|
Aaronowicz Izaak - właściwie Izaak ben Aron Prostitz (zm. 1629), autor i drukarz ksiąg hebrajskich. Pochodził z Prostic na Morawach, prowadził w Krakowie drukarnię, działającą w latach 1550-1630. Obok wielu dzieł hebrajskich wyszła z niej ceniona przez orientalistów edycja słynnego Talmudu Babilońskiego (1603-1605) w 12 tomach in folio.
Abakanowicz Magdalena - LISTA NR 9 i 10; (ur. 20 czerwca 1930 r. w Falentach pod Warszawą), rzeźbiarka światowej sławy, specjalizująca się w tworzeniu dużych, figuralnych kompozycji przestrzennych w oparciu o tkaninę, z wykorzystaniem także innych materiałów, jak kamień, drewno i brąz - zwanych abakanami. W 1954 r. ukończyła warszawską ASP. Jest profesorem poznańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu).
Abbe Henryk - aktor. Urodził się 15 września 1920 r. w Bydgoszczy, zmarł 13 października 2003 w Poznaniu. W 1949 r. ukończył łódzką PWST. Grał w teatrach Wrocławia, Łodzi, Olsztyna, Gdańska. Od 1972 r. był związał się z poznańskim Teatrem Nowym, w którym pracował do emerytury w 1987 r., a w którym grał i później - do roku 1993. Zagrał Stańczyka i Żyda („Wesele”), Wladimira („Czekając na Godota” Becketta), króla („Nagi król” Szwarca). Przez lata grał swój monodram „Lejzorek Rojtszwaniec”. Swoją ostatnią - gościnną już - rolę zagrał w „Córkach King Konga” na scenie Teatru Polskiego w Poznaniu.
Abbé Pierre - Radio Watykańskie, Katolicka Agencja Informacyjna, „Nasz Dziennik”, Radio Maryja - wszystkie na czołowych miejscach swoich serwisów obwieściły z wielkim żalem o śmierci francuskiego duchownego Abbe Pierre, założyciela ekumenicznej i międzyreligijnej (a nawet areligijnej) wspólnoty Emmaus. Obwieszczony „pionierem miłosierdzia”, „żywym przykładem miłości bliźniego”, „ikoną solidarności”, ten „ksiądz Piotr” czynił wiele dla budowania ziemskiego „raju na ziemi”, lecz jakoś daleko mu było do katolickich dogmatów wiary. Głośno sprzeciwiał się wypowiedzianemu Ex Cathedra przez papieża Jana Pawła II zakazowi wyświęcania kobiet, był życzliwy dla tzw. małżeństw homoseksualnych, krytykował celibat i zakaz stosowania środków antykoncepcyjnych. Nie ma się zatem czemu dziwić, że liberalny światek żegnał go z pompą. Z taką samą czułością żegnają go w Polsce organa posoborowego katolicyzmu, pretendujące do miana „ortodoksji katolickiej”. Diaboliczna dezorientacja.
Abgarowicz (Abgner) Łukasz Maria - polonofob, był członkiem NSZZ „Solidarność. W latach dziewięćdziesiątych zasiadał w Radzie Gminy Warszawa-Centrum, gdzie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego. Działał w organach samorządu gospodarczego, m.in. w Izbie Przemysłowo-Handlowej Polska-RPA i Polskim Stowarzyszeniu Małych i Średnich Przedsiębiorstw. W latach 1997-2001 był wiceprezydentem Polskiej Izby Handlu, Usług i Producentów Rynkowych. Poseł na Sejm IV i V kadencji PO (od 2001). W 1990 działał w Ruchu Obywatelskim Akcji Demokratycznej, a następnie w Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Od 2001 działacz Platformy Obywatelskiej. Jest wiceprzewodniczącym Zarządu Regionu Mazowieckiego i członkiem Rady Krajowej PO. Poseł PO, głosował za przekazaniem Żydom w USA $65 miliardów bezpodstawnych „odszkodowań. LISTA NR 12.
Abgarowicz Jan - Warszawa. W latach 1981-85 był w strukturze Armenia RM. W latach 1985-88 pracował dla Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWA. Transport taksówką bagażową NOW-ej, związany też z produkcją „Tygodnika Mazowsze”.
Abgarowicz Katarzyna- Warszawa. Od początku stanu wojennego do roku 1985 prowadziła punkt kolportażowy książek Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWA, a także gazetek podziemnej „Solidarności”.
Abrahamowicz Danuta - Kraków. W 1982 r. współtworzyła (razem z Jerzym Zdradą i Romanem Laskowskim) „Biuletyn Małopolski”, współredagowała „Miesięcznik Małopolski”. Tłumaczyła z języka słowackiego i czeskiego, m.in. wiersze J. Seiferta, fragmenty książki „Sennik czeski”, „Siekiera” Ludvika Vaculika. Publikowała w „Miesięczniku Małopolskim”, „Tumulcie”. Kolportowała „Miesięcznik Małopolski” w Krakowie i Warszawie. Zmarła w 1995 r.
Abrahamowicz Leszek - aktor, m.in. SZTUKMISTRZ Z LUBLINA (The Magician of Lublin). ISAAC BASHEVIS SINGER przekład: Krystyna Szerer inscenizacja, reżyseria i choreografia: Jan Szurmiej, adaptacja: Michał Komar, Jan Szurmiej muzyka: Zygmunt Konieczny songi - Agnieszka Osiecka obsada m.in: Ślepy Mechł - Leszek Abrahamowicz premiera: 15 lutego 2004.
Abramczyk Gerard - urodzony w USA. Od 1986 r. mieszka w Polsce na stałe. Obywatel Polski od sierpnia 1999 r. Był prezesem Polskiego Stowarzyszenia Public Relations (2002-2003). Konsultant Global Society for Organizational Learning (06.2005).
Abramczyk Stanisław - polonofob, komuch, felietonista żydokomunistycznego i marksistowskiego „Dziś - redaktor naczelny marksista-komunista Mieczysław F. Rakowski.
Abramow Igor-Newerly - 1903-1987, pisarz i pedagog. Studiował pedagogikę na Wydziale Nauk Społecznych w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie i prawo na uniwersytecie w Kijowie. W latach 1918-1921 pracował we Wszechzwiązkowym Leninowskim Komunistycznym Związku Młodzieży. Uciekł z ZSRR. W 1926 został sekretarzem Korczaka. W 1932 przejął od Korczaka redakcję „Małego Przeglądu”, który redagował do 1939. Aresztowany w 1943 przez gestapo, do końca wojny przebywał w obozach koncentracyjnych. W 1945 podjął działalność społeczno-wychowawczą. Pracował w Robotniczym Towarzystwie Przyjaciół Dzieci, był redaktorem pisma dla młodzieży „Świat Przygód”. Debiutował w 1932 na łamach prasy jako publicysta pod nazwiskiem Jerzy Abramow. Po wojnie rozwinął działalność literacką, odgrywał dużą rolę w życiu i działalności środowiska literackiego: opiekował się Kołem Młodych Pisarzy, pełnił funkcję prezesa Warszawskiego Oddziału ZLP. Na podstawie powieści Pamiątka z Celulozy Jerzy Kawalerowicz zrealizował film fabularny pt. Celuloza. Ojciec pisarza i dramaturga Jarosława Abramowa-Newerlego, ur. 1933 r.
Abramowicz Chaim - szpicel, donosiciel tajnej policji carskiej; powieszony przez lud Warszawy 15 sierpnia 1831 r.
Abramowicz Elżbieta - członek Rady Usług Pocztowych przy Prezesie Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty (10.2002). Dyrektor Departamentu Poczty w Ministerstwie Infrastruktury (10.2002).
Abramowicz Lesław - (ur. 19 lutego 1948 r.), ekonomista, w 2004 roku był prezesem Narodowego Funduszu Zdrowia. Jest absolwentem Akademii Ekonomicznej w Krakowie, gdzie studiował na jednym roku z Jerzym Hausnerem. Po studiach był asystentem na tej uczelni. W 1975 roku został przewodniczącym komisji zagranicznej krakowskiej Rady Wojewódzkiej Federacji Socjalistycznych Związków Młodzieży Polskiej, gdzie do 1977 roku zajmował się współpracą z organizacjami młodzieżowymi za granicą i turystyką zagraniczną młodzieży.
Abramowicz Lesław - (ur. 19 lutego 1948 r.), ekonomista, w 2004 roku był prezesem Narodowego Funduszu Zdrowia. Jest absolwentem Akademii Ekonomicznej w Krakowie, gdzie studiował na jednym roku z Jerzym Hausnerem. Po studiach był asystentem na tej uczelni. W 1975 roku został przewodniczącym komisji zagranicznej krakowskiej Rady Wojewódzkiej Federacji Socjalistycznych Związków Młodzieży Polskiej, gdzie do 1977 roku zajmował się współpracą z organizacjami młodzieżowymi za granicą i turystyką zagraniczną młodzieży. Był naczelnikiem Wydziału Zatrudnienia i Spraw Socjalnych krakowskiego Zjednoczenia Budownictwa. Były zastępca dyrektora ds. ekonomicznych w Krakowskim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych [1980-1991]. Był zastępcą dyrektora ds. ekonomicznych w Krakowskim Szpitalu im. Rydygiera [1995-2001]. Pełnił funkcję dyrektora w Biurze Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Był Prezesem Narodowego Funduszu Zdrowia.
Abramowicz Łukasz - LISTA NR 6; jest absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego, doktorantem na Uniwersytecie Pensylwanii w Filadelfii, ekspertem Forum Rozwoju Edukacji Ekonomicznej. „Liberalizacja jako sine qua non zmian” i tym podobne pseudonaukowe pierdoły.
Abramowicz Małgorzata - LISTA NR 9; aktorka teatralna. Absolwentka Akademii Teatralnej w Warszawie, Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. W Toruniu od 1990 r. Teatr im. Wilama Horzycy, Toruń.
Abramowicz Mariusz - dziennikarz m.in. w Radiu Plus, Radiu Kolor, TVN 24.
Abramowicz Marta - LISTA NR 10 i 14; polonofob, wiceprezes Kampanii Przeciw Homofobii - stowarzyszenia zainicjowanego w roku 2001 przez grupę lesbijek i gejów. Ur. 21 listopada 1978 roku w Warszawie. Absolwentka Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych na UW, praca magisterska o stereotypach i uprzedzeniach obroniona na Wydziale Psychologii. W Kampanii od samego początku, najpierw jako członkini zarządu, obecnie wiceprezeska. Była koordynatorką kampanii społecznej „Niech Nas Zobaczą” oraz akcji „Jestem gejem. Jestem lesbijką”. W KPH jest m.in. odpowiedzialna za działalność edukacyjną i pomocową - prowadzi warsztaty, na których uczy, że inny nie znaczy gorszy. Na podstawie informacji umieszczonych na stronie www.kampania.org.pl
Abramowicz Mieczysław - LISTA NR 9; (ur. 24 maja 1952 w Gdańsku). Pisarz i historyk, badacz dziejów teatru żydowskiego. Autor m.in. „Teatru żydowskiego w Wolnym Mieście Gdańsku (1934-1938)”, „Każdy przyniósł, co miał najlepszego”. Zbiór opowiadań, których bohaterowie, ludzie z kulturowego i narodowego pogranicza, wędrują przez labirynt Historii XX wieku - od wojen światowych do współczesności. Autor opisuje losy Polaków, Żydów i Niemców lub po prostu gdańszczan, na tle wielkich wydarzeń tego zakątka Europy. Zdobyła nominacj do nagród literackich Nike, Angelus i Gdynia w roku 2006.
Abramowicz Paweł - dziennikarz wrocławskiego ośrodka „Faktów” TVN. Z telewizją TVN związany jest od początku istnienia stacji, czyli od 1997 roku.
Abramow-Newerly Jarosław - 1933, syn Igora, dramatopisarz, proza satyryczna, słuchowiska, teksty i muzyka do piosenek.
Abramowska Teresa Janina - LISTA NR 2; (ur. 1933), prof. dr hab. literaturoznawca. Zakład Poetyki i Krytyki Literackiej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Abramski Paweł Stanisław - (ur. 20 lutego 1947 w Warszawie), polityk, prawnik. W polskim parlamencie był: posłem I Kadencji Sejmu III RP, został wybrany z listy Kongresu Liberalno-Demokratycznego w okręgu Olsztyn, senatorem IV kadencji Senatu RP, został wybrany z listy Komitetu Wyborczego Akcji Wyborczej Solidarność w byłym województwie olsztyńskim.
Absolwent Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego (1964). W latach 1974-75 studiował w Zaocznym Wyższym Studium Zawodowym Realizacji Telewizyjnych Programów Dziennikarskich PWSFTviT w Łodzi.
Achmatowicz-Schwendimann Anna - była redaktor naczelny miesięcznika „Twój Styl” (03.2002-12.2004).
Achramowicz Waldemar - polonofob, był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Członek Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Marszałek województwa kujawsko-pomorskiego (11.2004).
Ackerman Stanisław - były przewodniczący Rady Powiatu Tczewskiego.
Adalberg Samuel - 1868-1939, historyk lit., autor księgi przysłów polskich.
Adamaszek Gierszon Samuel - członek Zarządu Związku Zawodowego Księgowych RP (1937).
Adamczewski Piotr - dziennikarz, krytyk kulinarny „Polityki”. Odbył studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował jako reporter w nieistniejącym już „Sztandarze Młodych”, był sekretarzem tygodnika „Kultura”. Potem w latach 1981-1983 poza zawodem. I znów od 1984 r. w „Polityce” na sekretarskim stołku. Od 16 lat prowadzi rubrykę „Za stołem”. Występuje w TVP 1 w „Kawa czy Herbata” i TVP 2 „Pytanie Na Śniadanie”. Autor książek kucharskich z ambicjami literackimi m.in. „Wielki świat od kuchni”, „Krwawa historia smaków”.
Adamczyk Wojciech - (ur. 4 lipca 1959 w Szczecinie) - reżyser teatralny i telewizyjny, aktor, wykładowca na Wydziale Reżyserii Warszawskiej Akademii Teatralnej. W 1982 r. ukończył Wydział Aktorski, a w 1987 r. Wydział Reżyserski na PWST w Warszawie. W 2006 otrzymał nagrodę w Gdańsku na Festiwalu Dobrego Humoru w kategorii „Najdowcipniejszy serial komediowy” za serial „Ranczo”.
Adamczyk-GarBowska Monika - LISTA NR 13; prof. dr hab., kierownik Zakładu Kultury i Historii Żydów Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Literaturoznawca, zajmuje się literaturą amerykańską i porównawczą, w tym literaturą jidysz i polsko-żydowską, członek redakcji rocznika „Polin: Studies in Polish Jewry”; autorka około 250 publikacji naukowych, popularnonaukowych i przekładów; tłumaczka z języków angielskiego i jidysz; stypendystka United States Holocuast Memorial Museum (2006/7), Fulbrighta (1998/9), American Council of Learned Societies (1988/9). Członek „Otwartej Rzeczpospolitej” (oficjalnie) „Stowarzyszenia przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii”, powstałego w 1999 r. Stowarzyszenie liczy ponad 300 członków. Autorka książek o Żydach m.in. „Żydowskie księgi pamięci”, „Biłgoraj, czyli raj ...”, „O świętach żydowskich”. Brała udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich” (Kraków 2002) - autorka rodziału „Terminy HOLOKAUST, ZAGŁADA i SZOA oraz ich konotacje leksykalno-kulturowe w polszczynie potocznej i dyskursie naukowym”.
Adamecki Wojciech - urodzony w 1934 w Warszawie. Ukończył anglistykę na Uniwersytecie Warszawskim. W 1978 r. był współzałożycielem Konwersatorium „Doświadczenie i Przyszłość” - zespołu łączącego ludzi KOR-owskiej i KIK-owskiej opozycji z działaczami żydowskiego skrzydła PZPR. W 1994 r. z nominacji B. Geremka został ambasadorem Polski w Izraelu.
Adamek Jakub - właściciel Ad-Garden Wrocław.
Adamiak Marzena - LISTA NR 10; filozofka, studia doktoranckie ukończyła na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, zajmuje się problematyką tożsamości, głównie w obrębie francuskiej filozofii współczesnej i teorii genderowych. W wolnych chwilach pisze bajki.
Adamiak-Poniedzielska Elżbieta - agencja artystyczna: „Elladur”, łódzka piwnica artystyczna „Przechowalnia”.
Adamik Laco - LISTA NR 4; reżyser teatralny, telewizyjny i filmowy. Urodził się w 1942 roku na Słowacji. Studiował architekturę w Bratysławie. Reżyserię ukończył w Pradze na Akademii Filmowej. Od 1972 współpracuje z Telewizją Polską, najpierw w Łodzi, potem w Krakowie i Warszawie. Dla telewizji reżyseruje widowiska filmowe, teatralne, muzyczne, poetyckie. Propagator żydowskiej szmiry. W 2004 dostał śląską Złotą Maskę za przedstawieniae roku 2003 - „AIDY” (opowiadającej o życiu narodu żydowskiego) Giuseppe Verdiego w Operze Śląskiej w Bytomiu.
Adamkiewicz Albert - 1850-1931. Prof. UJ, liczne prace z dziedziny chorób serca.
Adamkiewicz Jerzy - 1881-? , syn Alberta, dr prawa, konsul R.P. w Jerozolimie, Montrealu, Lipsku i Ottawie do 1933 r.
Adamkiewicz Włodzimierz - naczelnik wydziału w Ministerstwie Spraw Zagraniczynych (MSZ); lata międzywojenne, II Rzeczpospolita.
Adamowicz Antek - LISTA NR 8; prezes Fundacji dla Wolności. Urodzony 15 lipca 1979 r. Jest absolwentem Instytutu Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Studiował również na Universidad de Oviedo w Hiszpanii (2000-2001) oraz współpracował z Universita Degli Studi w Turynie (2004). Jest pomysłodawcą i do momentu powstania Fundacji dla Wolności organizatorem kampanii społecznej „Tiszert dla Wolności”, która została wyróżniona „Okularami Równości” przez minister Izabelę Jarugę-Nowacką. Obecnie jest aplikantem w Akademii Dyplomatycznej MSZ.
Adamowicz Kuba - Oto co na jego temat można przeczytać na stronie internetowej Federacji Młodych Socjaldemokratów: „10 listopada br. (piątek) w trakcie ceremonii odsłonięcia pomnika Romana Dmowskiego na Placu Na Rozdrożu w Warszawie grupa działaczy Federacji Młodych Socjaldemokratów została zaatakowana przez Młodzież Wszechpolską i grupy skrajnej prawicy. Młodzi działacze lewicy przyszli, aby pokojowo zaprotestować przeciwko pomnikowi. Na tablicach mieli oni wypisane hasła, które głosił Roman Dmowski, jak np. Żydówka zawsze pozostanie Żydówką, Żyd - Żydem (...). W czasie, gdy ksiądz prałat Henryk Jankowski święcił pomnik Romana Dmowskiego i wykrzykiwał hasła narodowe, grupa działaczy organizacji nacjonalistycznych przepuściła brutalny atak na młodych lewicowców. Jeden z nich, student Kuba Adamowicz został pobity. Działacze skrajnej prawicy, ubrani na wzór nazistowskich bojówek SA, grozili młodym socjaldemokratom utratą zdrowia i pozbawieniem życia. Siłą odebrali również tablice z cytatami haseł głoszonych przez Romana Dmowskiego. Tylko przytomna interwencja części policjantów i obecność dziennikarzy uchroniła młodych socjaldemokratów przed linczem. Jednak jeden z oficerów zarządzających akcją, w trakcie napaści na działacza SLD Tomasza Kalitę, na jego prośby o interwencję mówił, że nic nie widzi.
Adamowicz Mariusz - Szczecin. Od stycznia do października 1982 r. drukował „Jedność” i „Tygodnik Akademicki”. Po wyjściu z więzienia, w 1983 r., zajmował się kolportażem, nie tylko w środowiskach studenckich. Zamieszczał swoje teksty w prasie niezależnej.
Adamowicz Paweł Bogdan - (ur. 2 listopada 1965 r. w Gdańsku) prawnik, prezydent Miasta Gdańska od 1998. Członek Platformy Obywatelskiej. Działacz Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego. Absolwent Uniwersytetu Gdańskiego. W maju 1988 roku był współorganizatorem strajku okupacyjnego na Uniwersytecie Gdańskim oraz przewodniczącym studenckiego komitetu strajkowego. „Byłem uczniem gdańskiego Liceum nr 1, gdy w 1983 r. zacząłem kolportować Tygodnik Mazowsze w środowisku uczniowskim i wśród znajomych. Mój brat był wtedy internowany, ja związałem się z Ruchem Młodej Polski. Z kolegami z liceum wydawaliśmy podziemną gazetkę Jedynkę. Wytwarzaliśmy ulotki pisząc teksty przez kalkę (...). Kiedy na łamach Tygodnika wspomniano o naszej gazetce, czuliśmy się dumni. A później za TM informację tę podało Radio Wolna Europa. To było coś!. W latach 1990-1993 pełnił funkcję prorektora do spraw studenckich UG. W 1990 r. wybrany na radnego miasta Gdańska. W kolejnej kadencji, w latach 1994-1998, pełnił funkcję przewodniczącego Rady Miasta Gdańska. W latach 1998-2002 piastował urząd Prezydenta Gdańska po raz pierwszy. 10 listopada 2002 roku został wybrany na drugą kadencję, tym razem w wyborach bezpośrednich. W wyborach samorządowych w 2006 r. ponownie został wybrany na Prezydenta Miasta, tym razem zwyciężając już w I turze z poparciem 60,87% gdańszczan (96 485 głosów). W 2003 r. odznaczony przez Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Adamów Jarosław - klarnecista pochodzący ze Stalowej Woli; urodzony w 1976. Ukończył Akademię Muzyczną w Łodzi. Karierę folkową rozpoczął w zespole Polskiego Folku Się Gra inspirującym się muzyką bałkańską, żydowską i polską, a działającym w latach 1997-2001. Opracował i wykonuje muzykę do spektaklu „Tajbełe i demon” (w reżyserii Tomasza Pietrasiewicza), powstałego w Ośrodku „Brama Grodzka Teatr NN” w Lublinie w 2002. W 2003 nagrał solową płytę „Songs of the Medieval Polish Bards”, na której znalazło się dziewięć utworów inspirowanych folklorem żydowskim i polskim.
Adamów Katarzyna - skończyła Instytut Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego (praca magisterska: „Prasa wolnomyślicielska wobec Kościoła Rzymskokatolickiego (1922-1936), luty 2006). Pracuje w Biurze Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów IPN w Warszawie.
Adamski Anatol - polonofob, prezes PZU; wspołzałożyciel i wspołwłaściciel Banku Inwestycji Gospodarczych - BIG.
Adamski Jerzy - (ur. 22 kwietnia 1951 r w Tomaszowie Mazowieckim), działacz polityczny i samorządowy, prezydent Tomaszowa Mazowieckiego, senator RP. Od 1979 był instruktorem w Miejskim Ośrodku Ideologicznym tomaszowskiego Komitetu Miejskiego PZPR; w 1983 ukończył studia zaoczne na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1982-1997 był kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w Tomaszowie Mazowieckim. W 1990 i 1994 uzyskiwał mandat radnego miejskiego Tomaszowa, a w latach 1998-2001 był prezydentem miasta. Od 1993 zasiadał w Senacie RP z ramienia SLD, wybierany ponownie w 1997 i 2001; w Senacie był m.in. przewodniczącym Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich oraz sekretarzem Klubu Senatorskiego SLD-Unii Pracy „Lewica Razem. We władzach SLD pełnił m.in. funkcję przewodniczącego Rady Powiatowej w Tomaszowie oraz zasiadał w Zarządzie Wojewódzkim w Łodzi i Radzie Naczelnej.
Adamski Jerzy - krytyk literacki i teatralny, od 1984 r. był także wykładowcą w Akademii Nauk Społecznych przy KC PZPR.
Adamski Mirosław - (PAP, piątek, 27.04.2007 r.) „Były kandydat na prezydenta Leszek Bubel stanie przed sądem, oskarżony o nawoływanie do nienawiści na tle religijnym i kulturowym. Akt oskarżenia w tej sprawie trafił do Sądu Rejonowego we Wrześn”i - poinformował rzecznik prasowy Prokuratury Apelacyjnej w Poznaniu Mirosław Adamski. „Prokuratura zarzuca Bublowi, że w kolportowanym przez niego biuletynie Polskiej Partii Narodowej podczas prawyborów prezydenckich we Wrześni w 2005 roku, napisał, że winę za upadek obyczajów w Polsce ponoszą Żydzi. W biuletynie znalazły się teksty pt.: Czy polska znajduje się pod żydowską okupacją?, Alfabet Leszka Bubla”. Jest to jeden z licznych przykładów „ręcznego sterowania” prokuratorami i zmusznia ich do prowadzenia śledztw w jasno określonym celu. Prokuratura Rejonowa we Wrześni odmówiła wszczęcia śledztwa z powodu braku znamion popełnienia przestepstwa. Słusznie uzasadniła swoją decyzję licznymi prawnymi zapisami, mówiącymi o wolności słowa i wyrażania pogladów. Odmówiła także przyjęcia zażalenia od posła PO prof. Pawła Śpiewaka. Dopiero dyrektywy od samego zastępcy min. Ziobro, Jerzego Engelkinga odpowiedzialnego za nadzorowanie pracy wszyskich prokuratur w Polsce zmusiły tego samego prokuratora (!!!) Prokuratury Rejonowej we Wrześni do zmiany wcześniejszej prawomocnej decyzji (...) i skierowania aktu oskarżenia do sądu. Tym właśnie pochwalił się prok. Adamski na specjalnie zorganizowanej konferencji presowej! Nie zająknął się oczywiście o łamaniu przez prokuraturę procedur i uniemożliwieniu prawa do obrony. Swoim wystąpieniem dał jednak dowód na ręczne odgórne sterowanie decyzjami podległych prokuratorów.Taka bandycka walka z przeciwnikiem politycznym z racji tematyki oczywiście nie znalazła nagłośnienia w polskojęzycznych medic. Nie mówiąc już o całych tabunach polityków i tzw. dyżurnych autorytetetów oraz organizacjach i instytucjach programowo propagujących tolerancję i wolnośc słowa. Jak widać dla swoich. Jest to oczywisty dowód na opanowanie najważniejszch instytucji państwa przez wiadomą nację i polityczny terroryzm wobec mnie sprzeciwiającego się metodami politycznymi żydowskiej pazerności, fałszowaniu naszej historii i wprowadzenia cenzury na jakąkolwiek ich krytykę!
Adamus Ewa - LISTA NR 15; nauczycielka języka angielskiego w LO im. Stefana Żeromskiego w Żyrardowie.
Adamus Maria - wydawca „Naszej Polski”, żydo-prawicowego wspierającego PiS tygodnika.
Adamus-Szymborska Ewa - kierownik literacki Teatru Polskiego w Bydgoszczy.
Adel Juliusz - skarbnik szczecińskiego koła Zielonych 2004; mieszka pod Koszalinem. Nauczyciel, od dwudziestu lat trwale związany ze szkolnictwem specjalnym.
Adler Andrzej - polonofob, współwłaściciel kontrolnego pakietu udziałów gdańskiej spółki DGT (24,2 proc.). Firma powstała w 1991 r. Produkuje cyfrowe centrale telefoniczne przeznaczone dla sieci publicznej oraz wojska i policji, systemy dyspozytorskie wraz z cyfrowymi terminalami, modemy cyfrowe, stacje zasilające i inne urządzenia telekomunikacyjne oraz teleinformatyczne, wykorzystujące najnowsze techniki i technologie cyfrowego przesyłania głosu i danych. W roku 1999 spółka DGT testowała w Kwaterze Głównej NATO w Brukseli centralę DGT 3450. Eksperci sojuszu potwierdzili kompatybilność central DGT z natowskimi systemami łączności. Obecnie centrala DGT 3450 jest dominującym systemem w sieci łączności polskiej armii. Andrzej Adler wraz z Markiem Antoszem i Andrzejem Kassem (właściciele pakietu kontrolnego), którzy początkowo stanowili zarząd firmy, przeszli do rady nadzorczej i zajmują się planowaniem strategicznym. Adler jest prezesem, a pozostali wiceprezesami. W firmie pracuje ok. 200 osób, przy czym 40 proc. z nich ma wyższe wykształcenie. W 1999 r. przychody DGT wyniosły mniej więcej 125 mln zł. W 2000 r. na 88. pozycji listy 100 najbogatszych żydaków tygodnika „Wprost; powiązania z nomenklaturą PRLu PZPR i SB.
Adler Chaim - kantor żydowski.
Adler Jacek - zamieszkały w Warszawie - Prezes Highlife.pl oraz redaktor naczelny „Gaylife”.
Adler Jankiel Jakub - malarz i grafik działający w Warszawie, Berlinie, Düsseldorfie, Paryżu i Londynie. Urodzony w 1895, zmarł w 1949 r.
ADLER Marian - w latach 1948-1950 prezes lubelskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów, w Jahwe nie wierzy. Wiarę stracił w młodości, choć w rodzinnym Biłgoraju spośród siedmiu tysięcy osiadłych tam Żydów, każdy był religijny. Jedni zwrócili się ku komunizmowi, inni asymilowali do polskości. Wstąpił do Komunistycznej Partii Polski. Na jego terenie komuniści - Żydzi, Polacy, Ukraińcy - razem „robili robotę”, podrzucali podziemną literaturę, agitowali, zakładali lewicowe związki zawodowe, a w istniejących organizowali swoje komórki. „Policja miała zajęcie” - wspomina z satysfakcją. Aresztowany za działalność komunistyczną odsiedział trzy lata. Ze względu na swój „aryjski” wygląd nazywany przez kolegów z TSK˝ „szabesgojem”.
Aduszkiewicz Adam - LISTA NR 4; od 1 czerwca 2004 roku dyrektor Biura Kadr i Spraw Socjalnych TVP SA. Absolwent Akademii Teologii Katolickiej - historykiem filozofii. W latach 80. był pracownikiem naukowym Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. Jest doktorem filozofii. W pierwszej połowie lat 90. uczestniczył w organizacji nowych struktur UOP, skąd odszedł w połowie 1996 r. Przez siedem lat był dyrektorem ds. personalnych w Bertelsmann Media - firmie, która wchodzi w skład koncernu Bertelsmanna - jednej z trzech największych korporacji medialnych świata.
ADWENTOWICZ Karol - aktor, odtwórca ról w repertuarze współczesnym, reżyser, dyrektor teatru. Urodził się 19 października 1871 roku w Wielogórze niedaleko Radomia. Zmarł 19 lipca 1958 roku w Warszawie. Działał jako polityk. W 1900 roku wstąpił do Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej, która później ściśle współpracowała z Polską Partią Socjalistyczną. W 1903 roku aktor założył we Lwowie amatorską scenę robotniczą. W sezonie 1929/1930 szefował Teatrowi Miejskiemu w Łodzi. Zaprosił wówczas do współpracy Schillera, który realizował tu swój program zaangażowanego teatru politycznego nazywanego „Zeittheater”. Wspólnie stworzyli atakowaną przez konserwatystów lewicująca scenę. Niebawem, w 1932 roku, Adwentowicz przeniósł się do Warszawy i założył tutaj własny Teatr Kameralny, który prowadził aż do wybuchu wojny. Jednocześnie w sezonie 1933/1934 był współdyrektorem warszawskiego Teatru Ateneum. W 1948 roku został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1950 roku aż do śmierci był związany z warszawskim Teatrem Polskim.
Agnon Szmuel Josef - właściwie Czaczkes Szmuel Josef (1888-1970), pisarz, w 1966 r otrzymał pierwszą w historii literatury hebrajskiej nagrodę Nobla. Urodził się w Buczaczu, w rodzinie handlarza skór. Wzrastał poznając tradycje chasydzkie i kulturę europejską, uczył się Talmudu i języka niemieckiego.
Agnosiewicz Mariusz - polonofob, mason; założyciel, redaktor naczelny i publicysta „Racjonalisty” - magazynu racjonalistów, sceptyków i ateistów. Publikował m.in. w tygodniku „Przegląd”, marksistowskim miesięczniku „Dziś”, kwartalniku „Bez Dogmatu”. Ukończył studia prawnicze na UW. Działa w ruchu humanistyczno-wolnomyślicielskim, założyciel i prezes Polskiego Stowarzyszenia Racjonalistów. Założona przez Racjonalistów w w końcu sierpnia 2007r. strona internetowa lista.racjonalista.pl wita odwiedzających mottem zaczerpniętym z „Boga urojonego” Richarda Dawkinsa, które zaczynają słowa: „Być ateistą to żaden wstyd”. Na liście jest ponad tysiąc osób - wśród nich: profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego Jan Woleński, aktor serialu „Na Wspólnej”; Michał Lesień, lider zespołu Profanacja; Arkadiusz Bąk, profesor Polskiej Akademii Nauk; Zofia Kielan-Jaworowska. - „Marzy nam się, aby naszą inicjatywę poparli tacy ateiści, jak: Andrzej Sapkowski, Zbigniew Hołdys, Kazimierz Kutz, Piotr Najsztub, Kuba Wojewódzki, Anja Orthodox, Kazik Staszewski, Lech Janerka, Maciej Maleńczuk” - wylicza Agnosiewicz. - „Chcemy przekonać ludzi, by bardziej otwarcie mówili o swojej niewierze. Chodzi o to, aby wstyd było powiedzieć: jestem katolikiem, ale jestem dumny, że jestem np. niewierzącym lub Żydem!!!”. Jest autorem tekstu: „Katolicki antysemityzm”.
Ainsztein Reuben - bardzo znany i ceniony przez Żydów historyk
napisał wprost:
Ajchler Romuald - (ur. 19 stycznia 1949 w Dusznikach). Sojusz Lewicy Demokratycznej (1991-2004), od 2004 w Socjaldemokracji Polskiej.
Ajnenkiel Andrzej - polonofob, prof. dyrektor Wojskowego Instytutu Historycznego (09.1999-06.2001). Od 1984 r. prowadził wykłady historyczne w ramach Archikonfraternia Literacka - AKL w kościołach św. Jana i św. Aleksandra w Warszawie. W latach 1984-87 publikował w Zeszytach AKL. Członek tzw. „komisji Michnika” (skład: Andrzej Ajnenkiel, Jerzy Holzer, Adam Michnik, Bogdan Kroll), która działała na terenie MSW, mając dostęp do najtajniejszych materiałów w okresie od 12 kwietnia do 27 czerwca 1990 roku. Były pracownik UOP-u, „antysemita”. M. Grecki, autor pracy „Konfidenci są wśród nas...” tak pisał: „Jeden z nich figurował w kartotekach jako TW. Jedynym materiałem, który po sobie pozostawiła Komisja, jest liczące dwie strony sprawozdanie wraz z enigmatycznym spisem materiałów archiwalnych i wnioskiem o przekwalifikowanie kategorii dokumentów z tej wyrywkowej listy. Nie wiadomo do jakich dokumentów członkowie Komisji mieli dostęp. Nie wiadomo, czy z tych materiałów nie zostały sporządzone kopie bądź odpisy, nie wiadomo wreszcie, gdzie takowe - jeśli istnieją - są przechowywane. Wiadomo, że jej członkowie mieli dostęp do akt współpracowników UB i SB. Nie wiadomo, w jaki sposób pracowała Komisja, nie istnieją żadne dokumenty, które mogłyby wskazać, z jakich obszarów archiwum MSW korzystali jej członkowie. Komisja miała zapewne wgląd do wszystkich dokumentów, o jakie jej członkowie prosili - mówili pracownicy Biura Ewidencji i Archiwum UOP. Na pewno mieli też dostęp do materiałów operacyjnych, wszystkich opatrzonych klauzulą tajne specjalnego znaczenia. Nie było jednak żadnej podstawy prawnej działania Komisji. Korzystanie z dokumentów odbywało się poza wszelkimi procedurami obowiązującymi w MSW”. W lutym 2000 r., odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego-Stoltzmana - Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Ajzen Lejba - ur. 1902, inżynier, skarbnik Organizacji Sjonistycznej (1933), sjonista ogólny, wiceprzewodniczący TOZ (1934).
Ajzen Towia - polonofob, komunista (od 1926). W II Rzeczpospolitej, za działalność antypaństwową dwukrotnie aresztowany (1933 i 1936 - wywieziony do Berezy Kartuskiej). W grudniu 1936 roku wyjechał do Hiszpanii. Podczas podróży przez Niemcy został aresztowany przez władze hitlerowskie i zesłany do obozu koncentracyjnego. Dopiero po uwolnieniu dotarł do Hiszpanii, gdzie został komisarzem politycznym batalionu żydowsko-polskiego. Zginął 16 II 1938 na Froncie Estremadurskim. Po wojnie jego imię nadali komuniści Fabryce Pluszu i Dywanów w Łodzi. Został odznaczony pośmiertnie w 1945 polskim Krzyżem Walecznych.
Ajzenberg Abram - aktor żydowskiego pochodzenia, który zasłynął głównie z ról w przedwojennych żydowskich filmach i sztukach teatralnych w języku jidysz.
Ajzenman Basia - ur. 1911, krawczyni, komunistka, zbiegła przed masowymi aresztowaniami komunistów zamojskich w 1932 r.
Ajzenman Hejnoch Abram - s. Jankla, ur. 1917, uczeń fryzjerski, komunista, aresztowany w styczniu 1937 r.
Ajzenman Izrael - dowódca żydowskiej bandy morderców i złodziei z
Gwardii Ludowej. „Mordów i rabunków dokonywały też żydowskie lub kierowane
przez Żydów bandy wchodzące w skład Gwardii Ludowej. Jednym z pierwszych
przypadków takich akcji był napad na Drzewicę. Późnym zimowym wieczorem 20
stycznia 1943 weszła do Drzewicy grupa Lwy dowodzona przez Izraela
Ajzenmana ps. Lew i zamordowała siedem osób. Kilkanaście innych, które
były na liście, zdołało ujść z życiem. Żydzi swoje ofiary torturowali, kłuli
bagnetami w brzuch i genitalia, w końcu dobijali strzałem wzorem z Katynia.
Głowy i twarze zabitych zmiażdżono na dodatek kolbami. Życie stracili wówczas:
August Kobylański, współwłaściciel miejscowej fabryczki Gerlacha
(działacz konspiracyjnego Stronnictwa Narodowego i żołnierz NOW-AK), aptekarz
Stanisław Makomski, żołnierze NSZ: Józef Staszewski, Edward, Stanisław i Józef
Suskiewiczowie oraz Józef Pierściński. Egzekucji dokonywano strzałami w głowy
z bardzo bliskiej odległości, świadkowie mówią, że niektórym rozbijano głowy
kolbami dla oszczędności amunicji. Gwardziści poszukiwali również usilnie
kilkunastu innych osób (m.in. Księdza Józefa Pawlika, Mariana Klaty, Mariana i
Wacława Suskiewiczów), ale ich na szczęście nie zastali, bo wtedy ofiar byłoby
znacznie więcej. Sprawcy na miejscu rozrzucili ulotki, w których ujawniali swe
korzenie ideologiczne i przynależność organizacyjną. Mord
miał podłoże nie tylko polityczne, albowiem gwardziści dokonali rutynowego
przy takich akcjach rabunku wszystkiego, co wydało im się wartościowe z
fabryczną kasą na czele, ale też nie pogardzili rzeczami osobistymi i
ubraniami zamordowanych. W jednym z rozliczeń po tej zbrodni czytamy: 3.300
zł w gotówce, futro, obrączka, jedno futro damskie, płaszcz męski,
burka, 2 zegarki. Otrzymano 25 stycznia 1943. Trzy dni po akcji w
rozkazie dziennym Ajzenman zanotował: Wyrażam swoje uznanie dla oddziału GL
„Lwy” za przeprowadzone czyszczenie terenu”. („Żydowscy komuniści - bandy
zbrodniarzy na ziemiach polskich w latach 1941-
Ajzenman Izrael - zbrodniarz, morderca Polaków. „Działalnośc żydowskiego oddzialu Gwardii Ludowej pod dowdztwem niejakiego Izraela Ajzenmana Julka, który wsławił się pogromem dokonanym na polskiej ludności miasteczka Drzewica w dniu 22 stycznia 1943 roku (i nie tylko tym), lub opisaliby pacyfikację kresowego miasteczka Naliboki, dokonaną 8 maja 1943 roku przez sowiecko-żydowską partyzantkę, w wyniku której według opisu w niespelna dwie godziny zginęło 128 niewinnych ludzi. Większość z nich, jak stwierdzili później naoczni świadkowie, z rąk siepaczy bielskiego i „Pobiedy”. Mordercy obojga płci wpadali do mieszkań i seriami z automatów unicestwiali we śnie całe rodziny, a obrabowane w pośpiechu (nawet z zegarków) domostwa palili i pijani od krwi, z okrzykiem „hurra!” szli dalej mordować. Wielu zbudzonych nagłą strzelaniną i jękiem sąsiadów wylatywało na podwórko. Tych rozstrzeliwano z dziećmi pod ścianami chat”. „Przemilczany polski holocaust”, http://www.jerzyrobertnowa.
Ajzner Jan - Warszawa. W 1977 r. był jednym z założycieli niezależnego pisma studenckiego „Indeks” i do 1979 r. jego redaktorem. Od 1976 r. współpracownik Komitetu Obrony Robotników i współzałożyciel warszawskiego Studenckiego Komitetu Solidarności. Uczestnik akcji ulotkowych. Wielokrotnie zatrzymywany.
Ajzner Mojżesz - przed 1939 r. agent sowiecki. Odznaczony przez reżim stalinowski Orderem Odrodzenia Polski. Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego”, Warszawa 1978-92.
Akania Miriam - pisarka, bohaterka dokumentu Piotra Weycherta „Nie zapomnieć” (2005).
Akierman Majer Zelman - s. Zelika, ur. 1912, były uczeń gimnazjum żydowskiego, aresztowany w lutym 1933 r. za wieszania na przewodach elektrycznych odezw komunistycznych, uniewinniony przez sąd (1933), aresztowany 12 września 1934 r. za posiadanie bibuły komunistycznej (1934).
Akkerman Vera - członek siatki wywiadowczej, zorganizowanej przez polskiego Żyda Leopolda Treppera. Byli nazywani przez Niemców „Rote Kapelle”. Udało się jej uciec („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 14).
Aksamit Lubomiła - Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.
Akst-Lipszyc Katarzyna - LISTA NR 10; zam. Józefów k. Warszawy. Współautorka kiążki: „Niezależonos?c? statystyczna w rachunku prawdopodobien?stwa, analizie i teorii liczb” by Mark Kac; Katarzyna Akst-Lipszyc; Henry McKean; Zbigniew Ciesielski. Language: Polish. Publisher: Warszawa Fundacja Rozwoju Matematyki Polskiej, 1992.
Aktualnie jest członkiem Rady Programowej Polskiego Przeglądu Dyplomatycznego wydawanego przez Polski Instytut Spraw Międzynarodowych z takimi to osobnikami od lat zatruwającymi umysły Polaków: Krzysztof Bobiński, Adam Eberhardt, Jacek Foks, Mateusz Gniazdowski, Jan Baszkiewicz, Jerzy W. Borejsza, Włodzimierz Borodziej, Edward Haliżak, Jerzy Kłoczowski, Jerzy Koźmiński, Jan Kułakowski, Andrzej Olechowski, Adam Daniel Rotfeld, Aleksander Smolar, Ernest Wyciszkiewicz .
Albin Jerzy - były pracownik Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Warszawie. Były Dyrektor Generalny Sp. z o.o. AD NOVUM w Warszawie (1990-1993), wydającej do dziś dziennik „Trybuna. W latach 1994-1996 był dyrektorem i prezesem w prywatnych firmach konsultingowo-usługowych. Główny Geodeta Kraju - Prezes Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii (05.12.2001-03.2004).
Albin Joanna - LISTA NR 10; tłumacz przysięgły języka hiszpańskiego, Kraków.
Albrecht Jerzy - (ur. 7 października 1914 we Wrzeszczewie koło Łasku; zm. 8 września 1992 w Warszawie), działacz komunistyczny, ekonomista. Pochodził z rodziny inteligenckiej, ukończył studia na Akademii Nauk Politycznych w Warszawie.
Albrecht Jerzy - Finkelstein - (ur. 7 października 1914 we Wrzeszczewie koło Łasku - zm. 8 września 1992 w Warszawie) były minister finansów w PRL, główny złodziej gospodarczy PRL-u, członek klubu im. K. Marksa, polonofob, komunista. W latach 30. działał w środowisku młodzieży komunistycznej, podczas okupacji w konspiracji. Od 1942 członek PPR, był sekretarzem Komitetu Warszawskiego. (1945-1948) I sekretarz Komitetu Warszawskiego i członek Komitetu Centralnego PPR, 1947-1948 członek Sekretariatu PPR. W 1948 r. był członkiem Biura Organizacyjnego KC PPR oraz kierownikiem kolejno: Wydziału Propagandy i Prasy oraz Działu Propagandy, Kultury i Oświaty KC PPR. Od 1948 działacz PZPR, pozostał kierownikiem Działu Propagandy, Kultury i Oświaty, tym razem KC PZPR, a także członkiem Biura Organizacyjnego KC (do 1954). W latach 1948-1968 wchodził w skład KC PZPR (1956-1961), sekretarz KC PZPR (1950-1956). Przewodniczący Prezydium Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy, 1955-1957 - członek, a 1957-1961 - zastępca przewodniczącego Rady Państwa. (1960-1968) Był ministrem finansów (1945-1969). Poseł do KRN, na Sejm Ustawodawczy i Sejm PRL (1952-1956). Przewodniczący Komisji Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej (1952-1956). Był także członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego.
Alef Gustaw - Gwardia Ludowa, ps. „Bolkowiak”.
Aleksandrowicz Julian - 1908-88. Profesor UJ, internista-hematolog.
Aleksandrowicz Piotr - (urodzony 4 października 1953 w Warszawie), dziennikarz. W latach 1981-1982 reporter Polskiej Agencji Prasowej później (1982-86) dziennikarz w tygodniku „itd”. W latach 1986 - 1988 redaktor w „Przeglądzie Tygodniowym”. W latach 1988-1989 był redaktorem w „Gazecie Bankowej”. Związany z „Rzeczpospolitą” w latach 1989-1996; zastępca redaktora naczelnego i od 1996 do 2001 redaktor naczelny tego dziennika. Był też wiceprezesem Wydawnictwa Presspublica. Od roku 2002 redaktor naczelny Business Week, od 2006 roku szef działu biznes w tygodniku Newsweek Polska.
Aleksiun Jan Jaromir - LISTA NR 13; (ur. 1940) grafik plakatu. Studiował we Wrocławiu, w latach 1959-1966, na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, a potem w PWSSP. Do dziś tam wykłada.
Aleksiun Natalia - LISTA NR 13; doktor, historyk zajmujący się
dziejami Żydów polskich w XIX i XX wieku oraz stosunkami polsko-żydowskimi.
Magisterium i doktorat w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego,
ukończyła również Szkołę Nauk Społecznych w Warszawie. Rozprawa doktorska
„Ruch syjonistyczny w Polsce, 1944- Alexandrowicz Przemysław - przewodniczący Rady Miasta Poznania, senator VI kadencji. Wybrany w wyborach 25 września 2005 roku.
Alfred Konar-Klominek vel Aleks-Kunderfrellnd - 1862-1940; dramatopisarz.
Allbright Madeleine vel Korbelova Maria Jana - była sekretarz stanu USA, nazwała Geremka: „polskim skarbem narodowym”. Zapewne wyszła z założenia, że po PRL i okresie bujnej „transformacji ustrojowo-gospodarczej” zostało nam tak niewiele, że nawet Geremek (de domo Lewartow) może być skarbem. „Dobre to, co się nie dało sprzedać na zewnątrz?” („Polskie Jutro” - „Kto Kogo” Polityka, Romuald Bury, 05.06.2007).
Allerhand Maurycy - urodzony 28 czerwca 1868 w Rzeszowie, w średniozamożnej rodzinie żydowskiej. Zginął w 1942. Wybitny prawnik, profesor, znawca prawa cywilnego. Nauki pobierał w domu oraz w chederze przy rzeszowskiej synagodze. Ukończył rzeszowskie gimnazjum i podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wiedeńskiego, gdzie w 1892 uzyskał doktorat. W niepodległej Polsce szybko osiągnął kolejne stopnie kariery uniwersyteckiej, otrzymując w 1917 r. tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1920 zwyczajnego. Był członkiem Izraelickiego Stowarzyszenia Hmanitarnego „Leopolis”, czyli lwowskiego oddziału stowarzyszenia B’nei B’rith. Członek Komisji Kodyfikacyjnej RP. Po zajęciu ziem polskich przez wojska żydo-sowieckie 17 września 1939 r. natychmiast związał się z żydowskimi komunistami i nadal prowadził wykłady z procedury cywilnej na uniwersytecie przemianowanym na uniwersytet Iwana Franki. Kiedy wkroczyli Niemcy, Allerhand został natychmiast usunięty z uczelni i wraz z rodziną umieszczony w getcie. Wywieziony z żoną do obozu w Janowie pod Lwowem, gdzie zmarł.
Almert Andrzej - rzecznik prasowy Sądu Okręgowego dla Krakowa Śródmieście (02-03.2002).
Alot Anna - aktywistka żydowska, współorganizator festiwali żydowskich w Polsce.
Alot Stanisław - internowany 13 grudnia 1981 r., przesyłał grypsy o sytuacji internowanych wykorzystywane w prasie podziemnej. Po wyjściu z obozu dla internowanych współpracował z Biuletynem Informacyjnym RKW Rzeszów „Solidarność Trwa”, do 1984 r. W latach 1982-89 (wraz z żoną Haliną) kolportowali prasę i wydawnictwa II obiegu, szczególnie w środowiskach oświaty i kultury. W 1987 r. sygnatariusz apelu duszpasterstw Warszawy mówiącego o nieprzestrzeganiu w PRL praw obywatelskich, w tym prawa zrzeszaniu się. Autor artykułów do pisma „Kaganek”. Współzałożyciel Komitetu Obywatelskiego w Rzeszowie (1989). Był oskarżony o to, że jako prezes ZUS, wbrew regulaminom ZUS i bez stosownych upoważnień, dopuścił Stanisława Z. i Jana P., występujących jako „doradcy prawni ZUS”do renegocjowania umowy pomiędzy ZUS a Prokom Software. Podpisał drugi aneks umowy ZUS z firmą Prokom na komputeryzację ZUS (wartości ok. 750 mln zł). Efektem tego był protokół dodatkowy i aneks do umowy, który naraził budżet na znaczne straty.
Alper Icko Zelik - ur. 1887 w Hrubieszowie, kantor, zam. 3 Maja 1940.
Alster Antoni-Nachym - właściwie Nachum
Alster , pseud. Antek, Hans, Komar, Sierpień, Sterowski, Tracz, Wit
(ur. 4 lutego 1903 w Rzeszowie, zm. 29 września 1968 w Warszawie). Polonofob,
stalinowiec, działacz komunistyczny, członek KPP, PPR, KC PZPR, funkcjonariusz
PRL-owskich organów bezpieczeństwa. Generał wiceszef MBP, m.in. od 10 grudnia
1954 roku, pierwszy zastępca Władysława Dworawskiego, następnie Edmunda
Pszczółkowskiego, sprawujących kolejno funkcję przewodniczącego Komitetu ds.
Bezpieczeństwa Publicznego. Następnie od 11 grudnia 1956 roku podsekretarz
stanu (wiceminister) w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, odwołany 4 maja 1962
roku. Kolaborant sowiecki 1939-41. Odznaczony przez rząd żydokomunistyczny
Orderem Odrodzenia Polski.
Alszer Fokus Wojtek - raper, członek zespołu „Pokahontaz”.
Altar Tal - prowadzi wykłady w Fundacji im. prof. Mojżesza Schorra.
Altberg Abram Matys - ur. handlowiec, sekretarz Związku Zawodowego Transportowców RP (1935).
Altberg Matjas - bundzista, sekretarz Związku Zawodowego Transportowców RP (1929), sekretarz Związku Zawodowego Transportowców (1937).
Altenberg Chaja Helena - przed 1939 r. agent sowiecki, kolaborant sowiecki (1939-41). Odznaczona przez rząd żydokomunistyczny orderem Odrodzenia Polski. Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego”, Warszawa 1978-92.
Alter Felicja- polonofob, komunistka, nauczycielka, dziennikarka, działaczka komunistaczna (SDKPiL i KPP). Od 1927 przebywała we Francji, w latach 1935-37 w Moskwie, współpracując nadal z KPP i aktywnie działając w międzynarodowym ruchu komunisytcznym jako agentka Kremla. Po wojnie była agentką najpierw komunistycznej PPR a potem PZPR we Francji. Do Polski wróciła w 1959. Odznaczona przez rząd żydokomunistyczny Złotym Krzyżem Zasługi.
Alter Leon - polonofob, komunista; brat Felicji. Od 1905 członek SDKPiL, a od 1918 Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (później KPP). 1919-23 referent i 1923-24 kierownik wydziału do spraw wychodźstwa żydowskiego w Państwowym Urzędzie Emigracyjnym przy Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. 1924-39 kierownik żydowskiego Tow. Opieki nad Emigrantami „Hias, finansowanego przez Żydów amerykańskich. Podczas II wojny światowej na Zachodzie, ostatnio w Brazylii. Do Polski przyjechał w 1945 i do 1950 kierował ponownie instytucją „Hias, następnie (1950-55) był inspektorem w Ministerstwie Żeglugi. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Alter Wiktor - (ur. 7 lutego 1890 w Mławie, zm. 17 lutego 1943 w ZSRR) żydowski działacz socjalistyczny związany z organizacją Bund, publicysta. Członek egzekutywy II Międzynarodówki. Po studiach w Belgii, gdzie uzyskał dyplom inżyniera mechanika, powrócił w 1912 do Warszawy. W kwietniu 1913 został aresztowany za działalność w Bundzie i zesłany na Syberię. Po ucieczce udał się do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do Partii Pracy. W czasie I wojny światowej uczestniczył w kampanii na rzecz odmowy służby wojskowej. Po wybuchu rewolucji lutowej przeniósł się do Rosji. W grudniu 1917 został członkiem Komitetu Centralnego Bundu. Od 1918 w Polsce. Działał w kierownictwie polskiego Bundu, w okresie międzywojennym był czołowym działaczem lewego skrzydła Bundu. Był zwolennikiem współpracy z Komunistyczną Partią Polski. Po zawarciu układu Sikorski-Majski w październiku 1941 został zwolniony z obozu i rozpoczął organizować Międzynarodowy Żydowski Komitet Antyfaszystowski. 4 grudnia 1941 został aresztowany i następnie w niewyjaśnionych okolicznościach zamordowany przez NKWD. Dopiero w 1943 ZSRR poinformowały o jego straceniu „za szpiegostwo na rzecz Hitlera”.
Althamer Paweł - LISTA NR 8; ur. 12 maja 1967 w Warszawie, rzeźbiarz, performer, akcjoner, twórca instalacji, filmów video. Studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Wystawiając od 1991 z kolegami z pracowni, m.in. Katarzyną Kozyrą, Jackiem Markiewiczem, Jackiem Adamasem, współtworzył zjawisko „pracowni Kowalskiego” vel „Kowalni” - jednego z czołowych ugrupowań młodej sztuki polskiej lat 90.
Altman Henryk - historyk stalinowski; od 1945 był wielokrotnie delegowany przez rząd w rozmaitych misjach państwowych za granicę. Od 1948 członek PZPR; odznaczony przez rząd żydokomunistyczny Orderem Odrodzenia Polski (źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego”, Warszawa 1978-92).
Amar Shlomo - główny rabin sefardyjski. Jest finansowany przez biuro premiera Izraela. Rozdział religii od państwa dotyczy wszystkich religii oprócz tej „jedynej prawdziwej”.
Ambor Paweł - starosta Sierpca (1999r.).
Ambrosewicz-Jacobs Jolanta - LISTA NR 4; polonofob, magister filologii polskiej - UJ. Dr Instytutu Europejstyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Specjalistka od socjotechnik, „tolerancji”. Współpraca z Simon Wiesenthal Center w Nowym Jorku - 1997; The Rabbi Marc Tannenbaum Foundation, New York - 1998; The Soros Foundation (1998-2000). Autorka książek o Żydach. Podpisała się pod listem broniącym Żyda Kieresa, kłamcy i oszczercy wobec Polaków.
Ambroziak Jacek - urodzony w 1941 w Warszawie. Ukończył prawo na UW, następnie pracował jako sędzia Sądu Rejonowego Miasta Stołecznego Warszawy (1965-79), później był zastępcą redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność” (1981-82) oraz radcą prawnym „Tygodnika Powszechnego” i Sekretariatu Episkopatu Polski. W 1989 r. uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, potem był szefem Urzędu Rady Ministrów w rządzie T. Mazowieckiego oraz posłem z ramienia Unii Demokratycznej. Od 1997 zasiadał we władzach Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego oraz był wiceministrem skarbu z ramienia AWS.
Ambroziak Mariusz - LISTA NR 9; (ur. 24 listopada 1969 w Sochaczewie) - polityk, broker, były poseł na Sejm. Jest absolwentem Technikum w Zespole Szkół Zawodowych im. Wilhelma Picka w Ursusie (1990). W latach 80. pracował w Zrzeszeniu Przemysłu Ciągnikowego „Ursus. Od 1986 należy do NSZZ „Solidarność, w 1992 zakładał Krajową Sekcję Młodych związku. W latach 1994-1995 był członkiem Rady ds. Młodzieży przy Prezydencie Lechu Wałęsie. W 2001 przez kilka miesięcy pełnił funkcję posła III kadencji wybranego z listy AWS (zastąpił Pawła Jarosa). Od 1996 do 2001 należał do Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Obecnie jest jednym z liderów regionalnego ugrupowania „Wspólnota Samorządowa Województwa Mazowieckiego. Od 1998 nieprzerwanie kieruje Brokerskim Centrum Ubezpieczeniowym „AMA Sp. z o.o. Działa w Stowarzyszeniu Polskich Brokerów Ubezpieczeniowych i Reasekuracyjnych.
Ambroziewicz Robert - (ur. 18 lutego 1969 w Siedlcach) polityk, poseł Platformy Obywatelskiej na Sejm RP V kadencji (od 2005). W 2001 ukończył studia na Akademii Podlaskiej w Siedlcach w zakresie zarządzania i marketingu. Od 1991 prowadził własną działalność gospodarczą. W latach 2002-2005 pełnił funkcję zastępcy prezydenta Siedlec. Startując w 2005 r. w wyborach parlamentarnych w okręgu siedleckim, uzyskał mandat posła V kadencji Sejmu. Od 2001 należy do Platformy Obywatelskiej, jest członkiem Rady Krajowej PO, członkiem Rady i Zarządu Regionu Mazowieckiego oraz przewodniczącym Zarządu Powiatowego w Siedlcach.
Ambroży Maria - Opole, Towarzystwo Polsko-Izraelskie Nadzieja - Hatikvah.
Ames Richard - kantor żydowski.
Amichaj Jehuda - pisarz, prowadzi wykłady w Fundacji im. prof. Mojżesza Schorra.
Amiel Irit - (ur. 1931 w Częstochowie) izraelska poetka, tłumaczka i pisarka.
Amkieh Katarzyna - była rzecznikiem prasowym Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (09.2003).
Amos Jan (Iwan) - ur. 29 czerwca 1918 w Skarżyńcach; podpułkownik LWP, prokurator wojskowy w czasach stalinizmu. Od 1935 zatrudniony w organach wymiaru sprawiedliwości ZSRR. Nie posiadał wykształcenia prawniczego, ukończył jedynie dwa kilkumiesięczne kursy dla prokuratorów i sędziów śledczych ZSRR. Od 1942 w Armii Czerwonej. W 1944 oddelegowany do Ludowego Wojska Polskiego na stanowisko szefa Wojskowej Prokuratury Rejonowej w Lublinie. Oskarżał w licznych procesach politycznych przeciwko wyższym oficerom Wojska Polskiego. Wydane przez niego wyroki nosbyły sądowymi mordami. Do jego ofiar należał m.in. as polskiego lotnictwa pułkownik Władysław Minakowski.
Amos Oz - popularny pisarz izraelski w wywiadzie dla tygodnika „Wprost” z 2 października 1994 roku powiedział: „Nagle zjechało do Izraela 600 wykładowców marksizmu-leninizmu. Według moich ocen znalazło się też u nas co najmniej 20 tys. oficerów KGB. Co można z nimi zrobić? Najprościej byłoby zlecić im śledzenie profesorów marksizmu - wtedy czuliby się bardziej swojsko”.
Amsterdam Abraham - dowódca bandy żydowskiej, zajmującej się
rabunkiem podczas II wojny światowej („Żydowscy komuniści - bandy zbrodniarzy
na ziemiach polskich w latach 1941-
Amsterdamska Anna - była gospodynią skrzynki „Tygodnika Mazowsze” w 1982 r.
Amsterdamski Piotr - LISTA NR 9, 16; (ur. 1955) fizyk, tłumacz kilkudziesięciu książek z języka angielskiego, działa od 1990 roku („Krótka historia czasu”). Specjalizuje się w tematyce popularnonaukowej np. Albert Einstein „Teoria względności i inne eseje”; Dan Brown „Cyfrowa twierdza”. Brał udział w przygotowaniach do druku niezależnych publikacji książkowych, nadzorował druk i dostarczał materiały. Współorganizował w Łodzi kilka spotkań Towarzystwa Kursów Naukowych (w tym wykłady A. Michnika). Uczestniczył w spotkaniach w domu Ewy i Jacka Bierezinów. W kwietniu 1977 r. podpisał (jako jeden z przedstawicieli studentów, wraz z Anną Niezabitowską - biologia, Joanną Olszewską - psychologia, Jackiem Bartyzelem - polonistyka) list zbiorowy studentów Uniwersytetu Łódzkiego o powołanie komisji poselskiej do zbadania zajść z czerwca 1976 r. (zawoził ten list do Warszawy). W maju, po zamordowaniu Stanisława Pyjasa, podczas wiecu w Łodzi na schodach kościoła św. Teresy odczytał list solidaryzujący się ze studentami krakowskimi. Spowodowało to otwarcie śledztwa, które umorzono jesienią 1977 r. (na zasadzie amnestii). Inwigilowany, wielokrotnie zatrzymywany na 48 godzin, przesłuchiwany. Podczas rewizji w mieszkaniu łódzkim i warszawskim skonfiskowano mu maszyny do pisania i książki. Internowany 14 grudnia 1981 r., zwolniony w lipcu 1982 r. (Białołęka i Darłówek). Należał do klanu astronomów z Uniwersytetu Warszawskiego, stanowiących wszechstronne oparcie dla „Tygodnika Mazowsze”. Służył nam za skrzynkę, wspomagał przy pracach komputerowych. Współpracował ze wszystkimi wyżej wymienionymi osobami oraz z Elżbietą Lewińską.
Amsterdamski Stefan-Saul Henrykowski - LISTA NR 2; urodzony w 1929. Był profesorem w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. W 1968 r. jako Żyd został usunięty ze stanowiska kierownika Katedry Filozofii Uniwersytetu Łódzkiego i z szeregów PZPR. W 1978 r. wraz ze środowiskiem KOR-owskim współtworzył Towarzystwo Kursów Naukowych. W swoim mieszkaniu przechowywał nakład pierwszych numerów „Zapisu”. Organizował wykłady i był wykładowcą Towarzystwa Kursów Naukowych. Redagował Zeszyty Naukowe TKN. Od stycznia 1978 r. do końca 1980 r. był członkiem Komisji Programowej TKN. Pisał artykuły zamieszczane w „Krytyce”. Zredagował (od strony naukowej) książkę pt. „Nędza historycyzmu” Karla Poppera (1984) i napisał do niej przedmowę. Po zwolnieniu z internowania został członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Nauki Oświaty i Kultury (OKNO). Internowany. W 1989 r. uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, później był zastępcą kierownika, a następnie kierownikiem Urzędu Postępu Naukowo-Technicznego i Wdrożeń w rządach T. Mazowieckiego i J.K. Bieleckiego. Od 1995 r. był członkiem komitetu doradczego Unii Wolności, a także rektorem Szkoły Nauk Społecznych, utworzonej z funduszy G. Sorosa. Podpisał się pod listem broniącym Żyda Kieresa, kłamcy i oszczercy wobec Polaków.
Anacik Agata - sympatyczka Zielonych 2004. Absolwentka antropologii kultury i socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest członkiem Romskiego Stowarzyszenia Oświatowego „Harangos”, Fundacji LGBT oraz trenerką Polskiej Akcji Humanitarnej - prowadzi warsztaty o uchodźcach i prawach człowieka.
Ananicz Andrzej - LISTA NR 9; urodzony w 1951 w Warszawie. Ukończył turkologię na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie następnie pracował jako adiunkt (1974-1991). Współzałożyciel i wydawca najpierw dwumiesięcznika, a potem kwartalnika „Obóz” (1981-90). Inicjator i redaktor „Biuletynu Informacyjnego Obozu” (1984-89). Wspomina: „W podziemiu z żoną Zosią zaczynaliśmy od składania w naszym domu Biuletynu Informacyjnego KOR. Później współwydawałem Obóz, BIO (Biuletyn Informacyjny Obozu), książki z serii Biblioteki Obozu oraz film wideo o głodzie na Ukrainie. Moja żona była sekretarzem redakcji oraz żmudnie dokonywała składu edytorskiego naszych wydawnictw”. W ramach Biblioteki „Obozu” uczestniczył w wydaniu blisko 20 książek; przetłumaczył tekst filmu o głodzie na Ukrainie rozpowszechnianego na kasecie video. W 1991 został wicedyrektorem, a później dyrektorem Departamentu Europy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a następnie wiceministrem. W 1995 r. został ministrem w Kancelarii Prezydenta L. Wałęsy ds. zagranicznych, a od 1996 zasiada we władzach Instytutu Lecha Wałęsy. Mason, od 1996 r. należy do Rady Polityki Zagranicznej, stworzonej przez czołowych polityków udecji. Jest także członkiem Rady Stowarzyszenia Euroatlantyckiego. W 1997 r. z ramienia AWS był zastępcą B. Geremka w MSZ. W 2003 roku został ambasadorem w Turcji. W 1990 wraz z Janem Malickim i Tadeuszem Majdą zainicjował w ramach Instytutu Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego działalność Studium Problemów Narodowościowych Związku Radzieckiego i Europy Środkowo-Wschodniej. Członek Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego. Szef Agencji Wywiadu (11.08-22.12.2004). Jego nominacja na stanowisko szefa Agencji Wywiadu przez premiera Marka Belkę wywołała wiele kontrowersji. Posłowie SLD sprzeciwiali się nominacji osoby kojarzonej z prawicą, zaś politycy PiS zarzucali, że w trakcie negocjacji nad aneksem do polsko-rosyjskiego traktatu z 1992 Ananicz jako przewodniczący zespołu negocjacyjnego pozwolił na znalezienie się w treści traktatu artykułu zezwalającego na tworzenie na terenach dawnych baz armii radzieckiej w Polsce wspólnych, polsko-rosyjskich spółek, co według PiS mogło stanowić zagrożenie dla polskiej gospodarki. Kolejnym zarzutem podnoszonym przez PiS była rzekoma współpraca z prezydentem Lechem Wałęsą i polskimi służbami specjalnymi w inwigilacji prawicy w pierwszej połowie lat 90.
ANC Krzysztof - pochodzi z Gdańska, w Nowym Jorku od 1991 roku. Tematem jego prac jest przede wszystkim człowiek. Wziął udział m.in. w w wystawie „Polscy fotografowie w Nowym Jorku”.
Ancerewicz Czesław - redaktor dziennika - gadzinówki „Goniec Codzienny”, w czasie niemieckiej okupacji.
Ancukiewicz Aleksandra - Centrum im. Anielewicza. Studenckie Koło Naukowe. Sekcja Historii i Kultury Żydów.
Ancuta Katarzyna - autorka „Black velvet. Płeć środka i (bi)seksualna płynność Gotyku”, opublikowanego w „Res Publica Nowa” - miesięcznik, nr 6 (177), 2003 r.
Ancygier Andrzej - Wrocław, Towarzystwo Polsko-Izraelskie Nadzieja - Hatikvah.
Anderman Janusz - LISTA NR 2; urodzony w 1949 roku we Włoszczowej (kieleckie), prozaik, scenarzysta, tłumacz. Uczestnik podziemnego życia literackiego u schyłku komunizmu. Wydawca odrzuconych przez cenzurę wierszy Juliana Kornhausera „Zabójstwo” (wiersze powielił na kserokopiarce Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, oprawił i zilustrował). Od 1978 do 1982 r. członek redakcji niezależnego kwartalnika „Puls” (choć ujawnił swoje nazwisko w r. 1980). Autor kilku książek wydanych poza cenzurą i na emigracji oraz tekstów literackich publikowanych w prasie podziemnej (w tym wydawanej w ośrodku internowania w Białołęce) oraz prasie i rozgłośniach emigracyjnych. W latach 80. przedstawiciel i współpracownik londyńskiej redakcji „Pulsu”. Internowany. Działacz Prymasowskiego Komitetu Pomocy Pozbawionym Wolności i Ich Rodzinom. Zaczynał jako publicysta i reporter w studenckich czasopismach - stąd pewnie jego prawdziwie magnetofonowy słuch i umiejętność rejestracji mowy ludzi z ulicy, zbiorowego „głosu społeczeństwa”. (...). Anderman nie bardzo wierzy w wewnętrzną przemianę społeczeństwa po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Schorzenia duszy spowodowane przez totalitaryzm pokazuje jako przypadłości trudne do wykorzenienia i, jak mało kto, umie odnaleźć ich ślady w dzisiejszym życiu Polaków. Źródło: www.polska2000.pl
Andrejew Igor - (ur. 1915 w Wilnie, zm. 1995 w Warszawie) morderca sądowy, prawnik, profesor zwyczajny prawa. Wnuk adwokata Bazylego Andrejewa i syn znanego w latach międzywojennych adwokata wileńskiego Pawła Andrejewa. Absolwent Wydziału Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. W czasie wojny traci ojca skazanego na śmierć w ZSRR (zm. 1942) i przybranego brata Aleksandra, który ginie w 1943 roku. Po wojnie repatriuje się do Warszawy, gdzie robi doktorat na UW. W latach 1948-1953 dyrektor Centralnej Szkoły Prawniczej im. T. Duracza w Warszawie. Jeden z sędziów, którzy w 1952 roku zatwierdzili wyrok śmierci na gen. Augusta Fieldorfa „Nila”. Wykładowca i pracownik naukowy Uniwersytetu Warszawskiego oraz Instytutu Nauk Prawnych PAN. Dyrektor tego instytutu. Autor kilkudziesięciu prac naukowych, dotyczących pojęcia przestępstwa, jego ustawowych znamion oraz prac z dziedziny prawa porównawczego. Napisał książkę o ocenach prawnych karcenia dzieci i trudności w ich ocenach prawnych. Autor Kodeksu karnego (1969). Organizator studiów zaocznych prawa na Uniwersytecie Warszawskim, wieloletni prodziekan Wydziału Prawa. Członek Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego AIDP, Przewodniczący sekcji polskiej Stowarzyszenia, do którego publikacji m. in. pisywał artykuły o etyce w wymiarze sprawiedliwości. Honorowy wiceprezydent tego Stowarzyszenia, pozbawiony tego tytułu na wniosek delegacji polskiej na Walnym zgromadzeniu AIDP, po ujawnieniu jego udziału w sprawie gen. Fieldorfa. W 1988 roku Uniwersytet Warszawski opublikował XVI tom „Studia Iuridica”, dla „uczczenia pracy naukowej Igora Andrejewa”. Wśród uczniów Andrejewa są Lech Falandysz i Lech Gardocki. Przez ostatnie lata życia sparaliżowany.
Andropow Jurij - Feinstein lub Flekenstein - dane o jego żydowskim pochodzeniu są udokumentowane w archiwach KGB, o czy można było się dowiedzieć z programu wyemitowanego przez rosyjską telewizję „Itogi” w dniu 13.06.2006 roku. Telewizja ta jest własnością żydowskiego miliardera Gusińskiego. Andropow urodził się 15.06.1914 roku w Moskwie. Henryk Pająk w książce „Grabarze polskiej nadziei” pisze: „Biografię Andropowa przerabiano czterokrotnie i zapewne żadna z tych wersji nie oddaje całej prawdy o tym mordercy gojów i bandycie. W oficjalnej biografii jest synem kolejarza (jak nasz Rokossowski) Władimira z pochodzenia Osetyńca z guberni Stawropolskiej. Rosyjskie i światowe żydostwo metodycznie inwestowało w karierę Andropowa, jego protegowanego Gorbaczowa i kariery kilkudziesięciu innych rosyjskich krypto-syjonistów (...). Do partii wstąpił w 1939 roku, a już w 1940 roku został szefem Komsomołu w Karelo-Fińskiej SSR (1940-1944). W 1947 roku jest już I sekretarzem KPZR w Karelii, cztery lata później pobratymcy ściągają go do Moskwy, do pracy w KC. Na krótko Andropow popadł w konflikt z Malenkowem, formalnym zastępcą Stalina. Wkrótce potem w latach 1954-1957 został zesłany na Węgry w roli ambasadora. Ze skutkiem tragicznym dla Węgrów. Podobnie jak jego pobratymiec Bela Kun w 1918 roku, wsławił się masakrą Węgrów w powstaniu 1956 roku. Dojście do władzy Chruszczowa otworzyło Andropowowi powrotną drogę do Moskwy. W wyniku walk rosyjskich Chamów z rosyjskojęzycznymi Żydami (...), Andropow w 1962 roku został członkiem Sekretariatu KC KPZR i zajął miejsce Susłowa. Wkrótce potem zostaje szefem KGB, a w 1973 roku członkiem Politbiura. Jednocześnie zachował tekę szefa KGB, co było kolejnym ewenementem i oznaczało zwycięstwo rosyjskich Żydów nad rosyjskimi chamami. Cieszył się jednocześnie dyskretną akceptacją demokratycznego Zachodu - on, kat powstania węgierskiego! Wtedy właśnie zaczęło się metodyczne przenoszenie rządów nad Sowłagrem z partii i armii do KGB, naszpikowanego na wszystkich decyzyjnych szczeblach pobratymcami Andropowa. Zostaje przewodniczącym Rady Najwyższej ZSRR. Niemal natychmiast po śmierci Breżniewa, niewidzialne lobby wypromowało (10 listopada 1982 r.) właśnie Andropowa na stanowisko I Sekretarza KPZR. Ta nominacja była naruszeniem wszelkich reguł obowiązujących w dziejach Sowłagru. Czymś dotychczas nie spotykanym było mianowanie na genseka KPZR - szefa KGB! Zawsze bowiem aparat partyjny dominował nad aparatem fizycznego terroru - nad KGB i GRU (...). Andropowowi jego zdalni i miejscowi protektorzy wyznaczyli rolę młotka kruszącego żydobolszewickie Imperium Szatana. Natychmiast rozpoczął strategiczny, wielopłaszczyznowy proces przygotowania pierestrojki. Kiedy został gensekiem, los pozostawił mu już niewiele czasu. W chwili nominacji był już ciężko chory na niewydolność nerek. Zmarł 9 lutego 1984 roku, po 15 miesiącach panowania”. Najprawdopodobniej to on wspólnie z Breżniewem był głównym planistą stanu wojennego w Polsce. Generałowie sowieccy mieli w tym temacie inne zdanie. Opowiadali się za interwencją w Polsce. Organ Armii Czerwonej „Krasnaja Zwiezda”, dzień po rejestracji Solidarności wydrukował artykuł o wojnie polsko-bolszewickiej z 1920 roku. Zakończono go cytatem z Lenina: „Wojna z Polską została nam narzucona”.
Andruchowicz Bogusław - LISTA NR 9; prac inż.-tech Zakładu Technologii i Technik Malarskich Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Zwycięzca konkursu Muzeum Geologicznego Państwowego Instytutu Geologicznego (2002).
Andrunik Basia - LISTA NR 8; Szwajcarska Fundacja na Rzecz Kultury Pro Helvetia
Andrus Artur - (ur. 27 grudnia 1971 r. w Sanoku) dziennikarz,
poeta, autor tekstów piosenek, artysta kabaretowy i konferansjer. Od 1994 r.
współpracuje z Polskim Radiem Program III. Redaktor programu „Powtórka z
rozrywki” oraz Akademia rozrywki, gospodarz spotkań w warszawskiej „Piwnicy
pod Harendą” oraz w łódzkiej „Przechowalni”, konferansjer imprez kabaretowych.
Od 2005 jest stałym gościem programu publicystyczno-satyrycznego „Szkło
kontaktowe”, nadawanego na antenie TVN24. Oto co
napisał na swoim blogu na początku lipca 2007 r. „Przez wszystkie możliwe
łamy, strony, programy, audycje, publikacje przetoczyła się burzliwa dyskusja
na temat rzekomych wykładów rzekomo Ojca, rzekomo Dyrektora. Dlaczego tak dużo
rzekomo? Posłuchałem tych nagrań i muszę stanowczo stanąć w obronie
bezpodstawnie oskarżanego o ten czyn Tadeusza R. To jest jakaś manipulacja,
prowokacja, agresywny atak. Po pierwsze: wykład, to według Słownika Języka
Polskiego dłuższa, zaplanowana wypowiedź ustna służąca przekazaniu
słuchaczom wiedzy na jakiś temat. I o ile mogę uwierzyć, że była dłuższa,
zaplanowana i ustna, o tyle wiedzą bym tego dziadostwa nie nazywał. Po drugie:
nie wierzę, żeby takich słów używała osoba wykształcona, duchowna, kierująca
się w swoim życiu wyłącznie zasadą miłości bliźniego. To, co tam zostało
nagrane, mówiło jakieś chamidło podszywające się
pod kogoś innego. Na pewno spreparowane. Ale nawet z takich przykrych zdarzeń
należy wyciągać wnioski, trzeba się czegoś uczyć. Osoba udająca Ojca Tadeusza
R. w pewnym momencie mówi: Jak oni ładnie mówią. Pani prezydentowa z taką
eutanazją? Ty czarownico! Ja ci dam! Jak zabijać ludzi, to sama się podstaw
pierwsza. Nie uwłaczając. A już prawdziwy Ojciec Dyrektor,
komentując całą tę przykrą sprawę stwierdził, że:
...trzeba się trochę znać na retoryce i trzeba widzieć cały
kontekst... Pewnie nie znam się aż tak dobrze jak autor tych słów, ale
chcę się uczyć od najlepszych. A w związku z tym, że mam do załatwienia pewną
zadawnioną sprawę z jednym z byłych moich znajomych, a dotychczas nie umiałem
tego wyrazić, napisałem:
Andruszkiewicz Krzysztof - LISTA NR 9; dr, organizacja i zarządzanie, ekonomia, specjalista od marketingu. Pracownik Katedry Marketingu UMK - Wydział Finansów i Zarządzania WSB w Toruniu.
ANDRUSZKIEWICZ Nina – LISTA NR 17
ANDRUSZKIEWICZ Nina – LISTA NR 17
Andrycz Nina - polonofob, aktorka. Była drugą żoną zbrodniarza Józefa Cyrankiewicza, jednego ze stalinowskich premierów PRL (1952, 1954-70).
Andrzej Rapaczyński - prof., prawnik, Columbia University. Członek Rady Fundacji im. Stefana Batorego.
Andrzej Rapaczyński - prof., prawnik, Columbia University. Członek Rady Fundacji
im. Stefana Batorego. ANDRZEJAK Iza - mgr, Editorial and Advertising Coordinator, Puls Biznesu, Legionowo. Absolwentka Wyższej Szkoły Ubezpieczeń i Bankowości w Warszawie.
Andrzejczak Monika - przenterka Pogody po ŁWD (Łódzkie Wiadomości Dnia) w TVP3 Łódź oraz Pogody w TVP3. Szefowa biura Festiwalu Czterech Kultur w Łodzi.
AndrzejewicZ Gosia - piosenkarka.
ANDRZEJEWSKA Ewa - urodzona w 1959 we Wrocławiu. Absolwentka Wyższego Studium Fotografii ZPAF (1990-93) w Warszawie. Członek ZPAF od 1996. Od początku lat 90. organizatorka BIENNALE FOTOGRAFII GÓRSKIEJ w Jeleniej Górze. Wraz z Wojciechem Zawadzkim prowadzi Galerię Fotografii „Korytarz” w Regionalnym Centrum Kultury oraz Wyższe Studium Fotografii w Jeleniej Górze.
Andrzejewski Jerzy - pułkownik, szlachcic „herbu pejs”. Był Komendantem Wojewódzkim MO w Gdańsku, gdy rozpoczynały się strajki w 1980 roku. Wcześniej był Komendantem Wojewódzkim MO w Lublinie.
Andrzejewski Jerzy - urodził się 19 sierpnia 1909 roku w Warszawie, w której zmarł 19 kwietnia 1983. Polonofob, prozaik, publicysta, stalinowiec. W 1948 przeniósł się do Szczecina, gdzie rozwinął działalność w Komitecie Obrońców Pokoju i Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. W latach 1949-1952 był prezesem Oddziału Szczecińskiego ZLP. W roku 1950 został członkiem partii komunistycznej i odznaczono go Orderem Sztandaru Pracy i Klasy. Przeniósł się do Warszawy, gdzie w latach 1952-1954 był redaktorem naczelnym żydokomunistycznego „Przeglądu Kulturalnego”, a w 1952-1957 posełem na Sejm PRL. W latach 1955-56 był członkiem zespołu redakcyjnego „Twórczości”, współpracował z tygodnikiem „Nowa Kultura” (1955-1962). W 1959 został prezesem Oddziału Warszawskiego ZLP. Współpracował z tygodnikiem „Polityka”. Współzałożyciel KOR . W 1946 roku zaczął pisać swoją najgłośniejszą powieść - „POPIÓŁ I DIAMENT”. Powieść została zdominowana przez wątek Maćka Chełmickiego, młodego żołnierza AK, któremu wydano rozkaz wykonania wyroku śmierci na sekretarzu PPR. Wydany w 1948 roku utwór wywołał duże zainteresowanie i silne kontrowersje. Autorowi miano za złe fałszowanie historii, przedstawienie przejmowania władzy przez komunistów jako pokojowego aktu zgodnego z wolą narodu, AK natomiast jako element destabilizujący i wichrzycielski. Recenzenci komunistycznej „Kuźnicy” mieli natomiast mu za złe, że jego powieść nie ma dostatecznie jasnej wymowy ideologicznej. Jako jeden z pierwszych odpowiedział na apel o przyswojenie sobie marksistowskiej wiedzy o rozwoju społeczeństwa na IV Walnym Zjeździe ZLP w 1949. W 1950 opublikował głośną samokrytykę „Notatka. Wyznania i rozmyślania pisarza”, w której odciął się od swojej przeszłości, potępił błędy popełnione w „POPIELE I DIAMENCIE” i oświadczył, że głęboka przemiana myślowa doprowadziła go do marksizmu i leninizmu. W kolejnych latach, zajmując się głównie publicystyką, w swych artykułach wspierał rządzących, powielając prymitywne hasła, kłamstwa i oszczerstwa władzy ludowej. Jeszcze w roku 1954 wprowadza poprawki do „POPIOŁU I DIAMENTU”, pogłębiające zafałszowanie historii, umieszczając w powieści ideologię walki klas i nowomowę - właśnie ta, najbardziej zakłamana wersja powieści funkcjonowała przez długie lata jako podstawowa i doczekała się największej liczby wydań. Co ciekawe, Andrzejewski w 1954 jednocześnie pracował nad zbiorem „ZŁOTY LIS”, wydanym w 1955, zawierającym opowiadanie „NARCYZ” ośmieszające koniunkturalizm artystów. W roku 1958 napisał scenariusz do filmu Andrzeja Wajdy „POPIÓŁ I DIAMENT”, tworząc trzecią wersję tej samej książki. Joanna Michlic w artykule „Holokaust i wczesne lata powojenne w świadomości Polaków” („Midrasz - pismo żydowskie”, styczeń 2005, str. 32), tak pisze o twórczości Andrzejewskiego: „Podobnie jak Otwinowski, który podejmuje temat zmierzenia się z trudną bliską przeszłością”, Jerzy Andrzejewski w swoim artykule Zagadnienie polskiego antysemityzmu podejmuje próbę konfrontacji z trudną przeszłością i teraźniejszości. Polacy zachowują się tak, jakby nie dotarła do nich tragedia tej mniejszości (...). Podkreśla, że kwestia ta powinna stać się przedmiotem debaty publicznej i krytykuje stanowisko władz komunistycznych, uważających, że antysemityzm jest postawą charakterystyczną wyłącznie dla sił reakcyjnych (...). Nastawienie antyżydowskie istnieje wśród różnych grup społecznych, zarówno wśród niewykształconych klas niższych, jak i wśród inteligencji (...). Według pisarza tradycyjne polskie wzorce kulturowo-moralne, które kształtowały się przez wieki w procesie historycznym, charakteryzowało zawsze uprzedzenie i wrogość wobec Żydów. Andrzejewski stwierdza, że nienawiść i wyśmiewanie się z żydowskiej tradycji i obyczajów, strojów oraz asymilacji Żydów to postawa typowa wśród Polaków - niezależnie od ich wykształcenia i pozycji społecznej. Pisarz dochodzi do wniosku, iż antysemickie wzorce moralno-kulturowe wynikają z tego, że Polacy uważali Żydów za obcą, wrogą społeczność”.
Andrzejewski Leon - właściwie Leon Ajzef vel Lajb Wolf Ajzen (ur. 25 grudnia 1910 - zm. 18 stycznia 1978 w Warszawie), funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa Polski Ludowej. Polonofob, stalinowiec, zbrodniarz UB. Dyrektor gabinetu ministra BP. Agent sowiecki i niemiecki. Dyrektor Departamentu III Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w latach 1953-1954, wicedyrektor Departamentu I Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego od 1956, zwolniony w 1957. Był członkiem KPP, PPR i PZPR. Był wykładowcą na kursie NKWD w Kujbyszewie. Od sierpnia 1944 był kierownikiem ochrony PKWN, później został zastępcą kierownika Wydziału Personalnego Resortu BP i Dowódcą Szkoły Oficerskiej.
Andrzejewski Zenon - aktywista żydowski, „Słowo Żydowskie.
Andzel Waldemar - LISTA NR 12; (ur. 17 września 1971 w Czeladzi) poseł PiS V kadencji. W 1996 ukończył studia na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach ze specjalnością w zakresie polityki społecznej. W 1999 ukończył studia podyplomowe na UŚ w zakresie organizacji pomocy społecznej. W 1989 wstąpił do Chrześcijańsko-Demokratycznego Stronnictwa Pracy, a rok później wraz z partią do Porozumienia Centrum. Zasiadał we władzach wojewódzkich PC. Obecnie pełni funkcje pełnomocnika powiatowego PiS w Będzinie. Uczestniczył w zakładaniu Forum Młodych PC i pełnił różne funkcje aż do członka Zarządu Głównego 1998-2000. Działał w NZS Uniwersytetu Śląskiego m.in. był sekretarzem Komisji Uczelnianej i delegatem na dwa zjazdy krajowe. W 1996 ukończył elitarną Szkołę dla Młodych Liderów Społecznych i Politycznych. Lata AWS to największe sukcesy - mandat radnego powiatu (1998) i funkcja wicedyrektora Wydziału Polityki Społecznej i Rodziny w Urzędzie Marszałkowskim. Punkt 36. porządku dziennego: Informacja rządu na temat okoliczności śmierci Barbary Blidy. „Czy w trakcie toczącego się śledztwa w tej sprawie były przez kogokolwiek wywierane naciski na prokuraturę lub ABW, żeby w jakiś szczególny sposób traktować tę czy inną osobę, której nazwisko pojawiło się w zeznaniach świadków?. Przysłowiowo „rżnął głupa skoro powszechnie wiadomo, że prokuratura jest w rękach PiS stałym elementem walki politycznej.
Andzel Waldemar - polonofob, lewak, poseł PiS, głosował za przekazaniem Żydom w USA $65 miliardów bezpodstawnych „odszkodowań LISTA NR 12.
Angabegian Abel - doradca ekonomiczny Gorbaczowa (1980). Dezinformował go, mówiąc, że w ZSRR nie ma wzrostu gospodarczego. Ustaliła to w 1988 roku CIA.
Angerstein Oliwia - ważniejsze daty: 1981.08 26 -
data urodzenia (Tychy); 2006 - wykształcenie (Studio Aktorskie przy
Państwowym Teatrze Żydowskim w Warszawie); 2007 - egzamin eksternistyczny.
Wzrost i waga:
Angiersztajn Alfred - polonofob, stalinowiec, przed 1939 r. agent sowiecki, wysokiej rangi aparatczyk. Odznaczony przez rząd żydokomunistyczny Orderem Odrodzenia Polski (Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego”, Warszawa 1978-92).
Anielewicz Mordechaj - pseudonim Marian, Malachi, Aniołek (ur. 1919 w Wyszkowie, zm. 8 maja 1943 w Warszawie), dowódca Żydowskiej Organizacji Bojowej podczas powstania w getcie warszawskim. Pochodził z żydowskiej rodziny, mieszkającej na warszawskim Powiślu. Jego ojciec Abram prowadził tam sklep, z którego utrzymywał rodzinę. W czasie nauki od 1934 roku należał do lewicowo-syjonistycznej organizacji skautowskiej Haszomer Hacair, a od 1937 roku był dowódcą oddziału (gdudu) Bechazit i członkiem komendy warszawskiej. W 1939 roku wszedł do Komendy Naczelnej Haszomer Hacair. W czasie kampanii wrześniowej wraz ze swymi podwładnymi z organizacji Haszomer-Hacair usiłował przedostać się do Rumunii, ale przeszkodziły mu w tym władze radzieckie. Anielewicz wrócił do Warszawy i kontynuował swoją działalność w Komendzie Naczelnej Haszomer Hacair. W dniu 19 kwietnia 1943 roku stanął na czele ŻOB podczas powstania w getcie warszawskim. Wtedy według niepotwierdzonych informacji mianowany na stopień majora. Zginął 8 maja 1943 roku wraz z resztą dowództwa powstania w getcie warszawskim, w bunkrze przy ul. Miłej 18. Jego imieniem nazwano oddział partyzancki GL, utworzony z uczestników powstania zbiegłych z getta warszawskiego.
Ankiewicz Dżamila - (ur. 6 lutego 1961 w Gorzowie Wielkopolskim), reżyserka i scenarzystka.
Anklewicz Andrzej - „W wielkim biznesie osiadł szef doradców premiera Józefa Oleksego generał Andrzej Anklewicz, który doradzał w sprawach bezpieczeństwa byłemu prezesowi PKN Orlen Zbigniewowi Wróblowi. Anklewicz odegrał kluczową rolę w mataczeniu w sprawie Ałganowa - posłowie SLD zapewniali, a on sam milcząco sugerował, że Olin to on, a nie Józef Oleksy” („Grabarze polskiej nadziei”, H. Pająk, str. 372). Oficer SB, były szef straży granicznej. Wspólnie z Kurnikiem (szara eminencja Bezpieki i policji, przedtem SB i milicji, który „pod stołem” nominował na stanowiska kolejnych komendantów głównych policji M. Papałę i A. Kowalczyka) prowadzili firmę doradztwa ubezpieczeniowego o nazwie General Brokers. Ta zupełnie nieznana firma zawarła wtedy szereg lukratywnych kontraktów z firmami państwowymi, m.in. z Orlenem, Mennicą i Ruchem (...). W PKN Orlen doradca do spraw bezpieczeństwa został A. Anklewicz” („Grabarze polskiej nadziei”, H. Pająk, str. 255, 257).
Anski Szymon - właśc. Szlojme Zajnwel Rapoport, ur. 1863 w Witebsku, zm. 8 listopada 1920 w Otwocku, żydowski pisarz, publicysta i badacz folkloru, piszący w języku rosyjskim i jidysz.
Ansztajnowa Franciszka-Anstejnowa - 1865-1942 poetka, dramaturg, zajmowała się także przekładami.
Antas Jolanta - LISTA NR 10; uczona, językoznawca, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kierownik Zakładu Teorii Komunikacji na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego; od 1999 ze stopniem doktora habilitowanego. Zajmuje się badaniem języka, strategii i mechanizmów komunikacyjnych. Wydała monografie poświęcone negacji („O mechanizmach negowania. Wybrane semantyczne i pragmatyczne aspekty negacji”, Kraków 1991) i kłamstwu („O kłamstwie i kłamaniu. Studium semantyczno-pragamatyczne”, Kraków 1999). Jako pierwsza w Polsce rozpoczęła badania językoznawcze nad komunikacją niewerbalną, w szczególności nad gestami i ich rolą w procesie komunikowania się ludzi. Zainicjowała nowatorski program badawczy „Mapa gestów polskich”, nad którym pracuje od wielu lat wraz ze swoim zespołem badaczy.
Antczak Bartłomiej - LISTA NR 15; dyrektor Marketingu i Sprzedaży Incenti SĄ, Warszawa.
Antczak Jerzy - (ur. 25 grudnia 1929 we Włodzimierzu Wołyńskim) reżyser teatralny i filmowy. Prywatnie jego żoną jest aktorka Jadwiga Barańska, z którą ma syna Mikołaja (ur. 1965). W latach 1963-1975 naczelny reżyser Teatru Telewizji. Laureat nagrody państwowej I stopnia (indywidualnej 1964 i 1970, zespołowej 1976). W roku 1976 jego film „Noce i dnie” był nominowany do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny. Od 1980 wraz z żoną Jadwigą Barańską, przebywa w USA, gdzie jest wykładowcą (z tytułem profesora) amerykańskiej uczelni UCLA - Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, na Wydziale Filmu i Telewizji. Od początku lat 90. czasowo przebywa w Polsce, realizując dwa filmy: „Dama Kameliowa” i „Chopin. Pragnienie miłości” oraz dwa przedstawienia teatru tv: „Cezar i Pompejusz” oraz „Ścieżki chwały”.
Antoniak Edyta - Uniwersytet Śląski w Katowicach. Zaliczyła II OGÓLNOPOLSKĄ KONFERENCJĘ JUDAISTYCZNĄ MŁODYCH NAUKOWCÓW Warszawa, 17-19 maja 2007 „Holokaust i motyw Żyda w poezji pokolenia „Brulionu”.
Antopolski Herc - płk, kwatermistrz stalinowskiej organizacji młodzieżowej „Służba Polsce.
Antosiewicz Stefan - (ur. 2 marca 1918, zm. 15 maja 1998) pułkownik, długoletni funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa PRL (Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i Ministerstwa Spraw Wewnętrznych), m.in. pierwszy dyrektor (p.o. dyrektora) wywiadu Resortu Bezpieczeństwa Publicznego PKWN i Wydziału Wywiadu oraz Departamentu I Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Pierwsze wyższe stanowisko w nowo utworzonym aparacie bezpieczeństwa objął 8 listopada 1944 - został zastępcą kierownika Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Lublinie; następnie objął (jako pełniący obowiązki) stanowisko dyrektora Samodzielnego Wydziału Wywiadu w Resorcie BP. Po przeformowaniu Resortów PKWN w ministerstwa objął stanowisko dyrektora Wydziału Wywiadu w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. 4 kwietnia objął (jako p.o.) funkcję kierownika Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu; 3 czerwca objął to samo stanowisko w WUBP w Katowicach. 1 września 1948 przeniósł się do centrali MBP w Warszawie, gdzie zastąpił na stanowisku dyrektora Departamentu I MBP (kontrwywiadu) podpułkownika Artura Jastrzębskiego; pracował na tym stanowisku aż do likwidacji Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego i zastąpieniu go Komitetem ds. Bezpieczeństwa Publicznego w 1954. Po utworzeniu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w tym samym roku przeszedł tam na stanowisko podsekretarza stanu (wiceministra). Odwołany 3 listopada 1959. Zmarł 15 maja 1998.
Antowska-Śmigiel Krystyna - LISTA NR 9; represjonowana w latach 1976-1980, jej nazwisko zamieściły Komunikaty KOR i KSS KOR
Anusz Andrzej - urodzony w 1965 w Warszawie. Członek redakcji „Kuriera Akademickiego” (1987-89), Wydawnictwa Oświatowego „BiS”, kolporter wydawnictw podziemnych. Ukończył historię na UW, lecz szybko okazało się, że jego praca magisterska jest plagiatem innej, napisanej już wcześniej, o co miał sprawę karną. Działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów (1984-88), w 1989 kierował kampanią wyborczą Kuronia do Sejmu. W 1991 został posłem z ramienia Porozumienia Centrum. Z PC odszedł z J. Olszewskim i wszedł do Ruchu dla Rzeczypospolitej, gdzie zrobił kolejny rozłam, tworząc kierowane przez siebie Zjednoczenie Polskie. W 1995 r. był jednym z szefów kampanii prezydenckiej H. Gronkiewicz-Waltz, a w 1996 r. stanął na czele kolejnego ugrupowania - Nowej Polski. Od 1997 był posłem z ramienia AWS i dysponował dużymi wpływami, gdyż był szwagrem wicepremiera J. Tomaszewskiego.
Anuszkiewicz Krzysztof - tajny współpracownik, agent SB, Akcja Wyborcza Solidarność, Augustów.
Anweiler Ewa - (nauczyciel języka angielskiego) Publiczna Szkoła Podstawowa nr 15 w Opolu.
Anweiler Karolina - Centrum w Warszawie Art of Living w Polsce, organizator. Misją Art of Living Foundation na świecie jak i polskiego oddziału tej organizacji jest porozumienie i współpraca między ludźmi ponad podziałami kulturowymi, rasowymi, religijnymi i politycznymi, zachęcanie ludzi ze wszystkich środowisk do niesienia pomocy innym. Fundacja Art of Living jest międzynarodową organizacją, która prowadzi działalność edukacyjną i charytatywną w ponad 146 krajach. Do tej pory z programów prowadzonych przez fundację skorzystały już miliony ludzi na całym świecie. Założona została w 1982 w Stanach Zjednoczonych przez Sri Sri Ravi Shankara. Fundacja ma swoich stałych reprezentantów przy ONZ w Nowym Jorku, Genewie i Wiedniu, posiada status Międzynarodowej Organizacji Pozarządowej (ze str.inter.org.).
Anweiler Karoliną - reżyserka. W 2005 wyreżyserowała wspólnie z Jerzym Suchanekiem „Odkamienienie i Jasełka - Obrót świata” w Teatrze Integracyjnym Atta Ośrodka dla Niepełnosprawnych Najświętsze Serce Jezusa w Rudzie Śląskiej - Halembie, według własnych pomysłów i scenariuszy.
Anweiler Paweł - biskup, aktualny zwierzchnik diecezji cieszyńskiej Kościoła ewangelicko-augsburskiego.
Apelcwajg Chaja - ur. 1912, sekretarz Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Odzieżowego (1934)
Apenszlak Jakub - „A rebours”, stał na czele żydowskiego ruchu narodowo-emancypacyjnego.
Apfelbaum Dawid - niektóre źródła podają nazwisko Appelbaum, imię Mieczysław ps. „Jabłoński”, „Kowal”, „Mietek” (ur. ?, zm. 1943 w Warszawie) - jeden z przywódców Żydowskiego Związku Wojskowego. Liczył on w czasie powstania w getcie ok. 1.500 osób. Była to organizacja syjonistyczna, skrajnie prawicowa. Przeciwieństwo ŻOB, który był lewicowy. To oni w czasie powstania w getcie obok flagi żydowskiej wywiesili flagę polską. Wraz z byłymi oficerami WP pochodzenia żydowskiego, oraz żydowskimi działaczami politycznymi: Józefem Celmajsterem, Henrykiem Lifszycem, Kałmenem Mendelsonem, Pawłem Frenklem, Leonem Rodlem i Dawidem Wdowińskim, zainicjował powstanie Żydowskiego Związku Wojskowego w 1939 roku. W strukturach ŻZW odpowiadał za departament komunikacji, mający za zadanie utrzymanie stałego kontaktu z Korpusem Bezpieczeństwa i Armią Krajową po „aryjskiej” stronie. Wspólnie z Pawłem Fenklem kierował departamentem wojskowym. W czasie powstania w getcie dowodził oddziałem stacjonującym przy ulicy Miłej 10, uczestniczył w największej bitwie powstania o siedzibę ŻZW znajdującej się przy ulicy Muranowskiej. Poległ w pierwszych dniach powstania, pośmiertnie został awansowany do stopnia majora WP. Skwer im. Mieczysława Apfelbauma znajduje się na warszawskiej Woli.
Apfelbaum Michel (Mechel) - ur. 1916, s. Gedali, uczeń krawiecki, aresztowany 6 maja 1934 r., za wywieszanie podczas pochodu PPS, transparentów komunistycznych dnia 1 maja 1934r, skazany na 3 lata więzienia (1934).
Apiecionek Czesław - Piaseczno k. Warszawy. W latach 1977-80 był kolporterem „Biuletynu Informacyjnego” KOR i książek Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWA. W 1981 r. założył i wydawał „Nasze Sprawy”, biuletyn związkowy NSZZ „Solidarność” (Piaseczno, Konstancin Jeziorna, Lesznowola). W początkowym okresie współpracownik, potem kolporter „Tygodnika Wojennego”. W latach 1983-87 składał książki NOW-ej. Autor przedmowy do książki A. Bobkowskiego „Coco de Oro” (1989) (W 1988 r. wprowadził do sprzedaży w swojej księgarni Optimus paryską „Kulturę”).
Apoznańska Teresa - Ełk. W latach 1982-89 kolportowała wśród mieszkańców miasta prasę II obiegu (m.in. „Tygodnik Mazowsze”, „Tygodnik Wojenny”), a przede wszystkim wydawnictwa książkowe i broszurowe.
Aptowicz Adam - „Inicjator utworzenia Związku Żydów Bocheńskich, działacz Towarzystwa Przyjaźni Izrael-Polska i Forum Żydów Polskich w Izraelu. Prowadzi akcję upamiętnienia miejsc męczeństwa Żydów podczas II wojny światowej” (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 14).
Arabski Tomasz - 38-letni redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego” został na kolejną, pięcioletnią kadencję przewodniczącym Krajowej Rady Katolików Świeckich. 12 listopada 2005 r. odbyło się pierwsze spotkanie w nowym składzie tego gremium, doradczego Episkopatu Polski, po nominacjach, otrzymanych w czerwcu tego roku.
ARABUDZKI Michał - ur. w 1959, pisarz, scenarzysta i reżyser filmowy. Członek Polskiej Akademii Filmowej. Pisał m.in. scenariusz do filmu „Niech żyje miłość” (1991).
Aranowska Elżbieta - LISTA NR 11; prof. dr hab.; urodziła się w Warszawie. Po ukończeniu żeńskiego Liceum nr 15 im. Narcyzy Żmichowskiej zdała egzaminy na Wydział Matematyczno-Fizyczny Uniwersytetu Warszawskiego, zainteresowana wykorzystywaniem w przyszłości techniki komputerowej w medycynie. I choć, istotnie, ukończyła sekcję metod numerycznych, nadto przedstawiła i obroniła pracę magisterską pt. „Formalizacja perceptronu” - uzyskując tytuł magistra matematyki - jej zainteresowania w owym czasie już na tyle odbiegły od medycyny, iż po ukończeniu studiów, w 1967 r. rozpoczęła pracę w Pracowni Psychometrycznej PAN. Poza kilkoma nagrodami Rektora Uniwersytetu Warszawskiego i Ministra Edukacji Narodowej otrzymała także nagrodę: 1995 - Nagroda Rektora Akademii Muzycznej w Warszawie, indywidualna, za wybitne osiągnięcia w działalności naukowej i dydaktycznej.
Araszkiewicz Agata - ur. 1971. Historyk i krytyk literatury, pisarka i publicystka. Mieszka w Warszawie i w Paryżu.
Arazi Tuwia - szef siatki wywiadowczej Hagany w Syrii. Współpracował z wywiadem brytyjskim („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 16).
Arbatow - urodził się w 1923 roku. Członek KPZR od 1943 roku do 1991 roku. W latach 60. i 70. był dyrektorem Instytutu USA i Kanady. Amerykański agent wpływu.
Arbesfeld Aron - komunista, przewodniczący Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Odzieżowego (1929).
Arct Jacek - Warszawa. Przed Czerwcem ‘76 przygotowywał (fotograficznie) i rozklejał afisze informujące o patriotycznych mszach organizowanych przez Wojciecha Ziembińskiego. Przed powstaniem Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWA wydrukował dla Mirosława Chojeckiego okładkę jednej z broszur oraz inne materiały. Drukował pismo Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela „Opinia” (od nr. 1 w 1977), sporadycznie „Głos” i „Bratniaka”. Produkował różne rodzaje ramek drukarskich, konstruował ręczne powielacze. W 1978 r. (wraz z matką Jadwigą Żelechowską ) założył Wydawnictwo Archiwum, które istniało do wiosny 1979 r. W 1980 i 1981 r. (z żoną Marylą) zajmował się, we współpracy z Solidaritet Norge-Polen, pozyskiwaniem sprzętu poligraficznego dla „Solidarności”. W 1982 r. uruchomił produkcję farby powielaczowej (na Politechnice Warszawskiej i u śp. Barbary Zbrożyny). Współpracownik Komitetu Obrony Robotników i ROPCiO.
Arct Michał - 1849-1916 wydawca książek szkolnych, popularno-naukowych.
Arendarska Agnieszka - LISTA NR 9, mgr psychologii, autorka książek dot. programu profilaktyki dla młodzieży, nauczycieli i rodziców. Publicystka m.in. „Niebieskiej linii” - dwumiesięcznika poświęconego problematyce przemocy.
Arendarski Andrzej - urodzony 15.11.1949 roku w Warszawie. Na początku 1982 r. wydawał pismo warszawskiego środowiska oświaty niezależnej „Tu Teraz”. Pisywał do czasopisma „Kierunek Solidarność”, a potem do dwutygodnika „KOS”. Jeden z założycieli Niezależnej Agencji Informacyjnej - NAI. W latach 1983-87 redaktor naczelny Zeszytów Edukacji Narodowej. Współautor opracowań: „Analiza stanu obecnego i perspektyw rozwoju sytuacji politycznej w Polsce” (1984), „Polska lat osiemdziesiątych. Stan środowiska przyrodniczego” (1984). Od 1988 r. współautor analiz tworzonych w ramach Warszawskiego Towarzystwa Gospodarczego. Współzałożyciel NSZZ Pracowników Nauki Techniki i Oświaty. Ukończył geologię na UW oraz zrobił doktorat w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Pracował w Instytucie Historii Oświaty i Techniki PAN (1977-89), a następnie był posłem z ramienia Kongresu Liberalno-Demokratycznego (1989-93). Wiceprzewodniczący i członek Rady Politycznej Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W latach 1992-93 był ministrem współpracy gospodarczej z zagranicą w rządzie H. Suchockiej. Od 1993 był prezesem Krajowej Izby Gospodarczej, pełniącej rolę samorządu przedsiębiorców. Jeden z najlepiej ustosunkowanych prominentów nowego ustroju o bardzo rozległych koneksjach. Wspólnie z Janem Krzysztofem Bieleckim i Michałem Wojtczakiem działali w Junior Chamber International. Razem z Grażyną Staniszewską i Andrzejem Zawiślakiem założyli Społeczny Ruch Inicjatyw Gospodarczych SPRING. Członek Rady Giełdy Papierów Wartościowych (1992), członek Komitetu Wykonawczego Kapituły Godła „Teraz Polska” (1993). W skład Komitetu wchodzą: J. Ziółkowski, J. M. Rokita, J. Lewandowski, K. Skubiszewski, J. Osiatyński. W Komitecie Honorowym Kapituły są: L. Balcerowicz, B. Geremek, A. Olechowski, A. Zakrzewski. W marcu 1996 roku zasiadał w Radzie Honorowej XLVIII Kongresu Światowego IESEC, obok m.in.: Jana Krzysztofa Bieleckiego, L. Balcerowicza, A. Olechowskiego, C. Stypułkowskiego, H. Gronkiewicz-Waltz. Kongres będący jedna z żydowskich przybudówek został otworzony przez Żyda Kwaśniewskiego. Nad obradami kongresu patronat objął inny Żyd George Soros.
Arendt Hannah - najsłynniejsza żydowska myślicielka XX wieku. Hannah Arendt już w 1963 roku wystąpiła w książce „Eichmann w Jerozolimie” z dramatycznym oskarżeniem przeciw Judenratom, twierdząc, że bez ich pomocy w zarejestrowaniu Żydów, zebraniu ich w gettach, a potem pomocy w skierowaniu do obozów zagłady zginęłoby dużo mniej Żydów. Niemcy mieliby bowiem dużo więcej kłopotów z ich spisaniem i wyszukiwaniem. W różnych miastach okupowanej przez hitlerowców Europy powtarzał się ten sam perfidny schemat - funkcjonariusze żydowscy sporządzali wykazy imienne wraz z informacjami o majątku, zapewniali pomoc własnej policji w chwytaniu i ładowaniu Żydów do pociągu. W ocenie Hannah Arendt: „Dla Żydów rola, jaką przywódcy żydowscy odegrali w unicestwieniu własnego narodu, stanowi niewątpliwie najczarniejszy rozdział całej tej ponurej historii (...)” (podkr. J.R.N.) (H. Arendt: „Eichmann w Jerozolimie”, Kraków 1987, s. 151). Uległość Judenratów wobec hitlerowców oznaczała skrajną kompromitację żydowskich elit w państwach okupowanych przez III Rzeszę. Hannah Arendt stwierdza wręcz: „O ile jednak członkowie rządów typu quislingowskiego pochodzili zazwyczaj z partii opozycyjnych, członkami rad żydowskich byli z reguły cieszący się uznaniem miejscowi przywódcy żydowscy, którym naziści nadawali ogromną władzę aż do chwili, gdy i ich także deportowano” (H. Arendt: op. cit., s. 151). Dodajmy przy tym, że odgrywający tak haniebną rolę szmalcownicy, czy pomagające Niemcom w niektórych miejscowościach męty stanowiły prawdziwy margines społeczeństwa polskiego, zbiór szumowin. Wśród Żydów natomiast splamiła się straszliwie wielka część ich elity politycznej i społecznej. Stąd pochodzi tak niebywale ostra konkluzja H. Arendt - „Wszędzie, gdzie byli Żydzi, istnieli uznani przywódcy żydowscy, i to właśnie oni, niemal bez wyjątku współdziałali w ten czy inny sposób, z takiej czy innej przyczyny, z nazistami. Cała prawda przedstawiała się tak, że gdyby naród żydowski był istotnie nie zorganizowany i pozbawiony przywództwa, zapanowałby chaos, ale liczba ofiar z pewnością nie sięgnęłaby 4,5 do 6 milionów ludzi” (H. Arendt: op. cit., s. 151, 160). Arendt powołała się przy tym na oceny sugerujące, że z powyższej ilości Żydów mogłaby uratować się mniej więcej połowa, gdyby nie trzymano się posłusznie zaleceń żydowskich (tamże, s. 160-161). Żydowski autor Baruch Milch tak pisał w przejmującej relacji o losach Żydów na b. wschodnich kresach Rzeczypospolitej (woj. lwowskie i tarnopolskie): „W każdym razie Judenrat stał się narzędziem w rękach gestapo do niszczenia Żydów, a jak sami członkowie później się wyrażali, są „Gestapem na ulicy żydowskiej (...)” (B. Milch: Mój testament, „Karta”, luty 1991, s. 6-7, 16).
Arendt Jerzy - Łódź. Zajmował się hurtowym kolportażem prasy niezależnej. Po wprowadzeniu stanu wojennego radny Dzielnicowej Rady Narodowej Łódź-Polesie - posiadane informacje przekazywał redakcji „Biuletynu Łódzkiego”, z którym przez wiele lat współpracował.
Arent Iwona - LISTA NR 9; (ur. 4 czerwca 1968 w Olsztynie). Ukończyła hotelarstwo w Studium Bankowości, Hotelarstwa i Turystyki, politologię i nauki społeczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie oraz studia podyplomowe z rachunkowości na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim. W Sejmie V kadencji zasiada od 22 sierpnia 2006. Objęła mandat po Aleksandrze Szczygle, który został powołany na stanowisko Szefa Kancelarii Prezydenta.
Arieli Mordechaj - autor książki „Aszkenazyjczyk” - „autobiograficzna powieść o losach tytułowego Aszkenazyjczyka - mieszkańca krakowskiego Kazimierza i współczesnego Izraela” („Midrasz-pismo żydowskie”, nr 10, październik 2005, str. 1).
Arkin Linda - autorka książki, w której zaprasza do wspólnego treningu, wykorzystującego odwieczną wiedzę Hatha Joga.
Arkin Wiktor - (1894-1982) profesor dr hab. Chirurg m.in. Akademii Medycznej w Warszawie, kierownik Katedry i Kliniki Okulistyki II Wydziału Lekarskiego.
Arkuszewski Wojciech - Warszawa. Od jesieni 1977 do 1980 r. w redakcji miesięcznika „Głos”. Wydrukował nr 2 tego pisma. W roku 1981 był redaktorem „Tygodnika Solidarność”. Po 13 grudnia 1981 r. pisywał do „Tygodnika Mazowsze” i „Woli”. Współpracownik Komitetu Obrony Robotników.
Arkuszyński Czesław - LISTA NR 15; były więzień KL Auschwitz, numer obozowy 131603. Urodził się w 1924 r. i wychował w Tomaszowie Mazowieckim. Podczas drugiej wojny światowej początkowo był świadkiem zagłady Żydów w tomaszowskim gettcie i pierwszych aresztowań Polaków. W lipcu 1943 r. jako dziewiętnastolatek sam został aresztowany i brutalnie przesłuchiwany przez hitlerowską policję polityczną. Nikogo nie wydał. Przeżył obozy koncentracyjne w Oświęcimiu, Oranienburgu i Buchenwaldzie. W maju 1945 r. wrócił do Polski. Swoją biografię zatytułowaną „Nie dać się zabić” napisał dla rodziny, przede wszystkim dla wnuków.
Arkuzel Marcin - ks. Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Brał udział w kabaretowej imprezce pt. „Dzień Judaizmu w Kościele katolickim”, Łódź - 17 stycznia 2001r.
ARLT Judith – LISTA NR 4, autorka książki „Ja” Konwickiego.
ARLT Judith – LISTA NR 4, autorka książki „Ja Konwickiego.
Arlt Wolfgang – LISTA NR 4
Arm Sara - „tłumaczka z języka jidysz, ostatnio zajmuje się przede wszystkim przekładami dokumentów z okresu wojny, w tym dokumentów zgromadzonych w Archiwum Ringelbluma oraz relacji Żydów ocalałych z Zagłady, które znajdują się w Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego.
Arnal Jan - oboista. Filharmonia Lubelska im. Henryka Wieniawskiego.
Arndt Paweł - LISTA NR 12; (ur. 21 stycznia 1954 w Gnieźnie) polityk, działacz samorządowy, inżynier budownictwa. Członek Platformy Obywatelskiej, poseł na Sejm RP III i V kadencji.
Arndt Paweł - polonofob, poseł PO, głosował za przekazaniem Żydom w USA $65 miliardów bezpodstawnych „odszkodowań LISTA NR 12.
Arnhold Katarzyna - kompozytorka, urodzona 4 sierpnia 1968 w Opolu. Studiowała kompozycję w Akademii Muzycznej we Wrocławiu pod kierunkiem Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil, a następnie (w latach 1997-99) iberystykę na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 2001-2003 odbyła studia kompozycji Master’s Degree w ramach programu „CONTEMPORARY MUSIC through NON-WESTERN TECHNIQUES” studiując muzykę Południowych Indii (Karnataka) pod kierunkiem Rafaela Reiny. Odbyła także studia muzyki elektronicznej w Amsterdamie u Jorrita Tamminga, Josa Zwaanenburga i Keesa Taazelara. Była wielokrotnie uczestniczką międzynarodowych kursów kompozytorskich organizowanych przez Polskie Towarzystwo Muzyki Współczesnej w Kazimierzu nad Wisłą, Białymstoku i Radziejowicach. W 1998, jako stypendystka meksykańskiego towarzystwa „Sones Contemporaneos Association”, uczestniczyła w V Międzynarodowych Kursach Kompozytorskich „Franco Donatoni” w Meksyku. W latach 1992-95 współpracowała z redakcją muzyczną Polskiego Radia Wrocław, przygotowując i prowadząc audycje poświęcone muzyce współczesnej. W centrum zainteresowań kompozytorskich znajduje się muzyka wokalna z elementami teatru, czasem też rytuałów judaistycznych. Współpracowała z artystami plastykami (Piotr Lutyński, Anka Brudzińska) i siostrą aktorką, Julią Krynke, realizując wspólne projekty multimedialne.
Arno-Jaworowski Mariusz - tłumacz m.in. „Ulicy Sezamkowej” wersji telewizyjnej i literackiej. Był szefem tłumaczy w Egmoncie. Podpisał się pod listem broniącym Żyda Kieresa, kłamcy i oszczercy wobec Polaków.
Arnold Agnieszka - LISTA NR 2, 8 i 10; dokumentalistka, reżyser i reporterka telewizyjna, manipulatorka i oszustka. Ukończyła Polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Założycielka niezależnego Związku Zawodowego Filmowców (sierpień 1980). Autorka wielu filmów o mniejszościach etnicznych i religijnych. Najbardziej znane są jej filmy poświęcone zbrodni w Jedwabnem. W 1999 roku Arnold nakręciła dokument „Gdzie mój starszy syn Kain”, w którym znalazły się relacje Szmula Wassersztajna i córki właściciela stodoły w Jedwabnem, w której spalono Żydów. W 2001 roku powstał jej film „Sąsiedzi” w całości dotyczący wydarzeń z Jedwabnego. M.in. na podstawie przeprowadzonych w 1998 roku przez Arnold wywiadów z mieszkańcami Jedwabnego Jan Gross napisał książkę pod tym samym tytułem (wyd. 2001). W kawiarence internetowej TVP 1 5 kwietnia br. gościła Agnieszka Arnold, reżyser filmu „Sąsiedzi”. Zaglądając na stronę internetową http://www.tvp.pl/kawiarenka/arnold/home.htm, można wyrobić sobie pogląd nie tylko na temat burzliwości prowadzonej dyskusji, ale również o mentalności i poziomie odpowiedzi zaproszonego gościa. W sygnalizowanych przez internautów głosach przeważały krytyczne pytania, które rzadko spotykały się z zadowalającą odpowiedzią. Można je z grubsza podzielić na kilka wątków tematycznych. Dowiadujemy się z nich, co pani Agnieszka myśli o swoim pochodzeniu (o czym piszemy dzisiaj), o rasizmie, prawdzie. Skoro wokół mordu w Jedwabnem toczy się dyskusja pomiędzy Polakami a Żydami, internauci chcieli uzyskać informację, w czyim imieniu i z jakich pozycji pani Agnieszka przystąpiła do realizacji stronniczego filmu: „Medyk”: „Czy Pani, Pani Agnieszko Arnold, jest Żydówką? Jeśli tak, to wszystko jasne”. Agnieszka Arnold: „Drogi Medyku, z racji zawodu Pańskiego odsyłam do doktora Mengele”. Przez chwilę zapachniało „polskimi obozami koncentracyjnymi”, ale do sprawy wraca „Krzysztof”: „Może nie powinien pytać, ale padło pytanie o Pani pochodzenie, być może niewłaściwie sformułowane, ale mimo to nie udzieliła Pani odpowiedzi. Czy należy przez to rozumieć, że pochodzenie jest rzeczą wstydliwą? Mówimy o wyjaśnianiu, podawaniu prawdy, a jednak tego nie robimy. Takie mam wrażenie”.
Arnold-Rokita Nelly - (ur. w Czelabińsku) żona polityka Jana Rokity, była działaczka Platformy Obywatelskiej. W 2003 roku została przewodniczącą polskiej Europejskiej Unii Kobiet. Pochodzi z niemieckiej rodziny osiadłej w XIX wieku w Gruzji. Jej ojciec, aresztowany przez stalinowskie władze, spędził kilka lat w Czelabińsku na Syberii. Zwolniony w 1948 roku został dyrektorem tamtejszego przedsiębiorstwa transportowo-naprawczego. Gdy Nelly miała 9 lat, jej rodzina przeniosła się do Frunze (obecnie Biszkek) w Kirgizji. W 1976 roku cała rodzina przeprowadziła się do RFN. Rodzice i brat Nelly osiedlili się w Hanowerze, ona sama zaś w Hamburgu, gdzie zaczęła studia lingwistyczne. Nelly Rokita w styczniu 2007 roku odeszła z Platformy Obywatelskiej, tłumacząc to słowami: „Platforma za bardzo skręca w lewo”. Jednym z powodów było również „niesprawiedliwe” traktowanie jej męża. Jednocześnie nie zaprzecza, że powrót do PO jest możliwy.
Aronson Stanisław - oficer AK, walczył w powstaniu w elitarnym Kedywie. Jego wypowiedź dla „GW” długo nie była publikowana, a gdy to już zrobiono, to miała ona zmieniony sens. Chodziło o pomoc, jakiej Żydom udzielała AK.
Aronsztam Łazarz - Izaak Symchowicz - polonofob, Litwak, znający język polski. Działacz komunistyczny. Po wybuchu I wojny światowej wraz z rodziną ewakuował się do Czernihowa na Ukrainie. Tam w 1915 wstąpił do rosyjskiej bolszewickiej SDPRR(b) i działał wśród miejscowych robotników. W 1917, po rewolucji lutowej, został członkiem Dumy Miejskiej w Charkowie z listy bolszewików. Wziął udział w rewolucji bolszewickiej w Moskwie w listopadzie 1917 w szeregach Czerwonej Gwardii, a w lipcu 1918 uczestniczył w zdławieniu antybolszewickiego buntu eserowców w Moskwie. Do 1924 komisarz polityczny 4 Dywizji im. „Proletariatu Niemieckiego, a następnie Inspekcji Artylerii Armii Czerwonej. W 1924 wybrany do Centralnego Komitetu Wykonawczego Rad Sowieckiej Białorusi. Jako doświadczony działacz partyjny został w sierpniu 1924 skierowany przez Międzynarodówkę Komunistyczną w Moskwie (jako jej agent) do pracy partyjnej w Polsce. Po nielegalnym przyjeździe do Polski został dokooptowany do Komitetu Centralnego i Sekretariatu KC Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi, która dążyła do oderwania od Polski całych ziem północno-wschodnich, włącznie z Białymstokiem. W lutym 1926 aresztowany i do stycznia 1928 więziony za nielegalne przekroczenie granicy, nielegalny pobyt w Polsce i działalność antypaństwową i antypolską. Po wyjściu z więzienia wyjechał od razu do Związku Sowieckiego. Zajmował tam najpierw odpowiedzialne stanowiska w partii na Białorusi (m.in. 1930-33 członek Biura Politycznego KC KP(b)B), a następnie w wojsku. W latach 1933-37 był naczelnikiem zarządu politycznego i zastępcą głównodowodzącego Dalekowschodniej Armii Specjalnej (Chabarowsk), a od 1937 na tym samym stanowisku w Moskwie. Aresztowany przez NKWD w 1937 i stracony.
ARSKA-KARYŁOWSKA Barbara LISTA NR 18, ur. 1948 r. Otrzymała doktorat z psychologii na Uniwersytecie Warszawskim w roku 1981. Od 1983 do 2001 mieszkała w USA gdzie pracowała jako psycholog, prowadząc terapię dzieci, młodzieży i ich rodzin. W roku 1990 uzyskała licencję psychologa klinicznego w stanie Floryda. Obecnie, poza pracą w Laboratorium Psychoedukacji, jest adiunktem w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej.
Arski Józef - kwatermistrz WUBP w Łodzi. Cała łódzka bezpieka składała się w większości z Żydów. To samo dotyczyło sądownictwa i partii komunistycznej. Stąd też Polacy traktowali to jako nową okupację, tym razem sowiecką wykonywaną przy pomocy Żydów.
Arski Stefan-Salman Apfelbaum - polonofob, komunista, członek Czerwonego Harcerstwa, Związku Niezależnej Młodzieży. Od 1931 r. w PPS, współzałożyciel pisma „Płomienie”, przewodniczący Rady Głównej wileńskiej „Wolności” (1939-1940). W latach wojny prowadził działalność agenturalną na rzecz Sowietów wśród Polonii w USA. Potem główny twórca „czarnej” legendy emigracji i Polonii. Zastępca redaktora naczelnego „Robotnik Polski” w USA (1941-1943), redaktor naczelny „Robotnika”. „Robotnik” - dziennik wydawany od 1944 r., początkowo w Lublinie, od 1945 w Łodzi, następnie w Warszawie; organ prasowy tzw. odrodzonej PPS; XII 1948 połączony z „Głosem Ludu” w „Trybunę Ludu” - oficjalny organ KC PZPR. Dziennikarz „Nowej Kultury” i wyższy urzędnik PZPR, przewodniczący Związku Zawodowego Dziennikarzy. Jego żoną była Magda Hertz. Napisał m.in.: „Targowica leży nad Atlantykiem” (1952), „Współczesna Targowica” (1953), „Pasażerowie martwej wizy” (1954), Wszystkie w.w. szkalowały polską emigrację. „W okresie stalinowskim na przeszło sto dzienników, tygodników i miesięczników, wychodzących w samej tylko Warszawie, było tylko dwóch naczelnych nie-Żydów” (cyt. za: G. Fleming, Polska mało znana, Paris 1967, s. 199).
Artman Grzegorz - aktor, rocznik 1971. W swojej drodze zawodowej związany był między innymi z legendarną grupą teatralną Towarzystwo Wierszalin - trzykrotnym zdobywcą prestiżowej nagrody Fringe First na festiwalu w Edynburgu. W filmie debiutował rolą Marka w „bloku.pl”/ reż. Marek Bukowski/. Zagrał Mateusza w filmie „Drugi Człowiek” /reż. Paweł Naroznik/, Jana w „3Paulus” /reż. Marcel Sawicki, Luke Quikley, Sammy Harkham/, w „Pianiście” /reż. Roman Polanski/, Kubę w filmie „Wolny Przejazd”/reż. Jean Marc Moutot/ , Michała w filmie „Nadzieja” /rez. Stanisław Mucha/.
Artymowski Jan - (ur. 18 kwietnia 1978) warszawski działacz Platformy Obywatelskiej i Stowarzyszenia „Młodzi Demokraci, bliski współpracownik Pawła Piskorskiego. 17 maja 2006 został wraz z 9 innymi działaczami usunięty z Platformy za „szkodzenie wizerunkowi Platformy, w czym mieści się najprawdopodobniej zarzut bliskiej współpracy z Pawłem Piskorskim i oskarżanym o machinacje tzw. układem warszawskim. Od 2003 członek Rady Krajowej PO i Zarządu Regionu Mazowieckiego. Od 1995 członek Stowarzyszenia „Młodzi Demokraci, młodzieżówki Unii Wolności a potem Platformy Obywatelskiej. Osiągnął tam pozycję przewodniczącego, którą pełnił w latach 2002-2006. W latach 1997-2001 był asystentem posła Piskorskiego. Od 2004 wiceprzewodniczący Rady Nadzorczej Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie. Od 2006 zastępca Dyrektora Departamentu Ochrony Środowiska Urzędu Marszałkowskiego Województwa mazowieckiego.
Askanas Adam - „Adamus” Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowe, 98-200 Sieradz, Jagiellońska.
Askanas Aleksander - absolwent Akademii Medycznej w Warszawie i wieloletni jej pracownik (IV Klinika Chorób Wewnętrznych), doktór nauk medycznych tejże uczelni, kardiolog. Senat Akademii Medycznej decyzją z czerwca 2003 roku odznaczył go „Medalem za Zasługi dla Akademii Medycznej w Warszawie”. Medal ten ustanowiono jako hołd dla byłych pracowników Instytutu Kardiologii, którzy tak jak dr Aleksander Askanas pomimo zaprzestania formalnego związku z Uczelnią po ucieczce z Polski w 1968 roku, kontynuowali swoje lekarskie kariery poza Polską i utrzymywali kontakt z tymi, którzy tu pozostali.
ASKANAS ALINA - Lista Wildsteina IPN BU 0772/2145.
Askanas Barbara - historyk sztuki i krytyk artystyczny, pracujący
m.in. w Musée d Art. Moderne de
Askanas Jolanta Chmielewska - Płock ul.Malinowa. Udzielanie korepetycji z języka angielskiego.
Askanas Kazimierz - urodził się w 1909 roku w Płocku w rodzinie związanej z miastem od kilkuset lat. Miłośnik sztuki, przyjaźnił się m.in. ze Stefanem Themersonem i Władysławem Broniewskim. Po Jagiellonce (absolwent z 1927 roku) studiował prawo na UW, a w latach 70. doktorat na UMK. Był założycielem i wieloletnim szefem płockiego zespołu adwokackiego, jednego z pierwszych w kraju. Działał też w utworzonym w 1931 r. Klubie Artystycznym Płocczan. Przez kilkanaście lat pracował w komitecie badań rejonów uprzemysławianych PAN. Był wieloletnim wiceprezesem TNP. Jest autorem książek „Brązowe Drzwi Płockie w Nowogrodzie Wielkim” i „Przestępczość w uprzemysłowionym mieście” oraz ponad stu prac naukowych i popularnonaukowych z dziedziny prawa, kryminologii i historii. Miastu zostawił po sobie ponad 800-stronicową, jedyną w swoim rodzaju i często wznawianą „Sztukę Płocka”. Pisał dowcipne fraszki i dzienniki. Zmarł w 1994 r.
Askanas Maksymilian (Markus) - (1869 Płock - 1936 Łódź) dziennikarz. Syn Józefa i Rywki Arfy. Brat Maurycego (Moszka Kalmana) (1870-1936), adwokata.
Askanas Maurycy (ok. 1870 - 1936 Łódź), adwokat, syn Józefa i Rywki, brat Maksymiliana (1869-1936).
Askanas Stefan - „Dnia 6 listopada we wtorek 1951 roku o godzinie 14., z taśmy montażowej Hali nr 1 żerańskiej Fabryki Samochodów Osobowych, w obecności zebranej na tę okoliczność młodej załogi (1400 osób) i przybyłych gości zjechał pierwszy zmontowany po wojnie w Polsce samochód osobowy. Minister Przemysłu Hilary Minc, marszałek Rokkosowski oraz dyrektorzy Grzegorz Halak (dyr.techniczny) i Stanisław Komorowski (naczelny dyrektor FSO w budowie), dyrektor administracyjny Stefan Askanas, jak również obecni wtedy specjaliści radzieccy (Borys Aloszyn, Wiktor Politajew, Iwan Smyrnof i inni) oklaskami przywitali pierwszą Warszawę M-20, opatrzoną tymczasowym numerem rejestracyjnym APR 764. Załoga, a raczej jej ideologiczni przedstawiciele, podjęła zobowiązanie, że uruchomienie fabryki nastąpi miesiąc przed terminem, tak aby zdążyć na obchodzoną od niedawna w Polsce rocznicę Rewolucji Październikowej. Podobny termin rozpoczęcia produkcji ciężarowych GAZ 51 wyznaczono zresztą w lubelskiej Fabryce Samochodów Ciężarowych, którą uroczyście otwierano 7 listopada. Zanim to jednak nastąpiło, ludzie pracowali tu na okrągło, aby zdążyć na czas. Wspomniany dyrektor Askanas zadbał przy tym, aby z restauracji hotelu Bristol dowożono posiłki. Był to polski schabowy z ziemniakami i kapustą, dwa piwa i paczka papierosów Wawel”. „FSO Warszawa pierwszy polski samochód osobowyprodukowany po II wojnie światowej”. Opracowanie: Łukasz Jeziorski (fragment).
Askanas Waleria - prof. (USA), członek honorowy Polskiego Towarzystwa Neurologicznego.
Askanas Wiktor - absolwent Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (1969), magister ekonomii, doktoryzował się w Instytucie Organizacji i Kierowania Polskiej Akademii Nauk (1974). Jest także absolwentem University of Minnesota (Faculty Development Institute, School of Management: Projektowanie systemów informatycznych - 1987), Babson College (Centre for Executive Education: Przedsiębiorczość i zarządzanie - 1997) oraz Harvard University (HBS: Private Equity Investment - 2000). Profesor Zarządzania od 1983 roku współpracujący z Uniwersytetem w New Brunswick (Kanada). Zanim podjął pracę na Uniwersytecie w New Brunswick, pracował dla wielu organizacji biznesowych i uniwersytetów w Polsce, Stanach Zjednoczonych, Francji, Meksyku i Kanadzie. Jest członkiem zarządu wielu firm. Był doradcą Prezesa Banku PeKaO SA i Przewodniczącego KNUiFE. Pełnił także obowiązki przewodniczącego rady nadzorczej PTE PZU. Członek-założyciel Polskiego Instytutu Dyrektorów i członek jego Rady Programowej. Członek szeregu rad nadzorczych w Polsce i Kanadzie. W 2003 roku, dekretem Prezydenta Polski, Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej. Jako visiting professor współpracuje z uniwersytetami w Trynidadzie, Ukrainie i Polsce. Wyższa Szkoła Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego, ul. Jagiellońska 59 |03-301 Warszawa.
Askanas Zdzisław - profesor, dr medycyny. (1910- 1974) urodził się w Warszawie, dyplom lekarza uzyskał w 1935 roku na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. We wrześniu 1939 roku wstąpił do armii i walczył w obronie twierdzy Modlin, za męstwo na polu walki otrzymał Krzyż Walecznych. Okupacja była dla niego okresem niezwykle ciężkim; ukrywał się ze względu na swoje pochodzenie, działał w konspiracji pod pseudonimem „Dąb”, w Gettcie podpopieczny Lotty Wegmeister („Gazeta Żydowska 1940 Oficjalna gazeta dla wszystkich gett w Generalnym Gubernatorstwie, koncesjonowana przez Niemców, ukazywała się od lipca 1940 do sierpnia 1942. Zawiera obowiązkowy materiał propagandowy i wiele ciekawych informacji”). Pod koniec wojny organizował szpitale Rady Głównej Opiekuńczej (RGO). Po wyzwoleniu wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego, później pracował w departamencie Zaopatrzenia Ministerstwa Zdrowia. W roku 1948 - z chwilą objęcia kierownictwa II Kliniki Chorób Wewnętrznych przez M. Semerau-Siemianowskiego - powrócił do pracy klinicznej na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie w Akademii Medycznej w Warszawie. W roku 1954 otrzymał tytuł naukowy profesora. Opublikował ponad 180 prac, wydał szereg monografii. prof. Zdzisław Askanas wystąpił nawet z przepowiednią, że w socjalizmie zniknie choroba wieńcowa i zawałów serca nie będzie, bo jest to przypadłość imperializmu. Retoryka droższa pieniędzy, jak by powiedział Pawlak z filmu „Sami swoi”.
Askenazy Szymon - (ur. 28 grudnia 1866 w Zawichoście, zm. 22 czerwca 1935 w Warszawie), historyk, głównie stosunków międzynarodowych XVIII i XIX w. Profesor Uniwersytetu Lwowskiego, następnie Warszawskiego. W swoich poglądach politycznych zbliżony do obozu legionowo-piłsudczykowskiego. Wychowawca wielu historyków polskich.
Asman Tomasz - Katedra Prawa Gospodarczego, Szkoła Główna Handlowa - sekretarz.
Asminowicz Witold - wiceprezes biura Miss Polonia.
Aspis Feliks - morderca sądowy. Zarówno w prokuraturach jak i sądach była widoczna dominacja żydowska. Oskarżanie, sądzenie i skazywanie często na karę śmierci przez Żydów w togach polskich bohaterów wpływało - w naturalny sposób - na negatywny stosunek Polaków do Żydów. Brał udział w procesie przeciwko rotmistrzowi W. Pileckiemu ps. „Witold”, który został zastrzelony w mokotowskim więzieniu 15 maja 1948 roku. Prokurator Prokuratury Generalnej. Urodzony 27.07.1901 r. w Warszawie. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego (1926 r.). W latach 1928-1931 pracował w Sądzie Okręgowym w Łodzi. W czasie wojny w Rosji Sowieckiej. Od sierpnia 1944 r. w Ludowym Wojsku Polskim na stanowiskach: oficera śledczego Naczelnej Prokuratury Wojskowej, podprokuratora Okręgowej Prokuratury Wojskowej w Warszawie, a od 1948 r. podprokuratora w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej. Od 1950 r. sędzia Wydziału II Najwyższego Sądu Wojskowego. Po 1956 r. radca prawny. Prokurator Aspis nadzorował śledztwo w sprawach „zamojsko - lubelskich”. Sędzia Aspis pełnił również obowiązki sekretarza partii przy Najwyższym Sądzie Wojskowym. Brał udział w sądzeniu grupy: Skibińskiego + 4 (5 wyroków śmierci), Adameckiego + 7 (6 wyroków śmierci); Kostucha + 2 (3 wyroki śmierci). Komisja Mazura postawiła zarzut Aspisowi, że ponosi winę za ponad 4 tysiące zbrodniczych wyroków
Ast Marek - LISTA NR 9; ur. 27 września 1958 w Zielonej Górze; polityk, radca prawny, od 5 stycznia 2006 do 21 sierpnia 2006 wojewoda lubuski. Związany z PiS, od 22 sierpnia 2006 poseł na Sejm RP V kadencji. Ukończył kierunek prawo i administracja na Uniwersytecie Wrocławskim. Radcą prawnym został w 1990. Od 1984 r. pracował jako nauczyciel - najpierw w Państwowym Domu Dziecka we Wschowie, a od 1986 do 1989 w Zespole Szkół Zawodowych we Wschowie. Od 1991 do objęcia stanowiska wojewody był burmistrzem Szlichtyngowej. W wyborach parlamentarnych w 2005 r. kandydował do Sejmu V kadencji z listy PiS w okręgu zielonogórskim, ale nie uzyskał mandatu. Posłem został w sierpniu 2006, obejmując mandat opróżniony przez Kazimierza Marcinkiewicza, powołanego na stanowisko p. o. Prezydenta Warszawy.
Astor Waldorf - „W książce Bestie końca czasu zarysowałem światową tajną dominację trzynastu rodów żydomasońskich, dominujących nad światem. Jednym z nich jest rodzina Astor” („Grabarze polskiej nadziei”, Henryk Pająk, str. 106).
Asz Szalom - jid. ůěĺí ŕÇů (ur. 1 stycznia, 1 października lub 1 listopada 1880 w Kutnie, zm. 10 lipca 1957 w Londynie) prozaik, dramaturg i eseista piszący w języku jidysz. Szalom różnił się od reszty rodzeństwa, więc ojciec zaczął przygotowywać swego najmłodszego syna do funkcji rabina. Miał najlepszego nauczyciela Tory. Nauczył się sam czytać po polsku i po niemiecku, a także po rosyjsku. Przeczytanie „Księgi pieśni” Heinego sprawiło, że zaczął zapoznawać się z literaturą nieżydowską - Goethem, Lessingiem, Schillerem. Lektura tych zakazanych ksiąg wykluczyła go z rodziny i gminy żydowskiej już w wieku 17 lat. Interesował go ruch syjonistyczny, który stawał się coraz bardziej popularny. Początkujący pisarz koncentrował się więc na tematach nacjonalistycznych, odkrywając równolegle literaturę jidysz. Szalom ożenił się z Matyldą, córką swojego przyszłego tłumacza na język polski - Mojszy Szpiry. Ma z nią trzech synów: Nathana, Mosesa, Johana i córkę Ruth. W Kolonii powstał najbardziej znany dramat pisarza „Bóg zemsty”. Wzbudził on wielkie kontrowersje w środowiskach żydowskich, gdyż bohater prowadzi dom publiczny, ale i przyniósł wielki sukces autorowi.
Aszkenazy Halina-Engelhard - autorka książek, m.in.: „Warszawa - Paryż - Tel Awiw”, „Dzień noc dzień - Tom wspomnień ocalonej z Zagłady” („Midrasz - pismo żydowskie”, nr 10, październik 2005, str. 1).
Aszkenazy Seweryn - skarbnik. Towarzystwa Kultury Żydowskiej Beit Warszawa.
Aszkenazy Szymon - 1866-1935 profesor historii, wychowawca wielu historyków polskich. Dyplomata lata międzywojenne, II Rzeczpospolita. Przedstawiciel Polski w Lidze Narodów. Główne dzieła: „Ks. Józef Poniatowski”, „Napoleon a Polska”, „Łukasiński”, „Gdańsk a Polska”.
Aszkiełowicz Mieczysław - LISTA NR 12 (ur. 12 stycznia 1957 w Olsztynie) - poseł Samoobrony RP na Sejm RP IV i V kadencji.
Atlas (Atłas) Janusz - dziennikarz sportowy, były mąż dziennikarki Katarzyny Dowbor. Paszkwilant, za co dostał w ryj na Balu Mistrzów Sportu od Władka Komara. Wypisywał też kłamstwa o Leszku Bublu.
Atys Kuba - Warszawa. Kolporter wydawnictw niezależnych. W 1987 r. współtworzył na Akademii Wychowania Fizycznego Niezależny Ośrodek Informacji Obrazowej, wykonywał zdjęcia dla prasy podziemnej, zwłaszcza dla „PWA - Przegląd Wiadomości Agencyjnych”.
Auerhan Symche - polonofob, komunista, agent sowiecki. Od 1918 działał w szeregach żydowskiej organizacji młodzieżowej „Jungd w Rzeszowie, która najpierw była pod wpływami Poalej Syjonu, a od 1921 Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPRP). Członek i działacz KPRP w Rzeszowie od 1924, następnie w Warszawie (1926-28) i Częstochowie (1928). Aresztowany w 1928 za działalność antypaństwową i skazany na 6 lat więzienia. Zwolniony w 1934, został sekretarzem Komitetu Okręgowego KPP w Lublinie. Aresztowany ponownie w lutym 1935 i skazany na 5 lat i 4 miesiące więzienia. Po zajęciu wschodniej Polski przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939 udał się do Lwowa, gdzie wysługiwał się sowieckim władzom okupacyjnym w szeregach policji, która krwawo rozprawiała się z Polakami w tym mieście. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej uciekł aż do Uzbekistanu (Samarkanda). 1942-43 przeszkolony w Międzynarodowej Szkole Partyjnej Komitetu Wykonawczego Międzynarodówki Komunistycznej w Kusznarenkowie (Baszkiria), został przerzucony na Polesie, aby szpiegować dla władz sowieckich i podporządkowywać tamtejsze lewicowe oddziały partyzanckie sowieckim reprezentantom. Po wykonaniu tego zadania, został skierowany z podobnym zadaniem na Lubelszczyznę, tym razem szpiegować działaczy Polskiej Partii Robotniczej i jej oddziały partyzanckie. W marcu 1944 został wysłany przez dowództwo obwodu komunistycznej Armii Ludowej do Warszawy w celu nawiązania łączności z Komitetem Centralnym PPR. W drodze zginął pod Berejowem koło Lubartowa w walce z żandarmerią niemiecką. Nie jest jednak wykluczone, że KC PPR postanowił pozbyć się niewygodnego dla siebie szpiega.
AUGUSIAK Agata - absolwentka Nauczycielskiego Kolegium Języka Angielskiego w Koszalinie, na Politechnice Koszalińskiej zajmuje się problemami studentów niepełnosprawnych.
Augustowska Anna - polonofob, felietonistka żydolewackiej „Gazety Wyborczej w Lublinie.
Augustyn Urszula - LISTA NR 12 (ur. 1 września 1964 w Tarnowie). W 1990 ukończyła studia magisterskie w krakowskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej na Wydziale Filologii Polskiej. Przez 15 lat pracowała jako nauczyciel w szkołach podstawowych. Jako dziennikarka współpracowała z „Gościem Niedzielnym”, Radiem Plus Tarnów oraz z katolickim portalem OPOKA, w którym tworzyła polską wersję Radia Watykan. Ostatnio była prezenterką w Radiu RDN Małopolska i dziennikarką w Biurze Prasowym Konferencji Episkopatu Polski oraz w polonijnym miesięczniku „Nasze Słowo” w Hanowerze. W 2005 została wybrana posłem na Sejm V kadencji z listy Platformy Obywatelskiej w wyborach parlamentarnych w okręgu tarnowskim.
Augustyniak Urszula Anna - Lista nr 4. Profesor zwyczajny. Wydział Historyczny, Instytut Historyczny, Zakład Historii Nowożytnej UW.
Augustynowicz Krzysztof - mgr, Wrocław, związał się z Towarzystwem Polsko-Izraelskim Nadzieja - Hatikvah.
Aumiller Andrzej - wieloletni członek PZPR aż do jej końca. Mandat poselski z ramienia koalicyjnej Unii Pracy od 2001 (był również posłem w latach 1989-1991 oraz 1993-1997). Członek sejmowej komisji skarbu państwa. Był zastępcą przewodniczącego sejmowej komisji rolnictwa i rozwoju wsi. W latach 2001-2005 był członkiem Unii Pracy. W lipcu 2004 r. został wiceprzewodniczącym, a w kwietniu 2005 r. przewodniczącym sejmowej komisji śledczej powołanej do zbadania tzw. afery Orlenu. W lipcu 2005 roku odszedł z Unii Pracy i został członkiem Samoobrony RP, z ramienia której został ministrem budownictwa w rządzie Jarosława Kaczyńskiego.
Auscaler Gustaw - wchodził w skład kolegium Sądu Najwyższego, które zatwierdziło wyrok śmierci na generale Fieldorfie. Autor książki „Opowieści chasydów”.
Aviran Pini - komisarz policji w Tel Awiwie: „Gdy zamkniemy jeden burdel, w to miejsce pojawia się dwieście następnych. Aż 91% kobiet (dane z 2000 r.) pochodzi z Rosji, Ukrainy i Mołdawii. Nieoficjalnie wiadomo, że lepiej jest gdy świat przestępczy handluje kobietami, niż miałby zająć się handlem bronią”. Według organizacji ATZUM (Avodat Tzedaka U Mishpat): „Izrael jest obecnie docelowym krajem, dokąd przemycane są kobiety. Każdego roku dzieci i kobiety sprowadzane są do Izraela, gdzie są eksploatowane jak współcześni niewolnicy. Skala zjawiska w Izraelu jest alarmująco wysoka. Niemal cały przemyt kobiet pochodzi z krajów b. Związku Radzieckiego. Większość takich ofiar dociera przez granicę z Egiptem, by potem, już w Izraelu, podlegać częstej sprzedaży i odsprzedaży kolejnym właścicielom burdeli, gdzie zmuszane są do pracy w warunkach niewolniczych. Na każdym etapie tego procesu ofiary są molestowane i wykorzystywane, często są bite, gwałcone a nawet głodzone. Izrael czyni jedynie niewielkie postępy w dziedzinie walki przeciwko procederowi handlu ludźmi”.
Avital Colette - działaczka żydowskiej Partii Pracy. Protestowała przeciwko „pornograficznej propagandzie”, którą według niej jest publikowanie zdjęć izraelskich żołnierek w bieliźnie.
Avital Solo - reżyser, autor filmu „Więcej niż 1000 słów”. Film był pokazany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy, który odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. „Od 11 roku życia zajmował się muzyką. Gdy miał 15 lat wyreżyserował i sfilmował swój pierwszy film dokumentalny (...). Jako ekspert od trójwymiarowej animacji został zaproszony do Babelsberg Studios w Poczdamie, gdzie był specjalistą od efektów specjalnych, a później głównym artystą komponującym w technice cyfrowej (...). Po dziesięciu latach pracy w przemyśle filmowym zdecydował, że czas powrócić do korzeni i zajął się swoimi największymi pasjami: pisaniem, nagrywaniem muzyki i robieniem filmów. W 2002 powrócił do Izraela” (Folder IV Miedzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 60).
Avner Uri - były doradca premiera Izraela Itzaka Rabina, który został zastrzelony przez żydowskiego fanatyka religijnego. Krytykuje obecną politykę Izraela.
Avni Yossi - z zamieszczonych poniżej fragmentów wywiadu z
Avnim (pisarz izraelski) możemy m.in. dowiedzieć się, że Izrael przegrał
ostatnią wojnę w Libanie bo „nie mieliśmy
wystarczająco dużo informacji, ani amunicji”!!! A także, że w Izraelu jest
„ok. miliona ludzi, potencjalnie mogących się ubiegać o polskie obywatelstwo”.
Wywiad ukazał się w „Życiu Warszawy” 4 maja 2007 roku, a przeprowadził go
Henryk Suchar. 45-letni Yossi Avni jest prawnikiem, historykiem,
służył jako oficer w siłach zbrojnych Izraela. Mistrz współczesnej
prozy izraelskiej, operuje bogatym, zmysłowym językiem. Niedawno wyszło
polskie wydanie jego książki „Ciotka Farhuma nie
była dziwką”. Mieszkał m.in. w Berlinie, Bonn, Belgradzie i Warszawie. „Życie
Warszawy” napisało: „Były przewodniczący Knesetu i przyjaciel Polski Szewach
Weiss mówił kiedyś, że gdyby Polacy i Żydzi zjednoczyli siły, to mogliby - jak
to żartobliwie nazwał - wywrócić świat do góry nogami. Zgadza się Pan z nimi?
Awdiejew Alosza - aktor, profesor filologii rosyjskiej na UJ, piosenkarz, który po przyjeździe do Polski otrzymał obywatelstwo.
Axer Erwin - urodził się w 1917 roku w Wiedniu. Dzieciństwo i młodość spędził we Lwowie. Jest absolwentem Wydziału Sztuki Reżyserskiej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej (1939). Tam też wyreżyserował w 1941 roku „PANNĘ MALICZEWSKĄ” Gabrieli Zapolskiej i grał epizodyczne role. Pod koniec 1942 roku, po aresztowaniu ojca - znanego adwokata, wyjechał do Warszawy. Kierował Teatrem Współczesnym w Warszawie do 1981r. W latach 1954-57 był dyrektorem połączonych scen Teatru Współczesnego i Narodowego. Po 1949 roku, w okresie obowiązującego w Polsce socrealizmu, reżyserował głównie sztuki o wydźwięku propagandowym - „NIEMCÓW” Leona Kruczkowskiego - 1949, „ZWYKŁĄ SPRAWĘ” Adama Tarna - 1950, „DOMEK Z KART” Emila Zegadłowicza - 1953. Od 1949 do 1979 roku, z małymi przerwami, Erwin Axer zajmował się pedagogiką na Wydziale Reżyserii w warszawskiej PWST. Od 1962 roku Axer reżyseruje regularnie za granicą - w Niemczech Zachodnich, Szwajcarii, ZSRR, USA i Holandii.
Axer Jerzy - ur. 1946; profesor na UW.
Axer Otto - 1906-83 artysta, malarz, scenograf.
Aydelotte Frank - dziennikarz masoński, pierze mózgi mieszkańców USA. Jeden ze współzałożycieli pisma „The New Republic”, kierowanego przez Lippmana. („Grabarze polskiej nadziei”, str. 105).
AZAREWICZ Maciej LISTA NR 18, pracownik socjalny w Londynie.
AZAREWICZ Monika LISTA NR 18, absolwentka socjologii (1994r.) na Uniwersytecie w Gdańsku, pracuje w organizacjach pozarządowych, specjalizując się głównie w dziedzinach praw człowieka, praw dziecka, edukacji kreatywnej oraz community development, obecnie w Discover w Londynie.
Azaria Menachem - rabin z Panu.
Aziewicz Tadeusz - LISTA NR 12 (ur. 31 października 1960 w Sopocie). Urodził się 31 października 1960 w Sopocie. W latach 80. uczestniczył w ruchu „opozycyjnym. W 1986 ukończył studia z zakresu ekonomiki transportu lądowego na Wydziale Ekonomiki Transportu Uniwersytetu Gdańskiego. W latach 1987-1989 pracował w firmie konsultingowej „Doradca (jej szefem był Jan Krzysztof Bielecki). Wspólnie z Donaldem Tuskiem brał udział w tworzeniu trójmiejskiego środowiska liberałów, na przełomie lat 80. i 90. zakładał gdański Kongres Liberałów. W latach 1994-1998 był wiceprzewodniczącym Sejmiku Samorządowego Województwa Gdańskiego. Zasiadał w radach nadzorczych wielu przedsiębiorstw i fundacji (m.in. Nordea Bank Polska SA w latach 2002-2005, przewodniczący RN Agencji Rozwoju Pomorza SA w latach 2003-2005). W latach 1998-2002 pełnił funkcję prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. 25 września 2005 wybrany w okręgu gdyńskim do Sejmu V kadencji z ramienia Platformy Obywatelskiej. Należał kolejno do Kongresu Liberalno-Demokratycznego, Unii Wolności i Platformy Obywatelskiej. Członek władz regionalnych i krajowych PO.
Aziewicz Tadeusz - polonofob, ekonomista, działacz samorządowy i państwowy, poseł PO na Sejm. W latach 1987-1989 pracował w firmie konsultingowej „Doradca (jej szefem był Jan Krzysztof Bielecki). Wspólnie z Donaldem Tuskiem brał udział w tworzeniu trójmiejskiego środowiska liberałów, na przełomie lat 80. i 90. zakładał gdański Kongres Liberałów. Należał kolejno do Kongresu Liberalno-Demokratycznego, Unii Wolności i Platformy Obywatelskiej. Członek władz regionalnych i krajowych PO. Poseł PO, głosował za przekazaniem żydom w USA $65 miliardów bezpodstawnych „odszkodowań LISTA NR 12.
Azuelos Lisa - reżyser, autorka filmu „Wspaniałe!”. Film był
pokazany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy, który
odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. „Urodziła się w 1965 roku.
Napisała scenariusz do filmu Cavalcade 2005, pracowała przy serialach
telewizyjnych i TV show we francuskiej telewizji” (Folder IV Międzynarodowego
Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 61).
NAZWISKA ALFABETYCZNIE Wybór ze źródeł własnych, krajowych, zagranicznych, polskich, żydowskich i in., utajnionych i jawnych, na poważnie i z humorem. A B C D E-F G H-I-J K-L-M N-O-P-R S Ś-T U-W-Y Z-Ż
|
|
Races? Only one Human race United We Stand, Divided We Fall |
 |
No time to waste. Act now! Tomorrow it will be too late |
|
