera, Warszawa.

Thalberg Irving - producent filmowy, prowadził antyhitlerowską agitację wśród intelektualistów i artystów. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 14).

 Theiss Maria – LISTA NR 5, dr, zajmuje się socjologią i polityką społeczną, jest pracownikiem Instytutu Polityki Społecznej oraz Uniwersytetu Warszawskiego.

Then Artur - ur. 21 września 1966 r. w Wadowicach; polityk i urzędnik samorządowy, były poseł na Sejm. Z zawodu jest historykiem, absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Z ramienia Konfederacji Polski Niepodległej sprawował mandat posła w Sejmie I kadencji. Od 2003 pełni funkcję dyrektora Małopolskiego Ośrodka Ruchu Drogowego. Członek Platformy Obywatelskiej.

Thon Ozjasz - ur. 1870, zm. 1936 r. Publicysta, rabin i działacz syjonistyczny socjolog. Kaznodzieja w krakowskiej synagodze Tempel. Poseł na Sejm w latach 1919-1935. Autor książek z zakresu historii teorii ruchu syjonistycznego. W 1938 został pośmiertnie wydany w języku polskim wybór jego kazań.

Thun Franz - LISTA NR 15, ur. 1948 w Passau na wschodzie Bawarii. Studiował socjologię i ekonomię na Uniwersytecie w Monachium. Pracował w organizacji Africa pour le Developement z siedzibą w Genewie. Pracował niedaleko Frankfurtu w finansowanym przez rząd Niemieckim Towarzystwie Współpracy Technicznej (Societe Allemand de la Cooperation Technique). W latach 80. wyjechał z rodziną do Nepalu, gdzie był odpowiedzialny w ramach pomocy rozwojowi rolnictwa za program rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw. W 1989 r. przyjechał do Polski, gdzie został doradcą do spraw promocji małych i średnich przedsiębiorstw i wymiany izb handlowych i przemysłowych. Od kilku miesięcy jest doradcą w Urzędzie Miasta Warszawy.

Thun Róża - 1954. Córka Jacka Woźniakowskiego. Prezes Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana.

Tierling Jerzy - urodzony 13 stycznia 1909 roku w Czeladzi, pow. Będzin. Rodzice: Teodor i Rozalia z d. Więcerz. Więzień oflagów. Od 1945 roku w WP. Asesor WPG w Poznaniu. Oficer śledczy WPG w Łodzi. Awansowany na kpt. w 1947 roku. Od 1951 roku w rezerwie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Tinne Jerzy-Tinne Joszyj - urodzony 12 sierpnia 1902 roku w Równem. Rodzice: Mojżesz i Chasja z d. Chazańczuk. Od 1944 w WP. Asesor WPR w Lublinie. Oficer śledczy WPR w Lublinie. Od 1946 roku w stopniu porucznika. Od 1949 roku w rezerwie. W 1949 roku skończył roczną Szkołę Prawniczą Ministerstwa Sprawiedliwości we Wrocławiu. Adwokat i obrońca sądowy we Wrocławiu. Od 1957 roku w Izraelu. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 rok.

Tischner Józef-Blumstein - Ks. profesor Papieskiej Akademii Teologicznej oraz członek Rady Fundacji Batorego i władz klubu Europa. Jeden z redaktorów „Tygodnika Powszechnego. Chwalony przez „Playboya za kpienie z polskiego zaściankowego katolicyzmu („Playboy - „Kapłan na luzie, J. Miliszkiewicz grudzień 1995 r., s.132-134). Napisał i wydał wspólnie z Michnikiem książkę „Między Panem a Plebanem, w której stwierdził, że w Polsce szerzy się antysemityzm. Nieformalny kapelan udecji. Jeden z głównych ideologów katolewicy. W dniu 20.09.99. jego działalność została nagrodzona poprzez przyznanie mu Orderu Orła Białego przez Kwasniewskiego-Stoltzmana.

Tischner Łukasz – LISTA NR 4, ur.1968 Kraków. Doktor polonistyki UJ, studiował też filozofię. Sekretarz redakcji miesięcznika „Znak. Bratanek ks. prof. Józefa Tischnera.

Titaniec Marta – LISTA NR 13, sekretarz PRChiŻ. Brała udział m.in. w kabaratowej imprezie pt. „Dzień Judaizmu w Kościele katolickim, Łódź - 17 stycznia 2001r.

Titkow Andrzej – LISTA NR 16. Reżyser filmowy, poeta i dokumentalista- jest autorem około 80 filmów dokumentalnych. Jest synem Walentego, byłego i sekretarza KW PZPR w Warszawie. Dyrektor artystyczny Festiwalu Żydowskie Motywy (maj 2007). Głównym tematem tegorocznego festiwalu stał się rok 1968. W festiwalu biorą udział filmy z 15 krajów. Zgłoszono do niego ok. 200 filmów z czego zakwalifikowano ok. 50. Najwięcej z Izraela i Polski. Według Titkowa najwięcej festiwali o tematyce żydowskiej odbywa sie w USA i Kanadzie tj. około 80. Festiwal w Warszawie otworzył film „Świat Marii w reżyseri Michała Bukojemskiego. Bohaterką jest Terza Kshepitsky, która wyjechała z Polski zaraz po wojnie ze względu na polski antysemityzm. Ma on także istnieć i we współczesnej Polsce. Te antypolskie stereotypy bohaterka filmu rozpowszechnia na prelekcjach. M.in. dla kobiet i mężczyzn służących w izraelskiej armii. Ciekawe jakie byłyby komentarze gdyby w polskiej armii odbywały sie antysemickie prelekcje? Znalazły się także takie antypolskie produkcje jak: „Rachela na Dworcu Gdańskim Ewy Szprynger oraz „Dworzec Gdański Marii Zmarz-Koczanowicz i Teresy Torańskiej. Czy aby na Dworcu Gdańskim nie było Walentego Titkowa, byłego I sekretarza PZPR w Warszawie, ojca Andrzeja Titkowa, który jest obecnie dyrektorem artystycznym festiwalu filmów żydowskich? Andrzej Titkow jest autorem dokumentu pt. „Dowody na istnienie Hanny K. „ (1999).

Tkacz Krystyna - ur.1947 r. Absolwentka krakowskiej Szkoły Teatralnej, studiowała m.in. z Januszem Rewińskim. Będąc na etacie w poznańskim Teatrze Polskim przez rok współpracowała z Teyem. Aktorka, piosenkarka, pedagog warszawskiej Akademii Teatralnej znana głównie jako aktorka komediowa. Na swoim koncie ma ponad 70 ról drugoplanowych min. „Życie Kamila Kuranta (reż. Grzegorz Warchoł), „Alernatywy 4 (serial w reżyserii Stanisława Bareji), „Zmiennicy , „Obywatel Piszczyk (reż. Andrzej Kotkowski) i wiele innych. Obecnie zwiazana z Teatrem Komedia w Warszawie.Artystka, brała udział m.in. w spektaklu wystawionym w rocznicę marca 1968 roku pt. „Dokument podróży. Premiera odbyła się w dniu 7 marca 1998 roku w Państwowym Teatrze Żydowskim.

Toaff Ariel - historyk judaizmu, syn Elia Toaffa, ktory był głównym rabinem Rzymu. Jest wykładowcą na Uniwersytecie Bar-Ilan w Tel Awiwie, gdzie wykłada historię Średniowiecza i Renesansu „Profesor (...) jest szanowanym naukowcem, szefem Wydziału Historii Żydowskiej na Uniwersytecie Bar-IIan w Tel Awiwie. Specjalizuje się w dziejach wyznawców judaizmu mieszkających w średniowiecznej Europie. Jego najnowsza publikacja wprawiła jednak w osłupienie kolegów historyków i przedstawicieli społeczności żydowskich. W monografii „Krwawa Pascha. Europejscy Żydzi i rytualne mordy prezentuje tezę, że antysemicki mit dotyczący porywania i zabijania chrzescijańskich dzieci miał potwierdzenie w faktach. Według włoskiego dziennika „Corriere della Sera Toaff udowadnia, że wiele podobnych zbrodni rzeczywiście miało miejsce w latach 1100-1500 w okolicach Trydentu. (...) Zdaniem izraelskiego historyka, związanego z Włochami - właśnie w tym kraju wydał swoją książkę - mordów dokonywali członkowie skrajnego odłamu wyznawców judaizmu pochodzenia aszkenazyjskiego. Krew dzieci była im rzekomo potrzebna do wyrabiania macy i sporządzania specjalnych eliksirów, tzw. koszernej krwi. Miały one mieć lecznicze właściwości i być opatrzone certyfikatem rabina. (...) Opisał m.in. przypadek dwuletniego Simonino z Trydentu, którego ciało zostało odnalezione w kanale w marcu 1475 roku. Za zabójstwo to uśmiercono 16 miejscowych Żydów. Chłopiec został beatyfikowany i przez blisko pięćset lat, do Soboru Watykańskiego II, otoczony kultem katolickiego męczennika. ?ródło: „Rzeczpospolita. Protesty Żydów na całym świecie sprawiły, iz autor wstrzymał dodruk książki, aby wprowadzić poprawki tam, gdzie są najbardziej kontrowersyjne fragmenty. Książka stala sie sukcesem wydawniczym. Rytualne mordy na chrześcijańskich dzieciach dokonywane przez Żydow, były też forą zemsty za krzywdy doznane od chrześcijan. Książka została potępiona przez uczelnię na której wykłada Ariel Toaff, jak też przez Ligę Przeciwko Zniesławieniu.

Toaff Elio - ojciec Ariela. Urodzony 30.04.1915 roku w Livorno. Od 1941 roku do 1943 był rabinem w Ankonie. Później od 1946 do 1951 jest rabinem w Wenecji. W latach 1951-2002 był Naczelnym Rabinem Rzymu, a więc przełożonym największej żydowskiej wspólnoty we Włoszech. W dniu 13.04.86 roku przyjmował Jana Pawła II oraz modlił się z nim podczas jego wizyty w Wielkiej Synagodze w Rzymie.

Tober Michał - były poseł SLD, węgierski Żyd.

Tocatly Gilad - reżyser, autor filmu „Odwet Lernera. Film był pokazywany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy, który odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. Urodził się w Jerozolimie. Ukończył wraz z pierwszym rocznikiem Szkołę Filmu i Telewizji Sama Spiegela w Jerozolimie. Obecnie jest dyrektorem naczelnym „Faktu, jednego z najsłynniejszych programów dotyczących bieżących wydarzeń (...). W 1999 roku został członkiem zarządu Szkoły Filmu i TV Sama Spiegela. W latach 2000-2001 zarządzał „Izraeli News Company.

Tochman Wojciech - dziennikarz z „Gazety Wyborczej. Atakował Związek Polaków na Litwie. W artykule pt. „Polskość - co to znaczy? („Gazeta Wyborcza, 29.03.95.) cieszył się, że Polakom nie udało się wygrać wyborów w Wilnie. Tochman specjalizuje się w tropieniu dyskryminacji Żydów, Murzynów, homoseksualistów, chorych na AIDS (na podstawie „Nasza Polska nr 36/1996).

Todorowicz Voja - „W armii partyzanckiej marszałka Tito (...) dosłużył się stopnia generała. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 17).

Toeplitz Bożena - żona Krzysztofa-Teodora, matka Franciszka. Wydaje kwartalnik „Moda Skórzana.

Toeplitz Franciszek - syn Bożeny i Krzysztofa-Teodora. Wydaje miesięcznik „Ślizg.

Toeplitz Jerzy - ur. 1909 r., zm. 1995 r. Syn Leona, brat Krzysztofa-Teodora. Profesor PWST, PAN. „Już w grudniu 1945 r. Jerzy Toeplitz został dyrektorem Wyadzialu Zagranicznego w Filmie Polskim, i to on decydował o kształcie polskiego importu filmowego (...). Miał swój znaczący udział w stalinizacji i żdanowizacji polskiej kinematografii. To on wygłosił w duchu socrealistycznym referat na zjeździe filmowców w Wiśle w 1949 r., stanowiący swoisty negatywny przełom na drodze do narzucenia polskim filmom żdanowskich wizji (...). Wieloletni rektor łódzkiej szkoły filmowej (...). W 1968 r. J.Toeplitz został usunięty ze stanowiska i wyjechał do Australii, gdzie założył kierowana przez siebie szkołę filmową. Warto dodać, że był autorem kilkutomowej „Historii Sztuki Filmowej, dość ciekawej jak na owe czasy. („Masz Dziennik - „Toeplitzowie w służbie komuny (cz. 1), prof. Jerzy Robert Nowak, 23-24 czerwca 2007) „Powstanie listopadowe:
[...] Jednocześnie stara się inteligencja żydowska zbliżyć do społeczeństwa polskiego, a dążności te znajdują swój wyraz w artykułach pisma wydawanego przez dyrektora Szkoły Rabinów Antoniego Eisenbauma p. t. „Dostrzegacz Nadwiślański. Niektórzy Żydzi prą w tym czasie z taką siłą do zlania się z narodem polskim, że nie cofają się nawet przed chrztem. Do nich należą n. P. Toeplitz, Samelsohn i Jan Epstein. [...]
Luminarz polskiej kinematografii. Pozycja KTT w publicystyce była bardzo wzmocniona przez rolę jego starszego brata Jerzego, jednego z głównych decydentów w polskiej kinematografii, faktycznie już od pierwszych lat powojennych. Już w grudniu 1945 r. Sam J. Toeplitz otwarcie przyznał po latach: „Należałem wtedy do ludzi, którzy uważali, że socrealizm to kierunek słuszny i właściwy. Jako wieloletni rektor łódzkiej szkoły filmowej odegrał dość kontrowersyjną rolę. Na przykład Andrzej Wajda wyznawał: „Jest historyczną zasługą Jerzego Toeplitza, że powołał Szkołę [Państwową Wyższą Szkołę Teatralną i Filmową - J.R.N.] do życia, ale on też pogrzebał ją ostatecznie, pozostawiając w Łodzi. Tu już nic nie mogło wyrosnąć. Szkołę należało przenieść do Warszawy. W 1968 r. J. Toeplitz został usunięty ze stanowiska i wyjechał do Australii, gdzie założył kierowaną przez siebie szkołę filmową („Toeplitzowie w służbie komuny (cz. 1 ) Prof. Jerzy Robert Nowak).

Toeplitz Józef - brat Teodora, stryj Leona. Dzięki jego wstawiennictwu wypuszczono wcześniej z więzienia Leona, który odsiadywał wyrok za działalność komunistyczną. Józef był szefem banku we Włoszech - Banca Commerciale Italiana. Bank ten udzielił rządowi polskiemu tzw. „pożyczki tytoniowej na sfinansowanie reformy walutowej ministra Grabskiego. „Według K.T. Toeplitza (op. cit.,s. 308), „(...) jednym z cichych warunków tej umowy było postawione przez J. Toeplitza żądanie zwolnienia jego bratanka z więzienia i umożliwienie mu wyjazdu za granicę do końca wyroku. Warunek ten został przez władze polskie spełniony (...). Ów stryj ojca - Józef, był przez wiele lat faktycznym sternikiem ekonomii faszystowskich Włoch aż do 1933 r., gdy przestał kierować Banca Commerciale Italiana. („Nasz Dziennik - „Toeplitzowie w służbie komuny (cz. 1), prof. Jerzy Robert Nowak, 23-24 czerwiec 2007)

Toeplitz Krzysztof Teodor ur. 28 stycznia w Otrębusach pod Pruszkowem w 1933 r. Syn Leona, brat Jerzego. Zarejestrowany jako TW „Senator. Zwerbowany w latach 70., gdy został zatrzymany za jazdę po pijanemu. Inwigilował pracowników ambasady USA oraz innych obywateli tego państwa. „Krzysztof Teodor Toeplitz nie próbował obalać tych doniesień. Zapowiedział, że nie będzie się procesować z oskarżającymi go „gówniarzami! (...). Przez kilka dziesięcioleci należał on do najbardziej gorliwych i... uzdolnionych rzeczników komunistycznego totalitaryzmu w mediach. Jego służalstwo wobec komuny nie było niczym przypadkowym. Było natomiast swego rodzaju potwierdzeniem, iż „niedaleko pada jabłko od jabłoni (...). Już w młodości jednoznacznie zaczął wyrażać sympatię wobec reżimu komunistycznego. W swojej książce „Rodzina Toeplitzów (op. cit., s. 160) sam wspomina to w dość zabawnym kontekście: „Ja byłem wówczas bardzo żarliwym członkiem Związku Walki Młodych i kiedy wychwalałem przed stryjem Ludwikiem zalety budowanego przez nas ustroju, stryj (chodzi tu oczywiście o stryjecznego dziadka) wybuchnął z impetem: Ja s...m na wasz ustrój! (...). Ludwik Toeplitz, był również, podobnie jak (...) stryj Józef, włoskim bankierem, więc tym mocniej musiały go szokować komunistyczne wyznania swego bratanka! Na przełomie lat 50. i 60. zaczął się prawdziwy „rozkwit twórczości publicystycznej Krzysztofa Teodora Toeplitza. Stał się znanym autorem, jego nazwisko pojawiało się wciąż na łamach głównych czasopism kulturalno-spolecznych. Szczególnie „wyróżniał się zajadłością w atakowaniu polskiego patriotyzmu i tradycji narodowych. Szybko stał się jednym z czołowych ich gromicieli. Robił wszystko, co tylko było możliwe, by upokorzyć naszą godność narodową. Jego teksty szokowały występującym w nich stężeniem nienawiści, z jaką piętrzył wyzwiska pod adresem „głupiego Narodu Polskiego, Polaków - „półgłówków, „ślepo-głupiego patriotyzmu. Wydana przez niego w 1961 r. książka pt. „Seans mitologiczny może być wręcz uważana za swoistą kwintesencję antypolonizmu. Komentując obraz Polaka, wyłaniającego się z filmów programowo rozprawiających się z polską historią, Toeplitz pisał z satysfakcją: „Polak został odbrązowiony. Na miejsce postaci patetycznej, zmagającej się ze złowrogim Losem w imię wyższych imperatywów, pojawiła się postać komiczna i godna najwyższej wzgardy - półgłówek, zamiłowany w patetycznych gestach, nie dorastający do wymogów historii, bezmyślny, czasem nawet nikczemny (K. T. Toeplitz: „Seans mitologiczny, Warszawa 1961, s. 132). Zapamiętały deheroizator i „odbrązawiacz polskości - KTT (...) ze szczególną emfazą wysławiał (...) niektóre „odbrązawiające polską historię filmy Andrzeja Wajdy. Z jakimż zadowoleniem odwoływał się np. do wymowy „Popiołu i diamentu, pisząc: „Popiół i diament, doprowadzający niedorzeczność „losu Polaka do absurdu, nasycony jest rekwizytami takimi jak Chrystus ukrzyżowany, sztandar narodowy, okręcający się wokół głowy chorążego, biały koń, polonez Ogińskiego „Pożegnanie Ojczyzny. Wreszcie taniec chochołów, zapożyczony z „Wesela i stanowiący finał tego znakomitego filmu (...) (por. KTT: Seans...s. 128). KTT nie szczędził słów pochwały nawet dla najsłabszego filmu Wajdy, tak zakłamującej historię „Lotnej. Jak wiadomo, reżyser ośmieszył tam polskich ułanów, przedstawiając ich szarżę na niemieckie czołgi jako wyraz rzekomej skrajnej polskiej głupoty (...). Toeplitz z tym większą werwą wysławiał rolę „Lotnej w demaskowaniu narodowej rekwizytorni romantycznej, stwierdzając: „(...) wśród groźnych wydarzeń wrześniowej klęski ułani Wajdy spierają się o konia, który przechodzi z rąk do rąk wówczas, gdy jego właściciel ginie na polu bitwy. Idiotyzm tej rywalizacji w obliczu krwawej klęski jest oczywisty. Rekwizytami Polski ułańskiej posługują się manekiny, wykonując z pustką w sercu polityczne, wyświechtane gesty (K. J.Toeplitz: „Seans..., s. 62) (...). Swoją fanatyczna wręcz niechęć do polskiego patriotyzmu i naszych tradycji KTT łączył z publicystycznym lizusostwem wobec komunistycznych „władców (...). Już w 1964 r., zaledwie w kilka tygodni po opozycyjnym liście protestacyjnym „34 intelektualistów, KTT wykpił na łamach głównego partyjnego tygodnika ds. kultury anonimowego pisarza, jako tego, który „chroni się w hermetycznych kawiarnianych gettach, gdzie psychologia zamkniętego kręgu jest wylęgarnią histerii (...). Żydowskie pochodzenie nie przeszkodziło K. T. Toeplitzowi w próbie dorobienia wyrozumowanego wytłumaczenia kampanii przeciwko „syjonistom po marcu 1968 r., akurat w czasie, gdy przyjęła ona najostrzejsze formy (...). Skądinąd zawsze skłonny do eksponowania wyłącznie żydowskich racji w sporach polsko-żydowskich KTT mimo to najwyraźniej uczestniczył w „kampanii antysyjonistycznej 1968 roku. Felietony Toeplitza pod przybraniem zawiłej stylistyki wyraźnie sprzyjały władzy w jej konflikcie z krnąbrnymi intelektualistami. Spowodowało to w końcu gwałtowną ripostę b. prezesa Antoniego Słonimskiego. Ostro zaatakował on KTT na łamach „Tygodnika Powszechnego, zarzucając mu, że jest „moralnie nie w porządku (...). W latach 1980-1981 KTT należał do nielicznych głośniejszych publicystów, którzy jednoznacznie stanęli po stronie władz komunistycznych przeciwko „Solidarności. Dał temu wyraz już pod koniec grudnia 1980 r. w felietonie „Sprawozdanie ze Świąt 1980, wyszydzającym m.in. pojawienie się znaczków „Solidarności w klapach niektórych jego znajomych. Tekst KTT sprowokował gwałtowne protesty wielu czytelników (...). 15 lutego 1981 r. w felietonie na łamach „Kultury KTT z werwą ostrzegał przed nieracjonalnymi „rachubami na zryw narodowy. Twierdził, że te „zrywy zawsze fatalnie się kończyły, począwszy od 1794 roku (...). Sam KTT prezentował się jako wyraźny obrońca reżimowego „Ładu i porządku (...). KTT konsekwentnie dowodził, że tylko pewna grupa ludzi będących u steru ma prawo go dalej dzierżyć. Wynikało to bowiem, jego zdaniem, z realizmu geopolitycznego myślenia (...). KTT stał się jednym z najbardziej aktywnych publicystów - „rycerzy stanu wojennego (...). Według KTT, w Polsce „być musi realny socjalizm przy władzy i dlatego tym bardziej zasługują na potępienie „podejmowane tu i ówdzie, już w warunkach stanu wojennego, próby organizowania opozycji przez nieliczne grupy szulerów politycznych (...). KTT występował jako jeden z najbardziej zajadłych janczarów jaruzelszczyzny w jej walce z wszelkimi przejawami solidarnościowej opozycji (...). 24 sierpnia 1985 r. Toeplitz wystąpił w „Polityce ze szczególnie gwałtownym atakiem na solidarnościową opozycję, gromko piętnując ją jako „tych, którzy się niczego nie nauczyli i niczego nie chcą się nauczyć. Stwierdzał: „(...) Ludzie ci nie rozumieją, że przegrali. Na skutek ich działalności zresztą opóźniły się pozytywne konsekwencje samego protestu, udało się im bowiem skierować część narodzonego z robotniczego protestu ruchu w koleiny awanturnictwa, grożącego tragedią narodową (...). Po 1989 r. w publicystyce KTT również odżywały stare antynarodowe obsesje, uderzające w polski patriotyzm, podobnie jak to miało miejsce w latach 60. Szczególnie wymowne było pod tym względem wystąpienie KTT na łamach „Polityki, polemizujące z krytycznym stanowiskiem biskupa polowego Sławoja Leszka Głódzia, odnoszącym się do upartego i nieprzypadkowego unikania słowa „naród w opanowanych przez lewicę środkach przekazu. KTT pisał: „Nie zauważyłem, aby środki przekazu żywiły szczególną awersję do tego wyrazu (...). Jest to również słowo, którego ogólnikowy charakter raczej zaciemnia niż rozjaśnia stojące przed nami realne problemy (por. „Polityka z 15 maja 1993 r.) (...). Jako starego PRL-owskiego propagandystę bolało KTT poruszanie przemilczanych i zakłamywanych przez dziesięciolecia spraw, jaka była np. zbrodnia katyńska. Pisał z furią na łamach „Wiadomości Kulturalnych: (...) Katyń w naszej propagandzie i naszych środkach przekazu przesłonił Oświęcim (...). Przy różnych okazjach atakował Kościół katolicki, wysuwając niczym nieuzasadnione oskarżenia pod jego adresem. Na przykład w tekście „Czy się cofamy? zarzucił Prymasowi Polski Józefowi Glempowi jego rzekome „zaangażowanie po stronie nowej endecji (por. „Polityka z 16 grudnia 1989 r). W redagowanych przez KTT „Wiadomościach Kulturalnych doszło do umieszczenia ohydnego rysunku żydowskiego karykaturzysty z Francji Rolanda Topora z krzyżem w kroczu kobiecym, godzącego w uczucia wszystkich wierzących (...). Skrajna postawę KTT w sprawach polsko-żydowskich wyraźnie obnażyła w swych wspomnieniach była żona J. Urbana, Krystyna Andrzejewska, pisząc m.in.: „Krzysztof Teodor Toeplitz (...) nie jest pozbawiony pewnego szowinizmu żydowskiego. To zresztą chyba zaważyło na naszych stosunkach towarzyskich. Kiedyś podczas długiego spaceru po łomiańskich łąkach Toeplitz rozczarował się do mnie: „Zawsze myślałem, że jesteś z naszych - powiedział. I od tego czasu nie byłam już tam zapraszana (por. K. Andrzejewska: „Urban...Byłam jego żoną..., Warszawa 1993). KTT stale powracał do zarzutów antysemityzmu wobec Polaków, snując na ten temat różne nieprawdziwe uogólnienia, podejmując sprawę stosunków polsko-żydowskich w sposób jątrzący, a nie dążący do jakiegokolwiek zbliżenia. Typowym pod tym względem był jego tekst pt. „Żyd poczciwy Ojczyzn..., w którym w celu scharakteryzowania postawy Polaków wobec Żydów KTT powołał się na jakieś wyjątkowo niestosowne, być może wyssane z palca przykłady. Pisał np.: „Pamiętam też panią, matkę dzielnego syna, żołnierza konspiracji i powstańca 1944 r., gdy nad Warszawa unosił się swąd i fruwały zwęglone sadze z hebrajskich ksiąg, mówiła ze smutną miną: „To okropne, ale przecież Niemcy rozwiązują coś za nas, co ułatwi nam życie w wolnej już Polsce. Niektórzy kiwali głowami, niektórzy milczeli. Przypomniał w tym kontekście również wypowiedź Marka Edelmana, że „ za murami getta większy niż przed spotkaniem Niemca był strach przed spotkaniem niepoczciwego - nazwijmy go tak - Polaka (por. „Polityka z 6 grudnia 1993 r.) (...). Przypomnijmy, że K. T. Toeplitz, jego rodzice i duża część licznej rodziny przebywali w czasie wojny w Warszawie i tam zostali uratowani. Nie byłoby to możliwe bez pomocy ze strony Polaków. KTT „dziwnie o tym nie wspomina (...). Wyraźnie i świadomie przemilcza inne pozytywne i niejednokrotnie bohaterskie przykłady zachowań naszych rodaków (...). Po czerwcu 1989 r. publicystykę KTT wypełniły próby umacniania okładów postkomunistycznych w postaci gwałtownego przeciwstawiania się wszelkim działaniom zmierzającym do dekomunizacji w Polsce czy też żądaniom rozliczenia się z pozostałościami PRL (...). Znacznie wcześniej, bo jeszcze 27 maja 1989 r. (...) wystąpił w „Polityce z pomysłem ustawy o zakazie zmian nazewnictwa ulic, placów itp. Sprzeciwił się wówczas m.in. wysuniętemu przez prof. Stanisława Lorenza postulatowi zburzenia pomnika F. Dzierżyńskiego w Warszawie, twierdząc, że pomnik ten jest świadectwem historii i należy go zachować (...). Występował przeciw wszelkim inicjatywom lustracji, którą w jednym ze swoich tekstów określił jako „całą beczkę obrzydlistwa rozlaną przez rząd Olszewskiego (por. „Polityka z 18 lipca 1992 r.) (...). Prawdziwym skandalem był fakt, że tak tendencyjnie antypolski i antykatolicki w swojej publicystyce Krzysztof Teodor Toeplitz został w 1994 r. bardzo sowicie obdarzony przez ministra kultury ówczesnego rządu postkomunistycznego Kazimierza Dejmka. Przeznaczył on z państwowej kasy ok. 38 mld starych złotych dla tygodnika „Wiadomości Kulturalne, którego redaktorem naczelnym został KTT (...). A oto niektóre przykłady ekstremistycznego pióra opublikowane w „Wiadomościach Kulturalnych w latach 1994-1996 (...). Kolejny raz „dołożył Powstaniu Warszawskiemu. Twierdził mianowicie: „Słuchając opowieści powstańców nie sposób powstrzymać się przed pytaniem, gdzie kończy się rozkaz, a gdzie zaczyna zbrodnia? Ta granica w militariach Powstania Warszawskiego jest piekielnie mętna, cienka, zatarta (por. „Wiadomości Kulturalne nr 33 z 1995 r.) (...). Ze szczególną werwą KTT atakował Radio Maryja. Wieszczył, że „radiomaryjna frakcja w Sejmie i Senacie będzie czynnikiem inkwizycyjnym przeciwnym wszelkiej demokracji, tolerancji, wrogiem demokracji jako takiej (por. „Wiadomości Kulturalne z 14 grudnia 1997 r.) (...). W publikowanych na łamach „Wiadomości Kulturalnych tekstach zawzięcie broniono antypolskiego komiksu „Maus Spiegelmana, gdzie Żydzi zostali pokazani jako myszy, Niemcy jako koty, a Polacy jako świnie (por. „Wiadomości Kulturalne z 13 sierpnia 1996 r.). Również na łamach tego pisma ukazała się jedyna jak dotąd w Polsce pochwała skrajnie antypolskiego filmu „Sztetl M. Marzyńskiego (por. „Wiadomości Kulturalne z 7 lipca 1996 r.). Przypomnijmy, że nawet w filosemickiej „Polityce zdobyto się w sprawie tego filmu na słowa krytyki wobec nieuczciwych manipulacji reżysera (...). Za rządów AWS skończyły się dotacje na „Wiadomości Kulturalne i tygodnik Toeplitza upadł. („Nasz Dziennik - „Toeplitzowie w służbie komuny (cz. 2), prof. Jerzy Robert Nowak, 26 czerwca 2007).

Toeplitz Leon - syn Teodora. „Wywodził się z zamożnej żydowskiej rodziny mieszczańskiej (...) Bardzo szybko związał się z partią komunistyczną (...). Już w młodości zaangażował się w nielegalna działalność komunistyczną, która w owym czasie związana była ściśle z sowiecką agenturą na Polskę. Jeszcze w czasie studiów, w 1922 r., został z tego powodu aresztowany i osądzony w ramach głośnej wówczas sprawy „Leona Toeplitza i jego towarzyszy. Wszystkim oskarżonym zarzucono przynależność do nielegalnego Związku Młodzieży Komunistycznej, dążącego do „obalenia istniejącego w Polsce ustroju społecznego. Najważniejsze zarzuty wysunięte pod ich adresem dotyczyły bezpośrednich działań dywersyjnych w Wojsku Polskim, godzących w obronność kraju. Akt oskarżenia głosił, że: „Leon Toeplitz jako członek rzeczonego związku organizował wspólnie z innymi kółka (jaczejki) komunistyczne w wojsku polskim, dostarczał tam literaturę komunistyczną, urządził w mieszkaniu ojca swego, Teodora Toeplitza w Warszawie, przy ulicy Sewerynów pod nr 5, skład literatury komunistycznej oraz rozpowszechniał tę literaturę wśród młodzieży akademickiej (cyt. za K. T. Toeplitz: „Rodzina Toeplitzów. Książka mojego ojca, Warszawa 2004, s. 300). Pod adresem trzech głównych oskarżonych: Leona Toeplitza, Jana Pomorskiego i Antoniego Piwowarczyka, skierowano również inny, bardzo poważny zarzut, oskarżający ich o to, „(...) że w roku 1922 bez właściwego pozwolenia zbierali wiadomości o liczebności oddziałów wojskowych, ilości skomunizowanych żołnierzy, o nastrojach oficerów, czyli wiadomości dotyczące zewnętrznego bezpieczeństwa Polski, a które powinny być zachowane w tajemnicy (tamże, s. 300) (...). W pierwszej instancji sądowej Leon Toeplitz dostał najsurowszy wyrok - sześć lat ciężkiego więzienia, zamieniony po apelacji na cztery lata (...). Młody Toeplitz już wówczas publicznie i zdecydowanie odrzucał polski patriotyzm i religię na rzecz wyznawanej przez siebie ideologii, mającej umożliwić w Polsce zaprowadzenie „sowieckiego raju. Dla wielu osób rewolucyjna postawa Leona Toeplitza była tym bardziej szokująca, że należał on do bogatej żydowskiej rodziny mieszczańskiej (...). Leon Toeplitz został zwolniony z więzienia po odsiedzeniu ponad połowy wyroku i odstawiony za granicę bez prawa powrotu do Polski przed upływem zasądzonych czterech lat (wg K. T. Toeplitz: op. cit., s. 309). Uratowało go wstawiennictwo mieszkającego we Włoszech stryja Józefa Toeplitza, szefa czołowego banku faszystowskich Włoch - Banca Commerciale Italiana. Udzielił on wówczas rządowi polskiemu „pożyczki tytoniowej, która miała m.in. wspomóc reformę walutową ministra Wł. Grabskiego (...). Oto wychodził on na wolność dzięki wstawiennictwu bardo bogatego wuja bankiera w faszystowskim państwie włoskim, akurat w tym czasie, gdy stracono kilku jego komunistycznych współwięźniów („Nasz Dziennik - „Toeplitzowie w służbie komuny (cz. 1), prof. Jerzy Robert Nowak, 23-24 czerwca 2007).

Toeplitz Małgorzata-Winiewska - polonofob z żydowskiego klanu Toeplitzów. Przewodnicząca Polskiego Towarzystwa Psychologicznego; siostra Zuzanny.

Toeplitz Teodor ur. 1793 r. - zm. 1838 r. Jeden z przedstawicieli pierwszego pokolenia warszawskiej finansjery żydowskiego pochodzenia, właściciel domu ekspedycyjnego „T. Toeplitz, działacz socjalistyczny, radny Warszawy. Zaangażowany w działalność mającą na celu rozwój oświaty i postępu ludności żydowskiej w Królestwie Polskim.

Toeplitz Teodor ur. 1875 r. - zm. 1937 r. Ojciec Leona Toeplitza, dziadek Krzysztofa-Teodora. Mieszkał w Warszawie przy ul. Sewerynów 5. Jego syn Leon urządził w jego mieszkaniu skład literatury komunistycznej, za co m.in. został później skazany. Wyrok zapadł w 1922 roku. Był działaczem spółdzielczym, założycielem Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej.

Toeplitz Zuzanna - LISTA NR 4, 11; ur. w 1951r.; dr, psycholog, adiunkt Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego, adiunkt w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Polonofob z żydowskiego klanu Toeplitzów. Członek Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Psychologicznego; siostra Małgorzaty. W latach 1993-96 - dwie kadencje w Senacie UW. Wiele lat w Radzie Wydziału; Członek Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego (jedna kadencja +Prodziekan Wydziału Psychologii ds. organizacyjnych i finansów). Wyróżniona nagrodą Zespołową II stopnia Ministra Edukacji (1983 r.).

Togliatti Palmiro ur. 1983 r. - zm. 1964 r. Od 1925 roku był członkiem Komitetu Wykonawczego Kominternu. Na emigracji we Francji od 1926 roku do 1944 roku. W 1927 roku został sekretarzem generalnym Włoskiej Partii Komunistycznej.

Tokarczuk Olga - LISTA NR 6, 8, 10; ur. 29 stycznia 1962 w Sulechowie; pisarka, eseistka, autorka scenariuszy, poetka. Ukończyła psychologię na Uniwersytecie Warszawskim. Mieszka w Krajanowie, koło Nowej Rudy, w Sudetach. Pracowała jako psychoterapeutka w Wałbrzychu. Uhonorowana wieloma nagrodami, m.in. nagrodą Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek, nagrodą Fundacji im. Kościelskich (1997 r.), paszportem „Polityki oraz kilkoma nominacjami do literackiej Nagrody Nike, trzykrotna laureatka czytelników Nike. Pisarka jest ceniona zarówno przez czytelników, jak i krytyków. Od roku 2004 organizuje we Wrocławiu i Jeleniej Górze Festiwal Opowiadań, na którym autorzy krótkich form literackich z różnych krajów świata prezentują swoje dokonania. Od 2008 r. także wykładowczyni Uniwersytetu Opolskiego Beata Łabutin: „GW (pl).
Zadebiutowała w roku 1979 na łamach pisma „Na przełaj, gdzie pod pseudonimem Natasza Borowin publikowała pierwsze opowiadania. Jako powieściopisarka debiutowała w 1993 roku. Opublikowała wówczas „Podróż ludzi Księgi. Książka uzyskała nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek.
W 1995 roku ukazała się druga powieść autorki, „E. E. Książka opowiada o dojrzewaniu dziewczynki, która nagle uzyskuje zdolności parapsychiczne i równie nagle je traci.
Największym dotychczasowym sukcesem Tokarczuk, okazała się wydana w 1996 roku, powieść „Prawiek i inne czasy. Książka została nominowana do literackiej nagrody Nike w roku 1997, uzyskując nagrodę czytelników.
Rok 1998 przyniósł zbiór opowiadań zebranych w tomie „Szafa, a także kolejną powieść zatytułowaną „Dom dzienny, dom nocny. To drugi utwór Tokarczuk, który został nominowany do prestiżowej Nike. Do literackiej nagrody Nike nominowany został również zbiór dziewiętnastu opowiadań - „Gra na wielu bębenkach, wydany w roku 2001. W roku 2004 ukazały się „Ostatnie historie. Książka ta dotyka problemów dla człowieka najbardziej uniwersalnych, a składa się z trzech oddzielnych opowieści, ukazanych w niezależnym od siebie czasie i przestrzeni. W pierwszej połowie października 2007 roku, ukazała się najnowsza powieść Tokarczuk - „Bieguni. Jest to powieść, w której Olga Tokarczuk opowiada o sobie i o swoim widzeniu świata. Tokarczuk pracowała nad „Biegunami przez trzy lata. Wspomina, że większość notatek robiła w czasie podróży, „ale nie jest to książka o podróży. Nie ma w niej opisów zabytków i miejsc. Nie jest to dziennik podróży ani reportaż. Chciałam raczej przyjrzeć się temu, co to znaczy podróżować, poruszać się, przemieszczać. Jaki to ma sens? Co nam to daje? Co to znaczy - pisze we wstępie autorka.
Jak mówi sama Tokarczuk: „Pisanie powieści jest dla mnie przeniesionym w dojrzałość opowiadaniem sobie samemu bajek. Tak jak to robią dzieci, zanim zasną. Posługują się przy tym językiem z pogranicza snu i jawy, opisują i zmyślają. Inspiruje się m. in. Karolem Gustawem Jungiiem.

Tokarska-Bakir Joanna - LISTA NR 4, 10, 13; prof. antropolog kultury, etnolog, wykłada w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego, kieruje Katedrą Antropologii Kulturowej w Collegium Civitas. Autorka m.in.: „Wyzwolenie przez zmysły. Tybetańskie koncepcje soteriologiczne; „Obraz osobliwy. Hermeneutyczna lektura źródeł etnograficznych, t. I : „Wielkie opowieści; „Rzeczy mgliste. Eseje i studia. (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 26).
„Żywotność legend o krwi - a więc i zarzut wobec ojca Musiała - postanowiła zweryfikować grupa badaczy, studentów Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych i kierunku antropologicznego Collegium Civitas. Pod kierunkiem prof. Joanny Tokarskiej-Bakir prowadziła ona na przełomie października i listopada 2005 r. badania terenowe w Sandomierskiem. Wykazały one, że legenda o porywaniu dzieci przez Żydów jest znana mieszkańcom Sandomierza i okolicznych wsi i miasteczek we wszystkich grupach wiekowych, od dziewięćdziesięciu kilku do dwudziestu lat. Zrekonstruowane konteksty historyczne sytuują ją w wielopokoleniowym przekazie rodzinnym, sąsiedzkim i konfesyjnym. (...) Pełny raport z badań zostanie opublikowany w książce Joanny Tokarskiej-Bakir „Legendy o krwi. Antropologia przesądu, która ukaże się w wydawnictwie WAB. Rozdział 6 książki został opublikowany w kwartalniku „Res Publica Nowa (1/2007). Badania terenowe w Sandomierskiem zostały sfinansowane przez Ambasadę Francji w Polsce, Ministerstwo Nauki i Informatyzacji, Instytut Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego i Collegium Civitas w Warszawie. Powstanie filmu wsparła Fundacja im. Stefana Batorego, w ramach Programu dla Tolerancji „To, co wspólne/to, co różne. (źródło: http://prchiz.free.ngo.pl/prchizmordrytpopup.html)
Strach w Polsce, Gazeta Wyborcza,12 stycznia 2008 r.: Tydzień przed Bożym Narodzeniem w Onet.pl czytam o jasełkach na krakowskim Rynku: mieszczanie oklaskiwali grupkę kolędników przy wtórze okrzyków „gonić Żyda. W ciągu 48 godzin pod wiadomością pojawiło się 3500 postów, w dużej części antysemickich: Co będzie. gdy wyjdzie książka Grossa? (...)
Źródło: Rzeczpospolita 14.01.2008

Tokarski Julian - urodzony 25 grudnia 1903 r. w Czersku pod Warszawą, zmarł 15 sierpnia 1977 r. w Warszawie; działacz państwowy i partyjny w okresie PRL. Wykształcenie podstawowe, w późniejszym wieku uzupełnione do poziomu średniego. Od 1921 r. członek Komunistycznej Partii Polski, w latach 1927-1929 członek Komitetu Centralnego i Sekretariatu KC Związku Młodzieży Komunistycznej w Polsce. Od 1929 r. przebywał w ZSRR, był członkiem Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików). W latach 1943-1944 oficer polskich jednostek wojskowych w ZSRR. W latach 1952-1956 i 1961-1969 poseł na Sejm; od 1969 na emeryturze.

Tołkan Mikołaj - urodzony 18 grudnia 1912 roku w Libochorze, pow. Turka. Rodzice: Teodor i Katarzyna z d. Popiwniak. Skończył prawo na UJK w 1935 roku. Od 1944 roku w WP. Zastępca szefa WSR w Krakowie. Awansowany na majora w 1949 roku. Od 1955 roku w rezerwie. Sędzia Sądu Wojewódzkiego w Krakowie. Zmarł w 1999 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005.

Tomajer Tadeusz - urodzony 12 lutego 1895 roku w Kołomyi. Rodzice: Piotr i Maria. Skończył prawo na UJK w 1920 roku. Do wojny pracował w sądach. Od 1941 roku sędzia Sądu Grodzkiego w Kołomyi. Od 1944 roku w WP. Sędzia Sądu I Armii WP. Sędzia Wydziału I i II NSW. Awansowany na ppłk w 1947 roku. Od 1952 roku w rezerwie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005.

Tomal Maciej - napisał „Język hebrajski biblijny. Podręcznik do nauki gramatyki biblijnej hebrajszczyzny. („Midrasz-pismo żydowskie, nr 10, październik 2005 str. 1). Podczas VIII Dni Książki Żydowskiej w 2005 roku w Warszawie wygłosił wykład o poezji Chaima Nachmana Bialika. „Jak modlą się Żydzi. Antologia modlitw Warszawa 2000.

Tomala Maciej - doktor; dziekan Wydziału Hebraistyki Uniwerytetu Wrszawskiego.

Tomanek Przemysław – LISTA NR 5; wykładowca Katedry Ukrainistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, historyk, historyk literatury i tłumacz. W kręgu jego zainteresowań naukowych znajdują się: zależność między zasięgiem funkcjonowania języka ukraińskiego na Ukrainie i poziomem świadomości narodowej Ukraińców, rozwój sytuacji politycznej na współczesnej Ukrainie i europejska perspektywa tego kraju, sytuacja językowa ukraińskiej mniejszości narodowej w Polsce.

Tomasiewicz Jarosław - urodzony 1962 r.; publicysta, doktor nauk politycznych. Autor książek „Terroryzm na tle przemocy politycznej (zarys encyklopedyczny), „Między faszyzmem a anarchizmem. Nowe idee dla nowej ery oraz „Ugrupowania neoendeckie w III Rzeczypospolitej. Publikował w pismach różnych opcji ideologicznych, m.in. konserwatywnych („Stańczyk), anarchistycznych („Inny Świat) i ekologicznych („Zielone Brygady). Stały współpracownik m.in. magazynu „Obywatel, biuletynu etnopluralistycznego „ZaKORZENIEnie, Instytutu Sobieskiego. Wykładowca Wyższej Szkoły Bankowości i Finansów w Bielsku-Białej. publikuje m.in. na komunistycznym portalu „lewica bez cenzury.

Tomasik Krzysztof – LISTA NR 8; ur. 1978 r.; komentator życia publicznego, członek zespołu „Krytyki Politycznej. W latach 2005-2007 na witrynie KP publikował cotygodniową, cieszącą się dużą popularnością rubrykę „Dyskurs w pigułce, obecnie redaguje blog KP na portalu salon24.pl. Współpracuje z „Zadrą, „Repliką, „Nowymi Książkami, „Ha!artem i portalem innastrona.pl. Wielbiciel Kaliny Jędrusik.

Tomasik Piotr – LISTA NR 4; profesor doktor habilitowany nauk chemicznych, kierownik Katedry Chemii Akademii Rolniczej w Krakowie.

Tomasik Wojciech – LISTA NR 4; profesor doktor habilitowany nauk filologicznych, profesor filologii polskiej na UKW w Bydgoszczy oraz na Wyższej Szkole Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi, członek Komitetu Nauk o Literaturze PAN.

Tomaszewska Agata - koordynatorka programu „Przywróćmy Pamięć w Fundacji Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego; prowadzi szkolenia dla nauczycieli i uczniów, zajmuje się projektami mającymi na celu aktywizowanie społeczeństwa na rzecz wielokulturowego dziedzictwa. (Folder reklamowy Dni Książki Żydowskiej, str. 1).

Tomaszewska Jadwiga - nauczycielka oskarżająca „Lalkę Bolesława Prusa i „Chłopów Władysława Reymonta wybitne dzieła polskiej literatury o antysemityzm. Ale niedługo mogą zniknąć z listy lektur. Chce tego wiceprezes łódzkiego Związku Nauczycielstwa Polskiego Jadwiga Tomaszewska, bo, jej zdaniem, oba dzieła zawierają treści antysemickie. Jakie? Choćby w „Lalce możemy przeczytać, że „Żydzi chwytają chrześcijańskie dzieci i zabijają na macę - pisze „Dziennik Łódzki. Dla Prusa Żydzi to też kanalie i parchy. I to właśnie nie podoba się Tomaszewskiej. „Trzeba zweryfikować listę lektur pod względem treści antysemickich. Te książki, które zawierają, przesunąć do kanonu lektur uzupełniających - mówi wiceprezes łódzkiego ZNP.

Tomaszewski Aleksander - urodzony 27 marca 1909 roku w Hryczanej (Podole). Rodzice: Julian i Salomea. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005.

Tomaszewski Aleksander płk - urodzony 27.3.1909 r. w Graczewie woj. Kamieniec Podolski. W latach 1931 - 1933 służył w Armii Czerwonej. W 1934 r. ukończył kurs prawniczy w Chabarowsku. Od 1941 r. ponownie w Armii Czerwonej - członek Trybunału Wojennego. Od sierpnia 1944 r. w Ludowym Wojsku Polskim na stanowiskach: zastępcy szefa Sądu 2 Armii Wojska Polskiego, od 1945 r. szefa Wojskowego Sądu Polskich Kolei Państwowych, od 1950 r. zastępcy prezesa Najwyższego Sądu Wojskowego. W 1954 r. wyjechał do ZSRR. Należał do grupy oficerów Armii Czerwonej mających polskie nazwiska, lub urodzonych w czasach rozbiorowych na terenie Polski. Zostali oni oddelegowani do Ludowego Wojska Polskiego i obsadzeni na kluczowych stanowiskach. Był współautorem opracowanych zasad współzawodnictwa w sądownictwie wojskowym. Razem z Wilhelmem Świątkowskim byli głównymi inspiratorami wypaczeń w wojskowym wymiarze sprawiedliwości, ponoszą odpowiedzialność za drakońskie wyroki wydawane w sfingowanych sprawach.

Tomaszewski Janusz - AWS, były wicepremier.

Tomaszewski Jerzy - polonofob, profesor Instytutu Historycznego UW, fałszerz historii Polski. W 1968 roku wspólnie ze Zbigniewem Landau napisał książkę pt. „Trudna niepodległość, w której można było się dowiedzieć m.in, że główną cechą r. polskiej gospodarki w latach 1918-1939 była stagnacja. Po roku 1945, po obraniu socjalistycznej drogi rozwoju rozpoczął się „szybki i wszechstronny rozwój całego kraju. Nowy ustrój wyzwolił w pełni twórcze zdolności - patriotyzm i inicjatywę mas ludowych. Podtrzymał także żydowski fałsz na temat rzekomego pogromu Żydów we Lwowie. Przewodniczący Rady Naukowej Żydowskiego Instytutu Historycznego od 1970 r., członek Zarządu Żydowskiego Instytutu Historycznego od 1985 r., członek komitetu redakcyjnego biuletynu „ŻIH i rocznika „POLIN Studies in Polish Jewry. Pod koniec lat 80. zaczyna zajmować się mniejszościami narodowymi. Specjalizuje się w tematyce polsko-żydowskiej. Polacy występują jako antysemici, osoby dyskryminujące Żydów, a Żydzi są przedstawiani w pozytywnym świetle. Jest autorem broszury „Mniejszości narodowe w Polsce XX wieku, która została 14 maja 1991 roku decyzją Ministra Edukacji Narodowej wprowadzona do użytku szkolnego. Książeczka została skrytykowana przez wiele osób m.in profesora Leszka Tomaszewskiego, dr Andrzeja Szcześniaka. Zarzucano jej kłamstwa, destrukcję oraz to, że może kształtować antywychowawcze postawy. Dr Andrzej Leszek Szcześniak swoją recenzję o niej zatytułował; „Książka ociekająca nienawiścią. W dniu 22 kwietnia 1992 roku poseł Stefan Pastuszewski złożył w Sejmie interpelację dotyczącą w/w książki, w której zapytał: „Czyżby autor przez podanie fałszywych informacji zamierzał przekonać czytelników, że bolszewicy wymierzyli sprawiedliwość i ukarali polskich wyzyskiwaczy? Czy potworna tragedia ludności kresowej (polskiej, żydowskiej, ukraińskiej, białoruskiej) da się sprowadzić do „warstw sprawujących władzę? Czy do nich zalicza autor także niemowlęta, których zamarznięte trupki wyrzucali enkawudyści z transportów?. W jej wyniku Minister Edukacji Narodowej Andrzej Stelmachowski zobowiązał się, że książka nie będzie już wydawana przez ministerstwo, ani też nie stanie się lekturą szkolną. W swojej książce Jerzy Tomaszewski za złe stosunki z innymi narodami obwinia polski nacjonalizm. Wybiela natomiast czasy PRL-u. Pod jego redakcją ukazała się książka dotycząca stosunków polsko-żydowskich pt. „Najnowsze dzieje Żydów w Polsce. Jest przedstawicielem Polski w trakcie obrad polsko-izraelskiej konferencji podręcznikowej. Nigdy nie prostował kłamstw pod polskim adresem. Nie przeprosił czytelników za to, że uwierzył fałszerstwom strony żydowskiej dotyczącym pogromu Żydów we Lwowie. Stosunki polsko-żydowskie to według niego jedno wielkie pasmo win polskich wobec Żydów. Pomimo głoszenia tego typu bredni Tomaszewski jest czołowym badaczem stosunków polsko-żydowskich. Członek „Otwartej Rzeczpospolitej, (oficjalnie) „Stowarzyszenia przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii powstałego w 1999 r. Stowarzyszenie liczy ponad 300 członków o różnych przekonaniach politycznych, różnych wyznań i bezwyznaniowych; głównie jednak pochodzenia żydowskiego oraz są to komuniści i ateiści. Stowarzyszenie otrzymuje finansowe wsparcie ze strony antypolskiej, powiązanej z masonerią i światową finansjerą żydowskiej Fundacji im. Stefana Batorego. Rada Programowa i felietonista żydowskiego pisma „Midrasz. Napisał przedmowę do książki Augusta Grabskiego „Żydowski ruch kombatancki w Polsce w latach 1944-1949. Wchodzi w skład jury, które przyznaje nagrody im. Łukasza Hirszowicza nadawane przez Żydowski Instytut Historyczny. Jest członkiem Rady Naukowej rocznika „Zagłada Żydów, który jest wydawany przez Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN. W odniesieniu do komisji polsko-izraelskiej, zasada równego partnerstwa i wzajemności nie została zachowana i to w dwóch płaszczyznach: personalnej i merytorycznej. Zasadnicze zastrzeżenie budzi przede wszystkim skład komisji. Ze strony izraelskiej weszli do niej Żydzi z Izraela, ze strony polskiej... Żydzi polscy. Takiego fenomenu nie było dotychczas w żadnej z komisji podręcznikowych. Izraelscy i polscy Żydzi ustalają to, czego ma się uczyć młodzież polska. Jest to tym bardziej zaskakujące, że wśród strony „polskiej są osoby, których wybitnie antypolskie publikacje były przedmiotem interpelacji sejmowej i zostały wycofane ze spisu MEN (Jerzy Tomaszewski „Mniejszości narodowe w Polsce w XX w., wyd. Spotkania 1991; interpelacja sejmowa 6 maja 1992 r.). O tym, do jakiego stopnia może dojść zakłamanie, świadczyć może fragment referatu przedstawiciela strony „polskiej Jerzego Tomaszewskiego. Otóż, oceniając jeden z podręczników historii do liceum, wygłosił on następującą opinię: „(...) Trudno jednak zgodzić się z tezą, iż „...po wymordowaniu Żydów i Cyganów, również ludność polska miała być przeznaczona na zagładę. (s. 45, w wyd. pol. 47). Czytając to, człowiek nie wierzy własnym oczom. Okazuje się, że bezczelność nie zna granic. Już nie wystarcza kłamstwo, że to niby Żydzi byli najpierw mordowani, a Polacy potem, ale zaprzecza się w ogóle, iż ludność polska miała być w przyszłości eksterminowana. Pozostawmy na razie te zastrzeżenia i zobaczmy, co na ten temat napisano w naukowej, zweryfikowanej literaturze przedmiotu. Otóż Naród Polski jako pierwszy został poddany planowej eksterminacji. Już w maju 1939 r. władze III Rzeszy przygotowały operację „Tannenberg, w ramach której nastąpić miała likwidacja polskiej inteligencji. Sporządzona przez gestapo lista gończa (Sonderfahndungsbuch Polen) obejmowała ponad 61 tys. nazwisk działaczy polskich. Mord rozpoczęto w sierpniu 1939 r. aresztując i mordując 2 000 działaczy Polonii niemieckiej. Od 1 IX do 25 X 1939 r. Einsatzgruppen i Wehrmacht dokonały ponad 760 masowych mordów, w których zginęło 20 100 Polaków. Od jesieni 1939 r. operacja „Tannenberg zastąpiona została „Małym Planem („Kleine Plannung w Generalnym Planie Wschód); Einsatzgruppen zamienione w policję bezpieczeństwa Generalnego Gubernatorstwa dokonały masowych mordów w ramach Intelligenzaktionen: Pommern, Posen, Masovien, Litzmannstadt, Schlesien; Sonderaktionen: Krakau, Lublin, Tschenstoschau; Ausseordentliche Befriedungsaktion - razem do połowy 1940 r. wymordowano dalszych 51 000 Polaków. Realizacja eksterminacji Polaków w ramach „Małego Planu nasilała się z biegiem upływu czasu, by od czerwca 1942 r. przerodzić się w realizację „Dużego Planu (Grosse Plannung GPO). Według założeń tego planu, zniewoleniu miało podlegać 14 mln Słowian, a 51 mln miało zostać wypędzonych na Syberię (w tym 85 proc. Polaków). Jak wyglądało takie przesiedlenie, pokazały wypadki na Zamojszczyźnie, gdzie rozpoczęto realizację kolejnej fazy Generalnego Planu Wschód. Eksterminacja Polaków w Związku Sowieckim, przeprowadzona przy poważnym udziale Żydów, to osobny problem. Od kiedy eksterminacja? Jeżeli chodzi o traktowanie Żydów, to władze hitlerowskie stosowały w latach 1933-1939 politykę „wyłączania (Ausschaltung) ludności żydowskiej z życia społeczeństwa Rzeszy (Ustawy norymberskie, bojkoty, Kristallnacht, różne rodzaje prześladowania), aby zmusić ją do emigracji z Niemiec. Od 1 września 1939 r. prześladowania uległy zaostrzeniu i doszły do nich deportacje z Rzeszy i ziem pod panowaniem niemieckim oraz stopniowe koncentrowanie Żydów w gettach (w 1939 r. powstały na ziemiach polskich trzy pierwsze getta). W początkach okupacji doszło do kilku masowych mordów Żydów wynikłych z okazanego Niemcom nieposłuszeństwa (Przemyśl - przeciwstawienie się deportacji za San, Łódź - odmowa przejścia do getta) lub też w wyniku akcji odwetowych. Nie była to jednak planowa eksterminacja ludności żydowskiej. Co więcej, jesienią 1939 r. istniał plan stworzenia niby-państwa żydowskiego: Reichsgetta ze stolicą w Lublinie oraz dania Żydom pewnych przywilejów kulturalno-gospodarczych, a także wykorzystania ich do zwalczania Polaków. W okresie od 1 września do lipca 1941 r. cały wysiłek Niemców skierowany był na szukaniu form i metod pozbycia się Żydów z Rzeszy i terenów okupowanych. Eksterminacja Żydów zaczęła się dopiero po rozpoczęciu wojny z Sowietami i to początkowo jako realizacja osławionego rozkazu o mordowaniu komisarzy i aktywistów bolszewickich (Kommissarbefehl z 6 VI 1941 r.) i przeradza się w masowy mord całego narodu, oficjalnie usankcjonowany 20 stycznia 1942 r. na konferencji w Wannsee jako „ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej. Realizacja tego postanowienia przeprowadzona została pod kryptonimem „Operacja Reinhardt.

Tomaszewski Tomasz - fotografik, twórca fotografii prasowych. Współpracownik magazynu „National Geographic. Autor książki „Współcześni Żydzi polscy (1993 r.). Mąż Małgorzaty Niezabitowskiej, byłej rzecznik rządu Tadeusza Mazowieckiego.

Tomaszuk Katarzyna – LISTA NR 5; jest pracownikiem Ośrodka Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej na Uniwersytecie Warszawskim.

Tomaszuk Piotr – LISTA NR 5; ur.17 czerwca 1961 r.; reżyser teatralny, założyciel Towarzystwa Teatralnego Wierszalin, dramaturg i scenarzysta. Od 1 lutego 2006 r. Tomaszewski jest dyrektorem teatru Wierszalin, na które to stanowisko został powołany przez Zarząd Województwa Podlaskiego. Ukończywszy Wydział Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej w Warszawie oraz Wydział Reżyserii Lalkowej w Białymstoku. Tomaszuk początkowo reżyserował spektakle dla teatrów państwowych jego ważnym spektaklem był „Turlajgroszek, na podstawie własnego scenariusza, zrealizowany w Teatrze Lalek i Aktora Miniatura w Gdańsku, w 1990 r. Przedstawienie to doprowadziło Tomaszuka do założenia, wraz z Tadeuszem Słobodziankiem, Towarzystwa Teatralnego Wierszalin, które wybrało sobie za siedzibę Supraśl. W latach 2000-2003 był dyrektorem Teatru Banialuka w Bielsku-Białej. W tym też okresie współpracował z toruńskim Bajem pomorskim, wystawiając tam bielski spektakl „Cyrk Dekameronn na podstawie Boccaccia. W 2005 r. był członkiem Honorowego Komitetu Poparcia Lecha Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich.

Tomiałojć Ludwik - LISTA NR 10; członek Rady Krajowej. Ekolog. Profesor zwyczajny na Uniwersytecie Wrocławskim. Przewodniczący Komitetu Ochrony Przyrody PAN, a do roku 2003 Polskiego Komitetu Światowej Unii Ochrony Przyrody IUCN. Autor i współautor 210 publikacji, w tym 14 książek. Działa w kole wrocławskim.

Tomidajewicz Janusz – LISTA NR 9; doktor habilitowany nauk ekonomicznych, profesor Akademii Ekonomicznej w Poznaniu.  

Tonder Rober - doktor stosunków międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego. Od początku lat 90. animator działań na rzecz środowiska LGBT we Wrocławiu. Zwolennik idei tolerancyjnej, solidarnej i różnorodnej Europy obywateli. Działa w kole wrocławskim.  

Tonia Andrzej – LISTA NR 5; ks., proboszcz Parafii Rzymskokatolickiej pw. Chrystusa Dobrego Pasterza w Tarnowie.

Topińska Irena – LISTA NR 4; jest pracownikiem Uniwersytetu Warszawskiego, wykłada matematykę. Zajmuje się także polityką społeczną.

Topiński Piotr – LISTA NR 9; dr inż. nauk rolniczych, publicysta, autor kilku książek, animator wielu inicjatyw społeczno-ekonomicznych na terenie całej Polski, fundator i do 2004 r. członek Rady Fundacji „Idealna Gmina, fundator i wiceprezes Żywieckiej Fundacji Rozwoju, członek zarządu Stowarzyszenia Innowatorów Społecznych. Ostatnio specjalizuje się w technologiach czyszczenia ścieków i spalania biopaliw

Topiński Wojciech – LISTA NR 16; były prezesa ZUS, uczestnik Marca 68. Wówczas student II roku Ekonomii Politycznej.

Topol Jachym – LISTA NR 5; ur. 1962 r.; syn poety i dramaturga Josefa Topola, wnuk Karla Schultza (autora słynnej powieści o Michale Aniele „Kamień i cierpienie), to jedna z najwyrazistszych postaci czeskiego undergroundu. Sygnatariusz Karty 77, działał w Solidarności Polsko-Czechosłowackiej. Podobnie jak większość pisarzy i ludzi sztuki pozostającym poza oficjalnym obiegiem, w latach 80. pracował fizycznie: był magazynierem, palaczem, piekarzem, kierowcą. Aby uniknąć służby wojskowej, poddał się leczeniu psychiatrycznemu, po przekroczeniu granicy z Polską. Od roku 1985 był głównym motorem niezależnego czasopisma „Rewolwer Revue (po jego legalizacji w latach 1991-93 redaktorem naczelnym). Po z „aksamitnej rewolucji współpracował też z tygodnikiem „Respekt. Poczałkowo Jachym Topol był znany jako poeta. Debiutował w roku 1981 tomikiem poezji „Eskymackej Pes (Eskimoski Pies). Jego późniejsze zbiory: „Kocham Cię jak wariat przełożony na polski przez Annę Janyszkovą 1992 r., „Jutro zaczyna się wojna, były omawiane i nagradzane. Tłumaczył poetów wietnamskich, autorów legend, Indian Północnoamerykańskich, wybór poezji Charlesa Bukowskiego. Pisał też teksty dla zespołów muzycznych. W latach 80. sam śpiewał swoje wiersze w grupie: „Narodni Trida. Pierwszą poważną pozycją prozatorską w dorobku Topola jest powieść-rzeka „Sestra („Siostra) 1994 r. 

Topolski Krzysztof urodzony w 1946 r., były biznesmen, który zrobił w Kanadzie majątek na samochodach. Wrócił do Polski na początku lat 90. Dziś wraz z żoną mieszka na Mazurach.

Topor Roland - Religie są jakoś skąpe w udzielaniu odpowiedzi na pytanie, które uwielbiam: co, u diabła, robił Pan Bóg przed stworzeniem świata? Karykaturzysta, pisarz i grafik. „Cafe Panika, „Historyjki taksówkowe. Jest autorem rysunku przedstawiającego krzyż umieszczony w kobiecym kroczu. Rysunek został w Polsce opublikowany w „Wiadomościach Kulturalnych, których redaktorem naczelnym był Krzysztof Teodor Toeplitz.

Torańska Teresa - dziennikarka TV, specjalizująca się w wywiadach dla prasy i telewizji, związana z „Gazetą Wyborczą, historyk. Autorka filmu „Dworzec Gdański. Na Wydziale Politologii UMCS powiedziała: „Mam nadzieję, że w naszym społeczeństwie nie dojdzie do takiej sytuacji jak w marcu 1968 r., kiedy 15 000. Polaków narodowości żydowskiej zostało zmuszonych do wyjazdu do Izraela. Zapomniała, a raczej nie chciała powiedzieć, że znaczną część wyjeżdżających stanowili pracownicy aparatu bezpieczeństwa, którzy byli odpowiedzialni za zbrodnie na narodzie polskim. Z tego też powodu zapewne jest też zagorzałą przeciwniczka lustracji. Powiedziała, że nie podpisze oświadczenia lustracyjnego. I bardzo dobrze przez 10 lat będzie miała zakaz wykonywania zawodu dziennikarza. Oby za jej przykładem poszła cała redakcja „Wyborczej.

Torbiner Eran - reżyser, jego film „Madryt przed Hanitą był pokazany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy. Festiwal odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. „Eran Torbiner urodził się w Izraelu w 1971 roku. Zdobył licencjat na Wydziale Nauk Politycznych i Wydziale Dziennikarstwa na Uniwersytecie w Tel Awiwie i Koteret College (...). Jest researcherem i operatorem filmów dokumentalnych o tematyce politycznej. (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 42).

Torończyk Fred - polonofob, główny koordynator wywozu pieniędzy z polskich banków za granicę.

Torres Teresa - autorka książki „Pamiętnik na trzy głosy, wydanej przez Wydawnictwo Znak.

Toruńczyk Barbara - LISTA NR 4, 9, 11, 16; pseud. Julia Juryńska, ur. 26 września 1946 r. w Warszawie; publicystka, eseistka, historyk literatury, wydawca. Córka Henryka (1909-1966) i Romany (1915-2000) Toruńczyk. Studiowała socjologię na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego (1964-1968) oraz Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (mgr 1974 r.). W 1963 r. uczestniczyła w zebraniach Klubu Poszukiwaczy Sprzeczności, założonego przez Jana Grossa, Jana Kofmana i Adama Michnika, rozwiązanego w tym samym roku z polecenia Władysława Gomułki. Uczestniczka wydarzeń marcowych 1968 r., aresztowana i skazana na 2 lata więzienia, wyrzucona z UW z zakazem studiów na uczelniach państwowych. Autorka artykułów, redaktor i wydawca prasy niezależnej w Warszawie (1976-1980, m.in. współzałożycielka i sekretarz redakcji almanachu literackiego „Zapis (1976-1979). Współpracowniczka KOR (1976-1981), następnie Towarzystwa Kursów Naukowych (1977-1981). W latach 1978-1981 współpracownik Oficyny Literackiej NOW-a, „Biuletynu KOR, czasopisma „Krytyka. Od 1979 do 1980 r. redaktor pisma „Res Publica. Następnie za granicą, w latach 1980-1981 przedstawiciel wydawnictwa NOW-a we Francji i USA. W tym czasie przygotowała serię wywiadów z dysydentami: Władimirem Bukowskim, Jilim Ledererem, Jilim Pelikanem, Aleksandrem Zinowiewem dla czasopism: „Krytyka „Res Publica, „Aneks. W 1982 r. w Paryżu założycielka i redaktor naczelny kwartalnika „Zeszyty Literackie. W latach 1986-1987 przebywała na stypendium The Mary Ingraham Bunting Institute Radcliff College (USA). Nagrody, odznaczenia i wyróżnienia: Dyplom cum laudae KUL (1974 r.), Nagroda Fundacji Alfreda Jurzykowskiego (1995 r.), Nagroda Edytorska Polskiego PEN Clubu (2003 r.), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2002 r.), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2005 r.); Członek Polskiego PEN Clubu, obecnie także prezes Fundacji „Zeszytów Literackich. Polonofob, kieruje kwartalnikiem „Zeszyty Literackie. Córka Henryka, działacza komunistycznego jeszcze sprzed wojny i Romany, do 1968 roku pracującej w Zakładzie Historii Partii przy KC PZPR.

Toruńczyk Emilia - LISTA NR 16; wnuczka Henryka Toruńczyka. „Express Bydgoski.

Toruńczyk Grażyna – LISTA NR 9; autorka książek kucharskich m.in. Pyszne warzywa na naszym stole, Dania dla całej rodziny.

Toruńczyk Henryk - LISTA NR 9, 16; ur. 1909 r. - zm. 1966 r.; inżynier tekstylny. Po studiach w Belgii i po ukończeniu podchorążówki w Polsce uciekł do Hiszpanii, gdzie był kolejno: adiutantem w batalionach im. Palafoxa i im. Mickiewicza w XIII Brygadzie Międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego, jej szefem sztabu pod dowództwem Bolesława Mołojca w 1938 r., potem dowódcą zgrupowania Brygad Międzynarodowych, które biły się w Hiszpanii po wycofaniu sił międzynarodowych w 1938 r. i granicę Hiszpanii przekroczyły 9 II 1939 r.; internowany w Afryce, nie przyjęty do Wojska Polskiego, przedostał się do ZSRR; szef spadochronowego Samodzielnego Batalionu Szturmowego walczącego przed I linią frontu, który w przyszłości zostanie przekształcony w Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego. „PSBS składał się z ludzi wielu narodowości, natomiast kadra była pochodzenia w większości żydowskiego (...). W jego skład wchodzili działacze i dywersanci z byłej KPP, KPZU, KPZB. Głównym zadaniem batalionu była fizyczna likwidacja polskiego podziemia niepodległościowego na ziemiach zajmowanych przez Armię Czerwoną. Swą działalność batalion rozpoczął w lipcu 1944 r. Po przerzuceniu na ziemie polskie został podporządkowany resortowi bezpieki. („Żydowscy komuniści - bandy zbrodniarzy na ziemiach polskich w latach 1941-1944). Następnie oddelegowany do administracji Ziem Zachodnich jako urzędnik administracji państwowej w Ministerstwie Przemysłu Lekkiego.

Toruńczyk Jerzy - LISTA NR 16; syn Henryka Toruńczyka i Jadwigi Wełykanowicz. Architekt, mieszka we Francji.

Toruńczyk Szymon - LISTA NR 16; wnuk Henryka Toruńczyka.

Toruńczyk-Ruiz Sabina - LISTA NR 16, 9; wnuczka Henryka Toruńczyka. Analityk w dziale badania mediów; MillwardBrown SMG/KRC.

Tota Aleksander - urodzony 12 grudnia 1924 roku w Zimnej Wodzie, woj. lwowskie. Rodzice: Franciszek i Józefa z d. Kozłowska. Od 1944 roku w WP. Oficer śledczy Wojskowej Prokuratury WOP. Oficer śledczy WPR w Lublinie. Asesor WPR we Wrocławiu. Stopień - porucznik. Od 1950 roku w rezerwie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005.

Traba Robert – LISTA NR 4, 5; prof. historii, dyrektor Centrum Badań Historycznych w Berlinie PAN, redaktor naczelny czasopisma „Borussia i jego współzałożyciel, pochodzi z Olsztyna, ale obecnie mieszka w Warszawie.

Traciewicz Kazimierz – LISTA NR 4; prozaik, członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, wiceprezes polskiego PEN-Clubu. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Debiutował na łamach „Tygodnika Powszechnego (1958 r.). Przez wiele lat pracował w kolejnictwie. Autor powieści m.in. „Pociągi jadą w różne strony (1969 r.), „Papierowy mur (1971 r.), „Przez trzy ognie (1982 r.) i „Meandry (1983 r.).

Tracz Zenon (Dani) – LISTA NR 16; mieszka w Izraelu.

Trafna Ewa - LISTA NR 13, 15; urodzona 23 sierpnia 1958 roku w Warszawie. Uprawia malarstwo i grafikę. Rzeźbiarka. Otrzymała m.in. Stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki RP w 1991 r. Wystawy indywidualne (np. 1991 r. - Muzeum Sztuki, Ein-Hod) oraz zbiorowe (np. 1994 r. - „Biblia we współczesnym malarstwie polskim, Muzeum Narodowe, Gdańsk).

Tramer Jerzy - urodzony 1 stycznia 1915 roku we Lwowie. Rodzice: Alfred i Bronisława z d. Poeller. Skończył prawo na UJK w 1937 roku. Od 1944 roku w WP. Oficer śledczy Wojskowej Prokuratury I Armii WP. Wiceprokurator WPO w Bydgoszczy. Prokurator WPR w Olsztynie. Awansowany na stopień ppłk w 1949 roku. Od 1948 roku w rezerwie. Adwokat i radca prawny w Chorzowie. Zmarł w 1980 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005.

Tramiel Jack - Idek Tramielski (według niektórych źródeł Jacek Trzmiel, według jeszcze innych, Idek Trzmiel). Urodził się w 1928 r. w Łodzi założyciel słynnej firmy Commodore International, producenta popularnych komputerów Commodore 64 i Amiga. Jako 10-letnie dziecko w 1939 roku trafił do getta, gdzie spędził 5 lat pracując w fabryce odzieży. Jack Tramiel doczekał wyzwolenia obozu w kwietniu 1945 roku. W 1947 roku Tramiel wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie znalazł pracę jako mechanik w sklepie i szybko nauczył się angielskiego. W 1948 r. wstąpił do armii, gdzie jego zadaniem było naprawianie sprzętu biurowego. Po kilku latach służby zdecydował się odejść z wojska i założyć własną firmę Commodore Portable Typewriter zajmującą się naprawą maszyn do pisania. W 1970 roku światło dzienne ujrzały pierwsze kalkulatory produkcji Commodore, bazujące na chipsetach Texas Instruments. W połowie lat 70. firma zaprezentowała swój pierwszy komputer - PET.

Trammer Karol urodzony w 1985 r.; redaktor naczelny niezależnego dwumiesięcznika „Z Biegiem Szyn, poświęconego kolei na Mazowszu (internetowe archiwum periodyku - www.zbs.kolej.net.pl). Publikuje także w innych tytułach kolejowych: „Świecie Kolei, „Technice Transportu Szynowego oraz „Wolnej Drodze. Studiuje gospodarkę przestrzenną na Wydziale Geografii i Studiów Regionalnych Uniwersytetu Warszawskiego. Mieszka w Warszawie. Stały współpracownik „Obywatela.

Trammer Ludwik - Społeczny Monitoring Edukacji

Tranda Lech – LISTA NR 4; ksiądz, parafia ewangelicko- reformowana w Warszawie.

Tranda Zdzisław – LISTA NR 4; ur. 18 grudnia 1925 r.; w latach 1978-2002 biskup Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w RP. Wcześniej proboszcz parafii w Zelowie. W latach 1990-93 prezes Polskiej Rady Ekumenicznej.

Trela Jerzy - aktor, w latach 80. zasiadał w prezydium Narodowej Rady Kultury, stworzonej przez reżim Jaruzelskiego, poseł z ramienia PZPR. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski przez Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego - Izaaka Stoltzmana.

Trella Antoni - urodzony 3 lutego 1905 roku w Przemyślu. Rodzice: Jan i Albina z d. Olszańska. Skończyl prawo na UJK w 1928 roku. Do wojny pracował w sądach. W 1944 roku wstąpił do WP. Prokurator NPW. Zastępca Naczelnego Prokuratora Wojskowego. Awansowany na ppłk w 1946 roku. W 1947 roku popełnił samobójstwo.

Tremblińska Magdalena - żona Juliana Kole, niszczyciela polskiej gospodarki ze stajni Minca. „Wsławiła się od 1945 r. nadzorowaniem specjalnej tajnej grupy likwidacyjnej działającej przy KC PPR. Zadaniem tej grupy było likwidowanie niewygodnych członków partii komunistycznej, członków PPS i oczywiście PSL. („Kurier Codzienny z dn. 8-10 grudnia 2006).

Trepczyńska Janina spadkobierczyni, właścicielka gruntu pod kinem „Femina, jej dziadek Dawid Bachrach postawił kamienicę z mieszkaniami, w której na parterze znajdowało się kino. Kamienica została odebrana dekretem Bolesława Bieruta w 1948 r.

Trepper Leopold - „Siatką agentów kierował polski Żyd, Leopold Trepper (około 1500 nadesłanych drogą radiową raportów o broni niemieckiej, zamiarach generalicji, o tym, co działo się na szczytach władzy w berlinie). Niemcy siatce Treppera nadali nazwę „Rote Kapelle. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 14).

Trębacz Maurycy ur. 1861 r. - zm. 1941 r., malarz. Zmarł z głodu i wycieńczenia w getcie łódzkim.

Trio Reiner - autor płyty kompaktowej, na której znajdują się pieśni jidysz.

Tritt Barbara - wzięła udział w imprezie:VII DZIEŁO DIALOGU CHRZEŚCIJAŃSKO- ŻYDOWSKIEGO SYMPOZJUM (15 STYCZNIA 2004 r. w Poznaniu) „STANIECIE SIĘ BŁOGOSŁAWIEŃSTWEM Menuet z II Suity „Arlezjanka, J. Massenet - Medytacja z opery „Thais, Cecylia

Trocki Lew-Bronstein - Komisarz Spraw Zagranicznych, w pierwszym rządzie Lenina. Główny organizator przewrotu bolszewickiego, organizator Armii Czerwonej i faktyczny jej dowódca w czasie wojny domowej. Przywódca Międzynarodówki Komunistycznej. Skazany przez Stalina na wygnanie, a następnie zamordowany w Meksyku.

Troikowicz Joanna-B. Kirszenstein - rzeźbiarka, Szwecja.

Trojan Henryk-Adler - pracownik II Zarządu Sztabu Generalnego WP (polskiej siatki agenturalnej za granicą).

Trojanowska Katarzyna Bożena – LISTA NR 5; dr , pracuje w Instytucie Medycyny WSI im. Witolda Chodźki.

Trojanowska Marzena – LISTA NR 9; działała w firmie zajmującej się m. in. drukiem oraz kolportażem „Tygodnika Mazowsze na terenie całego kraju (w ilościach 10-15 tys.), zwaną w różnych okresach „Firmą, „***, „Szansą, „Mysią 5, „Piechurem. W jej mieszkaniu była skrzynka TM i wydawnictw podziemnych dla Gdańska i dwóch innych miast.

Trojański Piotr – LISTA NR 4; dr, członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich, Kraków. Wspólnie z Robertem Szuchtą napisał książkę pt. „Holokaust zrozumieć dlaczego.

Trokenheim Eliasz - był pośrednikiem w aferze związanej ze sprzedażą pożydowskich domów w Jedwabnem. Kierownik referatu śledczego w Łodzi. („Wokół Jedwabnego, redakcja: P. Machcewicz, K. Persak. Warszawa 2002, t. 2, s. 379-388, 392-413, 422-424).

Truskawa Tomasz – LISTA NR 9; członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa, wraz z M. Zarembą, J.T. Lipskim i M. Tupoalską redagował słownik Niezależni od kultury 1976 1989.

Truskier Adolf - ur. 1871 r. - zm. 1941 r. w Warszawie; działacz społeczny i przemysłowy, organizator kupiectwa żydowskiego, wieloletni prezes i działacz Centralnego Związku Kupców, senator II RP. W ostatnich latach życia nieaktywny publicznie w związku z chorobą. Zmarł w getcie warszawskim, pochowany na cmentarzu żydowskim w Warszawie przy ul. Okopowej , grób znajduje się w kwaterze 10 - rząd 4.

Trybalska Małgorzata - aktorka Teatru Żydowskiego w Warszawie. Ważniejsze daty: urodzona 1981. 06. 06 w Przemyślu, 2002. 07. 09 - debiut teatralny („Skrzypek na dachu w Teatrze Żydowskim w Warszawie). Wykształcenie: Studio Aktorskie przy Państwowym Teatrze Żydowskim. W 2004 r. zdała egzamin eksternistyczny. II edycja Festiwalu Kultury Żydowskiej Warszawa Singera 15-18 września 2005 r. Trzeci Festiwal Kultury Żydowskiej Warszawa Singera. 4. Festiwal Kultury Żydowskiej Warszawa Singera 2007. 2006.09.04. WARSZAWA SINGERA 2 WRZEŚNIA 2007.

Trzaska Aleksandra – LISTA NR 5; ur. w 1982 r., była studentką roku dyplomowego w AMFC w Warszawie, w klasie prof. Elżbiety Dastych-Szwarc, zdobyła szereg nagród, brała udział w festiwalu „Warszawska Jesień(2004 r.) i występowała ze swoim kwintetem „Uncles Quintet w Filharmonii Narodowej w Warszawie (2005 r.).

Trzaska Mikołaj – LISTA NR 5, 8; muzyk, członek zespołu klezmerskiego „Shofar często pokazującego się na festiwalach kultury żydowskiej.

Trzaskalski Piotr - ur. 5 lutego 1964 r. w Łodzi; reżyser filmowy, scenarzysta. Dyraktor artystyczny Festiwalu Dialogu Czterech Kultur w Łodzi. Ukończył kulturoznawstwo na Uniwersytecie Łódzkim, a następnie wydział reżyserii filmowej i telewizyjnej Szkoły Filmowej w Łodzi. W latach 1992-93 był stypendystą The Northern School of Film and Television Leeds Metropolitan University w Anglii, w ramach stypendium zrealizował krótki film fabularny „Someone. Po studiach pracował jako niezależny twórca, głównie dla telewizji, gdzie realizował programy artystyczne, muzyczne oraz reklamy. Zrealizował kilka przedstawień w Teatrze Telewizji.

Trzciński Andrzej dr adiunkt w Zakładzie Kultury i Historii Żydów Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Historyk i historyk sztuki, zajmuje się kulturą artystyczną Żydów aszkenazyjskich w Rzeczypospolitej (zwłaszcza plastyka sepulkralna, wyposażenie i wystrój bóżnic, ikonografia i ikonologia przedstawień) oraz epigrafiką i paleografią hebrajską Członek zarządu Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich. Napisał m.in. „Landmarks and Traces of Jewish Culture in Lublin, „Gmina żydowska i kirkut w Józefowi oraz wspólnie z prof. Marcinem Wodzińskim, „Cmentarz żydowski w Lesku. Vol. 1: Wiek XVI i XVII. Kraków, Księgarnia Akademicka 2002. Brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich (Kraków 1995) - Nagrobki z XVI wieku na cmentarzu żydowskim w Szczebrzeszynie.

Trzciński Stanisław – LISTA NR 18; jest prezesem zarządu agencji marketingu muzycznego STX Records, a także autorem i wydawcą kompilacji muzycznych, z których trzy miały niedawno swoje premiery „Pozytywne Wibracje vol. 9, „Pieprz i Wanilia vol. 4 i „Sygnowano Fabryka Trzciny vol. 2.

Trzeciak Zbigniew - LISTA NR 15; mgr inż. informatyk. Kierownik Działu Informatyki w Okręgowej Dyrekcji Gospodarki Wodnej w Krakowie.

Trzeciakowska Anna – LISTA NR 4; ur. 1927 r.; tłumaczka literatury amerykańskiej i angielskiej. Najbardziej znana z przekładów powieści Jane Austen. Przełożyła także niektóre powieści m.in. Karola Dickensa, George Eliot, Wiliama Faulknera, Jacka Londona. Jest autorką biografii sióstr i brata Brontë, zatytułowanej „Na plebanii w Haworth: dzieje rodziny Brontë.

Trzeciakowski Witold - KO, członek Prymasowskiej Rady Społecznej, ekonomista.

Trzeciak-Walc Joanna – LISTA NR 4; działaczka związana z Niezależną Oficyną Wydawniczą Nowa, odznaczona przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego 30 czerwca 2008 roku Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Trziszka Tadeusz - polonofob, profesor, prorektor Fundacji na Rzecz Edukacji i Doradztwa Rolniczego oraz Gospodarki Przestrzennej FUNDAR, do spraw propagandy integracji z Unią Europejską.

Trzos Agnieszka - LISTA NR 10; ur. 24 marca 1971 r.; reżyser, scenarzysta, producent. Absolwentka Wydziału Dziennikarstwa UW oraz Wydziału Realizacji TV w PWSFTViT w Łodzi. Od 1995 do 2001 roku regularnie współpracowała z telewizją, głównie z TVP S.A. W tym czasie zrealizowała liczne programy publicystyczne, reportaże społeczne i kulturalne: m.in. z powstawania spektakli teatralnych, premier filmowych, wernisaży; para-dokumenty m.in. ukazujące sylwetki: Ryszarda Winiarskiego, Zofii Nasierowskiej, Andrzeja Kreutz Majewskiego, Tadeusza Łomnickiego oraz filmy dokumentalne.

Tuchman Barbara - „Pisarka, pracowała w US Office of War Information („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 14).

Tucholska Ewa urodzona 1970. 02. 03. Wykształcenie: Wydział Aktorski PWSFTviT w Łodzi. Teatr Powszechny w Łodzi. Teatr Dramatyczny w Elblągu.

Tucker Zbigniew - urodzony 12 marca 1914 roku we Władywostoku (Rosja). Rodzice: ojciec Leonard. Skończył prawo na UW w 1938 roku. Od 1945 roku w WP. Od 1946 roku w stopniu kapitana. Zastępca prokuratora Prokuratury WOP. Wiceprokurator NPW. Sędzia WSO. Od 1951 roku w rezerwie. Adwokat w Warszawie. Zmarł w 1999 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005.

Tudruj Stanislaw - urodzony 21 października 1910 roku w Stasinie, pow. Lublin. Rodzice: Paweł i Teofila z d. Kozak. Skończył prawo na KUL w 1938 roku. Od 1944 roku w WP. Szef WSG w Białymstoku. Zastępca szefa WSO i WSR w Bydgoszczy. Zastępca szefa WSO w Warszawie. Awansowany na majora w 1945 roku. Od 1949 roku w rezerwie. Radca prawny i dyrektor departamentu w Ministerstwie Handlu Wewnętrznego w Warszawie. Zmarł 18 kwietnia 2001 roku w Warszawie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005.

Tulli Magdalena – LISTA NR 4, 5; polonofob, pisarka, tłumacz, paszkwilant i oszczerca. Urodzona 1955 r. Laureatka nagród: Fundacji im. Kościelskich (1997 r.) i Literatury na Świecie (za przekład zbioru opowiadań „Fleur Jaeggy, „Gniew niebios). Dwukrotnie nominowana do nagrody NIKE - w 1999 r. za „W czerwieni i w 2004 r. za „Tryby. Mieszka w Warszawie.

Tulli Renata – LISTA NR 4; socjolog.

Turek Zygfryd - urodzony w 1908 roku w Łodzi. Rodzice: Józef i Agnieszka z d. Cieślak. Przed wojną był zapaśnikiem. W czasie wojny na robotach przymusowych w Niemczech. Od 1946 do 1947 r. funkcjonariusz UB w Łodzi. Skończył szkołę prawniczą ministerstwa Sprawiedliwości w Łodzi (1947 r.). W 1947 roku wstępuje do WP. Asesor, sędzia WSR w Kielcach. Sędzia WSR w Gdańsku. Awansowany na stopień kapitana w 1949 roku. Od 1951 roku w rezerwie. Referent śledczy w Prokuraturze Powiatowej w Gdańsku (1952-1953). Podprokurator Prokuratury Powiatowej w Malborku. Przewodniczący Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Malborku (od 1958 r.). W 1958 roku skończył prawo na UAM. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005.

Turkiewicz Eugeniusz - urodzony 15 kwietnia 1925 roku w Łucku. Rodzice: Karol i Wiera z d. Kaniewska. W 1944 wstąpił do WP. Skończył specjalny kurs NKWD w Kujbyszewie. Oficer śledczy WPR we Wrocławiu. Oficer śledczy WPR w Rzeszowie. Słuchacz OSP. Od 1951 roku w rezerwie. Ekonomista w Przedsiębiorstwie Projektów Geologicznych we Wrocławiu. Awansowany do stopnia kapitana w 1975 roku. Zmarł w 1982 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005.

Turkow Jonas - aktor i reżyser żydowskiego pochodzenia, który zasłynął głównie z ról w przedwojennych żydowskich filmach i sztukach teatralnych w języku jidysz. Jego żoną była również aktorka Diana Blumenfeld, z którą po wojnie wyjechał do Ameryki Południowej, a następnie do Izraela, gdzie mieszkał aż do śmierci.

Turkow Zygmunt - aktor i reżyser, który zasłynął głównie z ról w przedwojennych żydowskich filmach i sztukach teatralnych w języku jidysz. Był mężem Idy Kamińskiej, z którą miał córkę Rut.

Turlejska Maria (z domu Zieleńczyk) - ur. 23 sierpnia 1918 r. w Warszawie, zm. 16 lipca 2004 r. w Warszawie. Jedena ze stalinizatorów polskiej nauki. Socjolog, historyk i publicystka. Była profesorem i wykładowcą w Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Wrocławskim. Współpracowała z „Polityką. Jako historyk specjalizowała się w dziejach najnowszych Europy. Losy i sama postać prof. Turlejskiej była mocno kontrowersyjna. Tuż przed wojną wyszła za mąż za działacza Komunistycznej Partii Polski Jana Turlejskiego. Poznała go bywając na spotkaniach „Spartakusa i Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Lata 1939-1941 spędziła wraz z mężem w Łomży pod okupacją sowiecką. Po rozpoczęciu wojny niemiecko-radzieckiej mąż Turlejskiej jako deputowany do Zgromadzenia Ludowego Zachodniej Białorusi ewakuował się z Armią Czerwoną do Moskwy i potem zginął w czasie próby przerzutu do Polski, gdzie jako członek „Grupy Inicjatywnej miał odbudowywać partię komunistyczną. Sama Turlejska przedostała się do Warszawy i tam po powstaniu Polskiej Partii Robotniczej aktywnie włączyła się w jej działalność. Była zecerem w tajnej drukarni PPR, należała do Gwardii Ludowej i Armii Ludowej. Po zakończeniu wojny funkcjonowała w aparacie władzy komunistycznej. Uczestniczyła m.in. osobiście w fałszowaniu wyników referendum ludowego pod hasłem „3xTAK w czerwcu 1946 r. W latach 1947-1948 była szefową Wydziału Historii Partii KC PPR; jej zadaniem było m.in. wprowadzenie takich zmian do programów nauczania historii, które wygodne były dla władz komunistycznych i które zacierały fakty dowodzące istnienie konfliktów w historii stosunków polsko-rosyjskich. Ściśle w tym czasie współpracowała z Władysławem Gomułką. Według zachowanych w IPN danych Turlejska została także w tym czasie (1950 r.) zwerbowana przez Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego; miała tam funkcjonować jako TW „Ksenia prowadzona przez płk. Józefa Światło. Zachowało się około stu meldunków pisanych przez Turlejską, głównie o pracownikach Uniwersytetu Warszawskiego, Instytutu Nauk Społecznych przy KC PZPR i Wojskowej Akademii Politycznej. W 1955 r. została usunięta z PZPR, później jednak, po dojściu Gomułki do władzy, ponownie wróciła do łask aparatu partyjnego. Po roku 1970 ekipa Gierka raz jeszcze usunęła ją z kręgów zbliżonych do władzy; jej książkę „Zapis pierwszej dekady z roku 1972 wycofano z księgarń i cały nakład przeznaczono na przemiał. Po roku 1976 publikowała w tzw. drugim obiegu m.in. pod pseudonimem Łukasz Socha. Często odwiedzała również odsuniętego od władzy Władysława Gomułkę, z którym prowadziła dyskusje, zbierając przy tym informacje do swoich opracowań historycznych. Po wprowadzeniu stanu wojennego opublikowała w 1984 r. „Te pokolenia żałobami czarne... Skazani na śmierć i ich sędziowie 1944-1954, opracowanie oparte m.in. na dokumentach z tajnych archiwów PRL, z których część otrzymała w 1980 r. od Gomułki. Za książkę tę otrzymała w 1987 r. Nagrodę Kulturalną „Solidarności. Była konsultantką historyczną filmu fabularnego „Przesłuchanie (1982 r.) reż. Ryszarda Bugajskiego. Według jej własnych słów, zmiana perspektywy politycznej, która dokonała się u niej około sześćdziesiątego dopiero roku życia, była wynikiem głębokiego przekonania, że należy uczynić wszystko, aby następne pokolenia nie wzięły przykładu z jej postaw i zachowań i aby nie poszły w jej ślady.

Turnau Grzegorz - urodzony 1967 r.; piosenkarz, kompozytor i poeta. Jako 17-latek zdobył główną nagrodę na XX Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. Artysta kabaretu „Piwnica pod Baranami. Autor melodyjnych utworów z akompaniamentem fortepianu, często z towarzyszeniem orkiestry, nastrojowych poetyckich piosenek o stosunkowo prostej linii melodycznej i harmonice. Laureat Fryderyków w 1994 r. (za płytę „Turnau w Trójce), 1995 r. (dla najlepszego wokalisty, za płytę „To tu, to tam), 1997 r. (za płytę „Tutaj jestem) oraz 2002 r. (za płytę „Nawet), zdobywca Wiktorów 1995 r. („To tu, to tam) i 1998 r. (dla najlepszego artysty estrady) oraz Grand Prix festiwalu Opole97.

Turnau Jan - jest odpowiedzialny za dział religijny „Gazety Wyborczej - Arka Noego. Często publikuje w „Tygodniku Powszechnym. Propagator radykalnie humanistycznej, ekumenicznej, posoborowej wersji katolicyzmu. Od lat uczestniczy w pielgrzymkach ekumenicznych w Kodniu nad Bugiem. „Wyznanie katolicko-reformowane - tak zatytułował swój autobiograficzny tekst w kwartalniku „Myśl Protestancka. „Specjalista od ekumenii wśród dziennikarzy. Urodził się 23 lutego 1933 roku we Wlonicach niedaleko Sandomierza. Studia rozpoczął we Wrocławiu, na Wydziale Filologii Polskiej. We Wrocławiu też rozpoczął pracę dziennikarską w PAX-owskim „Słowie Powszechnym, a potem we „Wrocławskim Tygodniku Katolickim. Z PAX-u wystąpił w 1956 r. W r. 1959 Jan Turnau przeniósł się do Warszawy, by rozpocząć pracę w redakcji miesięcznika katolickiego „Więź, założonego przez Tadeusza Mazowieckiego. Było to jego miejsce pracy przez następne 31 lat. Rozpoczął swoją działalność w warszawskim Klubie Inteligencji Katolickiej, w dziedzinie ekumenicznej. Stał się tragicznym bohaterem awantury o przeszłość ks. Michała Czajkowskiego. Dzień po tym, jak „Życie Warszawy ujawniło, że w świetle materiałów dostępnych w IPN ks. Czajkowski był agentem SB, to właśnie Turnau wziął go w obronę na pierwszej stronie „Gazety Wyborczej. Pisał wówczas, że nie wierzy w oskarżenia pod adresem ks. Czajkowskiego. Bo to „dzika lustracja. Bo w takich przypadkach powinna obowiązywać „zasada domniemania niewinności. Bo wreszcie ks. Czajkowski to jego wieloletni przyjaciel i spowiednik. Minęły dwa dni. W sobotnio-niedzielnym „Dzienniku Maciej Rybiński (na str. 2) kpił: „Powstaje u nas nowy kościół i ma już sporo wiernych. A raczej niewiernych, za to gorliwych wyznawców. Jest to kościół czcicieli niepokalanego życia w PRL.

Turowicz Jerzy-Jakow Turnau - wieloletni redaktor naczelny „Tygodnika Powszechnego, KO, UW. Członek honorowy Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów. Polonofob, jeden z głównych sprawców usunięcia Klasztoru Karmelitanek z Oświęcimia, zażarty przeciwnik kardynała Wyszyńskiego, przeciw któremu spiskował na II Soborze Watykańskim. Mason najwyższego wtajemniczenia loży „Czaszka und Knochen. Turowicz krytykował polski nacjonalizm i „antysemityzm już przed 1939 rokiem. Jest autorem superpanegirycznego tekstu na XX rocznicę PRL. Dla władz PRL Turowicz był wygodny jako przeciwnik „antysemityzmu i nacjonalizmu, więc go tolerowano. W temacie stosunków polsko-żydowskich kluczył i zajmował różne stanowiska. W 1967 roku w „Tygodniku Powszechnym (nr 25) dokonał recenzji książki Bartoszewskiego i Lewinówny pt. „Ten jest z ojczyzny mojej. Zareagował w niej w ostry sposób na rozpowszechnianą na Zachodzie legendę, według, której Polacy ponoszą odpowiedzialność za to, co spotkało Żydów w trakcie wojny. Jednak od 1987 roku zmienia stanowisko i zaczyna czarną legendę o Polakach rozpowszechniać na łamach „Tygodnika Powszechnego (tekst Jana Błonskiego z 1987 r. w „TP). Zezwala na druk takich tekstów, chociaż sam wcześniej pisał o pomocy udzielanej Żydom przez Polaków. W „Gazecie Wyborczej z dnia 1-2 lipca 1995 roku ukazał się jego artykuł pod tytułem „Obojętność nasza powszednia. Pisze w nim o wzrastającej w Polsce fali antysemityzmu. Jako przykład na niego podaje Bronisława Geremka, który według niego nie został w Polsce prezydentem ani premierem, bo jest Żydem. Przykładem na filosemityzm Turowicza jest specjalne wyróżnienie jakie nadał antypolskiej książce Henryka Grynberga „Dziedzictwo („TP 02.01.1994). W „Tygodniku Powszechnym 13 marca 1994 roku ukazała się bardzo pozytywna recenzja polakożerczej książki Thomasa Kenneallyego „Lista Schindlera. Książka jest w swojej wymowie o wiele bardziej antypolska niż film. Cechowała go skłonność do połączenia wysiłków „europejczyków z katolewicy zgrupowanych w „Tygodniku Powszechnym z laickimi „europejczykami z „Gazety Wyborczej. Mason, członek Rady Programowej Międzynarodowego Centrum Rozwoju Demokracji. Odznaczony Orderem Orła Białego. Więcej informacji: prof. Z. Żmigrodzki - „Wielkość i mit w „Nasza Polska z 09.11.1995 r. oraz J. Zabłocki - „Dwa Tygodniki Powszechne w „Ład z 30.04.1995. „Tygodnik Powszechny był matecznikiem „żydomasonerii o rodowodzie frankistowskim, na czele z osławionym Jerzym Turowiczem. W książce H. Pająka „Grabarze polskiej nadziei na str. 331 możemy przeczytać: „W polu magnetycznym tego towarzystwa pozostawał przez całe dziesięciolecia Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II, przyjaciel Turowicza. „Tygodnik Powszechny poprzez swoje notowania w zachodnich kręgach żydomasonerii miał ogromny wpływ na promowanie Wojtyły po szczeblach kariery kościelnej: arcybiskup, metropolita krakowski, kardynał, wreszcie „Habemus papam. (Marek Skwarnicki: WSPOMNIENIE O JERZYM TUROWICZU:) Chociaż II wojna światowa spustoszyła Europę, a zwłaszcza Polskę, w dodatku zmieniła ideologiczną i polityczną mapę Europy, tworząc na dziesięciolecia tzw. «żelazną kurtynę», to jednak ocalał dorobek polskiego «Odrodzenia» i «Akcji Katolickiej». Uratowani od śmierci młodzi intelektualiści, duchowni i świeccy mieli na czym budować zręby nowoczesnej formacji katolickiej przeciwdziałającej ateizacji społeczeństwa i próbom zniszczenia przez komunistów struktury Kościoła po r. 1945. (prchiz.free.ngo.pl).

Turowicz Joanna – LISTA NR 8; historyk sztuki, krytyk. Mieszka w Warszawie

Turowski Krzysztof - polonofob, „europejczyk, dziennikarz. Realizuje programy telewizyjne m.in. pt. „Godzina szczerości, popularnie zwany „Godziną wazeliny. Jego program często staje się miejscem antypolonizmu i filosemityzmu.

Turski Andrzej - prowadzi program „7 dni świat. Publicysta żydowskiego „Midrasza. Lat 64, żona Zofia lat 63. Córka Urszula lat 30. „Turscy uchodzą za wzorcowe małżeństwo. Ale nie uniknęli kłótni. Para, która wkrótce będzie obchodzić 37. rocznicę ślubu, aż dwukrotnie chciała się rozwieść „Na salę sądowa, żeby się rozwieść, trafiali aż dwa razy (...). Pobrali się z wielkiej miłości w sylwestra 1970 roku. Ale już w latach osiemdziesiątych byli bliscy rozwodu (...). On całe dnie spędzał w telewizji, ona między szpitalem, przychodnią a domem (...). Zaczęli wszystko od początku („Fakt - „Rozwodziliśmy się dwa razy, TT, 8 maja 2007). Turscy na warszawskich bankietach pojawiają się rzadko, bardziej ceniąc sobie chwile wspólnie spędzone w zaciszu domowym. Ale gdy już się gdzieś wspólnie pojawią, nieodmiennie wzbudzają zachwyt jako zgodne i wciąż zakochane w sobie małżeństwo z wieloletnim stażem. Trzy lata temu cała Polska z zapartym tchem sekundowała, gdy wspólnie zmagali się z chorobą nowotworową pana Andrzeja.

Turski Julian - urodzony 27 grudnia 1903 roku w Krakowie. Rodzice: Władysław (Owidja) i Balbina (Beile) z d. Lewinger. Doktor prawa na UJ w 1932 roku. Sekretarz Zjednoczenia Zawodowego Żydowskich Inwalidow. Od 1941 do 1943 r. w ZSRR. Od 1943 roku w WP. Podprokurator WPO i WPR w Krakowie. Wiceprokurator WPR w Bydgoszczy. Starszy pomocnik szefa Wydziału I ZSW. Awansowany na ppłk w 1952 roku. Od 1955 roku w rezerwie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005.

Turski Leon-Tennenbaum - generał, szef Departamentu Kadr MON.

Turski Łukasz – LISTA NR 9, 16; prof., dr hab., jest pracownikiem Centrum Fizyki Teoretycznej Polskiej Akademii Nauk i w Katedrze Fizyki na Wydziale Matematyczno-Pzyrodniczym Szkoły nauk Ścisłych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, szefem rady programowej Kopernika, jest członkiem zarządu Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk oraz wielu zawodowych towarzystw naukowych na świecie. Jego dorobek naukowy to ponad 100 prac naukowych z fizyki. Został laureatem Nagrody im. Hugona Steinhausa.

Turski Marian - przewodniczący Stowarzyszenia Żydowskiego Instytutu Historycznego. Marian Turski, od dziesięcioleci kierownik działu historycznego w „Polityce. W 1975 roku „wsławił się wydaną (wraz z H. Zdanowskim) propagandową książczyną „Ruch pokoju; ludzie i fakty, określającą tę komunistyczną ekspozyturę jako szóste mocarstwo (tłumaczony był na szereg języków). W „Polityce nr 51 z 1987 roku wyróżnił się pociskiem na teksty J. Korwina-Mikke, „wystrzelonym z Grubej Berty anty-antysemityzmu. Jacek Bartyzel określił stylistykę ataku Turskiego jako „przykład nosa węszącego nieubłaganych i dociekliwych kontrantysemitów ( Ład z 31 stycznia 1988 r.). Przy innej okazji Turski wyraził na łamach „Polityki radość z bojkotowania przez „warszawkę pisarza Jerzego Narbutta po jego odważnym wystąpieniu na forum ZLP w grudniu 1980 roku o potrzebie pamiętania również o „morzu polskiej krwi, wylanej przez żydowskich ubeków. Ze skrajnym „nosem węszącym w poszukiwaniu potencjalnych „antysemitów u Turskiego idzie w parze maksymalna pobłażliwość dla czołowych zagończyków antypolonizmu. 18 listopada 1989 r. Turski wystąpił w „Polityce wielkim panegirycznym artykułem na temat Leona Urisa, najbardziej polakożerczego pisarza świata. Dodajmy, że w kilka lat później ten sam Turski „wsławił się ogromnie pochlebną opinią na temat wartości „Mausu Spiegelmana, żydowsko-amerykańskiego komiksu o antypolsiej wymowie, w którym Żydzi są przedstawieni jako myszy, Niemcy jako koty, a Polacy jako świnie. Przypomnijmy, że wyrażający takie upodobania i fobie Marian Turski jest od trzech dziesięcioleci kierownikiem działu historycznego w „Polityce.

Tusk Donald Franciszek – LISTA NR 5; ur. 22 kwietnia 1957 r. w Gdańsku; polityk. Polonofob, libertyn, germanofil. Przewodniczący partii Platformy Obywatelskiej, przewodniczący klubu parlamentarnego od 10 kwietnia 2003 r. do 5 grudnia 2006 r., wicemarszałek Senatu IV kadencji w latach 1997 - 2001, wicemarszałek Sejmu IV kadencji w latach 2001-2005, senator IV kadencji, poseł na Sejm I, IV, i V kadencji, kandydat na Prezydenta RP w 2005 r., z wykształcenia historyk. Premier. Popalał marihuanę, nie stronił od alkoholu, buntował się przeciwko Kościołowi. Wyjawił, że z matką Ewą Tusk (z.d. Dawidowską) miał bardzo dobry kontakt, czego nie może jednak powiedzieć o ojcu Donaldzie Tusku seniorze. „Ojciec był dla mnie surowy. Dlatego poczułem nawet jakąś ulgę po jego śmierci, o czym myślę dzisiaj z pewnym zażenowaniem - stwierdził. Przyznał, że gdy coś zmalował, ojciec nie wahał się sięgnąć po pas. „Miał różnej grubości paski. Mogłem wybrać pasek cienki lub gruby. Od tego czasu zrozumiałem znaczenie słowa „wybór.
W późniejszych latach szarą rzeczywistość kontestował... zapuszczając długie włosy, wagarując i popijając tanie wino. W wieku 21 lat powiedział sakramentalne „tak, ale nie przed kościelnym ołtarzem. Ślub kościelny z żoną Małgorzatą wziął dopiero w 2005 roku tuż przed wyborami. Początki małżeństwa, jak wspomina Tusk, nie były łatwe. Para nawet rozstała się na pewien czas - jednak wrócili do siebie.
Jako były działacz „Solidarności od stanu wojennego miał problemy ze znalezieniem pracy. Nie został jednak internowany. Premier przyznaje, że w tym czasie dużo się piło, grało w karty, rozmawiało o kobietach, polityce i piłce. A gdy alkoholu brakowało, pojawiała się marihuana. Donald Tusk nie zaprzecza, że zdarzało mu się palić trawkę.
Oto fragmenty referatu Donalda Tuska wygłoszonego na II Kongresie Kaszubskim w Gdańsku, który odbył się w dniach 12-14.06.1992 roku: „Powstaje pytanie, czy istnieją realne przesłanki dla powstania regionalizmu jako samodzielnej siły politycznej, zarówno na Pomorzu, jak i w całej Polsce? Jeśli za punkt wyjścia przyjmiemy odrębności etniczne, a za cel regionalistów ich polityczną instytucjonalizację, to trzeba będzie stwierdzić, że brak takich przesłanek. Wydarzenia ostatnich kilkudziesięciu lat, a więc zmiany granic i masowe przesiedlenia oraz polityka komunistów nakierowana na rozbicie lokalnych i regionalnych wspólnot, a także procesy cywilizacyjne, spowodowały, ze nie ma dziś w Polsce obszarów, w których dominowałyby wielkie grupy rdzennej ludności o oryginalnej świadomości historycznej i kulturowej (...). Tak więc pierwszym etapem wybijania się Pomorza na samorządność (podobnie jak innych aspirujących do tego regionów) będzie nie bunt prowincji przeciw centrum, ale aktywne uczestnictwo w reformowaniu centrum. Trzeba zrobić wszystko, aby wpływ ruchów regionalnych i samorządowych oraz partii politycznych, dla których regionalizm jest istotnym fragmentem ich programu, na zmiany ustrojowe i gospodarcze był jak największy. Konieczne jest uczestnictwo regionalistów w debacie konstytucyjnej i w pracy nad innymi aktami legislacyjnymi. Tak długo bowiem, jak trwać będzie w Polsce centralistyczny model władzy, jak długo większość decyzji zapadać będzie w Warszawie - marzenie o państwie regionalnym pozostanie utopią (...). Nasz region - między innymi dzięki rozsądnej taktyce ZK-P - posiada dość liczną reprezentację parlamentarną o nastawieniu regionalistycznym (...). Słuszna okazała się taktyka łączenia akcji wyborczych związków regionalnych oraz partii politycznych rozpoznawanych jako sprzymierzeńcy. Tak było na Górnym Śląsku i w Wielkopolsce (wspólne listy Związku Górnośląskiego i Unii Wielkopolan z Kongresem Liberalno-Demokratycznym) (...). Podjęcie ściślejszej współpracy z innymi związkami regionalnymi i pomaganie nowopowstającym (np. Liga Warmińsko-Mazurska) (...). Podjęcie przygotowań do kampanii wyborczej wspólnie z partiami politycznymi gotowymi realizować ideę regionalizmu. Na Pomorzu Gdańskim wypróbowanymi partnerami są liberałowie i republikanie, dobrze rokuje współpraca z Unią Demokratyczną (...). Chodziłoby przede wszystkim o stworzenie źródeł finansowania (...), inspirowanie zmian legislacyjnych z przygotowaniem projektu nowej konstytucji włącznie. Tak przygotowani moglibyśmy przystąpić do wspólnej akcji w wyborach samorządowych jako liga pomorska, z perspektywa akcji parlamentarnej z podobnie ukształtowanymi ligami regionalnymi w kraju. („Nasz Dziennik - „Pomorska idea regionalna jako zadanie polityczne, 26-27 listopada 2005) „Platforma Obywatelska - masońskie sprzysiężenie wilków:
„Platforma Obywatelska to z założenia formacja liberalna deklarująca zainteresowanie wyłącznie gospodarką i uznająca wolność gospodarczą (i we wszystkich innych porządkach) jako podstawowe panaceum na wszystkie problemy. Stąd mówi o przyspieszeniu procesu prywatyzacji i rychłym jej zakończeniu. Przez prywatyzację rozumie oczywiście przekazanie wszystkiego, co się da w ręce wielkich, ponadnarodowych koncernów.
W tym miejscu warto przypomnieć celną uwagę uczynioną przez jednego z myślicieli katolickich XIX w. Powiedział on: „Jeżeli mamy taką sytuację, ze razem żyją wilki i owce to zrozumiałe jest, gdy wilki domagają się nieograniczonej niczym swobody. One chcą, po prostu pożreć owce i zrobią to jak tylko im się na to pozwoli. Niezrozumiałe jest, gdy w takiej sytuacji owce domagają się niczym nieograniczonej swobody. Takie owce tym samym skazują się bowiem na śmierć.
Platforma Obywatelska reprezentuje w sposób wyraźny interesy wyłącznie wilków - zachodnich przedsiębiorstw i rodzimej, najczęściej postkomunistycznej, gospodarczej nomenklatury. Stąd takie poparcie dla niej ze strony wielkich polskojęzycznych mediów, za którymi stoi wielki zagraniczny i postkomunistyczny kapitał. Stąd też zrozumiałe staje się skąd formacja ta ma taj wielkie poparcie ze strony wyborców. Swoje głosy przerzuca na nią ten elektorat SLD, którego interesuje zachowanie swojego status quo (i dalsza bezkarność - PO nie zamierza rozliczać przeszłości).
Tusk Stanisław
Do Rejonowego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Kartuzach. Wniosek o nadanie odznaczenia państwowego „Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski Ob. czł. ORMO: TUSK STANISŁAW s. Franciszka i Łucji zd. Gizela. Urodzony 29.10.1930 r. Somonino. Zamieszkały Somonino, rej. kartuski, wykształcenie podstawowe. Służbę wojskową odbył w okresie 15.04.1951-12.02.1953 r. Stopień wojskowy kapral. Uzasadnienie Wymieniony po odbyciu służby wojskowej wstąpił do służby w Milicji Obywatelskiej, pełniąc do końca służbę w Posterunku MO Goręczyno, b. pow. kartuski w charakterze posterunkowego. W 1967 roku przeszedł na rentę i od tego okresu wstąpił w szeregi Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej w Somoninie i do chwili obecnej czynnie wspomaga tut. PMO w zabezpieczaniu ładu i porządku publicznego. Od 1955 roku jest członkiem PZPR, a przez ostatnie II kadencje jest członkiem KG PZPR w Somoninie oraz członkiem Egzekutywy tego Komitetu. Pełnił też w latach 1974-1983 funkcję przewodniczącego Kolegium d/s Wykroczeń przy Naczelniku Gminy w Somoninie a także był społecznym kuratorem Sądu Rejonowego w Kościerzynie. Wywodzi się z rodziny o wysokim patriotyzmie do ojczyzny. Ojciec wymienionego był w 1915 roku delegatem na rozmowy w Wersalu pod Paryżem, walczącym o przyłączenie Ziemi Kaszubskiej do Polski i też jako jeden z pierwszych został rozstrzelany przez okupanta po wybuchu II wojny światowej. Opiniowany za swe społeczne zasługi był odznaczany m.in.: - Odznaką „Specjalną ORMO - Odznaką „Srebrną i złotą LOK - Odznaką „Brązowa i srebrną: Za Zasługi w Ochronie Porządku Publ - Odznaką „Brązową i srebrną: W Służbie Narodu - Medalem „Srebrny Krzyż Zasługi z dnia 21.02.1976 r. Komendant Milicji Obywatelskiej („Nasza Polska - „Z dziejów rodu Tusków, 26.VI.2000).

Tuszewski Stanisław-Salomon Herdnik - profesor AGH w Krakowie.

Tuwim Irena - ur. 22 sierpnia 1900 r. w Łodzi zm. 7 grudnia 1987 r. w Warszawie; poetka związana z grupą Skamander i tłumaczka (z angielskiego, rosyjskiego, niemieckiego i hiszpańskiego), autorka książek dla dzieci, młodsza siostra Juliana Tuwima. Jej dziełem jest przekład „Kubusia Puchatka Alana Aleksandra Milnea.

Tuwim Julian - ur. 13 września 1894 r. w Łodzi, zm. 27 grudnia 1953 r. w Zakopanem; poeta, krytykowany za nadmierną służalczość względem komunistycznych władz. Brat literatki i tłumaczki Ireny Tuwim, kuzyn aktora kabaretowego i piosenkarza Lopka Krukowskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego. W młodości inspirował się twórczością Leopolda Staffa (pisze o tym w swych pamiętnikach). W 1939 r. wyemigrował przez Rumunię do Francji, a po jej kapitulacji (1940 r.), przez Portugalię i Brazylię do USA. W 1942 r. mieszkał w Nowym Jorku. W latach wojny współpracował z emigracyjnymi czasopismami. W roku 1946 wrócił do kraju. Pisał, że nie wyobraża sobie życia w którymkolwiek innym kraju, ponieważ - jak przekonuje także w „Kwiatach Polskich - Polsce oddał swe życie. Łódź nazywał najwspanialszym miastem na ziemi. Pochowany jest na Cmentarzu Wojskowym Powązki. Jest m.in. autorem kilku tekstów gloryfikujących Stalina. W latach międzywojennych II Rzeczpospolitej był autorem kilku wierszy wyśmiewających chytrość i zachłanność żydowską. Współtwórca grupy poetyckiej Skamander - grupa poetycka założona w roku 1918 przez Juliana Tuwima, Antoniego Słonimskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, Kazimierza Wierzyńskiego oraz Jana Lechonia. Wzorem dla skamandrytów była przede wszystkim twórczość Leopolda Staffa. „ŻYDZI Julian Tuwim: „Czarni, chytrzy, brodaci, Z obłąkanymi oczyma, W których jest wieczny lęk, W których jest wieków spuścizna, Ludzie, Którzy nie wiedzą, co znaczy ojczyzna, Bo żyją wszędy. Tragiczni, nerwowi ludzie, Przybłędy, Szwargocą, wiecznie szwargocą, Wymachując długimi rękoma, Opowiadają sobie jakieś trwożne rzeczy I uśmiechają się chytrze, Tajnie posiedli najskrytsze Z miliarda czarnych, pokracznych literek Ci chorzy obłąkańcy, Wybrany Ród człowieczy! Pomazańcy! Pogładzą mokre brody I znowu radzą, radzą... - Tego na bok odprowadzą, Tego wołają na stronę, Trzęsą się... oczy strwożone Rzucą szybko przed siebie, Czy ktoś nie słyszy... Wieki wyryły im na twarzach Bolesny grymas cierpienia, Bo noszą w duszy wspomnienia O murach Jerozolimy, O jakimś czarnym pogrzebie, O rykach na cmentarzach... Jakaś szatańska Msza, Jakieś ukryte zbrodnie... pod oknami... w piątki... przechodnie... Goje... zajrzą do okien... Sza!. W sierpniu 1946 roku, wstawił się za kapitanem NSZ Jerzym Konarzewskim i pięcioma jego kolegami z ławy sądowej, co uratowało im życie.

Twardowska Aleksandra - mgr, członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich, Gdańsk.

Twardzik Piotr – LISTA NR 8

Twarowska-Amsler Elżbieta - LISTA NR 13.

Twaróg Maciej - ur. 11 lipca 1974 r.; od 1994 student Uniwersytetu Warszawskiego na kierunkach: Stosunki Międzynarodowe i Międzywydziałowe Indywidualne Studia Humanistyczne; 1997-1998 stypendysta w MGIMO (Moskiewski Instytut Stosunków Międzynarodowych); stypendysta fundacji im. Batorego i Open Society Fundation; uczestnik programów naukowo-badawczych, dotyczących tematyki rosyjskiej, organizowanych przez Radę Europejską UE, Ośrodek Myśli Politycznej i Wspólnotę Polską; 1994-1997 pod opieką naukową prof. dr hab. Andrzeja Drawicza, a od 1998 - dr Janusza Dobieszewskiego (pod jego kierunkiem pisze pracę magisterską poświęconą historii rosyjskiego konserwatyzmu); współpracuje z Ośrodkiem Karta. Mieszka w Warszawie.

Tyboń Leszek – LISTA NR 13; związany z Sandomierzem członek Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów.

Tych Feliks - LISTA NR 4; ur. 31 lipca 1929 r. w Warszawie; „Historyk, profesor zwyczajny, badacz dziejów społecznych Polski i Europy XIX i XX wieku, a także Zagłady Żydów i jej następstw. Ogłosił 29 publikacji książkowych, w tym 18 tomów źródeł archiwalnych. W latach 1996-2006 dyrektor Żydowskiego Instytutu Historycznego. (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 3). Profesor dr hab. Polonofob, zięć zbrodniarza Jakuba Bermana, namiestnika Stalina w powojennej-stalinowskiej Polsce. W „Gazecie Wyborczej w 60. rocznicę powstania w getcie warszawskim napisał, iż „widział jak Polacy bawili się na karuzeli pod murami getta. Wydał w 1999 roku cykl esejów historycznych pod wspólnym tytułem „Długi cień zagłady. Możemy tam przeczytać m.in. o przejmowaniu przez Polaków mienia pożydowskiego (str. 57-67). Członek „Otwartej Rzeczpospolitej, (oficjalnie) „Stowarzyszenia przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii powstałego w 1999 r. Stowarzyszenie liczy ponad 300 członków o różnych przekonaniach politycznych, różnych wyznań i bezwyznaniowych głównie jednak pochodzenia żydowskiego oraz są to komuniści i ateiści. Stowarzyszenie otrzymuje finansowe wsparcie ze strony antypolskiej Fundacji im. Stefana Batorego. Wygłosił w Instytucie Polskim w Dusseldorfie w Niemczech referat o rzekomym polskim antysemityzmie. W trakcie konferencji „Edukacyjna rola Oświęcimia, która odbyła się w Krakowie w dniu 17.06.2003 roku powiedział, iż społeczeństwo polskie: „pozostało bierne wobec odbywającego się w obozach zagłady ludobójstwa. Żydzi według niego nie uciekali, bo nie mieli dokąd uciekać. Bierność Polaków była według niego warunkiem dokonania ludobójstwa. Tych będąc historykiem zapomniał powiedzieć, że tysiące Polaków ukrywało Żydów, za co w Polsce groziła kara śmierci. Konferencja była jednym z etapów „Oświęcimskiego strategicznego programu rządowego, na który z budżetu państwa przewiduje się wydatkowanie 6 milionów złotych. W planach jest kształcenie nauczycieli, studentów i uczniów. W perspektywie zaplanowano wyższą uczelnię. Nasza Witryna z dn. 04.12.2005 roku: „Nowy pomnik w Jedwabnem określa Żydów, jako „współgospodarzy tej ziemi. Z tego co widać coraz bardziej przybliżamy się jednak do stanu, gdzie staną się oni samodzielnymi gospodarzami naszej Ojczyzny. Od nas, Polaków, zależy, jak długo jeszcze będziemy tolerować ten nienormalny stan rzeczy. Jest przewodniczącym jury, które przyznaje nagrody im. Łukasza Hirszowicza nadawane przez Żydowski Instytut Historyczny. Wchodzi w skład Rady Naukowej rocznika „Zagłada Żydów, który jest wydawany przez Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN. Tych złożył do prokuratury zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa szerzenia antysemityzmu przez Henryka Pająka oraz na księgarnię „Ezop w Lublinie, która książki w/w autora rozprowadzała. Dochodzenia w Białymstoku, Lublinie, Warszawie, zostały umorzone jako bezzasadne. Specjalizował się w historii ruchu robotniczego, a teraz zajął się rzekomym polskim antysemityzmem. Tych publikuje także w piśmie żydowskim „Midrasz. Właśnie w nim, w numerze 10 (październik) w 2005 roku, ukazał się jego artykuł „Polityka władz komunistycznych wobec Żydów w powojennej Polsce. Tych zapomniał w nim napisać, iż tą politykę w dużym stopniu kształtowali sami Żydzi, bo to oni stanowili rdzeń tzw. władzy ludowej. Jednym z głównych jej organizatorów był zięć Tycha Jakub Berman. Poniżej fragmenty artykułu Tycha, który oczywiście prezentuje żydowski punkt widzenia: „Nie sposób precyzyjnie ustalić liczny polskich Żydów, którzy przeżyli Holokaust. Szacunkowo ocenia się, że było ich od 350 do 450 tysięcy, czyli ok. 10 do 12 procent przedwojennej populacji (...). Pod niemiecką okupacją przeżyło w ukryciu, w leśnych bunkrach, pod przybraną tożsamością, w partyzantce, obozach koncentracyjnych i obozach pracy przymusowej tylko ok. 50-60 tysięcy osób, tj. 1,5-1,8 procenta przedwojennej populacji Żydów polskich (...). Dopiero przed kilku laty polscy historycy zajęli się badaniami archiwalnymi dotyczącymi postaw lokalnej administracji polskiej w latach 1944-1946 wobec powracających Żydów (prace Adama Penkalli i Leszka Olejnika). Z ich badań wynika, że praktyka władz lokalnych wobec ocalałych Żydów pozostawała na szczeblu gminnym i powiatowym w latach 1944-1946 w sprzeczności z polityką pełnego równouprawnienia dla Żydów deklarowaną przez władze centralne. Podważa to hipotezy, przypisujące powojenną falę mordów i ekscesów antyżydowskich związkowi Żydów z narzuconym krajowi systemem komunistycznym. Główne źródła antyżydowskich postaw tkwiły gdzie indziej: w pozostałościach przedwojennego i wojennego antysemityzmu oraz w obawach, że Żydzi zażądają zwrotu swoich domów, mieszkań czy rzeczy zdeponowanych u polskich sąsiadów. Podczas pogromów w 1945 i 1946 roku w kilku miastach Polski, bezpośrednim powodem wystąpień były plotki o rzekomych mordach rytualnych popełnionych przez Żydów na chrześcijańskich dzieciach. Pogromy te byłyby jednak nie do pomyślenia, gdyby nie dewastacyjne moralne skutki świadkowania przez Polaków ludobójstwu na Żydach dokonanego przez niemieckich okupantów i zrodzone przez nie przekonanie, że Żydów można mordować bezkarnie (...). W sierpniu 1944 roku, w dopiero co wyzwolonym Lublinie garstka ocalałych przystąpiła do odbudowy żydowskich partii politycznych i gminy żydowskiej. 4 listopada 1944 roku ukonstytuował się tu politycznie pluralistyczny Centralny Komitet Żydów w Polsce (CKŻP), ciało, które miało reprezentować Żydów wobec władz państwowych, koordynować pomoc i opiekę społeczną dla wyzutych ze wszystkiego ocalałych z Zagłady, stworzyć odpowiednie struktury oświatowe i kulturalne. Przy Polskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego, ówczesnym quasi-rządzie polskim, powołanym pod parasolem Moskwy przez komunistów, powstał Referat ds. Pomocy Ludności Żydowskiej. Kierował nim działacz żydowskiej partii robotniczej Bund (...). 15 czerwca 1945 roku, po wyzwoleniu wszystkich ziem polskich, kartoteki CKŻP obejmowały pk. 74 tysięcy Żydów, z czego 5,5 tysiąca w obozach przejściowych w Niemczech (...). W rejestrach CKŻP znajdowało się w lipcu 1946 roku już ok. 192 tysięcy Żydów, źródła rządowe oceniały ich liczbę na 210 tysięcy. Dziś badacze mówią o 216 tysiącach (...). Pogrom w Kielcach, 4 lipca 1946 roku spowodował jednak, że w ciągu ośmiu miesięcy Polskę opuściła prawie połowa Żydów. Wiemy, co się wydarzyło w Kielcach: nieuzbrojony, rozfanatyzowany tłum, do którego przyłączyli się także pojedynczy wojskowi, w biały dzień, w środku dużego miasta, na oczach mieszkańców miasta zamordował w bestialski sposób 42 Żydów, w tym kobiety i dzieci. Milicja - kiedy najgorszemu można było jeszcze zapobiec - nie interweniowała, bo miejscowy komendant nie lubił Żydów i nie chciał się angażować w ich obronę (...). Żydów wywlekano też z pociągów przejeżdżających przez miasto i bestialsko ich mordowano: gwoździami, kołkami, złomem żelaznym. Dokładna liczba ofiar nie jest znana, ale szła również w dziesiątki. Oskarżenie o mord rytualny stało się również przyczyną pogromów w Rzeszowie w czerwcu 1945 roku (bez ofiar śmiertelnych) i w Krakowie 11 sierpnia 1945 roku (co najmniej pięciu zabitych). W Krakowie, w byłej żydowskiej dzielnicy Kazimierz, na oczach mieszkańców miasta tłum grabił, bił i mordował tych, którzy ocaleli z Zagłady. Trwało to całą noc, a nad ranem podpalono synagogę Kupa z końca XVII wieku. Zajścia stłumiono dopiero po interwencji oddziałów policji i wojska. Przewodniczący CKŻP, dr Emil Sommerstein, alarmował 22 lipca 1945 roku na sesji Krajowej Rady Narodowej (ówczesnej namiastki parlamentu), że ponad 100 Żydów zginęło w ciągu zaledwie dwóch miesięcy i podał nazwy 9 miejscowości, w których doszło do tych morderstw. W miasteczku Kańczuga pod Rzeszowem podczas napadu na trzy żydowskie domy zamordowano 31 marca 1945 roku kilkunastu Żydów (...). Nie każda działalność antykomunistyczna wynikała z demokratycznych motywacji, komunizm zwalczały także ugrupowania faszyzujące, jak NSZ, mordując ludzi tylko dlatego, że byli Żydami (...). Jedynie niewielka część Żydów, ta niezwiązana z organizacjami żydowskimi, najbardziej spolonizowana i najlepiej wykształcona, dołączyła do kadry urzędników państwowych, korpusu oficerskiego, aparatu partyjnego, dziennikarzy, zasiliła kadry wykładowców wyższych uczelni. Było to zjawisko nowe. Przed wojną Żydzi z reguły nie mieli dostępu do urzędów państwowych. W strukturach władzy znaleźli się głównie ci, którzy już w II Rzeczypospolitej - na zasadzie buntu pokoleniowego bądź protestu przeciwko brakowi równouprawnienia dla mniejszości narodowych - związali się z ruchem komunistycznym. Liczba komunistów, którzy przeżyli wojnę, była jednak znikoma i partia komunistyczna cierpiała w pierwszym okresie po objęciu władzy na dotkliwy brak kadr. Stąd też Żydzi w tym gronie stali się bardzo „widoczni. Z naruszeniem wszelkich rzeczywistych proporcji, właśnie w tej - stosunkowo nielicznej - grupie Żydów część polskiej opinii publicznej widziała niemalże głównych winowajców komunizacji Polski (...). Doktrynie „Polski nareszcie jednolitej narodowo wyznaczono ważne miejsce polityczne, mimo iż pozostawała ona w jawnej sprzeczności z „internacjonalizmem proletariackim, integralną częścią marksistowsko-leninowskiej ideologii partii (...). W październiku 1950 roku zlikwidowano CKŻP (szczególnie potrzebnej w sferze ochrony zdrowia i oświaty). Powstało podporządkowane partii komunistycznej Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Żydów w Polsce (TSKŻ), zaś w grudniu tegoż roku zamknięto granice dla żydowskiej emigracji (...). Represji wobec polityków pochodzenia żydowskiego domagał się od Bieruta sam Stalin. Bez powodzenia. W lutym 1953 roku aresztowano jednak kilku działaczy organizacji żydowskich w Polsce. Sprawę ucięła śmierć Stalina w marcu 1953 roku (...). 52 procent dorosłych Żydów stanowili robotnicy. Ukazywały się nadal żydowskie pisma i książki. Działały żydowskie organizacje i instytucje. W 7 miastach (Wrocław, Łódź, Szczecin, Dzierżoniów, Wałbrzych, Legnica, Bielawa) istniały szkoły z żydowskim językiem nauczania. „Jidisz buch, największe wtedy wydawnictwo książkowe w świecie publikujące w języku jidysz, wydało do początków 1957 roku 200 pozycji książkowych: klasyków literatury żydowskiej oraz współczesnych pisarzy i poetów, obsługując diasporę żydowską na wszystkich kontynentach. Spośród całego „obozu socjalistycznego tylko w Polsce ukazywała się nadal 4 razy w tygodniu żydowska gazeta „Fołks Sztyme, założona w 1946 roku, a także miesięcznik literacki „Jidisze Szriftn. Przy pomocy zagranicznych organizacji żydowskich powołano w Polsce w 1950 roku Państwowy Teatr Żydowski. Rząd na to wszystko zezwalał, mimo wspomnianych antysemickich sygnałów z ZSRR (...). W październiku 1955 roku rząd podjął decyzję o złagodzeniu zakazu emigracji do Izraela (...). Na VII Plenum KC PZPR w lipcu 1956 roku przedstawiciele „betonu partyjnego domagali się „regulacji narodowościowej, wymierzonej w komunistów żydowskiego pochodzenia (...). Jesienią 1956 roku antyżydowskie rozruchy w Wałbrzychu tylko dzięki szybkiej interwencji wojska i milicji nie przekształciły się w pogrom. We Wrocławiu i innych miastach na drzwiach mieszkań żydowskich masowo pojawiały się napisy, wzywające Żydów do opuszczenia Polski. W tej sytuacji Zarząd Główny TSKŻ podjął 2 grudnia 1956 roku rezolucję, zwracającą uwagę na bierność kierownictwa partyjnego i rządu, także policji, wobec antysemickich incydentów (...). Dopiero w końcu lutego 1957 roku premier Józef Cyrankiewicz oficjalnie oświadczył: „Zasada równych praw i obowiązków bez względu na pochodzenie, narodowość lub wyznanie, będzie przez nas w pełni stosowana (...). W kwietniu tegoż roku pojawił się specjalny okólnik Sekretariatu KC PZPR do struktur terenowych partii, wzywający do walki z przejawami antysemityzmu w szeregach PZPR. Był to pierwszy tego rodzaju dokument w całej historii PZPR (...). W latach 1955-1960 wyemigrowało ponad 55 tysięcy Żydów, w tym 13 tysięcy przybyłych w ramach drugiej tury repatriacji b. obywateli polskich z ZSRR (1957-1960). W 1961 roku pozostało w Polsce już tylko 25-30 tysięcy Żydów (...). Zagrożenie przyszło z nieoczekiwanej strony. Przyniosła je arabsko-izraelska „wojna sześciodniowa w czerwcu 1967 roku i klęska uzbrojonych i popieranych przez ZSRR państwa arabskich. Spowodowała ona w krajach „bloku wschodniego gwałtowna kampanię antyizraelską, de facto zwróconą przeciwko Żydom w ogóle. W Polsce jej głównym inicjatorem byla grupa działaczy komunistycznych, skupionych wokół ówczesnego ministra spraw wewnętrznych, gen. Mieczysława Moczara (...). Pod pretekstem kampanii „antysyjonistycznej Moczar i jego ludzie z faszyzującego skrzydła partii postanowili uderzyć w działaczy partyjnych i państwowych pochodzenia żydowskiego (...). Osaczony przez zwolenników Moczara I Sekretarz KC PZPR Władysław Gomułka wygłosił na IV Kongresie Związków Zawodowych w czerwcu 1967 roku przemówienie, w którym oskarżył osoby narodowości żydowskiej o nielojalność wobec Polski.  Rasistowska czystka objęła wojsko, gospodarkę, instytucje kultury, nauki oraz media. Jej apogeum przypadło na marzec-kwiecień 1968 roku (...). Nie licząc ZSRR lat 1947-1953, była to w Europie pierwsza wielka państwowa kampania antysemicka od upadku III Rzeszy (...). By móc wyemigrować, musieli się zrzec obywatelstwa polskiego, a jako kraj docelowy mogli podawać tylko Izrael. W latach 1968-1971 na takich warunkach opuściło Polskę ok. 13 tysięcy osób. Tylko ok. 3400 udało się do Izraela. W Szwecji i Danii, które natychmiast otworzyły swe granice dla emigrantów i otoczyły ich opieką, osiadło ok. 40 procent wygnańców. W Polsce zostało już tylko ok. 12-15 tysięcy Żydów. Łącznie od lipca 1946 roku do 1970 roku z Polski wyemigrowało ich ok. 220 tysięcy. Kilka kolejnych tysięcy, głównie intelektualistów i naukowców urodzonych już po wojnie, opuściło kraj na tej samej fali emigracji ekonomicznej i politycznej lat 80. (...). W 80. latach ze środowisk związanych z komunistycznym establishmentem wyszła ostatnia próba swoistego „zalegalizowania antysemityzmu. Było nią utworzenie pod auspicjami bezpieki (ale i ludzi spoza jej struktur) komunistycznej organizacji antysemickiej „Grunwald.

Tych Lucyna – LISTA NR 4; absolwentka (1962 r.) wydziału reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.

Tychmanowicz Marta – LISTA NR 5; jest studentką V roku na Wydziale Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego.

Tyczyński Stanisław - do niedawna właściciel największego polskiego radia RMF FM. Sprzedał je niemieckiej spółce Bauer Media Invest GmbH, która w Polsce specjalizuje się w czasopismach kobiecych i telewizyjnych. Obecnie chce zająć się biznesem filmowo - telewizyjnym w kosmicznym miasteczku niedaleko Krakowa.

Tykociński Władysław - E. Tikhotyner-Tikotiner - pułkownik, polonofob, attache wojskowy, zaciekły syjonista. Były szef polskiej misji wojskowej w Berlinie Zachodnim.

Tylman Janusz - pianista, akompaniator. Wspólnie z Magdaleną Łazarkiewicz, Gołdą Tencer, Ryszardem Markiem Grońskim zrealizował spektakl „Dokument podróży w rocznicę marca 1968 roku. Premiera odbyła się w dniu 7 marca 1998 roku w Państwowym Teatrze Żydowskim. W obchodach rocznicy brały udział takie organizacje żydowskie jak Towarzystwo Społeczno Kulturalne Żydów w Polsce, Fundacja „Shalom, Żydowski Instytut Historyczny, Stowarzyszenie Żydów Kombatantów, Stowarzyszenie Dzieci Holocaustu.

Tyloch Witold ur. 1927 r. - zm. 1990 r.; hebraista. Studiował teologię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Był prodziekanem Wydziału Neofilologii i kierownikiem Zakładu Semitystyki i Afrykanistyki. Zajmował się badaniem rękopisów hebrajskich znad Morza Martwego (Qumran). Pisarz, historyk, 7 książek na temat judaizmu, dziejów Żydów. „Judaizm Witold Tyloch, Warszawa 1987.

Tym Stanisław - pseud. Andrzej Kill (ur. 17 lipca 1937 w Małkini) - satyryk, aktor, komediopisarz, reżyser i felietonista. Karierę i stałą promocję zawdzięcza wyłącznie swojemu pochodzeniu. W latach 50. XX wieku studiował w Warszawie, m.in. chemię na Politechnice Warszawskiej, przetwórstwo na SGGW, a także na Wydziale Aktorskim PWST. Był też bramkarzem i szatniarzem w klubie Stodoła. W latach 1960 - 1972 był aktorem, autorem i reżyserem warszawskiego Teatru STS oraz Kabaretu Owca. W latach 1984-1986 dyrektor Teatru Dramatycznego w Elblągu. Odtwórca roli kaowca w filmie Marka Piwowskiego Rejs. W drugiej połowie lat 90. pisał felietony do tygodnika „Wprost. Obecnie stały felietonista dziennika „Rzeczpospolita. Uwielbia szydzić z polskich narodowych wartości.

Tyma Alina - LISTA NR 11; dr, autorka książki „Judaizm jako los. Rzecz o Bogdanie Wojdowskim. Wydawnictwo: Cyklady. Wzięła udział w VIII Dniach Książki Żydowskiej w 2005 roku w Warszawie.

Tyma Piotr – LISTA NR 5; ur. 1966 r.; historyk, dziennikarz, sekretarz Zarządu Głównego Związku Ukraińców w Polsce, członek Komisji Praw Człowieka Światowego Kongresu Kongresu Ukraińców (SKU); przewodniczący Rady Mediów Elektronicznych Mniejszości Narodowych i Etnicznych; członek Rady Głównej Związku Ukraińców w Polsce; członek kolegium redakcyjnego tygodnika „Nasze Słowo oraz rocznika „Almanach Ukraiński; członek Forum Polsko-Ukraińskiego. Od 1992 współpracuje stale z tygodnikiem ukraińskim „Nasze Słowo, miesięcznikiem „Aktualności Telewizyjne, autor publikacji na temat relacji polsko-ukraińskich, sytuacji na Ukrainie oraz ukraińskich mediów elektronicznych, polsko-ukraińskich kontaktów kulturalnych w czasopismach polskich i ukraińskich a także wydawanym w USA tygodniku „Ukrainian Weekly oraz wydawanym w Pradze kwartalniku „Porohy. Autor kilkunastu publikacji wydawanych przy okazji konferencji naukowych. Współpracował m.in. z dziennikarzami TVP, „Gazety Wyborczej, tygodnika „Wprost, mediów ukraińskich w trakcie przygotowywania materiałów prasowych i telewizyjnych dla potrzeb w/w mediów. Od 1995 r. redaktor i wydawca magazynu „Telenowiny, realizator felietonów i reportaży telewizyjnych na temat Ukrainy, historii Ukraińców w Polsce oraz relacji polsko-ukraińskich dla Warszawskiego Ośrodka Telewizyjnego, współpracował z ukraińską telewizją „Nowy Kanał oraz „Inter. Od 1996 r. zaangażowany w projekty polsko-ukraińskiej współpracy mediów elektronicznych; w projekty polsko-ukraińskiej wymiany młodzieży, uczestnik projektu powołania Polsko-Ukraińskiej Wymiany Młodzieży, seminariów i konferencji poświęconych temu zagadnieniu. Od lat 90. trwale współpracuje z organizacjami z Ukrainy m.in. z: Forum Ukraińsko-Polskim, Internews-Ukraina. Wspólne działania z partnerami z Ukrainy to m.in.: realizacja projektu „Kijów w Warszawie. Warszawa w Kijowie, wizyty studyjne dziennikarzy ukraińskich w Polsce i polskich na Ukrainie (w tym w trakcie wyborów parlamentarnych), organizacja seminariów np. „Kampanie wyborcze w mediach doświadczenie ukraińskie i polskie. Seminarium było organizowane w maju br. we Lwowie. W 1997 r., 1998 r., 1999 r. koordynował udział dziennikarzy telewizyjnych z Ukrainy oraz Litwy, Estonii, Słowacji w seminariach dla dziennikarzy oraz Międzynarodowych Festiwalach Filmów i Programów o Mniejszościach Narodowych „At home w Krakowie, współorganizator międzynarodowej konferencji „Obecność problematyki mniejszości narodowych w mediach elektronicznych w Białymstoku. W 2001 r. współinicjator i koordynator projektu „Kijów w Warszawie. Warszawa w Kijowie, w tym seminarium w Warszawie i Kijowie poświęconego sytuacji lokalnych mediów w obu krajach.

Tymański Tymon – LISTA NR 8; właściwie Ryszard Tymański, ur. 30 września 1968 r. w Gdańsku, kompozytor, multiinstrumentalista, poeta, prozaik; twórca pojęcia „yass. Założyciel i lider albo współlider zespołów Miłość (1988 r.), Kury (1992 r.), Czan, NRD, Tymon i Trupy, Masło, Poganie, The Users, Tymański Yass Ensemble, Tymon & The Transistors. Jesienią 2006 został współprowadzącym program o kulturze „Łossskot na TVP1. Jest buddystą zen. Znany jest zarówno z absurdalnego poczucia humoru, kontrowersyjnych tekstów piosenek oraz wyrafinowanej muzyki (zarówno jazzowej, jak i rockowej). Skomponował muzykę do filmów: „Sztos, „Przemiany i „Wesele (nagroda filmowa Polskie Orły 2005).

Tymicki Krzysztof socjolog.

Tymiński Stanisław, znany jako Stan Tyminski - ur. 27 stycznia 1948 r. w Pruszkowie z matki żydówki; biznesmen, prowadzący interesy w USA, Kanadzie i Ameryce Południowej, zajmujący się branżą elektroniczną, komputerową i telewizyjną, kandydat w polskich wyborach prezydenckich w 1990 i 2005 roku, założyciel Partii X.
Z wykształcenia technik elektronik, absolwent Technikum Elektroniczno-Mechanicznego im. Marcina Kasprzaka w Warszawie przy dawnych Zakładach Radiowych im. M. Kasprzaka. Zapisał się pozytywnie w początkowym okresie powszechnej informatyzacji społeczeństwa polskiego, zakładając już w czerwcu 1994 r. pierwszy komercyjny BBS Maloka, w którym oprócz wielu innych usług, po raz pierwszy udostępniono każdemu mieszkańcowi Polski dostęp do światowej sieci Internet. W tym czasie była to jedyna możliwość, aby dotrzeć do Internetu w Polsce, poprzez połączenie modemem telefonicznym do BBS-u Maloka, dlatego bardzo dużo firm, zwłaszcza prywatnych, korzystało z tej formy dostępu.
W 1969 r. przez Szwecję wyemigrował do Kanady, gdzie w 1975 r. założył firmę komputerową Transduction, która posiada do tej pory. W 1981 r. kierowany, jak podaje, chęcią zgłębienia świata duchowego Indian dotarł do odległych zakątków Amazonii, w mieście Iquitos w Peru stworzył małe finansowe imperium, lokalną telewizję kablową i poślubił miejscową Żydówkę Myrnę Graciellę Perez Velasco.
Wybory prezydenckie w 1990 roku były pierwszymi powszechnymi wyborami tego typu od czasów międzywojennych. Reformy ekonomiczne i polityczne, wybory parlamentarne 1989 roku i pierwszy niekomunistyczny premier sprawiły, że konieczna okazała się także zmiana systemu wyboru prezydenta Rzeczypospolitej. Chęć kandydowania wyraziło aż 16 osób, jednak dla oficjalnego zarejestrowania kandydatury niezbędne było uzbieranie minimum 100 tys. podpisów. Ten wymóg spełniło sześciu pretendentów, w tym Stanisław Tymiński, jako kandydat niezależny. Powszechnie uważano, że w drugiej turze wyborów zmierzą się Wałęsa z Mazowieckim. Ten pierwszy zdobył 39% głosów, natomiast ten drugi 18%, co dało mu dopiero trzecie miejsce. Stało się tak, ponieważ 23,1% poparcia (3 797 605 głosów) uzyskał niedoceniany Stanisław Tymiński, kandydat nie przez wszystkich traktowany poważnie. Pomimo spodziewanej porażki, Tymiński pokazał że wykorzystując nastroje społeczne, sytuację polityczną i gospodarczą oraz system polityczny, można będąc „człowiekiem znikąd, bez poparcia żadnych liczących się sił politycznych odegrać znaczącą rolę w wyborach prezydenckich w Polsce. Początkowo sytuacja Tymińskiego nie różniła się zbytnio od położenia innych (większości z pozostałej piętnastki) kandydatów miał zagwarantowane poparcie jedynie rodziny i bliskich przyjaciół. Grupa ta poszerzyła się w krótkim czasie o pracowników jednej z warszawskich agencji reklamowych, oraz o dziennikarza „Rzeczpospolitej i autora wielu książek R. Samsela. Przyjęta przez Tymińskiego strategia wyborcza opierała się na trzech filarach: krytyka pozostających przy władzy elit; budowanie obrazu własnego jako człowieka spoza układu rządzącego, a przez to lepszego i uczciwszego; budowanie obrazu własnego jako polskiego patrioty.
Oto co pisze Przemysław Dymski:
Jak wykrywać Żydów?
Przesłanka pierwsza
W ulotce wyborczej pt. „Stanisław Tymiński - kandydat niezależny na Prezydenta znajdujemy zdanie o jego matce: „Matka, Alicja Tymińska, z domu Lewandowska, krawcowa, jest rówieśniczką i koleżanką szkolną córek Marszałka Józefa Piłsudskiego.
Jest to zdanie najwyraźniej zaadresowane do kahału w Polsce, które miało na celu uspokoić tutejszych Żydów co do pochodzenia, a zatem i rzeczywistych intencji Tymińskiego. Córki Piłsudskiego (żyjące dotąd) są niezaprzeczalnie Żydówkami po matce Szczerbińskiej, której żydowskości nie zaprzecza nawet Michnik, jeden z największych maskowników swojej nacji w Polsce.
Zresztą, co do samego Marszałka, to według najnowszych ustaleń narodowcy polscy stoją coraz mocniej na stanowisku, iż był on mieszańcem litewsko-żydowskim, nic z polskością niemającym wspólnego, poza szczerą do niej wrogością. Piłsudski był od początku swej kariery socjalistycznym warchołem odpowiedzialnym między innymi za bratobójcze mordy w środowiskach robotniczych w 1905 roku; jako agent niemiecki próbował w 1914 roku, tuż po rozpoczęciu wojny, wywołać w Królestwie Polskim powstanie proniemieckie przeciwko koalicji anglo-francusko-rosyjskiej, co miałoby żałosne skutki dla naszej przyszłości, gdyby się udało; kolejne próby zniszczenia odradzającej się Polski podejmował w latach 1918-1920 spiskując z Niemcami (próby pozostawienia Niemcom Wielkopolski, Śląska i Pomorza) oraz z Żydami sowieckimi (rzucenie nieprzygotowanej armii na Kijów, co tylko „cudem nie zakończyło się tragicznie); w 1926 roku na zamówienie światowego żydostwa obalił z pomocą kierowanej przez Żydów lewicy legalne władze polskie (rząd Witosa) i oddał Polskę w ręce żydomasonerii, która praktycznie włada krajem do dzisiaj; Piłsudski odpowiada za brutalne prześladowanie polskich ruchów politycznych oraz jątrzenie waśni narodowościowych i za niesłychane promowanie Żydów; on też doprowadził praktycznie do rozbrojenia Wojska Polskiego, blokując skutecznie rozwój broni pancernej, lotnictwa i nowoczesnej łączności, wbrew licznym protestom polskich oficerów i specjalistów; nie wyczerpuje to zresztą wszystkich „zasług Marszałka.
Jest rzeczą oczywistą, że Tymiński, który sytuuje swoją matkę, rzekomo „krawcową, w elitarnym towarzystwie żydowskim i w kręgach politycznych bezwzględnie Żydom oddanych, stwierdza po prostu, iż zamierza pozostać w tej właśnie antypolskiej tradycji. Żaden świadomy Polak nie powoła się na tradycję piłsudczyzny, bo nie pozwala na to prawda.
Przesłanka druga
W tygodniku „Nie z 7.03.1991 roku, w zamieszczonym tam wywiadzie Tymiński stwierdza z kolei co następuje na temat swojej żony Gracieli: „Wszyscy wiedzą, że moja żona jest Peruwianką, ale nikt nie wie, że po matce jest Żydówką. Wywodzi się z rodu Mesjasza, co po polsku znaczy Chrystus. Jest fundamentalną katoliczką, wychowaną przez zakon Fatimy, ale jest Żydówką. Moje dzieci po niej są Żydami, a po mnie Polakami.
Jest to klasyczna „mądrość żydowska, Polakom do poduszki: matka Żydówka, żona Żydówka, dzieci Żydzięta, „tata Tymiński - Polak „z dziada pradziada!
Po drugie, cały ten wywiad pt. „ Drzemka smoka zamieszczony w „Nie, u Żyda Urbana, jest korzystny dla Tymińskiego, jest jego niewątpliwą polityczną reklamą. Czy notoryczny, plugawy polakożerca Urban, reklamowałby nie-Żyda? Włóżmy taką możliwość między bajki, będzie to dla nas bezpieczniej.
Przesłanka trzecia
A oto jaką koncepcję rządu - według Samsela - posiada Tymiński: „On chciał - pisze Samsel - ... rząd powołać z konkursu. To znaczy rząd fachowców, ludzi najlepszych z Polski i z zagranicy, tych, którzy by mogli gospodarkę polską poprowadzić. Tylko o to mu chodziło.
No rzeczywiście, o niewiele mu szło, zatem już dziś możemy zaproponować kandydata na przyszłego Premiera Polski w osobie Icchaka Szamira. Świetny to fachowiec!
Źródło: Myśl Narodowa Polska, 1991.
3 czerwca 2005 r. przyleciał do Polski i zapowiedział swój start w wyborach prezydenckich jako kandydat Ogólnopolskiej Koalicji Obywatelskiej. Jego sztab wyborczy został zarejestrowany 23 czerwca 2005 r. Tym razem w wyborach nie odegrał znaczącej roli, uplasował się dopiero na dziewiątym miejscu.

Tymochowicz Piotr - polonofob, specjalista od kształtowania wizerunku, kreator wystąpień publicznych znanych polityków. Członek (tylko z nazwy, bo całkowicie opanowanego przez Żydów) Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Wytoczył proces cywilny Leszkowi Bublowi za opublikowanie jego zdjęć (w tygodniku „Tylko Polska) podczas żydowskiej oszczerczej hucpy w Jedwabnem 10 lipca 2001 r.Tymochowicz był tam wówczas wśród grupy jarmułkowych znanych Żydów z całego świata w towarzystwie Włodzimierza Cimoszewicza. Twórca Teorii Mniemanologii Wywierania Wypływu (Influence Exerting kit Theory), opartej na najnowszych opracowaniach z zakresu: delirki pobrydżowej Gestalt (swoista głównie nocna alkoholowa filozofia życia), psychiatrii na podstawie własnych zachowań, psychologii społecznej mistrza Jędrka Lipy, międzynarodowej wersji języka w... i języka padaczkowego. Autor wielu innowacyjnych koncepcji: m.in. nowego ujęcia analizy transakcyjnej w wyszarpywaniu kasy w zastosowaniu do analizy osobowościowej, modelu multitrypelseksowym, klasyfikacji taktyk i strategii negocjacyjnych i manipulacyjnych. Co było przyczyną wielu sekscesów jak np. seks afera z udziałem Jędrka Lipy trybuna z Samoobrony.

Tyndyk Tomasz - aktor.

Tynowicki Jerachmil ur. 1906 r. - zm. 1942 r.; grafik, członek grup artystycznych „Czapka frygijska i „Forma-Farba-Faktura, tworzył pod wpływem ekspresjonizmu niemieckiego. W czasie II wojny światowej trafił do białostockiego gett, gdzie zginał.

Tyrała Jarosław - The Cracow Klezmer Band( Skład zespołu: Jarosław Bester - akordeon ,Jarosław Tyrała - skrzypce, Oleg Dyyak - akordeon, klarnet, instrumenty perkusyjne, Wojciech Front - kontrabas) krakowska grupa uprawiająca współczesną muzykę klezmerską, z elementami jazzu, powstała w roku 1997. Występowała w wielu krajach świata, współpracowała m.in. z Johnem Zornem. W roku 2005 występowała wspólnie z Grażyną Auguścik. Bardziej znana za granicą, niż w Polsce, wszystkie płyty nagrała w Stanach Zjednoczonych w wytwórni Tzadik należącej do Johna Zorna; na ostatnich dwóch płytach grupa wykonuje kompozycje Johna Zorna. Z końcem roku 2006 zespół zakończył działalność pod dotychczasową nazwą The Cracow Klezmer Band, a od 1 stycznia 2007 r. wznawia działalność pod nazwą Bester Quartet.

Tyrawski Tadeusz - urodzony 24 września 1906 roku w Pistyniu, pow. Kosow Huculski. Rodzice: Jan i Amelia z d. Sławszyńska. skończył prawo na UJK w 1930 roku. Do wojny pracował w sądach. Od 1944 roku w WP. Sędzia WSO we Wrocławiu. Sędzia NSW. Sędzia Wydziału II Izby Wojskowej SN. Awansowany na stopień płk w 1958 roku. Od 1964 roku w rezerwie. Zmarł w 2002 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005.

Tyrmand Leopold - pseud. Jan Andrzej Stanisław Kowalski, urodzony 16 maja 1920 r. w Warszawie, zmarł 19 marca 1985 r. w Fort Myers na Florydzie. Prozaik, publicysta, od 1965 r. w USA. Demaskator komunizmu i prosowieckiej lewicy. Dziadek ze strony ojca, Zelman Tyrmand, był członkiem zarządu warszawskiej synagogi Nożyków. Ojciec, Mieczysław Tyrmand, posiadał hurtownię skór. Matką Tyrmanda była Maryla Oliwenstein. Brat ojca, Jerzy Tyrmand, przyjaciel i współpracownik Oskara Langego, był komunistą i w latach dwudziestych przebywał przez dłuższy czas w Rosji. Jego rodziców podczas wojny wywieziono do Majdanka, tam zginął jego ojciec. Matka przeżyła wojnę, wyjechała do Izraela. Tyrmand nie ukrywał, że pochodzi z rodziny mieszczańskiej, ale nigdy nie wspominał o swoim żydowskim pochodzeniu. Po wybuchu wojny Tyrmand przebywał w Warszawie, po kilku tygodniach przedostał się do Wilna, gdzie szybko stał się osobą popularną wśród tamtejszych uchodźców. W czerwcu 1940 r. miasto zajęły wojska radzieckie. Tyrmand podjął wówczas pracę w wydawanym po polsku dzienniku „Prawda Komsomolska. Publikował tam przez blisko rok codzienne felietony polityczno-propagandowe „Na kanwie dnia. Aby uniknąć identyfikacji jako Żyd (był w Wilnie osobą znaną), Tyrmand zdobył dokumenty na nazwisko obywatela francuskiego i zgłosił się dobrowolnie na roboty do Niemiec, chcąc, jak twierdził, dostać się do Francji. W III Rzeszy pracował m.in. jako tłumacz, kelner, robotnik kolejowy i marynarz. W kwietniu 1946 r. powrócił do Warszawy. Zaczął pracę jako dziennikarz w Agencji Prasowo-Informacyjnej, następnie w redakcji „Przekroju. Pisał w wielu ówczesnych pismach: „Przekroju, „Expressie Wieczornym, „Tygodniku Powszechnym, „Rzeczpospolitej, „Dziś i Jutro, oraz „Ruchu Muzycznym. W 1950 r. Tyrmanda usunięto z redakcji „Przekroju, po tym gdy napisał recenzję turnieju bokserskiego, w której skrytykował stronniczość radzieckich sędziów (sam turniej zakończył się protestami kibiców oraz interwencją milicji). Dzięki pomocy długoletniego przyjaciela - Stefana Kisielewskiego znalazł pracę w „Tygodniku Powszechnym. Tyrmand został wówczas obłożony nieoficjalnym zakazem publikacji. W kwietniu 1955 r. ożenił się ze studentką ASP, Małgorzatą Rubel-Żurowską. Ich małżeństwo nie przetrwało długo, drugą żoną Tyrmanda została pod koniec lat 50. projektantka mody Barbara Hoff. Pisarz, znany ze swojej bezkompromisowości oraz niekonwencjonalnego stylu życia (słynne były jego kolorowe skarpetki; bikiniarz), stał się liderem powstającego ruchu jazzowego w Polsce. Organizował festiwale i koncerty. Niewydaną w Polsce powieścią Tyrmanda stało się ukończone w 1964 r. „Życie towarzyskie i uczuciowe. Piętnował w niej postawy moralne środowiska inteligencji twórczej - pisarzy, dziennikarzy i filmowców, przede wszystkim ich służebną rolę wobec komunistów. Pod fikcyjnymi postaciami bohaterów, w łatwy sposób można było rozpoznać autentyczne postaci ówczesnej polskiej kultury. Fragmenty książki, będące pamfletem na popularny warszawski salon Ireny Krzywickiej, wydrukowano w (warszawskim) tygodniku „Kultura. Wywołały one skandal w żydowskim środowisku literackim. Paszport otrzymał dopiero w 1965 r., a z Polski wyjechał 15 marca 1965 r. W 1965 r. Tyrmand podróżował po Europie oraz Izraelu (tam odwiedził matkę). Na początku 1966 r. osiadł w Stanach Zjednoczonych. W latach 1967-71 współpracował z renomowanym tygodnikiem „The New Yorker, wydał też zbiory esejów: „Dziennik amerykański oraz „Zapiski dyletanta. W epoce kontrkultury i młodzieżowego buntu Tyrmand okazał się być zwolennikiem wartości konserwatywnych, ostro sprzeciwiając się tendencjom lewicowym. Mottem jego twórczości z tego okresu stało się zdanie: „Przybyłem do Ameryki, aby bronić jej przed nią samą. Wykładał na takich uczelniach, jak na State University of New York i Uniwersytecie Columbia.
W sierpniu 1971 r. ożenił się po raz trzeci - z Marry Ellen Fox, jego czytelniczką, doktorantką iberystyki na Uniwersytecie Yale. W styczniu 1981 r. urodziły im się dzieci: bliźnięta, Rebecca i Matthew. 19 marca 1985 r., Tyrmand zmarł na zawał serca podczas wakacji w Fort Meyers na Florydzie. Miał 65 lat. Tak pisał w 1972 roku w swej świetnej, a tak przemilczanej dotąd w Polsce „Cywilizacji komunizmu: „Amerykańskie uniwersytety przygarniają dziś Żydów, którzy przez prawie 25 lat swych służb w policjach politycznych Europy Wschodniej ciężko prześladowali ludzi. (...) Dziś Żydzi ci chronią się za swe niegdyś tak łatwo zapomniane żydostwo. (...) Ale nie czyni z nich ludzi godnych szacunku, a nawet współczucia, już zupełnie nie upoważnia do solidaryzowania się z nimi. (...) Ludzie ci nie mają moralnego prawa do obrony, przede wszystkim jako niestrudzeni architekci tej rzeczywistości, w której po 25 latach dojść mogło do tak karykaturalnych zwyrodnień myśli i pojęć, jako inżynierowie tej struktury, w której monstrualne kłamstwo tak łatwo jest uczynić prawem życia. Trudno jest zapomnieć ich fanatyczną wiarę w zło, jaką głosili w komunistycznych gazetach, książkach, artykułach, filmach. (...) Gdy Armia Czerwona przystępowała do sowietyzowania Europy Wschodniej, na czele czechosłowackiej ekipy partyjnej stał Żyd Slansky. Węgry kneblował Żyd Rakosi, w Rumunii rządziła Żydówka Pauker, a Polska miała u władzy figuranta, za którym na węzłowych pozycjach stali żydowscy komuniści wypełniający z fanatycznym oddaniem najbezwzględniejsze rozkazy Kremla. (...) Stalin wiedział, że tylko fanatycznie oddani komunistyczni Żydzi mogą zrobić dlań tę wstępną i niezbyt czystą robotę. Książka atakowała Żydów politruków i ubeków. (L. Tyrmand, „Cywilizacja komunizmu, Londyn 1972, s. 220-221). Był często namawiany do wejścia na „ścieżki stalinowskich inżynierów dusz, jednak zawsze odmawiał. Według wspomnień Ireny Szymańskiej, kiedyś sam Jerzy Borejsza, chwyciwszy Tyrmanda za krawat, zaczął wrzeszczeć: „Jak człowiek jest Żyd, to ma być mądry, a nie głupi (Kąkolewski K. „W obronie Tyrmanda - wywiad udzielony Krystianowi Brodackiemu dla „Tygodnika Solidarność 17 grudnia 1993 roku). Tyrmand nie zgodził się na współpracę z komunistami. „W żadnym z miast na świecie śnieg nie ma tak krańcowych humorów jak w Warszawie; nigdzie nie potrafi tak szybko i tak beznadziejnie zmienić się w brudne, dręczące błoto, ale też nigdzie nie pada z takim wdziękiem jak w tym mieście. Pada wtedy miękko i cicho, pokrywa świat cały puszystą bielą, mieniącą się w nocy granatowymi refleksami na dachach i skwerach, budzi tęsknoty za minionym dzieciństwem; źródło: Zły.
„Żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym. Znaczy to, że w naszej warszawskiej epoce tramwaj wzniósł się do roli symbolu.(..) Przepełniony irracjonalnie tramwaj warszawski stanowi doskonały odczynnik. W chwili, gdy najbliższy bliźni demoluje nam śledzionę, unicestwia czar dopiero co kupionego płaszcza, niweczy z trudem przyszyte guziki, gasi brutalnie przepiękny połysk żarliwie wyczyszczonych butów (...) Wtedy dopiero spostrzegamy z przerażeniem, jacy potrafimy być pierwotni, dzicy, egoistyczni, kłótliwi, nietolerancyjni, zaślepieni, krótkowzroczni. Z drugiej strony - ileż wspaniałych wartości dostrzegamy naraz w życiu, gdy uda nam się wepchnąć jako ostatni do rozchodzącego się w szwach autobusu, gdy przygodny sąsiad, wisząc na stopniu, odstąpi nam trzy centymetry kwadratowe miejsca, akurat tyle, by postawić na nich szpic buta, gdy złapany rozpaczliwie za krawat ten, który już do połowy tkwi w środku, uśmiechnie się bez pretensji i przygnie nas mocnym ramieniem, gdy wreszcie starsza pani, której, prąc ku wyjściu, strąciliśmy kapelusz, porwali w strzępy gazety i wgnietli całą zawartość siatki z masłem, jajami i marmoladą w biust, uśmiechnie się z tramwajową melancholią i powie smutne, lecz przebaczające: -Nie szkodzi...
Wtedy widzimy, jak dalece potrafimy być solidarni, wyrozumiali, ludzcy i coś ciepłego rozpływa się nam jak słodka, rozgrzana czekolada koło serca; źródło: Zły.

Tyrpa Michał - prezes Fundacji „Paradis Judaeorum; postuluje, by europejskim politykom i samorządowcom przybliżyć fenomen autonomii Żydów polskich z Radą Czterech Ziem, niespotykanego gdzie indziej parlamentu narodu w diasporze. Dziennikarzy, intelektualistów i polityków zarzucających polskiej tradycji genetyczną niechęć do starozakonnych warto zachęcać do studiów nad dziejami sztetli. Czy na mapach któregokolwiek z krajów starej Europy można znaleźć setki nazw miasteczek, w których na mocy wydanego przez władze przywileju obowiązywał zakaz osiedlania dla chrześcijan? Swoje rozważania na temat zredukowanej do czasów II wojny światowej historii Żydów w Polsce Michał Tyrpa kończy następująco: „Wiedza o setkach lat historii Żydów w Polsce powinna przeniknąć do świadomości mieszkańców globalnej wioski. Warto postarać się, aby owa przeszłość zyskała status wspólnego dziedzictwa Europejczyków, Amerykanów, Izraelczyków. Doświadczenia tysiącletniej żydowskiej przygody z Polską mogą również stanowić antidotum na odradzające się upiory XX wieku. Przede wszystkim zaś powinny stać się trwałym elementem fundamentów, na których opiera się dialog międzynarodowy.

Tysiąc Alicja - LISTA NR 10; na pikiecie w obronie życia kobiet i konstytucji pod sejmem pojawiły się Alicja Tysiąc, Kazimiera Szczuka, Izabela Jaruga-Nowacka i Wanda Nowicka, z hasłami: „Aborcja prawem kobiet, „Oszołomom stop czy „Precz z Jurkiem i Giertychem. - Kobieta jest człowiekiem dla wszystkich oprócz rządzącej koalicji. - Trochę się wyprztykałyśmy z energii - podsumowała Katarzyna Bratkowska. - Czas przejść na ruch partyzancki: szablony, napisy. Źródło: „Gazeta Wyborcza.

Tyszka Kinga - Centrum im. Anielewicza, Studenckie Koło Naukowe Sekcja Historii i Kultury Żydów.

Tyszkiewicz Beata (Maria Helena Tyszkiewiczówna-Kalenicka) - ur. 14 sierpnia 1938 r. w Warszawie; aktorka filmowa podająca się za arystokratkę (hrabiankę). Łącznie zagrała w ponad stu filmach. Zadowolona jest łącznie z piętnastu minut swojej bytności na szklanym ekranie. I słusznie, bo granie ciałkiem nie jest takie trudne, jeżeli tylko, jak w jej przypadku, są odpowiednio ustosunkowani chętni. W teatrze nie grywała i nie grywa. Trzykrotna mężatka (mężowie: Andrzej Wajda - 7 lat, Witold Orzechowski - 3 lata i Jacek Padlewski). „Po wojnie wraz z matką i bratem znalazła się w Bierutowicach. Po dwóch latach pobytu wraz z bliskimi przeniosła się do leżącego pod Jelenią Góra pałacu Paulinium. Jej mama dostała posadę dyrektora Składnicy Muzealnej Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz domu wypoczynkowego mieszczących się w pałacu. Tam ich sytuacja materialna poprawiła się. Bardzo to ciekawe zważywszy,że w niebywale zażydzanym regionie Polski jej matka dostała wysokie dyrektorskie stanowisko od rządzących wówczas Polską żydobolszewików! Po szkole podstawowej miała problemy z przyjęciem do gimnazjum ze względu na awersję do nauki. Przyjęto ją po interwencji członów gminy w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Maturę zdała więc dopiero za drugim razem. W swoich wspomnieniach aktorka pisze: „Udział w filmie miał też swoje przykre konsekwencje. Na mojej cenzurze było aż jedenaście dwój, nawet z zachowania za nieobecność. Musiała zmienić szkołę. „Została zauważona przez Antoniego Bohdziewicza, który zaangażował ją do roli Klary w swojej ekranizacji „Zemsty Aleksandra Fredry. Premiera miała miejsce w 1956 roku. Wraz z tym filmem zarobiła pierwsze w swoim życiu pieniądze. Wreszcie mogła pomóc zapracowanej mamie, pracującej wtedy jako archiwistka w „Szpilkach. Ówczesnym red. naczelnym „Szpilek był Arnold Mostowicz przewodniczący Żydów Kombatantów PRL. Prawdziwym przełomem w jej filmowej karierze okazała się jednak mała rólka Janki, dziewczyny sprzedającej piwo w „Szklanej górze Pawła Komorowskiego. Po tej roli otworzył się „worek z angażami. W 1961 r. zagrała u swojego przyszłego męża Andrzeja Wajdy w „Samsonie Stasię oraz niezapomnianą Magdę w „Dziś w nocy umrze miasto Jana Rykowskiego. Po tych filmach przyszły kolejne niezapomniane kreacje Pani Beaty w: „Pierwszym dniu wolności, „Rękopisie znalezionym w Saragossie, „Popiołach, „Marysi i Napoleonie, „Lalce, „Nie wszystko na sprzedaż. W latach 1957-1958 studiowała w warszawskiej PWST skąd po roku studiów została usunięta. Będąc członkiem klanu Wajdy w 1973 r. otrzymała bez egzaminu uprawnienia aktorskie z Ministerstwa Kultury i Sztuki. Podaje, że jest córką hrabiego Krzysztofa Marii Tyszkiewicza i Barbary Rechowicz. Jest matką aktorek Karoliny Wajdy oraz Wiktorii Padlewskiej. To jedna z bardziej zagadkowych osób na tej liście często pokazującej się w różnych żydowskich imprezach. Starannie unikająca powiedzenia czegokolwiek dekonspirującego stworzony przez siebie wizerunek własnej osoby. Jednak ten wizerunek kompromitują setki znanych faktów z jej życiorysu. Wystarczy przyjrzeć się życiorysom „klanu Wajdy. Jej córkom, ich kochankom itd. Potwierdza to parę faktów z życiorysu obu córek Karoliny Wajdy (o której obszerniej piszę w alfabetycznym porządku na tej liście) i Wiktorii Padlewskiej. Urodzona 1977 r. w Warszawie - dziennikarka, pisarka, fotograf, aktorka. Córka Beaty Tyszkiewicz i Jacka Padlewskiego, siostra Karoliny Wajdy. Na stałe mieszka w Lozannie. W 2006 r. wydała książkę „Gdybyś była mną, gdybym była tobą”, w której zawarła zapis przeprowadzonych wywiadów ze sławnymi matkami i ich córkami. Zna biegle angielski i francuski. Niedawno została matką Szymona, związana z Davidem Bosco.

Tyszkiewicz Jakub - ur. 23 IX 1966 r.; prof. Dolnośląskiej Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Techniki w Polkowicach. Instytutu Historycznego UW. Autor m.in.: „Rozkołysana polska łódź o wydarzeniach Marca 1968 r. W książce oczywiście pominął najistotniejsze przyczyny i skutki tamtych wydarzeń.

Tyszler Piotr - członek Towarzystwa Humanistycznego; Poznań. Autor tekstu „Antysemityzm trwa do dziś: „Kiedy pod koniec 2000 roku ukazała się książka Jana Tomasza Grossa chyba nikt nie spodziewał się takiej burzy. Książka ta stanowi opis zbrodni dokonanej przez Polaków na ich żydowskich sąsiadach w małym, położonym wśród pól ziemi łomżyńskiej, miasteczku tuż po opuszczeniu tych terenów przez okupacyjną Armię Czerwoną i wkroczeniu innej armii okupacyjnej, tym razem Niemiec. „Antysemityzm nowoczesny: „Nowoczesny, zbliżony do dzisiejszego, antysemityzm zaczął się kształtować- w II połowie XIX wieku. Miał swe korzenie w ludowym antyjudaizmie, ale ten nie przystawał do nowych realiów. W XIX wieku miało miejsce wyjście części Żydów z gett, utworzonych przez władzę i następowała stopniowa asymilacja co poniektórych starozakonnych. Poprzez zmianę religii mogli oni uczestniczyć w życiu społecznym i politycznym swych państw. Zazwyczaj piastowali funkcje urzędnicze lub parali się handlem i bankierstwem. Benjamin Disraeli, brytyjski mąż stanu, działacz Partii Konserwatywnej, wielokrotny minister, premier w latach 1868, 1974-1880, należał do tej grupy Żydów. Innym przykładem był ojciec Karola Marksa, który będąc urzędnikiem mógł sobie pozwolić - na wykształcenie swego syna i zaszczepił mu oświeceniowe idee. W Polsce najwidoczniej antysemityzm objawił się w pismach przywódcy i głównego teoretyka narodowej demokracji, Romana Dmowskiego. Dmowski nienawidził Żydów i przypisywał im działalność - na szkodę Polaków, zarówno, gdy Polska znajdowała się jeszcze pod zaborami jak i w czasach niepodległości okresu lat 20-tych i 30-tych XX wieku. To Dmowski inspirował powstanie skrajnie prawicowego i antysemickiego Obozu Wielkiej Polski i jego następcy, jawnie faszystowskiego Obozu Narodowo-Radykalnego. Dla polskiej narodowej prawicy Dmowski pozostaje największym Polakiem i natchnieniem dla swojej zajadłej w nienawiści działalności. To pod wpływem Dmowskiego i jego stronnika, „zdobywcy morza, gen. Hallera doszło do zabójstwa pierwszego, demokratycznie wybranego, prezydenta RP, Gabriela Narutowicza. Narutowicz, wybrany głosami lewicy, centrum i mniejszości narodowych został zamordowany przez fanatycznego nacjonalistę Eligiusza Niewiadomskiego w grudniu 1922 roku. Inspirowany ideami autora „Myśli nowoczesnego Polaka ONR dokonywał regularnych pobić - nie tylko Żydów czy przedstawicieli innych mniejszości narodowych, ale wszystkich przeciwników politycznych z lewicą w pierwszym rzędzie. Bili w pierwszym szeregu tych, którzy tworzyli getta ławkowe na uniwersytetach dla żydowskich studentów. To oni tworzyli podczas hitlerowskiej okupacji Narodowe Siły Zbrojne, które poza walką z okupantem krwawo rozprawiały się z jednostkami Armii Ludowej jak też dokonywali zabójstw na tle narodowościowym, z Żydami włącznie. „Mit Żydokomuny: „Żydokomuna to zbitka pojęciowa wykształcona w wyniku różnych procesów historycznych, która zakładała organiczną jedność - pomiędzy byciem Żydem i byciem komunistą. Żydów posądzało się - i posądza nadal - o walkę o dominację nad światem (vide „Protokoły mędrców Syjonu). Dlatego, gdy widmo komunizmu pojawiło się nad Europą (i światem), a widmo to wywołał, bądź co bądź Żyd Marks, od razu w nim usytuowano cały naród żydowski. Mit „żydokomuny miał też swe uzasadnienie w tym, że Żydzi byli nadreprezentowani w partiach komunistycznych (zwłaszcza w polskiej) i zajmowali czołowe miejsca wśród radzieckich oficjeli. Żyd Trocki, Żyd Kamieniew, Żyd Zinowiew, Żyd Warski i wielu innych, którzy stali na czele partii komunistycznych w Rosji Radzieckiej i Polsce. W okresie międzywojennym Komunistyczna Partia Polski skupiała wielu Żydów, którzy piastowali czołowe funkcje partyjne. Jednak w stosunku do całej ludności żydowskiej w Polsce to Żydzi-komuniści stanowili niewielki odsetek tej społeczności wynoszący między 0,16% a 0,29%, więc rzeczywiście niewiele. W powojennym okresie Polski, rządzonej przez partię, która w nazwie miała „robotnicza i deklarowała się jako komunistyczna w początkowym okresie Żydzi piastowali wysokie funkcje. Nazwiska takie jak Berman czy Minc były kojarzone z „żydokomuną. Jednak Żydzi w partii nie reprezentowali narodu żydowskiego, byli w pełni zasymilowani i wyzbyci swych żydowskich korzeni. Działali oni w partii i w organach państwowych nie jako Żydzi, ale jako komuniści. Czynili dokładnie to samo, co komuniści innych narodowości na podobnych stanowiskach i nie czynili tego w imię swej narodowości, ale w imię idei, która miała charakter internacjonalistyczny i „nie miała ojczyzny. Wydarzenia kieleckie roku 1946, gdy rozwścieczony tłum poruszony pogłoską o mordzie rytualnym na chrześcijańskim dziecku dokonał pogromu zabijając kilkadziesiąt osób przy biernej postawie milicji (rzekomo „żydokomunistycznej) jak i 1968 roku, gdy rozpętano nagonkę antyżydowską w łonie partii (rzekomo opanowanej przez Żydów), która później przeniosła się na cały kraj i wypędzono (zmuszono do wyjazdu) kilkanaście tysięcy Żydów polskich powinny wytrącić - atut z ręki antysemitom uparcie uważający system komunistyczny za żydowski. Tak się jednak nie stało. W dzisiejszej Polsce, zwłaszcza w pierwszym etapie przemian, mit „żydokomuny jest ciągle żywy i pomimo upływu czasu ciągle elektryzuje niemałą część - społeczeństwa, jak choćby wspomniane Radio Maryja czy prałata Jankowskiego, który obok swastyki, Gwiazdy Dawida umieszcza także sierp i młot. Współczesny antysemityzm: „Lista Żydów: Co jakiś czas po kraju krążyła „Lista Żydów piastujących czołowe pozycje polityczne w kraju. Najwidoczniej ujawnił się ten „listowy antysemityzm podczas kampanii prezydenckiej w 1995 roku. Główny rywal ówczesnego prezydenta Lecha Wałęsy, wywodzący się z establishmentu dawnego systemu - Aleksander Kwaśniewski, miał rzekomo zmienić - niegdyś swoje nazwisko z żydowskiego Stolzman na bardziej polsko brzmiące. Ta ewidentna bzdura - nie wiadomo przez kogo wymyślona - została szeroko podchwycona przez ludowy elektorat prawicy. Na liście znalazły się nazwiska polityków z pierwszych stron gazet - zarówno z lewicy jak i prawicy. Przeważająca większość - tych nazwisk została wyssana z palca. O ile Adam Michnik, redaktor naczelny czołowego polskiego dziennika, rzeczywiście ma żydowskie korzenie to o Antonim Macierewiczu, polityku narodowej prawicy, byłym ministrze spraw wewnętrznych, wydawcy, bądź co bądź antysemickiego tygodnika „Głos tego powiedzieć - już się nie da. Lista ta prawdopodobnie została spreparowana przez innego kandydata na prezydenta: albo Leszka Bubla, najsłynniejszego polskiego „żydożercę. „Twardy antysemityzm reprezentowany jest m.in. przez wspomnianego już Leszka Bubla. Na łamach swych organów prasowych: „Tylko Polska i „Kwartalnik Narodowy, powszechnie dostępnych w państwowych i prywatnych firmach kolporterskich (Ruch, Kolporter). Dużo, a może i najwięcej miejsca poświęca on „problematyce żydowskiej (źródło Racjonalista.pl).
No cóż wypada choć - część - tych bzdur zreplikować. O Stolcmanie-Kwaśniewskim wydałem sporej objętości książkę. Dwukrotnie była ona dostępna w kioskach RUCH w nakładzie ok. 50 tys. egz. czyli łatwo dostępna i nikt nigdy nie kwestionował nawet jakiegokolwiek jej fragmentu !!! Znalazło się w niej setki dokumentów w tym zdjęć Stolcmana oraz kilka fotoreportaży z terenów jego zbrodniczej działalności. No ale dla takich żydowskich pismaków jak w/w, jeżeli ktoś podaje fakty, to tym gorzej dla nich. Na replikę pozostałych bzdur szkoda nawet słów.

Tzara Tristan - „Sławny surrealista, należał do trustu mózgów ruchu oporu - pisywał celne teksty antyniemieckie i przeciwko rządowi w Vichy. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 15).

Tzetnik K. - „Słynny kronikarz świadectw holokaustu, który zemdlał i poważnie rozchorował się po złożeniu zeznań w procesie Eichmanna (...). W swojej książce na temat Oświęcimia „Call Him Feifel, opisuje postać Eliezera Greenbauma, syna Yitzchaka Greenbauma, który dzięki temu, że był informatorem i wykazywał się okrucieństwem - które zadziwiało nawet Niemców - został awansowany do stopnia blokowego. Tzenik pisał na temat Eliezera: Nienawidził religijnych Żydów. Odnosił się do nich z odrazą (...). Jego mózg pracował nad wymyśleniem najlepszej śmierci (...). Jego ojciec przywódca Syjonistów, będzie na pewno pierwszym, który przyjedzie do Oświęcimia, rzuci się na ziemię i rzuci pierwszy kamień w ciało swego syna na szubienicy (...). Dokładnie wiemy, co było dalej: Yitzchak Greenbaum żyje pośród nas otoczony sławą i celebrowany jako przywódca syjonistów. Jego syn morderca, uciekł do Izraela, gdzie został zabity. Nie przez arabska kulę, ale przez żydowskiego mściciela („Tylko Polska - „Ofiary holokaustu, nr 351, str. 13).

• Wielka Encyklopedia Żydów
  Leszka Bubla. Wystarczy tylko przejść się po trudnych nawet do zliczenia różnych festiwalach, wystawach, przeglądach i pokazach filmów, targach książek, odczytach i prelekcjach i zebrać pięknie wydane foldery, także z notkami biograficznymi. [...]
  
  
• Dekret
  z dnia 10 listopada 1945 r. o zmianie i ustalaniu imion i nazwisk. [...]  
  
  
• Jak Berman konspirował Żydów w Polsce...
  Dnia 10.11.45 roku KRN wydała Dekret, który pozwalał w sposób ściśle tajny na masową skale zmieniać nazwiska. [...]
  
  
• Jak łatwo było zostać Polakiem
  W 1948 rok Konsulat RP w Rzymie alarmował Ministerstwo Administracji Publicznej... Żydzi w Zarządzie Miasta Krakowa  masowo fałszują potwierdzenia polskiego obywatelstwa. [...]
  
  
• List nr. 1-16