Haas Dawid - ps. „Hasek, ur. 1983 zam. Głosków k. Piaseczna. Jeden z liderów warszawskiej ANTIFY, groźny w starciu bezpośrednim. Fanatyczny lewak, również jego starszy brat i siostra są działaczami Antify. Bywa na przemian w Głoskowie i na Saskiej u swojej dziewczyny.

Haas Kalina INA - siostra Dawida Haasa. Dziewczyna Jakuba Kujałowicza, znana i mocno zaangażowana lewaczka. M.in. gra w lewackim antyrasistowskim zespole THE KUFLERS.

Haberka Ewa - LISTA NR 3, od marca 2000 r. kierownik biura „Otwartej Rzeczypospolitej. Z zawodu nauczycielka.

Hadamard Jacques Salomon – „Matematyk, profesor, po ucieczce z Francji prowadził w Anglii ważne badania dla brytyjskiego RAF-u. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 15)

Hadryan Milena - LISTA NR 14, wykładowca Wydziału Neofilologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Hagar Dalya - reżyser filmu „Blisko domu. Film był pokazany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy, który odbył się w Warszawie w dniach 5-10 maja 2007 roku. „W latach 1983-1986 studiowała na Wydziale Kina i Telewizji Uniwersytetu w Tel Awiwie. W 1983 roku ukończyła kurs pisania scenariuszy zorganizowany przez Izraelski Fundusz Filmowy (...). W latach 1990-1991 pracowała jako wydawca w dzienniku „Haaretz, a w 1994 roku była wydawcą i korektorką w magazynie filmowym „Cinemateque. Jest autorką kilku scenariuszy do filmów dokumentalnych (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 23).

Hagemajer Helena - tłumacz żona ww.

Hagemajer Krzysztof - KOR, tłumacz, publicysta m.in. „Gazety Wyborczej.

HAGEMEJER Bogumiła – LISTA NR 17, Katowice.

Haidasz Stanly - były minister ds. wielokulturowości w rządzie premiera Kanady masona Trudeau. Żyd polskojęzyczny, podejmował kardynała Karola Wojtyłę podczas jego nieoficjalnego pobytu w Kanadzie, przed wyborem na papieża. Po wyborze Wojtyły na papieża, senator Haidasz i Brzeziński, byli jako pierwsi przyjęci przez nowo wybranego papieża. Henryk Pająk w książce „Grabarze polskiej nadziei pisze: „Senator Haidasz to Wielki Mistrz Zakonu Maltańskiego Szpitalników, wyjątkowo wpływowej w Kościele Katolickim loży masońskiej udającej szlachetne cele humanitarne i charytatywne, jak zresztą każda loża masońska. Na wniosek senatora Haidasza, Senat Kanady wysłał gratulacje Janowi Pawłowi II z okazji jego wyboru na papieża. „Ówczesny sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej, wybitny mason watykański kard. J. Villot, przysłał senatorowi Haidaszowi podziękowanie za tę inicjatywę.

Haintze Barbara - dyrektor Zespołu Public Relations w Polskim Radiu S.A. (10.2002).

HAJDA Ewa – LISTA NR 17, nauczycielka w III L. O. w Gdyni.

Hajdenrajch Michał - dziennikarz TVP

HAJDUKIEWICZ Marianna – LISTA NR 14, socjolog, Instytut Stosowanych Nauk Społecznych na Uniwersytecie Warszawskim, pracuje w Centrum Edukacji Obywatelskiej.

HAJEK Stanisław - sędzia, ur. 22.11.1907 r. w Buczaczu. Rodzice: Józef i Anna z d. Michalecka. Skończył prawo na UJ (1932). Zesłany przez Sowietów na Ural. W 1944 zmobilizowany do WP. Sędzia Sądu 1. Armii WP. Wiceprezes WSO w Warszawie, wiceprezes WSO w Krakowie. Awansowany na majora w 1945 roku. W 1947 roku zdemobilizowany. Pracuje jako adwokat w Krakowie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Hajn Dariusz - wokalista zespołu punk-rockowego „Dezerter.

Hajnicz Artur - opublikował wspólnie z Włodzimierzem Borodziejem „Od Poczdamu do Szklarskiej Poręby. Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1947. (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 14)

Hajzer Artur - alpinista i himalaista. Prezes i współwłaściciel firmy Alpinus.

Hajzer Zygmunt - polonofob, dziennikarz, prezenter tv i radia. Studiował na AWF-ie oraz Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych na Uniwersytecie Warszawskim. Od kilkunastu lat prowadzi w I Programie Polskiego Radia „Cztery pory roku, „Sygnały dnia i „Lato z radiem. Jako dziennikarz telewizyjny był prezenterem w II Programie TVP, w Jedynce m.in. czytał „Wiadomości. Był również gospodarzem teleturniejów „Idź na całość i „Telegra. Od 2000 r. związany z TVN, gdzie prowadzi programy: „Ananasy z mojej klasy i „Chwila prawdy.

Hakiel Marcin - tancerz

Hakiel Mirosław - podpułkownik, komendant Karpackiego Oddziału Straży Granicznej (06.2001).

Hakman Michał - dyrektor Departamentu Szkolenia MBP.

Halamski - ojciec Adama, oficer SB, działacz PZPR.

Halamski Adam - syn esbeka. Wicedyrektor Departamentu Europy (1997), ambasador PRL-bis III, Kopenhaga, Dania.

Halban Alfred - 1865-1926, prawnik. Profesor Uniwersytetu Lwowskiego.

Halban Józef - 1870-1937, ginekolog. Profesor Uniwersytetu Wiedeńskiego.

Halban Leon-Blumenstok - profesor KUL-u. Członek kolegium redakcyjnego „Znaku, mason.

Halber Adam - ur. w 1948 r. w Bydgoszczy. Jest synem żydowskiego oficera, usuniętego z Wojska Polskiego w 1968 r. Ukończył mechanikę na Politechnice Warszawskiej. Następnie był nauczycielem, potem dziennikarzem. Pracował w czasopismach „Radar, „Magazyn Muzyczny, „Pan, był też współpracownikiem Redakcji Muzycznej Programu I Polskiego Radia. W latach 1991-97, był posłem z ramienia Polskiej Partii Przyjaciół Piwa, a później Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W latach 1998-2006, pełnił funkcję radnego powiatu świdnickiego. Od 1997 do 2003, był członkiem Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. W 2004 podjął pracę w Polskim Radiu Katowice. Przyjaciel Roberta Kwiatkowskiego.

Halbersztadt Józef - LISTA NR 3 i 6, informatyk. Ekspert Urzędu Patentowego, członek Zarządu Stowarzyszenia ISOC Polska (Internet Society Poland) w kadencji 2003-2005. Członek Polskiego Towarzystwa Informatycznego.

Halbersztadt Piotr - filolog „polski. Dyrektor międzynarodowego zespołu, który zajmuje się pracami związanymi z powołaniem Muzeum Historii Żydów Polskich. MHŻP ma być: „Nowoczesną multimedialną prezentacją tysiąca lat wspólnych historycznych doświadczeń Żydów i Polaków, od średniowiecza po czasy współczesne; centrum przywracającym wiedzę o bogactwie kultury polskich Żydów oraz znaczeniu ich dorobku i tradycji dla współczesnego świata. Będzie również centrum kulturalno-edukacyjnym wyznaczającym współczesne standardy obcowania z historią oraz miejscem spotkań, z nowoczesnymi salami teatralno-kinowymi, biblioteką i mediateką. Muzeum jest inicjatywą Stowarzyszenia Żydowski Instytut Historyczny w Polsce. Od końca 2005 roku Muzeum jest wspólną instytucją kultury Miasta Warszawy, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Stowarzyszenia ŻIH, dofinansowywaną także przez organizacje filantropijne i prywatnych donatorów z Polski, USA, Wlk. Brytanii, Niemiec, Francji, Belgii, Izraela (...). Obecnie Muzeum prowadzi działania edukacyjne, kulturalne i badawczo-naukowe (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 80)

Halbersztat Jan - LISTA NR 13, teolog, psycholog. Należy do kręgu Kościoła Domowego w Warszawie. Związany m.in. z wydawnictwem RHETOS.

Halbersztat Jerzy - obecny dyrektor Muzeum Żydów Polskich.

Halbersztat Piotr - LISTA 4, dyrektor Programowy Fundacji im. S. Batorego w Warszawie wspierającej działalność Fundacji „Galeria na Prowincji - której celem jest aby „Teatr Stary w Lublinie stał się ważnym i żywym ośrodkiem kultury i będzie służyć wszystkim mieszkańcom miasta i województwa.

Halfon Eyal - reżyser filmu „Cóż za wspaniałe miejsce. Film był pokazany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy, który odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. „Halfon urodził się w Natanya w Izraelu. Ukończył Uniwersytet w Tel Awiwie, gdzie studiował historię na Wydziale Humanistycznym. Przez wiele lat był dziennikarzem, obecnie jest uznanym filmowcem, autorem tak filmów fabularnych jak i dokumentalnych. (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 26)..

Halfter Maria - profesor, Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna w Warszawie.

Halicki - Kierownik sekcji śledczej w MBP, podwładny Światły.

Halicki Andrzej - LISTA NR 8, ur. 1961 r. w Warszawie. Ekonomista, przedsiębiorca, polityk Kongresu Liberalno-Demokratycznego i Platformy Obywatelskiej. Poseł na Sejm RP V kadencji. Ukończył Wydział Handlu Wewnętrznego warszawskiej SGPiS (obecnie Szkoła Główna Handlowa). W latach 80 XX w., był aktywnym działaczem opozycji, m.in. w latach 1986-1989 członkiem podziemnych, międzyuczelnianych oraz krajowych władz Niezależnego Zrzeszenia Studentów i liderem NZS na SGPiS. W latach 1989-1992 był rzecznikiem prasowym oraz członkiem władz krajowych (Prezydium i Zarządu Krajowego) Kongresu Liberalno-Demokratycznego (m.in. za czasów premiera Jana Krzysztofa Bieleckiego) oraz rzecznikiem prasowym Klubu Parlamentarnego KLD (w Sejmie I kadencji w latach 1991-1992). W latach 1992-1996 pracował jako szef działu spraw publicznych, a następnie dyrektor w amerykańskiej agencji Burson-Marsteller. Równolegle w 1993 r., był doradcą ministra przekształceń własnościowych, a w 1994 r. sprawował funkcję rzecznika Programu Powszechnej Prywatyzacji. Jest przedstawicielem Polskiego Związku Firm Deweloperskich. W 2001 r., wraz z Donaldem Tuskiem współtworzył Platformę Obywatelską. Kandydat Platformy Obywatelskiej do Sejmu RP z Warszawy. 10 stycznia 2007 zaprzysiężony jako poseł Rzeczypospolitej Polskiej V kadencji z ramienia Platformy Obywatelskiej.

HALIŃSKI Andrzej – LISTA NR 18, scenograf. Z wykształcenia architekt (absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej). Od 1972 zajmuje się scenografią filmową. W latach 1985-94 mieszkał i pracował w USA i Kanadzie. Tworzy też scenografię do spektakli Teatru Tv. Członek SFP, ZASP, Academy of Canadian Cinema and Television, Directors Guild of Canada a także United Scenic Artists w Nowym Jorku. Autor wydanej w 2002 autobiograficznej książki „10 000 dni filmowej podróży.

Halkowski Henryk - dziennikarz, tłumacz. Sekretarz Żydowskiego Stowarzyszenia Społeczno-Kulturalnego w Krakowie. Aktywny członek Społeczności Żydowskiej. Członek krakowskiej Gminy Żydowskiej, jest publicystą i tłumaczem (m.in. prac Abrahama J. Heschela), znawcą chasydyzmu i historii krakowskiego Kazimierza. Felietonista żydowskiego pisma „Midrasz.

Halkowski Henryk - felietonista żydowskiego pisma „Midrasz.

Hall Aleksander-Miron Hurman - urodzony 20.05. 1953 r. w Gdańsku. Ukończył historię na Uniwersytecie Gdańskim. W latach 1977-79 pracował jako nauczyciel. Był w wielu organizacjach, które mniej lub bardziej były związane z masońską lożą „Kopernik, powołaną w latach 60. M.in.: Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela (1977-79), Ruch Młodej Polski (1997, założyciel i lider), Klub Myśli Politycznej „Dziekania (1988-89, wiceprezes). Był redaktorem pisma „Polityka Polska. Przy poparciu masona Wiesława Chrzanowskiego oraz masonerii znajdującej się w środowiskach narodowej emigracji uzyskuje miano narodowca. W swojej publicystyce przyznawał się wówczas do dziedzictwa przedwojennego Obozu Narodowego, ale bez „zbędnego szowinizmu, za co chwalił go nawet A. Michnik. W latach 1980-81 był członkiem Regionalnej Komisji Koordynacyjnej „Solidarności w Gdańsku. W latach 1981-84 ukrywał się. Były członek prymasowskiej Rady Społecznej. Od 1988 r., był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy L. Wałęsie. W 1989 r. brał udział w obradach Okrągłego Stołu, następnie został ministrem ds. kontaktów z partiami politycznymi w rządzie T. Mazowieckiego. W 1990 r., stanął na czele Forum Prawicy Demokratycznej, które później weszło w skład Unii Demokratycznej. W latach 1991-92, był wiceprzewodniczącym UD. W latach 1992-97 przewodniczył kanapowej Partii Konserwatywnej. W latach 1991-93 był posłem UD i PK, zaś od 1997 ponownie zasiadł w Sejmie, gdzie był wiceprzewodniczącym Klubu Parlamentarnego AWS i jednym z głównych liderów Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. Od kilku lat jest też stałym felietonistą „Gazety Wyborczej. Mason, libertyn. Hall przez cały okres swojej działalności politycznej wprowadzał zamęt w środowiskach narodowych, usiłując zaszczepić w nie liberalny sposób myślenia. Opiekę polityczną, jak też duchową sprawowali nad nim tacy masoni jak Wiesław Chrzanowski, Jan Olszewski, Jan Józef Lipski (loża „Kopernik). Wpływ na niego wywarł także Stefan Kisielewski, Tomasz Wołek i Henryk Krzeczkowski. Ten ostatni to absolwent szkoły wywiadu w Moskwie. Oficer wywiadu w czasach PRL-u. W 1950 roku zrezygnował z pracy w wywiadzie i zatrudnił się w „Tygodniku Powszechnym. Mason w swoim prywatnym mieszkaniu prowadził salon polityczny w którym spotykała się polityczna opozycja m.in. Aleksander Hall. Hall jest po imieniu z byłym prezydentem wszystkich Żydów i ubeków Aleksandrem Kwaśniewskim. Jest współzałożycielem Grupy Windsor, brał udział w ważnej międzynarodowej konferencji w Pułtusku w 1994 roku (listopad). Grupa Windsor jest organizacją międzynarodową. Działa głównie w krajach Europy środkowowschodniej. Szczególnie aktywna jest w Polsce, Węgrzech, Czechach, Słowacji, Rosji. Rodowód jej jest brytyjski ale źródła finansowania znajdują się w USA. Jej celem jest stworzenie sieci dyspozycyjnych w stosunku do masonerii ogniw, które lobbowały by na rzecz globalizacji, NATO i UE. Polski oddział Grupy Windsor powstał w lipcu 1993 roku. Hall jest członkiem Rady Stowarzyszenia Euroatlantyckiego od 1996 roku. W jego skład wchodzą tacy masoni jak: T. Mazowiecki (przewodniczący), W. Bartoszewski (wiceprzewodniczący), M. Kozakiewicz, A. Ananicz, J. Eysymontt, J. Holzer, T. Nałęcz, Jerzy-Marek Nowakowski, Janusz Reiter, Edward Wende, K. Dziewanowski. Od 1996 roku jest także członkiem Rady Polityki Zagranicznej, do której należą także: A. Ananicz, W. Bartoszewski, K. Dziewanowski, B. Geremek, K. Kozłowski, T. Mazowiecki, A. Milczanowski, W. Chrzanowski, A. Olechowski, P. Nowina-Konopka, J. Onyszkiewicz, J. Reiter, K. Skubiszewski, H. Suchocka, J. Ziółkowski. Hall jest także członkiem Rady Programowej Międzynarodowego Centrum Rozwoju Demokracji, do którego m.in. należy: L. Balcerowicz, W. Bartoszewski, W. Chrzanowski, B. Geremek, K. Kozłowski, A. Olechowski, K. Skubiszewski, J. Turowicz, E. Wende, A. Zakrzewski, J. Ziółkowski. W skład w/w organizacji jak można zauważyć po nazwiskach wchodzi masońska „elita.

HALLER Adam – LISTA NR 18, dyrektor Centrum Counsellingu Gestalt, prowadzi terapię indywidualną, treningi, szkolenia, superwizje. Droga zawodowa: 1986-89 specjalista ds. terapii odwykowej, kierownik Punktu Konsultacyjnego „Monar w Krakowie. 1989-96 trener i terapeuta w zespole Instytutu Terapii Gestalt Polskiego Stowarzyszenia Psychologów Praktyków w Krakowie. 1990-92 współpracownik-konsultant Instytutu Badawczo-Doradczego „Zmiany S.A. w Warszawie. Od 1998 r. konsultant firmy konsultingowej PATHWAYS POLSKA Sp. z o.o.

HALLER DE HALLENBURG Olga - LISTA NR 10, psycholog. Trener i superwizor treningu grupowego rekomendowany przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne, specjalista counsellingu Gestalt (Diploma di Gestalt Counselling - Instituto Gestalt Firenze). W latach 1981-89 - psycholog w Poradni Wychowawczo-Zawodowej w Pszczynie; 1989-98 - trener i terapeuta w zespole Instytutu Terapii Gestalt Polskiego Stowarzyszenia Psychologów Praktyków w Krakowie; 1992-97 - współpracownik-konsultant Instytutu Badawczo-Doradczego „ZMIANY S.A. w Warszawie.

Halota Irena - LISTA NR 6, przewodnicząca Zarządu Wojewódzkiego Ligi Kobiet Polskich w Opolu.

Halpern Dina - polska aktorka żydowskiego pochodzenia. Zasłynęła głównie z ról w przedwojennych żydowskich filmach i sztukach teatralnych w języku jidysz.

HALSKI Mieczysław-Halpern Mordechaj - sędzia ur. 09.12.1906 w Lublinie. Rodzice: Stanisław (Moszka) i Gołda. Skończył prawo na UW (1931). Od 1941 roku przebywa na terenie ZSRR. Od 1944 roku w WP. Oficer śledczy Prokuratury 1. Armii WP. Szef Wydziału Nadzoru Prokuratorskiego NPW. Awansowany na stopień ppłk w 1946 roku. W 1953 zdemobilizowany. Zostaje adwokatem i obrońcą wojskowym w Warszawie. Zmarł w 1988 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Halter Marek - pisarz żydowski, którego kłamstwa zdemaskował żydowski historyk M. Borwicz. Ur. W 1936 w Warszawie. Po wybuchu wojny i ucieczce z płonącej stolicy dotarł z rodziną poprzez Moskwę do Uzbekistanu. Tam kradł, pragnąc wyżywić rodzinę i wkrótce związał się z bandą okolicznych chuliganów. Nastąpił podział ról: oni kradli dla niego żywność, a on w zamian opowiadał im rozmaite historie. Co wieczór rozwijał w sobie talenty gawędziarza, opowiadając młodym łobuzom: „Trzech muszkieterów, „Wojnę i pokój i inne dzieła światowej literatury. Dziś, z podobną swadą, opowiada epopeję judaizmu. Mieszka obecnie we Francji, polskim czytelnikom znany jest jako autor powieści „Pamięć Abrahama (1992) i „Synowie Abrahama (1993). Wydawca: „Twój Styl, Wydawnictwo Książkowe Sp. z o.o. Opis książki: „Czy ktoś potrafi określić różnicę pomiędzy Izraelitą, Żydem i Izraelczykiem? Nie jestem tego pewien... Izraelczyk to ten, kto legitymuje się paszportem izraelskim - to jasne. Ale Izraelita? Czy to ktoś, kto praktykuje religię żydowską? W takim razie, kto to jest Żyd? A zwłaszcza Żyd bez żadnej religii...
Szczerze mówiąc, zawsze mnie korciło, by wytłumaczyć, co dla mnie oznacza judaizm i dlaczego uczyniłem go jednym z głównych punktów orientacyjnych mojej egzystencji. Niejednokrotnie próbowałem dojść do tego okrężną drogą w moich poprzednich książkach. Jednak nie będąc historykiem, ani filozofem, opowiadałem w nich nie tyle judaizm, ile historie o Żydach...

HAŁASIEWICZ Andrzej – LISTA NR 9, doktor socjologii, wykładowca na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu.

HAMAN Krzysztof – LISTA NR 18, profesor doktor habilitowany nauk fizycznych, profesor Instytutu Geofizyki na Uniwersytecie Warszawskim.

Hamerszmit Janusz - aktor.

Hamias Shay - reżyser, autor filmu „Odmienny gust. Film był pokazany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy, który odbył się 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. „Urodził się w 1971 roku w Izraelu. Ukończył animację na Uniwersytecie w Kingston, a następnie zdobył tytuł reżysera animacji Narodowej Szkoły Filmu i Telewizji, gdzie używał różnych technik filmowych, łącznie z animacją i akcją na żywo (...). Był tancerzem i projektantem; pracował również jako dyrektor artystyczny (...). Reżyseruje też filmy reklamowe dla firmy produkcyjnej w Londynie. (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 48)

Hamkała Marcin - poeta.

HANASZ Jan – LISTA NR 9, ur. 29 VII 1934 w Poznaniu. Ukończył astronomię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (1955). Pracownik naukowy w Zakładzie Astronomii PAN, 1981-1985 kierownik Pracowni Astrofizyki. W l. 70. kierował pierwszym polskim eksperymentem kosmicznym na satelicie Interkosmos-Kopernik 500. W „Solidarności” od 1980. Po 13 XII 1981 współorganizator podziemnego pisma „Toruński Informator Solidarności”, koordynator pracy redakcji, drukarni i kolportażu. 1982-1984 przewodniczący Tymczasowego Prezydium ZR Toruń, przemianowanego w 1983 na RKW Toruń. 1984-1985 organizator podziemnego Radia „S” w Toruniu, także przed wyborami do Sejmu telewizyjnych emisji haseł antywyborczych (14 i 27 IX 1985). Aresztowany we IX 1985, skazany w I 1986 na 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na 3 lata. Po wyjściu zatrudniony w CAMK PAN na niższym stanowisku (adiunkta) bez możliwości wyjazdów za granicę. Przywrócony na stanowisko docenta w 1989. Od 1994 w Centrum Badań Kosmicznych PAN w Toruniu. Członek wielu polskich i zagranicznych organizacji astronomicznych.

HANASZ Jan – LISTA NR 9, ur. 29 VII 1934 w Poznaniu. Ukończył astronomię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (1955). Pracownik naukowy w Zakładzie Astronomii PAN, 1981-1985 kierownik Pracowni Astrofizyki. W l. 70. kierował pierwszym polskim eksperymentem kosmicznym na satelicie Interkosmos-Kopernik 500. W „Solidarności od 1980. Po 13 XII 1981 współorganizator podziemnego pisma „Toruński Informator Solidarności, koordynator pracy redakcji, drukarni i kolportażu. 1982-1984 przewodniczący Tymczasowego Prezydium ZR Toruń, przemianowanego w 1983 na RKW Toruń. 1984-1985 organizator podziemnego Radia „S w Toruniu, także przed wyborami do Sejmu telewizyjnych emisji haseł antywyborczych (14 i 27 IX 1985). Aresztowany we IX 1985, skazany w I 1986 na 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na 3 lata. Po wyjściu zatrudniony w CAMK PAN na niższym stanowisku (adiunkta) bez możliwości wyjazdów za granicę. Przywrócony na stanowisko docenta w 1989. Od 1994 w Centrum Badań Kosmicznych PAN w Toruniu. Członek wielu polskich i zagranicznych organizacji astronomicznych.

Handelsman Józef - 1883-1962, psychiatra. Profesor AM, ordynator w Tworkach.

Handelsman Marceli - 1882-1945, profesor członek Polskiej Akademii Umiejętności oraz francuskiej Akademii Nauk Moralnych i Politycznych. W latach 1918-1939 był redaktorem „Przeglądu Historycznego. (1920-1935) Przewodniczącym Komisji Atlasu Historii Ziem Polskich, był współzałożycielem Międzynarodowego Komitetu Historycznego, organizatorem Międzynarodowego Kongresu Nauk Historycznych w Warszawie w 1933 r. Mimo ukrywania się w czasie II wojny światowej, uczestniczył w tajnym nauczaniu. Od 1942 roku współpracował z Biurem Informacji i Propagandy KG AK. W 1944 roku został wydany w ręce gestapo i trafił do obozu koncentracyjnego w Gross-Rosen. Następnie został przeniesiony do Dora-Nardhausen, gdzie zmarł w wieku 65 lat. Był zwolennikiem Józefa Piłsudskiego i gorącym orędownikiem współpracy polsko-francuskiej. Jeden z wybitniejszych historyków polskich I poł. XX wieku. Pisał m.in. o poparciu jakiego udzielili Żydzi dla Rosji, gdy ta prowadziła wojny z Napoleonem. Żydzi obawiali się nowoczesnego ustawodawstwa francuskiego, ponieważ mogło ono uwolnię żydowskie masy spod panowania rabinów. Opisując postawę Żydów, pisał o: „ich rzeczywistej dla kraju obojętności, a nawet niechęci, która wystąpi wyraźnie w roku 1812-1813, niechęci powszechnej, mimo oderwanych objawów patriotyzmu i gotowości do służby narodowej (...). Rola Żydów w wojnie roku 1812, zwłaszcza ich nielitościwe postepowanie na Litwie roku tegoż powszechnie są znane. (M.Handelsman, „Napoleon a Polska, Warszawa 1914, s. 42). Znane sa przykłady szpiegostwa Żydów na rzecz Rosji. Pisze o tym m.in.rosyjski historyk Schilder i J. Ursyn Niemcewicz.

Handzlik Stanisław - ur. 21 stycznia 1943 w Marcyporębie. Działacz związkowy, opozycjonista w okresie PRL, były poseł na Sejm. Z zawodu jest hutnikiem, technologiem walcownictwa. Od 1980 należy do „Solidarności, był jednym z liderów związku w Hucie im. Lenina i w regionie „Małopolska. W stanie wojennym ukrywał się przez pół roku po pacyfikacji strajku w hucie w dniu 16 grudnia 1981. Został schwytany około pół roku później i skazany na karę czterech lat pozbawienia wolności. Po uzyskaniu zwolnienia w 1984 współpracował z prasą podziemną. Sprawował mandat posła na Sejm I kadencji z listy Unii Demokratycznej. Należał do założycieli SKL. Obecnie działa w Platformie Obywatelskiej. Od 2006 jest radnym sejmiku małopolskiego.

Haneman Stefan Jan - szef resortu finansów i gospodarki w PKWN.

Hanin Ryszarda-Ryszarda Hahn - ur. 30 sierpnia 1919 we Lwowie, zm. 1 stycznia 1994. Aktorka, pedagog. Po maturze w 1937 wyjechała do Paryża na studia romanistyczne, gdzie uczęszczała również na zajęcia przygotowujące do aktorstwa. W 1939 wróciła do Lwowa i po wybuchu wojny pracowała w Domu Sierot, a następnie statystowała w „Krakowiakach i Góralach w Polskim Teatrze Dramatycznym. Po wkroczeniu Niemców do Lwowa wraz z mężem, Leonem Pasternakiem, ewakuowała się w głąb ZSRR, gdzie najpierw została spikerką Rozgłośni Polskiej ZPP, a następnie współzałożycielką i aktorką Teatru I Dywizji im. Tadeusza Kościuszki. Następnie występowała w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi, gdzie w marcu 1945 roku zdała egzamin eksternistyczny. W 1949 przeniosła się do Warszawy, gdzie grała w: Teatrze Polskim (1949-54), Teatrze Domu Wojska Polskiego (Dramatycznym) (1954-57, do śmierci. Występowała też gościnnie w innych teatrach. Współpracowała z Teatrem Telewizji od początku jego istnienia. Od 1951, aż do śmierci była wykładowcą PWST w Warszawie, w latach 1966-69 prodziekanem Wydziału Aktorskiego tej uczelni. Została uhonorowana Orderem Uśmiechu.

Hantiuk Ola - LISTA NR 11, ukrainoznawca. Radca do spraw kultury i nauki Ambasady Polskiej w Kijowie. Współorganizowała konferencję poświęconą Jerzemu Giedroyciowi (2007).

Hanuszkiewicz Adam - aktor i reżyser, ur. we Lwowie. Dzieciństwo i młodość spędził w rodzinnym Lwowie, gdzie jego rodzice prowadzili sklep. Okupacje: sowiecką i niemiecką spędził we Lwowie. Po ponownym wkroczeniu wojsk sowieckich do Lwowa w lipcu 1944 wstąpił do zespołu teatralnego sowieckiego „Ludowego Wojska Polskiego.

Hańbowska Ewa - LISTA NR 3, certyfikowana Psychoterapeutka Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego.

Hańbowski Wojciech - LISTA NR 3, psychoanalityk. Certyfikowany terapeuta i superwizor terapii dzieci i młodzieży. Członek Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej.

Hapke Zofia - LISTA NR 10, działa w Poradni Społeczno - Prawnej w Lidze Kobiet Polskich w Elblągu.

Haraschin-Polan Julian - w latach 30. XX wieku zamieszkał z 13-letnim dzieckiem, jak mąż z żoną, za zgodą jej rodziców. Jej ojciec finansował jego studia, bowiem miał być jego zięciem. Z chwila gdy przyszły teść przestał łożyć na jego studia zerwał znajomość i wyjechał. Zostaje urzędnikiem pocztowym w małym mieście w Małopolsce. Uważany za osobę mająca znajomości w Warszawie, do pracy chodzi sporadycznie. Z chwilą rozpoczęcia niemieckiej okupacji wraca do Krakowa. Zaczyna pracę w Państwowym Monopolu Spirytusowym, co wykorzystuje do zarabiania „na boku. Pomaga w tym czasie finansowo znajomemu profesorowi, który w ramach wdzięczności pisze mu prace doktorancką. Po wojnie twierdził, że działał w AK, miał otrzymać nawet Krzyż Walecznych. Nikt z AK tego nie potwierdził. Zaraz po zakończeniu wojny wstepuje do partii. Zostaje sędzią Rejonowego Sądu Wojskowego w Krakowie. Awansuje do stopnia pułkownika. Wokół jego osoby wytwarza się fama, jako o człowieku, który wszystko może załatwić. Skrzętnie to wykorzystuje w celach finansowych. Otrzymuje tytuł doktora za pracę napisana mu przez profesora podczas okupacji. Profesor był cywilistą, więc doktorat otrzymał z prawa handlowego. Przy wsparciu MSW dostaje się na Uniwersytet Jagielloński. Dostaje pracę przy katedrze prawa karnego, gdzie szefem jest prof. Wolter. Pułkownik Julian Haraschin postanawia przekształcić konserwatywny uniwersytet w socjalistyczną uczelnię z prawdziwego zdarzenia. Nie może wprost patrzeć jak zasłużeni w utrwalaniu władzy ludowej jego partyjni towarzysze nie mogą sobie poradzic na egzaminach. W sobie tylko wiadomy sposób załatwia, iż powstaje na UJ studium zaoczne wydziału prawa. Kierownikiem tego studium zostaje oczywiście on. Jego możliwości w udzielaniu pomocy spragnionym wiedzy, ale nie potrafiących jej pić (co innego i owszem) towarzyszom partyjnym gwałtownie wzrosły. Proporcjonalnie wzrosły także jego notowania wśród spragnionych. Stopniowo studium prawa Haraschina stawało się wylęgarnią geniuszów, którzy do tej pory nie mogli w pełni rozwinąć skrzydeł. Wielokrotnie pan pułkownik Julian musiał przenosić „wybitnie uzdolnionych od razu np. z 2 roku na 4 rok. Bywali też tacy, ktorzy w ciągu 1 miesiąca zdawali po 16 egzaminów. Były to czasy stachanowców, rekordy bito nie tylko w kopalniach, hutach, ale i w szkołach. Pomimo nawału zajęć znajduje czas na złożenie pracy habilitacyjnej. Jej tematem jest historia prawa karnego wojskowego w Polsce. Prof. Vetulani na colloquium habilitacyjnym wykazał , iż cała ta „praca, to kupa śmiechu. Została ona jednak przyjeta 12 głosami za a 11 przeciw. W 1961 roku Haraschin zostaje aresztowany za łapówkarstwo. Skazano go na 9 lat więzienia. „Pod koniec lat sześćdziesiątych nieoczekiwanie pojawiło się nowe źródło informacji: przebywający w więzieniu szwagier księdza Macharskiego Julian Polan-Haraschin - postać niesłychanie skomplikowa, której losy mogłyby posłużyć za kanwę powieści sensacyjnej - zaproponował, że w zamian za wcześniejsze zwolnienie będzie na niego donosił. W karierze ogromnie pomógł mu uczeń jego ojca Michał Rola-Żymierski, były legionista i generał, który w okresie międzywojennym został skazany za nadużycia finansowe i zdegradowany do stopnia szeregowego, a w czasie wojny sprzymierzył się z komunistami. Dzięki niemu Haraschin, nie mając przeszkolenia wojskowego, doszedł do stopnia podpułkownika i stanowiska zastępcy szefa Wojskowego Sądu Rejonowego w Krakowie. Jako sędzia stalinowski - wówczas już posługujący się nazwiskiem Polan-Haraschin - był przez środowisko niepodległościowe nazywany „Krwawym Julkiem, ponieważ wydał ponad 60 wyroków śmierci, w większości na żołnierzy Armii Krajowej i członków podziemia antykomunistycznego. Orzeczenia były tak surowe, że niektóre z nich sądy drugiej instancji zmieniały na korzyść oskarżonych. Większość jednak została wykonana, a wielu ze skazanych wówczas polskich patriotów nie ma dotąd swoich mogił, gdyż ich szczątki po egzekucji zostały złożone w nie oznaczonych miejscach. W 1956 zawarł cywilny związek małżeński z Janiną Macharską, rozwiódłszy się wcześniej z dotychczasową żoną. Sześć lat później został aresztowany i skazany na 9 lat, jednak nie za zbrodnie sądowe z czasów stalinowskich, ale za branie łapówek i fałszowanie dyplomów prawniczych. Odbywając karę w więzieniu na Mokotowie w Warszawie, został zwerbowany przez SB jako tajny współpracownik o pseudonimie „Leon. Był tzw. agentem celnym, to znaczy konfidentem donoszącym na swoich współwięźniów. Następnie kontakt z nim nawiązał pułkownik Konrad Straszewski z Departamentu IV SB MSW; to właśnie jemu Polan-Haraschin złożył ofertę współpracy w zamian za zwolnienie. W archiwum IPN w Krakowie zachowało się 12 tomów akt TW „Leona, liczących w sumie aż 4 tysiące stron! Jest to gigantyczny materiał dający obraz inwigilacji nie tylko Kościoła, ale i wielu innych środowisk. W aktach zachował się też wniosek o opracowanie go jako kandydata na TW, przygotowany w czerwcu 1968 roku. W „Uzasadnieniu pozyskania kandydata podano: „spokrewniony z Franciszkiem Macharskim, przyjacielem i bliskim współpracownikiem kard. K. Wojtyły, co stwarza możliwości wejścia i rozpracowywania środowiska współpracowników Wojtyły. Z kolei w rubryce „Możliwości operacyjne kandydata napisano: „Posiada wiele koneksji w kołach duchowieństwa krakowskiego, m.in. z o. Rostworowskim z Tyńca, ks. Turowiczem, przez którego ma dostęp do wielu pozostałych osób, a szczególnie do kard. Wojtyły. Warto w tym miejscu nadmienić, że wybitnego duszpasterza ojca Piotra Rostworowskiego, benedyktyna, Haraschin poznał... odsiadując karę w więzieniu. Ojciec Rostworowski został bowiem skazany w 1966 roku na cztery lata za pomoc dwóm obywatelkom Czechosłowacji w próbie ucieczki na Zachód. Do rozmowy przewerbunkowej (z agenta celnego na agenta działającego na wolności) doszło 21 stycznia 1969 roku po warunkowym zwolnieniu Haraschina z więzienia. O rezultatach tej rozmowy funkcjonariusz SB tak informował przełożonych: „Potwierdziłem poprzednie ustalenia co do współpracy w zakresie rozpracowania środowiska kleru krakowskiego i współpracowników kard. K. Wojtyły. Uzgodniono również, że starał się będzie poprzez swojego szwagra ks. F. Macharskiego uzyskać pracę w kurii krakowskiej w charakterze radcy prawnego (...).

Początkowo „Leon był prowadzony przez funkcjonariuszy Departamentu IV SB MSW w Warszawie. W sierpniu 1971 został przekazany Wydziałowi IV SB w Krakowie. Zadecydował o tym m.in. fakt, że w tym czasie ksiądz Macharski został rektorem krakowskiego Wyższego Seminarium Duchownego. Wtedy też Haraschin zmienił pseudonim na „Zbyszek, a w 1977 roku na „Karol. Oficerami prowadzącymi byli wysocy funkcjonariusze SB w Krakowie: pułkownik Władysław Żyła, naczelnik Wydziału IV, pułkownik Stanisław Wałach, szef SB w Krakowie, oraz podpułkownik, a potem pułkownik Józef Biel, naczelnik Wydziału IV, a następnie zastępca szefa SB w Krakowie. Spotkania odbywały się w lokalu kontaktowym „Krowodrza, a także w samochodach i lokalach gastronomicznych. Za swoje doniesienia TW otrzymywał wysokie wynagrodzenie, nawet do 5 tysięcy złotych za kwartał. Doniesienia Haraschina dotyczyły przede wszystkim księdza Franciszka Macharskiego. W jednym z tomów znajduje się charakterystyka duchownego i jego rodziny licząca aż 62 strony! Ponadto przekazywał on mniej lub bardziej szczegółowe informacje na temat: kardynała Karola Wojtyły i jego sekretarza księdza Stanisława Dziwisza; kardynała Andrzeja Deskura; wspomnianego ojca Piotra Rostworowskiego; ojca Czesława Białka, jezuity, więźnia politycznego, którego także poznał w więzieniu; księdza Józefa Tischnera; księdza Franciszka Płonki; niemal wszystkich ważniejszych pracowników Kurii Metropolitalnej i Wyższego Seminarium Duchownego; mecenasa Andrzeja Rozmarynowicza, doradcy kurii, a zarazem obrońcy w wielu procesach politycznych; większości pracowników Wydziału Prawa UJ i adwokatury krakowskiej; Aleksandra Menharda, własnego kuzyna, pracownika Radia Wolna Europa, oraz innej swojej krewnej, mieszkającej w Niemczech, żony kierownika Sekcji Bułgarskiej RWE; mecenasa Władysława Macharskiego i jego syna Jacka Macharskiego, pracownika naukowego UJ; rodziny Woźniakowskich, a w szczególności Róży Woźniakowskiej działającej w Studenckim Komitecie Solidarności; niektórych kleryków (a obecnie księży), np. Jana Abrahamowicza, Kazimierza Greli i autora niniejszej publikacji oraz ich rodzin; wielu rodzin skoligaconych lub zaprzyjaźnionych z rodziną Macharskich. Sporządzając doniesienia, TW posługiwał się najczęściej informacjami wyciąganymi podstępem od swojego szwagra, np. w czasie spotkań rodzinnych, a także od jego krewnych i współpracowników. Informacje te były dla bezpieki bardzo cenne. Np. w październiku 1975 roku „Karol opisał przygotowania delegacji kleryków do pielgrzymki do Rzymu z okazji Roku Jubileuszowego: Macharski podał, że wladze MSW wręczają paszporty na samym lotnisku jadącym do Rzymu na pielgrzymkę, że są wypadki odmowy wyjazdu. Dla Macharskiego bylo problemem czy Issajewicz (chodzi o autora publikacji, którego nazwisko informator ustawicznie przekręcał) dostanie na lotnisku paszport, bo został także Issajewicz powołany do wojska. Ale ta sprawa nie jest problemem, bo gdy pojedzie to przedstawiony będzie Cassarolemu i papieżowi przez Deskura jako ten, który ma powołanie do WP, a gdy nie pojedzie to sprawę imiennie przedstawi się tym osobom, jako tego, który miał jechać, ale został powołany do WP i nie dano mu paszportu. Sprawa tych powołań tegorocznych do WP ma być wykorzystana w Watykanie jako dowód, że władze PRL nie dotrzymują obietnic. Donosy Polana-Haraschina wprowadzano nie tylko do akt sprawy „Kondor i do teczek poszczególnych księży i osób świeckich, ale także wysyłano do Departamentu IV SB MSW w Warszawie; z kolei na czas zagranicznych wyjazdów Polana-Haraschina zadania - zgodnie z obowiązującymi w resorcie regułami - wyznaczali mu funkcjonariusze Departamentu I (nawiasem mówiąc, koszty jego podróży pokrywała bezpieka. Haraschin był nie tylko cennym, ale również bardzo pilnym agentem. Jeżeli miał coś istotnego do przekazania, sam niezwłocznie „wywoływał spotkanie z prowadzącym go oficerem. Jego doniesienia nabrały jeszcze większej wagi po wyborze kardynała Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. TW „Karol w styczniu 1979 roku wyjechał do Rzymu i został wraz z grupą pielgrzymów z archidiecezji krakowskiej przyjęty w apartamentach papieskich. Sporządził wówczas raport, w którym dokładnie opisał życie w Watykanie, a nawet takie szczegóły jak kolor obić na fotelach w prywatnym pokoju Jana Pawła II. Inna sprawa, że przeciwko udziałowi Haraschina w pielgrzymce ze względu na jego stalinowską przeszłość protestowało wiele osób, w tym dwie krakowskie arystokratki: Pelagia Potocka i Matylda z Sapiehów Osterwina. Z kolei w czasie wspólnej jazdy na lotnisko jeden z krakowskich księży - który jako młody chłopak wstąpił do oddziału partyzanckiego Józefa Kurasia „Ognia i uczestniczył w procesach, w których Haraschin był sędzią - zasłabł, usłyszawszy jego nazwisko podczas odczytywania listy uczestników. W czasie pierwszej papieskiej pielgrzymki do ojczyzny w 1979 roku TW „Karol był jednym z najważniejszych agentów penetrujących środowisko Kurii Metropolitalnej. Jego rola wzrosła jeszcze po powstaniu Solidarności. Oczekiwano, że dzięki jego kontaktom władze komunistyczne będą lepiej zorientowane w stosunku Kościoła do rodzącego się ruchu społecznego. Otrzymywał w związku z tym konkretne polecenia. Oto dwa przykłady:
Zadania: „W czasie rozmowy z kard. Fr. Macharskim szczególną proszę zwrócić uwagę na: stanowisko krakowskiego metropolity do NSZZ „Solidarność oraz jak ocenia obecną sytuację w kraju.
Uwagi z odbytego spotkania: Na spotkanie TW przyszedl punktualnie z napisanym doniesieniem. Z TW omówiłem sposób wykonywania zadania. Do rozmowy z kard. Macharskim dojdzie w drugi dzień świąt. Następne spotkanie TW wywoła telefonicznie. Na spotkaniu wręczylem kwotę 5000 zł. /pięć tysięcy/ tytulem wynagrodzenia za wspólpracę. Spotkanie odbyłem w prywatnym samochodzie, udając się z TW w rejon Lasku Wolskiego. W trakcie spotkania omówilem szczegółowy sposób wykonania zadania zawartego w punkcie nr 2. Zadanie to zlecilem TW na zlecenie Dep. IV /Z-ca Dyrektora płk. A. Pietruszka/, który jest w posiadaniu informacji jakoby kard. F. Macharski na prośbę Jana Pawla II opracował pisemną relację o sytuacji w Partii. Wykonanie przez TW tego zadania pozwoli uwiarygodnić informację Dep. IV MSW. W trakcie spotkania wręczyłem kwotę 5000 zl tytulem wynagrodzenia za wspólpracę. Warto dodać, że obok licznych cennych informacji Haraschin przekazywał w swych doniesieniach także wiele wiadomości wyssanych z palca. Był mitomanem; twierdził na przykład, że jest (cytat) „bratem cioteczno-ciotecznym Karola Wojtyły. Uroił sobie także różnego rodzaju odznaczenia i tytuły, jakie rzekomo otrzymał. W jego doniesieniach widać mściwość i skłonność do personalnych porachunków, głównie ze środowiskiem prawniczym i uniwersyteckim. Pełno w nich także akcentów antysemickich. Julian Haraschin zmarł w 1984 roku, do końca współpracując z SB. Na obecnym etapie badań trudno jeszcze oszacować wszystkie szkody, jakie wyrządził krakowskiemu Kościołowi. Trzeba natomiast wyraźnie zaznaczyć, że choć kardynał Macharski nie wiedział o podwójnej roli swojego szwagra, to jednak i jako rektor seminarium, i jako metropolita krakowski, nigdy go nie dopuszczał do najbardziej poufnych spraw kościelnych. Na marginesie warto wspomnieć, że pod wpływem donosów Haraschina, bezpieka zdecydowała się w 1975 roku założyć sprawę operacyjnego sprawdzenia o kryptonimie „Maja przeciwko bratankowi przyszłego kardynała Jackowi Macharskiemu. Był on wyróżniającym się młodym pracownikiem naukowym, absolwentem prawa na UJ i asystentem w Zakładzie Teorii Państwa i Prawa w Instytucie Nauk Politycznych. Haraschin doniósł SB, że cieszy się on dużym zaufaniem nie tylko stryja, ale także samego kardynała Wojtyły. W ramach prowadzonej przeciwko niemu sprawy założono mu m.in. podsłuch telefoniczny i sprawdzano prywatną korespondencję. Sprawę zakończono w styczniu 1976 roku, kiedy to Jacek Macharski zginął w wypadku samochodowym. Przy pisaniu niniejszego rozdziału autor publikacji rozmawiał z kardynałem Franciszkiem Macharskim, który udzielił mu szeregu ważnych informacji („Księża wobec bezpieki, ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski, str. 112-119).

Harasimowicz Bożena - wokalistka, sopranistka. Ukończyła gdańską Akademię Muzyczną w 1989 roku z wyróżnieniem w klasie śpiewu u prof. Zofii Janukowicz-Pobłockiej. Po ukończeniu studiów nadal doskonaliła swój warsztat wokalny u takich artystów i pedagogów, jak: Adele Stolte, Lore Fischer, Christian Elsner, Luisa Bosabalian, Judith Beckman i Paul Esswood. Do najważniejszych nagrań artystka zalicza m.in.: „Credo Krzysztofa Pendereckiego z Orkiestrą Radia NDR w Hamburgu pod dyrekcją kompozytora (2003); „Stabat Mater Karola Szymanowskiego i „Carmina Burana Carla Orffa pod dyrekcją Jacka Kaspszyka z Orkiestrą Teatru Wielkiego w Warszawie (nagranie dla TV Arte); arie Mozarta nagrane dla Polskiego Radia pod dyrekcją Michała Klauzy (2003), „Missę Solemnis Beethovena z Royal Philharmonic Orchestra i London Philharmonic Choir pod dyrekcją Gilberta Levina - koncert zarejestrowany podczas XX Światowych Dni Młodzieży w Kolonii 2005 (DVD - Arthaus). W 2005 roku nagrała również swoją pierwszą solową płytę z pieśniami Mendelssohna, Schumanna, Lista i Chopina (DUX).

Harasymowicz Jerzy-Broniuszyc - urodzony 24 lipca 1933 w Puławach, zmarł 21 sierpnia 1999 w Krakowie. Polski poeta, założyciel grup poetyckich Muszyna i Barbarus. Zadebiutował w 1953 roku, publikując wiersze i prozę poetycką w „Życiu Literackim. Jego pierwszym tomikiem były wydane w 1956 roku „Cuda. Publikował również na łamach m.in. „Twórczości, „Tygodnika Powszechnego i „Dziennika Polskiego.

Haratyk Gabriela - z-ca przewodniczącego - Gmina Wyznaniowa Żydowska w Bielsku-Białej.

Harnam Szymon-Charnam Szaja - ps. Szajek, ur. 22 listopada 1908, zm. 25 października 1929 w Łodzi. Czołowy działacz Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. Kolportował prasę komunistyczną, malował hasła na murach oraz wykonywał inne prace techniczne i propagandowe. Zastrzelony podczas przemówienia do robotników Fabryki Bidermana. Został pochowany na Cmentarzu Doły w Łodzi. Przez wiele lat jego nazwisko mylnie pisano przez „H.

Harris David - dyrektor wykonawczy American Jewish Committee. W 2007 roku w imieniu komitetu wręczył nagrodę Zuzannie Radzik za pomoc w likwidacji księgarni „Antyk mieszczącej się w kościele pod wezwaniem Wszystkich Świętych. Powiedział m.in.: „Przez swoje pryncypialne działania pani Radzik służy jako żywy przykład tego jak osoba prywatna, oburzona i dotknięta faktem rozpowszechniania materiału rasistowskiego, może uczynić różnicę.

Hartman Jan - LISTA NR 4, ur. 18. 03. 1967 we Wrocławiu, mieszka w Krakowie. Od roku 1994 jestem pracownikiem Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie - najpierw jako asystent w Instytucie Filozofii UJ, następnie (od lutego 95) jako asystent w Zakładzie Filozofii Medycyny Collegium Medicum UJ. Obecnie (od października 95) jako adiunkt w tymże Zakładzie i jego kierownik. Od roku 2005 profesor Akademii Humanistycznej w Pułtusku. Habilitował się w listopadzie 2001 r. na Wydziale Filozoficznym UJ. Studia doktoranckie ukończył przedstawiając pracę „Problematyka heurystyki filozoficznej. W latach 1985-90 studiował filozofię na Wydziale Filozoficznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Zajmuje liczne ważne stanowiska, m.in.: od 2007 r. jest przewodniczącym Rady Programowej Forum Liberalnego. Od 2006 r. jest przewodniczącym Zespołu ds. Oświaty Szkolnej i Nauczania Akademickiego przy Rzeczniku Praw Obywatelskich. Od 2003 r. jest członkiem Prezydium i sekretarzem Komitetu Nauk Filozoficznych Polskiej Akademii Nauk. Od 2002 r. jest wiceprezesem Polsko-Niemieckiego Towarzystwa Akademickiego. Od 1997 r. jest, na mocy decyzji Komitetu Nauk Filozoficznych PAN, szefem Centrum Dokumentacji Filozofii Polskiej, działającego faktycznie przy redakcji czasopisma „Principia w Instytucie Filozofii UJ. W 1989 założył i pozostał redaktorem naczelnym czasopisma filozoficznego „Principia. Od 1993 r. czasopismo to jest oficjalnym organem Uniwersytetu Jagiellońskiego, a od 1999 r. należy do kategorii A wykazu punktowanych czasopism filozoficznych KBN. Wokół pisma powstał ośrodek dokumentacji i informacji ruchu filozoficznego w Polsce. Na swoim koncie ma liczne nagrody i wyróżnienia, m.in.: Medal Komisji Edukacji Narodowej (2006); nagrodę Prezesa Rady Ministrów RP za wyróżniającą się rozprawę habilitacyjną (2003); W roku akademickim 2000\ 2001 był stypendystą Uniwersytetu Jagiellońskiego - Funduszu im. Adama Krzyżanowskiego. W roku 1993 przez sześć miesięcy przebywał w Institut fuer die Wissenschaften vom Menschen w Wiedniu w charakterze junior visiting fellow. W 2001 r., na zaproszenie Dyrektora Instytutu, przebywał tam przez miesiąc jako visiting fellow.

Hartwig Edward - urodzony w Moskwie. Jeden z najbardziej znanych na świecie fotografów. W 1918 r. wraz z rodziną znalazł się w Polsce, zamieszkał w Lublinie.

Hartwig Julia - ur. 14 sierpnia 1921 w Lublinie. Poetka, eseistka i tłumaczka, autorka książek dla dzieci. Uczyła się w Gimnazjum im. Unii Lubelskiej w Lublinie (matura w 1939 r.). Podczas II wojny światowej była łączniczką AK, uczestniczką podziemnego życia kulturalnego. Studiowała polonistykę i romanistykę na Tajnym Uniwersytecie Warszawskim (1942-1944) i Uniwersytecie Warszawskim (1946) oraz Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1947-1950 przebywała we Francji, gdzie była stypendystką rządu francuskiego i urzędniczką w dziale kulturalnym Ambasady Polskiej w Paryżu. Mieszkała następnie w Warszawie. W latach 1952 - 1969 była autorką słuchowisk nadawanych w „Polskim Radio. W latach 1970-1974, razem z mężem, Arturem Międzyrzeckim przebywała w USA, była uczestnikiem programu International Writing Program a następnie wykładowcą Drake University. Miała też wykłady w University of Ottawa (1971) i Carlton University (1973) w Kanadzie. W 1976 r. była sygnatariuszką „Memoriału 101. W 1979 r. ponownie w USA na zaproszenie Departamentu Stanu. W 1989 r. była członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność Lechu Wałęsie. Swoje wiersze i artykuły ogłaszała w pismach: „Odrodzenie, „Nowa Kultura, „Świat, „Nowe Książki, „Poezja, „Tygodnik Powszechny, „Twórczość, „Kresy, „Na Głos, „Zeszyty Literackie, „Odra, „Więź, „Kwartalnik Artystyczny. Działaczka PEN Clubu, sekcji międzynarodowej organizacji literatów. Członek Związku Literatów Polskich (1945-1983), NSZZ „Solidarność (1986-1991), Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (od 1989 r., wiceprezes w latach 1990-1999). W dniu 27.03.97. została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Hartwig-Sosnowska Jolanta - LISTA NR 3, historyk literatury. Autorka scenariuszy filmowych i książek dla dzieci i młodzieży. Autorka m.in. „Błękitno-zielonej opowieści.

Haska Agnieszka - „Antropolog kultury, doktorantka Szkoły Nauk Społecznych przy IFiS PAN, sekretarz redakcji pisma „Zagłada Żydów, autorka książki „Jestem Żydem, chcę wejść. Hotel Polski w Warszawie 1943 (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 22). Zainteresowania badawcze: dyskurs o kolaboracji z Niemcami w polskiej prasie podziemnej i powojennej do 1948 roku, antropologia miasta w kontekście zmian po 1989 roku. („Rocznik naukowy Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN)

Hass Ludwik - historyk, marksista-trockista. Urodził się 18 listopada 1918 w Stanisławowie. Od 1936 roku studiował historię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Również od 1936 roku członek Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Jako członek trockistowskiej organizacji „Bolszewików-leninistów, został w 1939 roku aresztowany, skazany na 8 lat obozu pracy i dożywotnie zesłanie. Z racji na to, iż był trockistą, w czasie pobytu w obozie nie objęła go amnestia z 1941 roku po układzie Sikorski-Majski. Już od 1957 roku bywał w Klubie Krzywego Koła, gdzie często zabierał głos. Wraz z Janem Wolskim i Janem Wyką tworzył grupę, której usuniecia z klubu domagały się władze pod warunkiem dalszego istnienia. Jako zagorzały przeciwnik liberalizmu, uwieczniony został wówczas w operze Janusza Szpotańskiego „Cisi i gęgacze, w której wystąpił pod kryptonimem „Gęgacza-trockisty. W marcu 1965 roku został aresztowany pod zarzutem powiązań z organizacjami trockistowskimi, oraz pomocy w pisaniu i rozpowszechnianiu Listu Otwartego Jacka Kuronia i Karola Modzelewskiego skierowanego do działaczy partyjnych i młodzieży ZMS. W 1971 r. został doktorem, od 1980 pracował w Instytucie Historii PAN, a w roku 1986 otrzymał tytuł profesora. Jako historyk zajmuje się dziejami społecznymi XIX i XX w., a przede wszystkim historią masonerii do której nie kryje swojej sympatii, podobnie jak i masoni do niego. Współpracownik pisma socjalistycznego „Dalej. Lewica rewolucyjna.

HASS Zbigniew - LISTA NR 10, reżyser, aktor, doktor sztuki teatralnej, nauczyciel akademicki. Absolwent Wydziału Reżyserii Państwowego Konserwatorium im. M. Rimskiego - Korsakowa w Sankt Petersburgu (1980) a wcześniej Studia Wokalno-Aktorskiego przy Teatrze Muzycznym w Gdyni (1974). Kierował Estradą Kameralną Filharmonii Narodowej w Warszawie (1982-1985), Studiem Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni (1981-1982). Dyrektor naczelny i artystyczny Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie (1980-2003). Twórca i dyrektor Policealnego Studium Aktorskiego przy Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie (1981-2003). Wieloletni pedagog i nauczyciel akademicki (ostatnio UWM w Olsztynie), ma na swoim koncie przeszło 50 realizacji sztuk, oper, operetek i musicali w Polsce i za granicą.

HASSE Lech – LISTA NR 18, doktor inżynier elektroniki i komunikacji, wykładowca na Politechnice Gdańskiej.

Hau Katarzyna - aktywistka żydowska, współorganizator festiwali żydowskich w Polsce.

Hauser Ewa - antropolog społeczny.

Hausfeld Michael - prawnik amerykański prowadzący negocjacje w sprawie odszkodowań dla robotników przymusowych. W dniu 11.09.00. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP przez prezydenta żydokomuny Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Hausner Jerzy - komunista, SLD. Jest jednym z założycieli Partii Demokratycznej, wraz z przewodniczącym Unii Wolności, Władysławem Frasyniukiem i Tadeuszem Mazowieckim.

Hausner Wojciech - wiceprzewodniczący Rady Naczelnej Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Członek Rady Naczelnej Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego od 1998 r. Wiceprezes Regionu Krakowskiego Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego (1997). Były zastępca przewodniczącego Sejmowej Komisji Mniejszości Narodowych i Etnicznych w Sejmie III kadencji. Były członek Zespołu Poselskiego „Edukacja Jutra w Sejmie III kadencji. Poseł na Sejm III kadencji z listy Akcji Wyborczej Solidarność, okręg nr 21 (Kraków). Były wiceprzewodniczący Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej (1995-1997). Były Przewodniczący Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej (1992-1995). Były Przewodniczący Związku Harcerstwa Polskiego (1990-1992). W latach 1989-1990 był naczelnikiem harcerzy. Były redaktor naczelny miesięcznika „Czuwajmy. Był współpracownikiem Krajowego Duszpasterstwa Harcerek i Harcerzy. W latach 80., był działaczem niejawnego Ruchu Harcerskiego Rzeczpospolitej. Były kierownik działu w Młodzieżowym Domu Kultury w Krakowie. Był nauczycielem w Szkole Podstawowej nr 50 w Krakowie.

Hauszyld Marek - prezes fundacji Semper Polonia (09.2003).

Hayn Ryszard - poseł, SLD.

Hebel Jarosław - były członek redakcji „Nigdy Więcej. Obecnie pisuje w „Dziś (organ byłego premiera z PZPR, M. Rakowskiego). Mieszka w Warszawie. Posiada blog „de liberal.

Hechmann Roman - był prezesem Naczelnej Izby Aptekarskiej (12.1998-23.01.2004).

Hecht B. - pisarz. Krytykował syjonistów z Izraela za to, że podczas II wojny światowej bardziej myśleli o przyszłym państwie żydowskim niż o swoich rodakach mordowanych przez Niemców.

Hedberg Kazimierz - „To szkoleniowy wzorzec karier późniejszych bossów mafijnych. Niegdyś złodziej kieszonkowy. Na polecenie Służby Bezpieczeństwa Hedberg zorganizował szajkę specjalizującą sie w przemycie narkotyków, a pieniądze z tej kontrabandy szły na fundusz operacyjny SB, w tym również na prywatne konta i do kieszeni „oficerów Bezpieki, co dowodzi, jak „ideowa była ta peerelowska mafia czuwająca nad bezpieczeństwem obywateli. Była to w istocie zgrana wspólnota małych gangsterów, złodziei, cinkciarzy spod kantorow i „oficerów służb specjalnych, niedawnych zbirów terroryzujących ludzi o innych poglądach niż ich własne, a mordująca postacie wyrastające na przywódców nowego ruchu oporu przeciwko ich terrorowi. („Grabarze polskiej nadziei, H. Pająk, str. 273)

Heernas Czesław - historyk literatury.

Heideman Jolanta - psycholog i socjolog. Trener, konsultant zarządzania, doradca rozwoju osobistego. Wiedzę i doświadczenie zdobywała m.in. w University of South Carolina i Cornell University w USA. Moralizatorka, często zapraszana do koszer-mediów.

Hejke Katarzyna - zastępca redaktora naczelnego żydoprawicowego tygodnika „Gazeta Polska. Skandalizujący brukowiec tonący jeszcze niedawno w długach, stał się „prawicową kopią tygodnika „NIE Urbana vel Urbacha. Rządząca Polską Komunistyczna Prawica (PiS-Samobrona Jędrka Lipy-LPR konia który mówi) ma w pełnej dyspozycji gazetę przy pomocy której rozgrywa swoje polityczne internacjonalistyczne syjonistyczne interesy. Dodatkowo aby zwiększyć siłę rażenia pierwszostronicowych sensacyjnych publikacji, umieszczono red. nacz. gazety Tomasza Sakiewicza w Polskim Radiu. W którym „trzepie kasę za opowiadanie banialuków. Ataki PiS-uarowskej gazety są starannie skoordynowane z innymi koszer-mediami aby skutek spełniał oczekiwania politycznych graczy kupcących polskimi interesami narodowymi. Na tym właśnie polega fenomen gazety, która o zgrozo! czasami nazywana jest opiniotwórczą!!! Najlepszą egzymplifikacją ww opinii jest tzw. sprawa abp.Wielgusa. „Z dokumentów, do których dotarła „Gazeta Polska, wynika, że arcybiskup Stanisław Wielgus współpracował ze Służbą Bezpieczeństwa przez ponad 20 lat do roku 1990. Nowy metropolita warszawski zaprzecza (...). Zdaniem redaktora naczelnego „Gazety Polskiej Tomasza Sakiewicza, Instytut Pamięci Narodowej „na pewno posiada dokumenty na temat współpracy nowego metropolity warszawskiego arcybiskupa Stanisława Wielgusa ze Służbą Bezpieczeństwa. Nie mam najmniejszych wątpliwości co do prawdziwości tych informacji - mówi „Rzeczpospolitej współautorka artykułu Katarzyna Hejke. Materiał oparliśmy na wiadomościach uzyskanych od wielu informatorów, zarówno z Polski, jak i z Watykanu - dodaje. Abp Stanisław Wielgus zaprzecza informacjom gazety. - Nie byłem tajnym współpracownikiem - powiedział dziennikarzom „GP. Wczoraj w jedynej wypowiedzi dla Informacyjnej Agencji Radiowej stwierdził, że artykuł „to zaplanowany atak związany z jakąś mistyfikacją. - Nie wszystkim podobają się moje poglądy religijne, społeczne oraz teologiczne i prawdopodobnie chodzi o zakwestionowanie mojego autorytetu - tłumaczył arcybiskup publikację gazety. Kolejne cytaty porażająco dokumentują jak rządząca komunistyczna prawica rozumie słynne hasło TKM. Prosto z Sejmu R.P 4 kadencja, 108 posiedzenie, 3 dzień (28.07.2005) Oświadczenia. Poseł Tadeusz Samborski: Poranny Przegląd Prasy - Biuletyn Elektroniczny Ministerstwa Spraw Zagranicznych z 24 stycznia tego roku, przygotowywany przez Departament Systemu Informacji MSZ, przedrukował, co nie jest dziwne, ten paszkwil z „Gazety Polskiej. To jedyny przypadek, żeby „Gazeta Polska była takim właśnie źródłem kompetentnym informacji dla środowisk Ministerstwa Spraw Zagranicznych, ale ponieważ godził ten paszkwil w posła, który krytycznie czasami wyrażał się o MSZ, to siłą rzeczy oczywiście dyspozycja była właściwa. A więc ten poranny przegląd zamieścił artykuł, który jest podręcznikowym przykładem nierzetelności dziennikarskiej i, jak się może okazać, nawet bezkarności dziennikarki i gazety, bowiem sąd chce oddalić mój pozew, ponieważ podałem tylko służbowy adres powoda, czyli adres redakcji, redaktora naczelnego gazety, bo prywatnego adresu oczywiście redaktor nie chce ujawniać. W okresie mojej kadencji w Fundacji Pomoc Polakom na Wschodzie, zgłosił się do zarządu pan Krzysztof Hejke z wnioskiem o dotację w wysokości 40 tys. zł na wydanie albumu fotograficznego o Kresach Wschodnich. Fundacja nie miała takich możliwości z uwagi na skromne środki w stosunku do potrzeb, a poza tym te wydatki były przewidziane dla środowisk i organizacji polskich na Wschodzie, a nie w kraju. Wówczas pani redaktor Katarzyna Hejke z „Gazety Polskiej, prywatnie żona pana Krzysztofa Hejke, napisała lekką ręką paszkwil na mnie jako prezesa fundacji. MSZ ten paszkwil, przedrukował w oficjalnym biuletynie, zmienił radę fundacji, odwołał dotychczasowy zarząd i powołał nowy, w którym „przypadkowo znaleźli się przyjaciele państwa Hejke, skutkiem czego pan Hejke teraz właśnie, kilkanaście dni temu otrzymał w bieżącym roku dotację ze środków budżetowych będących w dyspozycji fundacji, kwotę 45 tys. zł. Wszystko to w ramach pomocy Polakom na Wschodzie! Właśnie te 45 tys. idą do pana Krzysztofa Hejke, a nie dla Polaków na Białorusi na przykład. A więc nietrudno się domyślić, że pan Krzysztof Hejke, związany z prywatnym, komercyjnym, krajowym wydawnictwem „Terra Nova, Warszawa, ul. Saska 109/1, prywatnie mąż pani Katarzyny Hejke, po prostu korzysta z nowego układu sił. Kółko się więc zamknęło, ale trzeba również włączyć do tego Ministerstwo Spraw Zagranicznych, które nadzoruje fundację i kadrowo ją obsadziło.

HEJNOWICZ Maciej - mgr, wiceprzewodniczący Rady Miejskiej Urzędu Gminy Kęty. Redaktor naczelny „Kęczanina.

Helbin Marcin - rzecznik Prasowy Prezydenta Miasta Krakowa prof. Majchrowskiego. Niezwykle aktywny, wszędobylski.

Helbo - rabin żydowski.

Helfgot Perla Paulina - przed 1939 r. agentka sowiecka. Odznaczona przez rząd żydokomunistyczny Orderem Odrodzenia Polski. Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, Warszawa 1978-92.

Heller Bartosz - ur. 1974, dziennikarz i komentator sportowy. Syn wieloletniego kierownika wyszkolenia Polskiego Związku Piłki Siatkowej - Władysława Hellera. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W TVP od 1998. Specjalizuje się w siatkówce i w skokach narciarskich. Jako reporter pracował na igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, Atenach oraz Turynie.

Heller Celia S. - autorka m.in. „KOŚCIÓŁ i MNIEJSZOŚCI W II RP - Żydzi, Niemcy... Los Żydów w II Rzeczypospolitej.

Heller Mojżesz - w 1948 roku Konsulat Polski w Rzymie poinformował Ministerstwo Administracji Publicznej w Polsce, iż Żydzi na skalę masową fałszują potwierdzenia polskiego obywatelstwa. Najwięcej „fałszywek wydano w Zarządzie Miasta Krakowa. W kilka lat po wojnie, Konsulat Generalny RP w Rzymie wystąpił do Ministerstwa Administarcji Publicznej z wnioskiem o weryfikacją tożsamości osób podających się za obywateli polskich. „Syn Chaskala, urodzony 30.04.1920 roku w Będzinie - podał, że mieszka w Będzinie przy ul. Berka Joselewicza, a później podał, że mieszka w Krakowie. Konsulatowi przedłożył potwierdzenie nr 173/48 podpisane przez Alberta Kamińskiego. W odpowiedzi Inspektorat MAP pisał do Rzymu... w wyniku dochodzenia stwierdzamy, że sprawy wydania poświadczenia obywatelstwa polskiego osobom wyszczególnionym w cytowanym dokumencie Konsulatu Generalnego w Rzymie, zostały załatwione przez Zarząd Miasta Krakowa z naruszeniem prawa, obowiązujących przepisów, a pod względem merytorycznym, bez przeprowadzenia niezbędnych dochodzeń, zdążających do ustalenia wszystkich okoliczności faktycznych, na podstawie których można by było stwierdzić, czy interesownej stronie rzeczywiście obywatelstwo się należy. Wydawane zaświadczenia bazowały na zeznaniach dwóch świadków, których nie weryfikowano. Nadto, inspektor MAP ustalił dalsze takie przypadki poświadczania nieprawdy przy wydawaniu zaświadczeń o obywatelstwie polskim - m.in. z Budapesztu. Zarząd Miejski w Krakowie wydał kilka tysięcy takich zaświadczeń. Z dużym prawdopodobieństwem można założyć, że skala fałszowania dokumentów w zakresie tożsamości, obywatelstwa oraz wyznania, była masowa. Z akt Powiatowego Urzędu Repatriacji w Kielcach, wynika, że w przypadku inwentaryzacji repatriantów ze wschodu przyjmowano identyczny sposób potwierdzania, tj. na dwóch świadków. Wszystkie te osoby podawały narodowość polską, wyznanie katolickie.

Hellwig-Górzyński Lech - reżyser teatralny. Np. „NASZE MIASTO Thorntona Wildera (1972).

Helman Alicja - prof. zwycz., ur. 1935 r. Polski teoretyk filmu. Ukończyła studia muzykologiczne na Wydziale Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Pracowała w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie (1955-1973), była kierownikiem Zakładu Filmu i Telewizji Instytutu Literatury i Kulturoznawstwa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (1973-1986) i Zakładu Filmu i Telewizji Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (od 1986). Ważniejsze publikacje: „Rola muzyki w filmie (1964), „O dziele filmowym (1970, 1981), „Film faktu i film fikcji (1977), „Przedmiot i metody filmoznawstwa (1985), „Słownik pojęć filmowych t. 1-6 (1991-1995), „Historia semiotyki filmu t. 1-2 (1992-1993).

Helman Polina - „Pilot szturmowca, Bohater Związku Sowieckiego. Wykonała ponad 860 lotów bojowych, zrzucając 113 ton bomb. („Midrasz, styczeń 2005, Bella Szwarcman-Czarnota - „Kobieta żołnierzem, str. 26).

Helszer Grażyna - dziennikarka i kancelistka w parafii Zwiastowania Pańskiego na Rakowcu Południowym. OTRZYMAŁA Prymasowski order „Ecclesiae populoque servitium praestanti. Mgr profilaktyki społecznej i resocjalizacji UW. Mediacje rodzinne prowadzi od około 14 lat, w ostatnich latach na zlecenie Sądu oraz w ramach Niepublicznej PPP oraz w prywatnym Gabinecie Pomocy Rodzinie. Pracowała w Ośrodku Interwencyjno-Mediacyjnym KOPD oraz jako kurator zawodowy d.s. rodzinnych i nieletnich. Jest konsultantem w sprawach rodzinnych i opiekuńczo-wychowawczych, diagnostą trudności szkolnych dzieci i młodzieży oraz biegłym sądowym w sprawach rodzinnych i nieletnich. Jest również członkiem Polskiego Centrum Mediacji. Członek-założyciel SMR.

Hen Józef - LISTA NR 3, ur. 8 listopada 1923 r. w Warszawie. Pisarz, publicysta, dramaturg, scenarzysta. Był członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich w Polsce w 2005 roku. W latach 1944-1952 był oficerem politycznym w LWP. W dniu 10.11.98. został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski przez Kwaśniewskiego-Stoltzmana. Wchodził w skład Komitetu Honorowego IV Miedzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, który odbył się w Warszawie w dniach 5-10 maja 2007 roku. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. „Przegląd: „Ja tym panom, którzy teraz rządzą, radziłbym być b. ostrożnym z pojęciem patriotyzmu. Kiedy ambasador Wołkoński w 1769 r. zebrał wokół siebie grupę łajdaków przeciw królowi, nazwali się oni Radą Patriotyczną. Jeśli ktoś nazywa siebie patriotą, to już jest podejrzane. Słynny pisarz i leksykograf angielski, Samuel Johnson, miał powiedzieć: ostatnia deską ratunku łajdaka jest patriotyzm. Kiedy jednak była bitwa o Anglię, nikt Anglików nie uczył patriotyzmu, sami wiedzieli, że trzeba bronić kraju. (…) Właśnie nacjonaliści, wszędzie, podczas wojny w końcu zostawali kolaborantami. Ich celem nie jest uszczęśliwienie własnego narodu, ale zdyscyplinowanie go, wzięcie za mordę. Żadne ideały za tym nie stoją, tylko żądza władzy.

Hen Maciej - reżyser filmowy. M.in. „Fotografie mojego taty. Film opowiada o ojcu reżysera tj. Józefie Henie. Film był pokazywany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy, który odbył sie w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. Maciej Hen „urodził się w roku 1955 w Warszawie. Ukończył wydział operatorski w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi. W latach 80. współpracował jako scenarzysta ze Studiem Filmowym im. Karola Irzykowskiego oraz Studiem „Oko. Był fotosistą w filmach „Constans i „Vabank, operatorem kamery w serialu „Rozalka Olaboga; okazjonalnie operatorem obrazu w filmach dokumentalnych. W latach 90. pracował głównie jako dziennikarz prasowy i radiowy. W tym samym czasie udzielał się jako wolontariusz w Fundacji Ronalda S. Laudera. Od 1998 roku jest etatowym realizatorem światła w Telewizji Polsat. W roku 2004 pod pseudonimem Maciej Nawariak opublikował powieść „Według niej. Jest także muzykiem (gra na gitarze basowej i śpiewa), fotografikiem oraz tłumaczem z języka angielskiego. Dotychczas przełożył 11 książek, w tym dwie powieści. (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 34).

Hendrzak Andrzej - obecnie czołowy dziennikarz sportowy z Podkarpacia. Był wieloletnim oficerem SB w Wydziale IV, zajmującym się inwigilacją Kościoła... i mordowaniem działaczy niepodległościowych i „Solidarności.

Hendzel Łukasz - związał się z Towarzystwem Polsko-Izraelskim Nadzieja - Hatikvah.

Hendzel Magdalena - INFO-PR Wortal Public Relations.

HENDZEL Ryszard – LISTA NR 9, Właściciel firmy IGE.

Hening - kierował w siedzibie Gestapo w Warszawie 70-osobową żydowską grupą wyspecjalizowaną w akcji przeciw polskim organizacjom konspiracyjnym. (Centralne Archiwum KC PZPR - Akta Delegatury Rządu, sygn. 202/II-44, t. 2)

Hennel Jacek Witold - LISTA NR 15, prof. dr hab. fizyk, pracownik naukowy Instytutu Fizyki Jądrowej im. Henryka Niewodniczańskiego PAN. Autor m.in. książki „Zadania i problemy z fizyki. Członek, krajowy korespondent Wydziału III Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego PAU. Kraków.

Hennel Józefa-Zyta Golmont - LISTA NR 15, urodzona w 1925 roku w Wilnie. Ukończyła filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1948-53 pracowała w żydomasońskim „Tygodniku Powszechnym, do którego powróciła po 1956 i do 1962 r. była sekretarzem redakcji. Od 1963 r. jest zastępcą redaktora naczelnego „TP - dawniej J. Turowicza, obecnie ks. A. Bonieckiego. Publikowała także w „Znaku, „Gazecie Wyborczej, „W drodze, „Tygodniku Solidarność, „Niedzieli. Od 1980 r. działała w „Solidarności, a od 1991 r. w Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W latach 1989-93 była posłanką UD i chociaż deklaruje się jako katoliczka, to występowała przeciwko projektom zakazu aborcji. Będąc posłanką, wspólnie z dwoma innymi posłami z UD, bezprawnie skorzystała z usług poczty biura poselskiego w celu rozsyłania materiałów propagandowych, popierających kandydaturę T. Mazowieckiego na urząd prezydenta RP. Po ujawnieniu afery została zmuszona do zwrotu „zaoszczędzonych pieniędzy. Pani Dora Kacnelson, patriotyczna polska Żydówka z Drohobycza, napisała w piśmie „Ład (26.06.1994), opierając się o stenogramy Komisji Sejmowej, która zajmowała się Polakami mieszkającymi poza Polską, że Hennelowa za każdym razem, gdy ktokolwiek chciał poruszyć temat dyskryminacji Polaków za granicą, natychmiast uniemożliwiała dalszą dyskusję na ten temat. Poprzez „Tygodnik Powszechny rozpowszechniała brednie o masowym antysemityźmie w Polsce. Jeszcze w 1989 roku zabrała głos w dyskusji o przyszłości Polski. Zastanawiała się w niej co będzie dalej? „Chyba nie będziemy zaprowadzać u nas kapitalistycznych stosunków. Zapytana: „Jak Polska powinna zareagować na kontrowersyjne komiksy w izraelskim dzienniku „Haarec, w ktorym Polacy zostali przedstawieni jako pijacy i antysemici gotowi wydać ukrywające się Żydowki za alkohol, odpowiedziała: „Nie widzę takiej potrzeby (...). W tej kwestii trzeba kierować się powściągliwością i zachować odpowiedni dystans. Tak reagują wspólnoty, które znają swoją wartość. („Rzeczpospolita z dn. 10 maja 2007 roku) Streszczenie komiksu przy nazwisku jego autorki - Yanai Hagi. „Pobłażanie to wyraźnie widać w postępowaniu zastępcy red. naczelnego „TP Józefy Hennelowej, dążącej do maksymalnego złagodzenia postawy Kościoła i ludzi świeckich wobec tzw. aborcji. A równocześnie z pasją atakującej pokazanie uczniom VIII klasy w Częstochowie tak znaczącego filmu, jak „Niemy Krzyk, ukazującego jakże wymowne antyaborcyjne przesłanie doktora Nathansona (por. tekst J. Hennelowej „Zgroza, „Tygodnik Powszechny, 3 listopada 1996 r.)

HENNER Gabriel - prokurator, ur. 05.11.1893 r. w Jarosławiu. Rodzice: Bernard i Maria z d. Luster. Doktor prawa UJK (1917). Od 1940 do 1944 w ZSRR. Od 1944 w WP. Oficer śledczy i podprokurator Wojskowej Prokuratury 2. Armii WP. Podprokurator DOW Łódź, zastępca prokuratora WPR w Łodzi. Awansowany na stopień majora w 1946 roku. Podprokurator Wydziału Sądowo-Rewizyjnego dla Spraw Szczególnych NPW. W 1947 zostaje zdemobilizowany. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Hennig Konrad - zastępca redaktora naczelnego żydokomunistycznego „Rubikkonu. Odpowiedzialny za sprawy marketingowe.

Hennig Magdalena - LISTA NR 3, dziennikarka.

Hensel Jurgen - sekretarz naukowy Żydowskiego Instytutu Historycznego w Polsce.

Hensel Zdzisław - był członkiem Zarządu Głównego Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zastępca członka Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego. Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu (23.02.2005).

Henzel Władysław - pułkownik, dyrektor Wydawnictwa Wyższej Szkoły Pedagogicznej Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Warszawie. Dyrektor Centrum Informacji Naukowej Instytutu Badań Naukowych im. gen. Edwina Rozłubirskiego.

Henzler Marek - polonofob, zastępca kierownika Działu Politycznego tygodnika „Polityka (01.2003).

Herberholz Dominik - polonofob, lewak, przewodniczący Stowarzyszenia Młodej Lewicy w Poznaniu (08.2002).

Herbich Bohdan - „18 kwietnia 2000 r. Podsekretarz Stanu w Kancelarii Prezydenta RP Jolanta Szymanek - Deresz, w imieniu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, wręczyła ordery i odznaczenia zasłużonym dziennikarzom i pracownikom tygodnika „Forum, z okazji 35 - lecia tygodnika. Minister Jolanta Szymanek - Deresz przekazała na ręce redaktora naczelnego tygodnika „Forum, Bohdana Herbicha, list gratulacyjny Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, w którym czytamy: „W polskiej tradycji dziennikarskiej tygodnik „Forum odegrał prekursorską i niepowtarzalną rolę w kształtowaniu informacji i wiedzy o świecie. Mało kto pamięta, że ukazanie się na rynku czytelniczym w Polsce w połowie lat sześćdziesiątych tygodnika, który przynosi przedruki publikacji z zachodnich gazet i czasopism, było ewenementem w tej części Europy... Do dziś pozostanie tajemnicą, jak 35 lat temu pierwszemu naczelnemu i twórcy „Forum redaktorowi Janowi Gerhardowi i jego współpracownikom udało się doprowadzić do powstania „dziennikarskiego lodołamacza. Otrzymał wówczas Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Herbst Irena - LISTA NR 3, przewodnicząca Zespołu i Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej. Wiceprezes Zarządu Banku Gospodarstwa Krajowego.

Herbst Krzysztof - LISTA NR 3, dr socjologii. Autor wielu publikacji z zakresu społecznych problemów planowania przestrzennego i reformy samorządu terytorialnego, pracował w Polskiej Akademii Nauk. Ekspert programów TACIS, PHARE, Banku Światowego, OBWE. Udział w projektach na terenie Rosji, Ukrainy, Słowacji. Współzałożyciel wielu organizacji pozarządowych. Prezes Fundacji Inicjatyw Społeczno-Ekonomicznych.

Herbuś Edyta - gwiazdka TVN-owskiego „Tańca z Gwiazdami.

Hercbergowie - uratowani przez rodzinę Kemnitzów podczas okupacji niemieckiej. Po wojnie, dzięki ich zeznaniom, życie uratował Edward Kemnitz, żołnierz NSZ i tajnej Organizacji Polskiej.

Herczyński Andrzej - LISTA NR 3, matematyk - pracownik naukowy UW.

Herczyński Jakub - Komisja Kontrolująca Żydowskiej Ogólnopolskiej Organizacji Młodzieżowej (ZOOM).

Herdzin Krzysztof - ur. 1970 w Bydgoszczy. Muzyk klasyczny i jazzowy, pianista, orkiestrator i aranżer, dyrygent i producent płytowy. Autor jazzowych przeróbek utworów Chopina. Absolwent bydgoskiej Akademii Muzycznej (1993) w klasie fortepianu u prof. K.Popowej - Zydroń (współautorki sukcesu Rafała Blechacza). Po dyplomie pozostał na uczelni na trzy lata jako wykładowca. Wykonywał jako solista z orkiestrą „Błękitną Rapsodię G. Gershwina, Koncert A-moll E. Griega. W latach 90-tych razem z wirtuozem klarnetu Wojciechem Mrozkiem koncertował w Niemczech w ramach fundacji Sir Yehudi Menuhina.

Herer Wiktor - naczelnik V Departamentu MBP. Pułkownik UB, później profesor ekonomii. Kierował przesłuchiwaniami Jana Rodowicza z batalionu „Zośka. Słynął on z niewiarygodnej wręcz odwagi, poświęcenia i zdolności do ryzyka. Za swoje wojenne zasługi był odznaczony Krzyżem Walecznych (dwukrotnie) i krzyżem Virtuti Militari. Aresztowano go w wigilię Bożego Narodzenia 1948 roku i zabrano do ubeckiej katowni. Zaledwie w dwa tygodnie po aresztowaniu, legendarny „Anoda zginął w gmachu MBP. Z informacji złożonych w prokuraturze przez innego członka batalionu „Zośka, uwięzionego w tym samym czasie, Rodowicz został zastrzelony. Herer zaprzeczył wersji o zamordowaniu „Anody. Twierdził jakoby ten popełnił samobójstwo, skacząc na parapet otwartego okna i wyskakując z 4 piętra. Wersja ta wydaje się dość nieprawdopodobna, choćby ze względu na to, że był wówczas środek zimy (07.01.49r.), a pomimo tego okno było otwarte. Herer nienawidzi narodowców: „Zadaniem naszym jest nie tylko zniszczyć was fizycznie, ale musimy zniszczyć was moralnie. (por. C. Leopold, K. Lechicki. Naczelnik w Departamencie V Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, pod patronatem Julii Brystygierowej) Uzyskuje stopień wicedyrektora Instytutu Planowania przy Radzie Ministrów.

Herling Grudziński Gustaw - ur. 20 maja 1919 r. w Kielcach, zm. 4 czerwca 2000 r. w Neapolu. Pisarz, intelektualista, przeszedł z judaizmu na katolicyzm w wieku około osiemnastu lat. W wywiadzie dla „Wyborczej z dn. 29.04.-01.05.2000. powiedział, iż nosił się z zamiarem opisania antypolonizmu amerykańskich Żydów w formie opowiadania. „Chodziło mi mianowicie o zajęcie się bezczelną i bezwstydną większością amerykańskich Żydów, którzy Holocaust uważaja niemal za dzieło Polaków (o Niemcach z wielu powodów lepiej nie mówić), pragnąc w ten sposób oczyścić swoje sumienia z bezspornego faktu, że potężna społeczność żydowska w Ameryce nie kiwnęła podczas wojny palcem, by przyjść z pomocą europejskim ofiarom Holocaustu. O ileż łatwiej wskakiwac na pochyłe drzewo polskie, opluwać ludzi, którzy antysemityzm wyssali z mlekiem matek. Opowiadanie miało sie nazywać „Dwóch dodatkowych i miało się oprzeć na opowiadanym mi przez Jerzego Stempowskiego incydencie. Stempowski mieszkał podczas wojny w neutralnej Szwajcarii. Potężna i bogata organizacja żydowska w Stanach, przypuszczalnie masońska, zwróciła się do niego, też masona, z prośbą o wykupienie za grube pieniądze dziesięciu wymienionych imiennie Żydów z hitlerowskich kacetów. Stempowski nawiązał kontakt z poselstwem niemieckim w Berlinie i przedstawił ofertę. Była tak hojna, że poselstwo po konsultacji z Berlinem zgodziło się natychmiast, a nawet posunęło się dalej. Jak sklepikarz dorzuca gratis dobremu klientowi dwa dodatkowe płatki szynki, tak oni za otrzymaną od Żydów amerykańskich sumę dostarczyli dwunastu zamiast dziesięciu kacetników. Po pewnym czasie Stempowski otrzymał list od amerykańskich mocodawców z bardzo chłodnym podziękowaniem za wykonanie prośby z dopiskiem: Ale kto pana prosił o dwóch dodatkowych? W swoim „Dzienniku pisanym nocą Herling-Grudziński nazwał Żydów amerykańskich w kontekście ich antypolonizmu: „najgłubszymi Żydami świata. W 1952 roku umarła jego żona Krystyna. W latach 1952-1955 pracował dla Radia Wolna Europa w Monachium. W 1955 r. osiadł na stałe w Neapolu, gdzie poślubił Lidię, córkę Benedetto Crocego. Zmarł w wieku 81 lat. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W roku 1990 został laureatem nagrody literackiej polskiego PEN Clubu im. J. Parandowskiego. W 2000 r. odebrał w Krakowie doktorat honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Herman Andrzej - komunista, sekretarz PZPR.

Herman Katarzyna - LISTA NR 10, ur. 13 sierpnia 1971 roku w Mrągowie - aktorka. Swoje młode lata spędziła w Białymstoku. W 1994 roku ukończyła studia na PWST w Warszawie. Jej mężem jest Tomasz Brzozowski.

Herman Marcin - z Warszawy. Komiksowa Agencja Prasowa. „Wydanie „Maus odezwało się głośnym echem w ogólnopolskiej prasie. Na temat komiksu pisały największe polskie tygodniki. Wywołało ono również sprzeciw środowisk narodowych obrażonych przyjętą przez Arta Spiegelmana konwencją. Otóż w komiksie Spiegelmana Niemcy są przedstawieni jako koty, Żydzi jako myszy, Amerykanie jako psy, a Polacy jako świnie. Pomijając dyskusję nad konotacjami, jakie w języku polskim wywołuje słowo „świnia, nie można nie zauważyć argumentów przemawiających za przyjęciem takiej konwencji. W stworzeniu koncepcji graficznej postaci, twórca „Maus posłużył się optyką nazistowskiej propagandy, w której Żydzi przedstawiani byli jako szkodniki do wytępienia (tutaj kot jako naturalny przeciwnik myszy; drapieżnik), a Polacy często określani jako świnie („polnische schwein). Za podobnym podziałem nie idzie podział charakterologiczny. http://esensja.pl/magazyn/2001/06/iso/10_01 magazyn „ESENSJA.

HERMAN Roman - sędzia, ur. 15.01.1899 r. w Złoczowie. Rodzice: Józef i Regina z d. Szoenholtz. Magister prawa USB. Podczas okupacji był muzykiem. W 1944 roku wstępuje do WP. Sędzia WSG w Warszawie, szef WSG w Modlinie, szef WSO w Krakowie. Awansowany na majora w 1946 roku. W 1948 przeniesiony do rezerwy. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Hermanowicz Jadwiga - Krajowa Komisja Rewizyjna, Młodzi Socjaliści.

Hermański Ireneusz - LISTA NR 6, redaktor, Warszawa. Był Sekretarzem Generalnym warszawskiej imprezy „Z udziałem Grassa, Whartona i Coelho (2000 r.). Sekretarz generalny Międzynarodowych Targów Książki w Warszawie.

Hermaszewski Mirosław - pilot, generał. Pierwszy i jedyny kosmonauta z Polski, brał udział w locie kosmicznym „Sojuz 30 CCCP. Za udział w tym locie odznaczony medalem „Złotej Gwiazdy, Orderem Lenina i tytułem honorowym Bohatera Związku Radzieckiego.

Hermeliński Paweł - LISTA NR 10, działacz GPR-Grupa na Rzecz Partii Robotniczej, Luksemburg. Członek Komitetu Pomocy i Ochrony Represjonowanych Pracowników, sekcji ds. praw kobiet.

HERNANDEZ-PALUCH Maria – LISTA NR 9, dziennikarka

HERNANDEZ-PALUCH Maria LISTA NR 9, dziennikarka

Hersz Blumsztajn - pracownik Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Siedlcach. Brał udział w porwaniu i zamordowaniu 16 byłych żołnierzy podziemia niepodległościowego. Przeniesiony służbowo do innej miejscowości.

Herszenhorn Szloma - 1888 - 2 stycznia 1953, lekarz. Działacz społeczny, członek Bundu. Po II wojnie światowej brał udział w organizacji pomocy polskim Żydom, którym udało się przetrwać wojnę. Urodził się w Lublinie, w zamożnej rodzinie chasydzkich drukarzy, zajmujących się wydawaniem ksiąg rabiniczych. Herszenhorn zetknął się z socjalizmem już w jesziwie i porzucił ją na rzecz świeckiego gimnazjum. W 1904 ze względu na współpracę z Bundem musiał opuścić miasto. W 1918 otrzymał dyplom lekarza na Uniwersytecie w Pradze (specjalizacja: dermatologia) i powrócił do Lublina, gdzie pracował w żydowskiej przychodni zdrowia. Był lekarzem szkolnym w gimnazjum Róży Szperowej oraz zasiadał w radzie szpitala żydowskiego. W latach 1927-1939 był radnym Lublina, jako członek Komitetu Miejskiego Bundu. Był pierwszym Żydem na stanowisku wiceprezesa Rady Miejskiej. Angażował się życie kulturalne i społeczne miasta. Był aktywnym członkiem i przewodniczącym Towarzystwa Ochrony Zdrowia, prowadził wykłady z zakresu higieny na Żydowskim Uniwersytecie Ludowym, a także organizował półkolonie dla żydowskich dzieci z biednych rodzin. Od 1936 zasiadał w Radzie żydowskiej gminy wyznaniowej. W 1939 udał się z rodziną na tereny zajęte przez ZSRR. Jako bundowiec został zesłany na Syberię, gdzie zginęła jego żona i syn. Powrócił do Lublina w lipcu 1944 roku z I Armią Wojska Polskiego. 8 sierpnia 1944, został kierownikiem Referatu do spraw Pomocy Ludności Żydowskiej przy Polskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego. Referat ten powołał 10 sierpnia Komitet Pomocy Żydom, zastąpiony później przez polityczne przedstawicielstwo Żydów w Polsce - Tymczasowy Centralny Komitet Żydów Polskich i Centralny Komitet Żydów Polskich. Pomagał Żydom, opuszczającym swe kryjówki na terenach wyzwolonych lub przechodzącym przez front. Zajmował się m.in. grupą dzieci ocalonych z obozu zagłady na Majdanku. W 1949 roku wyjechał do Izraela, a następnie do Australii, gdzie zmarł.

Herszke-Herszkowicz-Feuchel-Czyżyk-Jednorączka - szpicel, konfident tajnej policji carskiej. Powieszony przez lud Warszawy 15 sierpnia 1831 r.

Herszman Zdzisław - „Zeznania dwóch asiorów bezmundurowych - Z. Herszmana i W. Papiny. Odsłonili oni kulisy powstania nowoczesnej mafii (...) w latach 90. Kilkuset wysokich rangą „oficerow SB i milicji, w tym wojskowego wywiadu i kontrwywiadu, stanęło na czele grup przestępczych, pomogło im zewrzeć szeregi, „uprzemysłowić ich przestępcze akcje. Obie strony zaczęły wykorzystywać możliwości państwowych służb „siłowych, w tym Biuro Ochrony Rządu i policję (...). Żagiel na początku lat 90. załatwiał z Janem Widackim, wtedy wiceministrem spraw wewnętrznych, potem pełnomocnikiem Jana Kulczyka, powołanie powiązanej z „Baraniną Fundacji Bezpieczna Służba. Oznaczało to w praktyce wprowadzenie tylnymi drzwiami mafii do policji, z tragicznymi nie tylko dla policji i specsłużb skutkami. (...). Statut Bezpiecznej Służby napisał na polecenie Widackiego Jerzy Nóżka, późniejszy wiceszef UOP, wtedy dyrektor biura prasowego UOP - kolega Widackiego ze studiów na KUL. Ciekawe, że w statucie znalazły się, poza szkoleniem, zakupami sprzętu i wymianą informacji - gry losowe, handel wyrobami „z metali szlachetnych i dziełami sztuki (...). Jerzy Nóżka dostarczył statut do siedziby Fundacji mieszczącej się w jednym z apartamentów Hotelu Europejskiego w Warszawie. Apartament zajmował „ojciec chrzestny pomysłu o powołaniu fundacji - Zdzisław Herszmann - polski emigrant ze szwedzkim paszportem, w latach „późnej RP blisko związany z dygnitarzami PRL. Jego protektorem był wtedy szef Urzędu Rady Ministrów (za Gierka) Janusz Wieczorek. Potem Herszmann pojawił się w wojskowej świcie Wojciecha Jaruzelskiego. Cuchnęło to z daleka wojskowymi służbami informacyjnymi - powtarzamy tę supozycję za samym Widackim. (...). Dobrym znajomym Herszmanna był A. Żagiel. („Grabarze polskiej nadziei, H. Pająk, str. 247, 381-382)

Hertel Jerzy - ur. 1955, polityk, poseł na Sejm RP. Jest absolwentem Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Wybrany po raz pierwszy w 2001 r. w okręgu warszawskim. Członek Platformy Obywatelskiej od 2001 r. Członek Sejmowej Komisji Finansów Publicznych w Sejmie IV kadencji.

Hertz Aleksander - 1879- 1928, reżyser filmowy. Założyciel pierwszej polskiej wytwórni filmowej.

Hertz Aleksander - 1895-1983, socjolog, eseista i teoretyk teatru. W latach gimnazjalnych należał do przywódczej grupy tajnego Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej, następnie stał się członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, a także Polskiej Organizacji Wojskowej. Studiował w Warszawie i Wiedniu, doktoryzował się u prof. Tadeusza Kotarbińskiego pracą o Heglu. Publikował w „Przeglądzie Socjologicznym, współpracował z miesięcznikiem „Wiedza i Życie. Był inicjatorem badań nad socjologią teatru w Polsce. Owocem wykładów prowadzonych przez niego w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej była książka „Zagadnienia socjologii teatru. We wrześniu 1939 wyjechał do Francji, stamtąd do Stanów Zjednoczonych, gdzie osiadł na stałe. Uprawiał socjologię humanistyczną, choć jego osobowość intelektualna ukształtowana była pod wpływem myśli Karola Marksa, Vilfreda Pareto i Maksa Webera. Jako pierwszy wskazywał na cechy totalitaryzmu w polityce: kult wodza, militaryzm, antysemityzm. Do jego prac należą m.in.: „Żydzi w kulturze polskiej (1961) oraz autobiograficzna proza pt. „Wyznania starego człowieka (1979), w której napisał: „Jestem Polakiem, ale zarazem uważam się za Żyda. Uważam się za niegodnego i małodusznego spadkobiercę sześciu tysięcy lat twórczego bytowania Żydów w swojej ojczyźnie i na wygnaniu. „Masy tego żydostwa przyjęły fakt powstania państwa polskiego jako coś nieoczekiwanego, niezbyt zrozumiałego, przyjęły go nieufnie, powątpiewająco. W tym sensie Żydzi w roku 1918 byli krajowymi cudzoziemcami. (A. Hertz „Żydzi w kulturze polskiej, Paryż 1961, s. 194)

Hertz Benedykt - 1872- 1952, bajkopisarz, satyryk.

Hertz Herman Józef - naczelny rabin Imperium Brytyjskiego, doktor. W 1936 roku oceniał sytuację Żydów w Polsce w następujący sposób: „Polsce, która utrzymuje największą liczebność zaludnienia żydowskiego wśród wszystkich krajów Europy, przysługuje hegemonia między współczesnymi narodami odnośnie do tolerancji dla jej żydowskich mieszkańców („Myśli żydowskie oraz myśli o żydostwie, J. H. Hertz, Warszawa 1936, s. 18).

Hertz Jan Adolf - 1878-1943, dramaturg, poeta.

Hertz Paweł - 1918, publicysta, polityk (wg Kisiela - „antysemita). W artykule „Żydzi w obronie Kościoła katolickiego autorstwa prof. Jerzego Roberta Nowaka zamieszczonego w „Kurierze Codziennym z dnia 1-3 czerwca 2007 roku, możemy m.in. przeczytać: „Do postaci żydowskiego pochodzenia szczególnie stanowczo występujacych w obronie Kościola katolickiego i religii chrześcijańskiej, przeciwko oszczerczym pomówieniom należał jeden z najwybitniejszych polskich prozaików i eseistów - Paweł Hertz. Pisał m.in.: „Nawet żyjący w Polsce ateusz uczestniczy w cywilizacji chrześcijańskiej - jego humanitarne odruchy biorą się własnie stamtąd. Ale rzecz nie tylko w chrześcijaństwie. Ze wszystkich instytucji polskich jedynie Kościół przechowuje historyczną ciągłość. Wszystkie inne instytucje w powikłanej polskiej historii upadły. Nic zatem dziwnego, że to Kościół wraca do świętego Wojciecha. I widzi go nie tylko w aspekcie religijnym, ale i politycznym - owego hołdu złożonego przed jego trumną przez niemieckiego cesarza i polskiego księcia. Od lat myślę, i dałem temu wyraz na piśmie, że dwa elementy gwarantują w Polsce narodową trwałość - wieś i Kościół. I nie chodzi mi tu o wiarę, ale o ciągłość tradycji, o fundamenty narodowego trwania. Na dobrą sprawę cała historia Europy - nawet ta jej linia, którą zainicjowało buntujące się przeciw religii oświecenie - jest chrześcijańska (...). Jan Paweł II dobrze zdaje sobie sprawę, że poza chrzescijaństwem w Europie tak naprawdę nic już nie ma. Że wszystkie problemy współczesnej Europy są problemami chrześcijaństwa (...). Utarło się w kołach intelektualnych, że stosunek do ruchów katolicko-narodowych jest na ogół nieżyczliwy i spotyka się to z wzajemnością. Te niechęci są mocno akcentowane. Myślę jednak, że bardzo lekkomyślny byłby intelektualista, który nie doceniłby znaczenia i wartości wszystkich nurtów chrześcijańskich i narodowych w kraju, gdzie uczucia narodowe od stu kilkudziesieciu lat są ranione, a katolicyzm tak organicznie zwiazany z polskością.

Hertz Zygmunt - polonofob, współzałożyciel żydolewackiego Instytutu Literackiego - „Kultura w Paryżu. Znany ze skłonności do idealizowania Żydów i ostrego dokładania przy różnych okazjach „Polaczyskom. Zdobył się jednak na bardziej obiektywną refleksję na tle wydarzeń marcowych z 1968 roku. Pisał wówczas, 26 marca, w liście do Czesława Miłosza: „Antysemityzm wypuścił nie tylko nowe liście, ale zakwitł różą. I też ja się nie dziwię. Żydzi grali od początku głupio - po cóż był ten run na ube i posady. Jakaś niegodność w tym narodzie.

Hertzówna Amelia - 1879- 1942, pisarka, historyk kultury polskiej.

Heryng Teodor - 1847- 1925, laryngolog, prof. UW

Heryng Teodor - 1847- 1925, laryngolog, profesor UW.

Herz Lucyna - Kapitan GL.

Herzberg Arthur - „W lutym 2000 r. Arthur Herzberg, wpływowy rabin i historyk, „wezwał mieszkańców Izraela do nieuczestniczenia w Mszach Świętych mających się odbywać podczas zbliżającej się wizyty w Izraelu, dopóki Papież nie wyjaśni, co robił jako ksiądz w Polsce podczas II wojny światowej, gdy społeczność żydowska była masakrowana przez nazistów. Plakaty naklejane przez ultraortodoksyjnych Żydów w okolicach Jerozolimy (28 lutego) nazywały Ojca Świetego „złem i obiecywały, że jego pielgrzymce do Ziemi Świętej pomiędzy 21-23 marca będą towarzyszyć niepokoje. (wg prof. I.C.Pogonowskiego: „Antypolski talk-show, „Nasza Polska z 13 listopada 2001 r.)

Herzl Theodor - twórca syjonizmu. Asymilowany Żyd węgierski, „który wcześniej był nacjonalistą niemieckim, pełnym podziwu dla Ryszarda Wagnera i Marcina Lutra. Herzl obawiał się radykalizacji Żydów „bez ojczyzny mieszkających w Rosji i wobec tego nawrócił do konceptu religijnej formy państwa, raczej niż opartego na woli jego mieszkańców. Od początku pojawiły się rozmaite radykalnie różne formy syjonizmu, który choć nieliczny, uformował się na podstawie nienawiści do gojów, jako pasożyt na brytyjskich ambicjach kolonialnych na Bliskim Wschodzie. Stało się to przy pomocy lorda Waltera Rothschilda. W 1903 roku Herzl wynajął jako lobbystę na rzecz syjonizmu Dawida Lloyd Georgea, znanego rozpustnika, nadającego się do szantażu i eksploatacji, zwłaszcza kiedy został on później premierem W. Brytanii. Po nieudanych próbach zdobycia pozwolenia na masowe osiedlanie się Żydów w Palestynie pod władzą turecką, Herzl usiłował założyć państwo Izrael w Afryce na terenie Ugandy, głównie dla Żydów z Rosji, mimo tego, że Chaim Weizman twierdził wówczas, że rewolucjoniści stanowili znaczną większość wśród młodych Żydów rosyjskich. („Tylko Polska - „Rola Hitlera i Stalina w istnieniu Izraela, str. 10-11, nr 350)

Herzog Aleksander - polonofob, komuch, b. prokurator generalny. „Prasa odszczekuje wszystkie swoje sensacje o grupie gangsterów, skrytobójców tworzących gang „Żelazo. Hasłem do odwrotu były oficjalne wypowiedzi dwóch kluczowych szeryfów z Ministerstwa Sprawiedliwości Karola Napierskiego i Aleksandra Herzoga, wtedy już zdymisjonowanego szefa prokuratury (...). Rok później wszystko zostało wyjaśnione i wyprostowane. „Gazeta Wyborcza z 17 lipca 1991 roku musiała przyznać: „Sprawa „Żelazo umorzona. W tekście czytamy, że aferę „Żelazo umorzono z powodu przedawnienia. Umorzono śledztwo wobec wszystkich sześciu podejrzanych osób, aresztowanych 6 października 1990 roku i po kilku tygodniach zwolnionych (...). Nie zebrano dowodów na zarzucane „gangowi dwa zabójstwa, bo bracia Janoszowie zeznający w 1984 roku przed komisją Pożogi, odwołują teraz swoje zeznania (...). Polskojezyczny prokurator przyznał wtedy, że oskarżenie zostało oparte na kłamstwach, prowokacjach i było fikcją. („Grabarze polskiej nadziei, Henryk Pająk, str. 142-144).

Herzog Chaim - „Jako oficer armii brytyjskiej uczestniczył w lądowaniu w Normandii, odnosząc tam rany. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 15)

Herzog Leon - pułkownik

Herzog Tomasz - LISTA NR 3, nauczyciel akademicki, USA. Członek Polskiego Instytutu Naukowego, Centrum Kultury i Dialogu.

HES Ewa – LISTA NR 18.

Heyde Jurgen - dr w niemieckim instytucie w Niemczech. Członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich, Warszawa.

Heydel Wojciech - w latach 1990-1991 był założycielem żydomasońskiego BP w Polsce. Był menadżerem w BP Polska (1992-1995). Pracował w Centrum Korporacyjnym BP w Londynie (2000-2001). Był prezesem Zarządu BP Polska (2003-18.10.2004). Wiceprezes zarządu PKN Orlen ds. sprzedaży (18.10.2004-10.2005).

Heydrich Reinhard - przewodniczył konferencji w Wannsee, na której postanowiono o ostatecznym rozwiązaniu problemu żydowskiego. Profesor Uniwersytetu w Monachium Fredrich Glum w swojej książce pt.: „Narodowy socjalizm pisze o nim: „(...) syn rdzennego Żyda (...). (s. 413).

Hibner Juliusz-Dawid Szwarc - ur. 1912 Grzymałów - zm. listopad 1994 Warszawa. Generał brygady LWP. W latach 1936-38 mordował w Hiszpanii w obronie komunistycznej republiki. Po jej upadku wyjechał do ZSRR i od 1941 służył w Armii Czerwonej. W 1943 w stopniu kapitana skierowany do 1 Dywizji Piechoty im T. Kościuszki na stanowisko zastępcy dowódcy pułku ds. politycznych. Po bitwie pod Lenino uznany za zaginionego i „pośmiertnie uhonorowany tytułem bohatera Związku Radzieckiego. W rzeczywistości został ciężko ranny i - długo nierozpoznany - był leczony w szpitalu wojskowym. Po wyleczeniu wrócił do służby i jako dowódca pułku - podpułkownik, przeszedł szlak bojowy 2 Armii Wojska Polskiego. Po wojnie 1945 - 53 służył w Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Szef sztabu, zastępca dowódcy ds. liniowych - pułkownik. Od 1949 dowódca KBW - generał. Potem wiceminister w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Od 1960 r. w stanie spoczynku. Rozpoczął karierę naukową. Zdobył stopień doktora nauk fizycznych i pracował w Instytucie Techniki Jądrowej w Świerku. Po przejściu na emeryturę mieszkał w Warszawie i Paryżu, gdzie prowadził wykłady z fizyki jądrowej na wyższych uczelniach. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim - Wojskowym.

Hibner Władysław - ur. 1893, zm. 21 sierpnia 1925, działacz komunistyczny, stracony za zabójstwa. Od 1912 roku był członkiem PPS-Lewicy, a od 1918 Komunistycznej Partii Polski. Był jednym z organizatorów łódzkiej Rady Delegatów Robotniczych. W 1919 roku został w Polsce skazany na 5 lat więzienia za działalność komunistyczną. Po odbyciu części kary został deportowany do ZSRR w ramach wymiany więźniów politycznych, gdzie został uwolniony. W Moskwie był jednym z organizatorów Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom (razem z Julianem Marchlewskim). Reprezentował Polskę w Komitecie Wykonawczym MOPR. W październiku 1924 został nielegalnie przerzucony z powrotem do Polski. Pod przybranym nazwiskiem Olimpiusz Turowicz wszedł w skład Komitetu Warszawskiego KPP. W lipcu 1925 razem z Władysławem Kniewskim i Henrykiem Rutkowskim zgłosił się na ochotnika do zabójstwa Józefa Cechnowskiego, który został zidentyfikowany jako agent policji w ruchu komunistycznym. Hibner objął dowództwo grupy. Ostatecznie ranni, zostali ujęci przez policję. Za popełnione czyny, Hibner wraz z pozostałymi dwoma zamachowcami został skazany na karę śmierci przez powieszenie (z uwagi na strzelanie do osób cywilnych zostali potraktowani jak przestępcy kryminalni, zamiast skazani na karę śmierci przez rozstrzelanie, stosowaną za przestępstwa polityczne).

Hier Marvin - rabin, dyrektor Simon Wiesenthal Center. Powiedział, że: „Świat, w którym Żyd czy Żydówka może bezpiecznie wychowywać swe dzieci, w znacznym stopniu stworzył im w tym względzie ograniczenia w ostatnich latach. Ostatnio nazwał o. Rydzyka „Josefem Goebbelsem w koloratce. „Po raz kolejny zaaplikowano antysemityzm, robiąc raz jeszcze z Żydow ofiarę kolejnego kryzysu politycznego. Nadszedł czas, by papież działal zdecydowanie. Nie można tolerować księdza, nawołującego przez radio miliony Polaków do nienawiści. Oskarżenia przeciwko prezydentowi Kaczyńskiemu to przekroczenie wszelkich granic. („Tylko Polska, nr 351, str. 5). O filmie „Pasja powiedział: „To jest historia, w wyniku której miliony ludzi w przeszłości przypłaciło swoim życiem. Byli oni paleni na stosach, zabijani w pogromach i podczas Inkwizycji. Również i te idee przysłużyły się jako podstawa do [zaistnienia] Holocaustu. Nie, to nie pomyłka, przecieranie oczu nic nie pomoże: ludzie, którzy zawiadują dzisiaj najbardziej wpływowymi instytucjami stwierdzają jednoznacznie, że to właśnie katolicyzm był przyczyną tzw. Holocaustu. Nie zagłębiając się teraz w wielce zakłamaną tematykę II Wojny Światowej i pomijając to, że wiedza tych ludzi o wiekach średnich jest obaraczona absolutną indolencją, to oskarżanie chrześcijaństwa o zaistnienie tzw. Holocaustu jest zwykłą obelgą rzuconą na każdego katolika. Serwowanie nam tego typu myślenia jest typową reakcją obronną obserwowaną wśród przestępców, którzy przerzucają swoją winę na ofiarę. Pięknie tego typu zjawisko ujął Arystoteles, mówiąc, iż: „Człowiek chory patrzy przez pryzmat swojej choroby. Nie za wiele jednak przypominania, iż to właśnie wrogowie religii katolickiej byli twórcami Nazizmu, a finansowymi poplecznikami Hitlera byli najbogatsi żydowscy bankierzy. Wygodnie „zapomina się też i pomija w pracach historycznych, że antysemityzm Hitlera i jego wyznawców był w dużym stopniu inspirowany zachowaniem się grup żydowskich, był w pewnym sensie chorobliwą reakcją na patologię społeczną. [Rozwinięcie tematu: prof. Kevin McDonald, „The Culture of Critique: An Evolutionary Analysis of Jewish Involvement in Twentieth-Century Intellectual and Political Movements, 1stBooks Library, 2002; „A People That Shall Dwell Alone: Judaism As a Group Evolutionary Strategy, „With Diaspora Peoples, iUniverse.com, 2002 ; „Separation and Its Discontents: Toward an Evolutionary Theory of Anti-Semitism, Praeger Publishers, 1998.] Lech Maziakowski. BIBUŁA - pismo niezależne Nr. 17, grudzień 2003 r.

Hilberg Raul - autor książki pt. „Sprawcy, ofiary, świadkowie. Zagłada Żydów 1933-1945. „Jest emerytowanym profesorem historii Uniwersytetu Vermont w Stanach Zjednoczonych, uważanym za klasyka w dziedzinie badań nad prześladowaniem i eksterminacją Żydów w okresie Trzeciej Rzeszy. Jego trzytomowe „opus magnum „The Destruction of European Jews, wydane po raz pierwszy w 1961 roku, uznano za jedną z najwybitniejszych książek na temat Zagłady. Swoje życie i pracę naukową opisał w autobiografii „The Politics of Memory: The Journey of a Holocaust Historian (1996). (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 25).

Hillman Sidney - był jednym z doradców prezydenta Roosevelta w czasie II wojny światowej. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 14).

Himilsbach Jan - aktor, pisarz i scenarzysta. Samorodny talent filmowy i literacki; alkoholik.

Hintz Anna - członek Stowarzyszenia Legislatorów Polskich. Była członkiem Komisji ds. Reformy Prawa Pracy. Główny Inspektor Pracy (21.11.2002-09.2003).

Hirchson Abraham - minister Finansów Izraela. Został oskarżany o zdefraudowanie pieniędzy z fundacji Marsz Żywych. Chodzi o kilkaset tysięcy dolarów. Wyjazdy do Polski szlakiem holokaustu stały się dochodowym interesem. Stoją za nim wpływowi lobbyści z Izraela i Polski, a chodzi o setki milionów dolarów. Prokuratura stanu Nowy Jork chce także podjąć śledztwo w sprawie działalności fundacji Marsz Żywych. Jeszcze nie tak dawno za organizowanie Marszu Żywych wspominano o Hirchsonie jako kandydacie do nagrody Nobla. Istnieje możliwość, że prokuratura generalna da mu status świadka koronnego, w celu uzyskania informacji dotyczących innych malwersacji związanych z fundacjami związanymi z biznesem holokaustu.

Hirsch Helga - jest znaną z propolskich sympatii niemiecką dziennikarką i historykiem, reporterką. W latach 1988-1994 była polską korespondentką „Die Zeit. Jest autorką książki „Zemsta ofiar. Niemcy w obozach w Polsce 1944 -1950, Wyd. Volumen, 1999 r. Książka ta ukazała się w Polsce w 1999 roku.

Hirsch Maja - aktorka.

Hirsch Mosze - rabin, przywódca sekty Neturei Karta. Według niego państwo izraelskie zerwało przymierze narodu wybranego z Bogiem, jest tworem grzesznym i powinno przestać istnieć. Jego założenie było pogwałceniem przysięgi ze świętej księgi Gemara: „I nie będzie miał naród miły Bogu własnego domu przez wieki wieków. I przyjdzie Mesjasz i odbuduje Świątynię i złoży ofiarę na chwałę Bożą. I dzięki jego łasce zbuduje dom. Członkowie sekty mieszkają w Jerozolimie, Nowym Jorku, Londynie, Paryżu i Wiedniu. Liczy ona 30 tys. mężczyzn. Od chwili przyjazdu do Izraela w 1950 roku (z Nowego Jorku), Hirsch stosował w mowie i piśmie skrajny antysemityzm. Na dachu jego domu powiewa czarna flaga z napisem: „Syjonizm to katastrofa. Dzień niepodległości Izraela jest dla sekty dniem postu i żałoby. Nie obchodzą także Dnia Holokaustu. Jak pisze w tygodniku „Wprost z 4 marca 2007 roku w artykule Henryka Szafira pt. „Strażnicy paranoi, członkowie sekty: „Nie używają hebrajskiego (to święty język), nie biorą udziału w wyborach, nie mają dowodów osobistych ani izraelskiego prawa jazdy, bojkotują instytucje państwowe, nie uznają sądów, nie płacą podatków i mają własną sieć szkolnictwa. Jako jedyni nie przyjmują od państwa żadnych świadczeń społecznych. Uważając się za obywateli historycznej Palestyny, odmawiają współpracy z organami państwa. Hirsch przyjaźnił się z Arafatem. Był w rządzie Autonomii ministrem ds. żydowskich. Według niego zagłada Żydów została spowodowana przez syjonistów. Sekta wysłała swoją delegację do Teheranu w grudniu 2006 roku na konferencję, która negowała holokaust.

Hirschfeld Magnus - 1868-1935, naukowiec, badał seksualność człowieka. Autor książki pt.: „Rasizm. Zwolennik seksualnego wyzwolenia, specjalizował się w homoseksualiźmie. Przeciwnik chrześcijańskiej tradycji i mieszczańskiej moralności, jako czynników irracjonalnych, hipokrytycznych i represyjnych. W 1933 r. uciekł z Niemiec do Francji, gdzie zmarł w 1935 roku. W swoich pracach krytykuje Arthura de Gobineau, Vachera de La-Pouge, Houstona, Stewarta Chamberlaina. Uważał, że „nie ma czegoś takiego jak czysta rasa, a o znaczeniu człowieka decyduje jego indywidualność.

Hirszfeld Aleksandra - LISTA NR 8, reżyser, scenarzysta. Członek Zarządu Stowarzyszenia Na Rzecz Kultury Aktywnej.

Hirszfeld Ludwik - 1884-1954, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego. Akademia Medyczna, lekarz, PAN, serolog, immunolog. W liście do Jerzego Borejszy z dnia 27 października 1947 roku ubolewał, że: „Nacjonaliści żydowscy nienawidzą Polaków bardziej niż Niemców. Świadomie lub nieświadomie idą w kierunku proniemieckim, tak jak to zresztą przewidywałem w mojej książce. (...) Jeśli nie podkreślam tych spraw publicznie, to dlatego tylko, by Żydom nie szkodzić i nie pogłębiać przepaści, którą kopie nacjonalizm żydowski pomiędzy Żydami i Polakami. (cyt. za: B. Fijałkowska, „Borejsza i Różański, Olsztyn 1996, s. 139). Był orędownikiem zbliżenia polsko-żydowskiego. Autor wspomnień „Historia jednego życia, w ktorej starał się w sposób obiektywny przedstawić stosunki polsko-żydowskie: „Wkład Żydów zasymilowanych w kulturę polską był niemały. Ale jednocześnie w Polsce żyły masy fanatyków hołdujących najgorszym przesądom, ubierających się odrębnie, odżywiających się i mówiących inaczej niż otoczenie i dla których polska kultura była obca, w najlepszym razie obojętna. We wschodnich województwach Żydzi zachowali sympatię dla kultury rosyjskiej, z którą się rostali stosunkowo niedawno. Proletariat żydowski sympatyzował ze względów zrozumiałych z komunizmem. W „Kurierze Codziennym z dnia 1-3 czerwca 2007 w artykule prof. Jerzego Roberta Nowaka - „Żydzi w obronie Kościoła katolickiego możemy m.in. przeczytać: „Wśrod najpiękniejszych postaci patriotow polskich pochodzenia żydowskiego, którzy przeszli na katolicyzm i byli żarliwymi obrońcami tej wiary, warto wymienić słynnego lekarza prof. Ludwika Hirszfelda. Trudno nie ubolewać z powodu obecnego wyraźnego świadomego przemilczenia jego opublikowanej po raz pierwszy tuż po wojnie i później parokrotnie wznawianej autobiograficznej „Historii jednego życia. Książka ta jest nieprzypadkowo przemilczana dziś przez cenzorów z kręgu myślenia „poprawnego politycznie. „Historia jednego życia Hirszfelda była bowiem gorącym wyznaniem wiary w polskość, a zarazem zawierała wiele krytycznych uwag o „masach żydowskich fanatyków, niechętnych polskości, piętnowała skrajną „nieodwzajemnioną miłość Żydów do Niemców. Z bólem stwierdził: „Największą tragedią Żydów jest nie to, że ich antysemita nienawidzi, ale to, że łagodni i dobrzy ludzie mówią: Porządny człowiek, chociaż Żyd.

Hirszhorn S. - historyk żydowski. Opisał o całkowitym poparciu jakiego Żydzi udzielili Rosji w trakcie wojny z Napoleonem. Powodem tego poparcia było to, iż konserwatywni rabini rosyjscy bali się nowoczesnego ustawodawstwa francuskiego, które podważyłoby ich pozycję wśród Żydów.

Hirszman Chaim - WUBP Lublin.

Hirszowicz Benedykt Bencjon - podpułkownik WP, redaktor naczelny „Życia Gospodarczego.

Hirszowicz Łukasz Gidon - „Urodzony w Grodnie w roku 1920, tuż przed wojną wyjechał na studia na Uniwersytet Hebrajski w Jerozolimie. Studiował fizykę, historię i język arabski. W roku 1948 powrócił do Polski. Pracował w Instytucie Spraw Międzynarodowych, w Szkole Głównej Służby Zagranicznej, a od roku 1954 w Instytucie Historii PAN, gdzie uzyskał doktorat i habilitację. Specjalizował sie w dziedzinie najnowszej historii Iranu i krajów arabskich. Najbardziej znaną jego książką, tłumaczoną na angielski, hebrajski i arabski, była „Trzecia Rzesza i arabski Wschód, Warszawa 1963. (...). W marcu 1968 roku jego żona, Maria Bielińska-Hirszowicz, wówczas docent socjologii (...) została usunięta przez ministra szkolnictwa wyższego z uczelni (...). Rok później Hirszowiczowie wyjechali do Anglii. Łukasz otrzymał zrazu stypendium naukowe w St. Antonys College w Oxfordzie, później podjął pracę badawczą i wykłady w London School of Economics. Ponadto, w roku 1972 objął obowiązki redaktora naczelnego kwartalnika „Soviet Jewish Affairs i pełnił je przez dwadzieścia lat, tworząc z tego czasopisma (w r. 1991 przemianowanego na „East European Jewish Affairs) cenione w świecie naukowym i politycznym źródło informacji i opinii. Zmarł w Londynie w roku 1993. (www.forum-znak.org.pl/index., 05.15.2007)

Hirszowski Szymon-Szymon Hirsz - polonofob, aparatczyk, były sekretarz KW PZPR w Katowicach. Poseł na Sejm RP z PO. Odznaczony Orderem Odrodzenia Polski. Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, Warszawa 1978-92.

HŁADIJ Hubert LISTA NR 9, autor publikacji „Problem sugestii i środków jej wyrażania w ujęciu teoretyków europejskich i indyjskich.

Hłasko Marek - pisarz, alkoholik. Jego biografia jest dalece zmitologizowana. W latach 1955-1957 redagował dział prozy w „Po Prostu, które było pismem ZG Związku Akademickiego Młodzieży Polskiej, a następnie ZG ZMP. Mieszkał w PRL, w Izraelu, a od 1960 r. w Niemczech z żoną, żydoniemiecką aktorką, Sonią Ziemann.

HOCHBERG Leo-Hochberg Lew - ur. 26.02.1899 r. w Łodzi. Rodzice: Saul i Rejzla z d. Krymkier. Skończył prawo na UW (1926). Od 1939 roku do 1944 radca prawny Banku Państwowego we Lwowie. Od 1944 w WP. Sędzia WSG w Łodzi, sędzia WSO w Łodzi. Sędzia Wydziału III NSW. Awansowany na stopień ppłk. w 1950 roku. Od 1955 r. zdemobilizowany. Sędzia SN. Naczelnik wydziału w Ministerstwie Sprawiedliwości. Zmarł w 1978 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Hochberg Lew - syn Saula Szoela. Zaczynał jako sędzia Wojskowego Sądu Okręgowego w Łodzi. W latach 1946-1947 był zastąpcą szefa Wojskowego Sądu Rejonowego w Łodzi. Morderca sądowy, podpułkownik LWP. Brał udział w procesie przeciwko rotmistrzowi W. Pileckiemu, którego zamordowano w mokotowskim więzieniu. Zatwierdził wyrok śmierci na Pileckim. Teoretyk „prawa i zarazem sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego. „Wsławił się jako twórca prawa, według którego szeptaną propagandę uznano za zbrodnię stanu. Upowszechniał w Polsce „nowinki prawne rodem z ZSRR, przede wszystkim prace A. Wyszyńskiego, głoszące m. in., że „przyznanie się oskarżonego do winy może stanowić decydujący dowód winy. („Najwyższy Czas, 27 październik 2001 r., T. M. Płużański). Sam Leo Hochberg należał do najbezwzględniejszych komunistycznych zbrodniarzy - wydał 27 wyroków śmierci. („Zbrodniarze w togach, „Głos, 13 stycznia 2001) Tym bardziej szokujące było publikowane po śmierci L. Hochberga stwierdzenie w apologetycznym wspomnieniu zamieszczonym w Biuletynie Żydowskiego Instytutu Historycznego (kwiecień-czerwiec 1978 r. nr 2/1061): „Odszedł od nas wybitny erudyta, mądry doradca (...) człowiek wielkiego serca i bobroci. Tę wielką dobroć miał ucieleśniać kat, który wydał 27 wyroków śmierci w sfabrykowanych stalinowskich procesach! („Kurier Codzienny z dn. 8-10 grudnia 2006 roku).

Hochfeld Julian - 1911-66, socjolog, prof. UW, publicysta. Wysoki rangą aparatczyk PZPR. Jeden z najbardziej fanatycznych socjologów marksistowskich XX wieku. Teoretyk socjalizmu polskiego, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, nauczyciel i wychowawca dużej grupy „polskich socjologów. Wieloletni członek PZPR, w latach 1948-1954 był zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR. Lata 1962-1966 - to działalność na stanowisku zastępcy dyrektora departamentu nauk społecznych UNESCO w Paryżu. Odznaczony Orderem Odrodzenia Polski. Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, Warszawa 1978-92. W 1946 roku w piśmie „Robotnik pisał: „Podziemie - także, a nawet przede wszystkim to, które się stroi w socjalistyczne piórka lub które infiltruje w szeregi ruchu robotniczego - jest narzędziem zbrodni politycznej, którą zwalczamy i zwalczać będziemy z całą nieustępliwością. (...) Niech nikt z nas nie liczy na pobłażliwość. Organizm partyjny jest w zasadzie zdrowy. Ale to, co narosło na nim, co jest chore - zostanie wycięte, by zdrowego organizmu nie zakaziło. Maria Dąbrowska napisała o nim: „Hochfeld twierdził, że całe dotychczasowe dzieje ludzkości były prehistorią, w której właściwie wszystko było małe, a prawdziwa historia zaczyna się dopiero od rewolucji październikowej.

Hoff Barbara - projektantka mody. Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1958 r. poślubiła Leopolda Tyrmanda. Świadkami na ich ślubie byli: Maryna Kobzdejowa, oraz Jacek Woźniakowski z „Tygodnika Powszechnego. Rozwiedli się kontaktując się jedynie przez prawników - Tyrmand był już wówczas na emigracji w USA. Obecnie mężem Barbary Hoff jest fotograf Robert Kulesza. W 1954 r. (jeszcze jako studentka) podjęła stałą współpracę z tygodnikiem „Przekrój, zatrudnił ją ówczesny redaktor naczelny, Marian Eile. W tygodniku, w którym pracowała do 2002 r., miała swoją rubrykę „Moda, w której publikowała felietony oraz projekty. Współpracowała również z tygodnikiem „Szpilki, miesięcznikiem „Kobieta i Styl, „Filipinka. Przygotowywała również felietony na temat mody dla radia i telewizji, pisała teksty dla kabaretu Pod Egidą. W latach 70., zaczęła projektować kolekcje odzieży, które były produkowane na masową skalę. Założyła firmę Hoffland, która na stałe współpracowała m.in. z Domami Towarowymi Centrum, późniejszą Galerią Centrum. Współpracę zakończono w 2007 r.

Hoffman Eva - LISTA NR 3, polonofob, pisarka, felietonistka żydowskiego pisma „Midrasz. Książka Ewy Hoffman pt. „After such Knowledge, zawiera propozycję mediacji pomiędzy pamięcią i historią. Motywem przewodnim jest sytuacja i rola tzw. drugiego pokolenia, czyli dorosłych dzieci Żydów, którzy przeżyli zagładę. Należy do nich Ewa Hoffman i ta przynależność, ta tożsamość jest i jednoznaczna, i niekontrowersyjna - co zwalnia ją od wewnętrznego nakazu obiektywizmu wobec uwikłań polsko-żydowskiego, z domieszką amerykańską, dialogu. (...) Co odróżnia, a co łączy dzieci ofiar holocaustu od dzieci, których rodzice przeżyli inne kataklizmy XX wieku? Być może te pierwsze mają, w szerokiej perspektywie, łatwiejszy dostęp do wiedzy o rodzinnym koszmarze, ale z wielu względów, psychologicznych, politycznych, nawet geograficznych (większość ocalonych Żydów opuściła po wojnie rodzinne strony), jest to wiedza opóźniona, w wieku dorastania przekazywana nie tyle werbalnie, co poprzez transmisję rozmaitych symptomów będących konsekwencją przeżytego koszmaru. Hoffman próbuje porównać sytuację emocjonalną dzieci holocaustu i dzieci ofiar stalinizmu, które według cytowanych przez nią wyników badań nie czują się psychicznie obciążone traumatycznymi przejściami rodziców.

HOFFMAN Iwona Katarzyna - pochodzi z Warszawy, mieszka w Nowym Jorku. Ukończyła studia dziennikarskie w Columbia University, a w City University of New York studia na wydziale sztuki. Stosuje przede wszystkim fotografię czarno-białą. Jest członkiem kilku stowarzyszeń dziennikarskich i fotoreporterskich.

Hoffman Jan - 1906-?, pianista.

Hoffman Jerzy - 1932, reżyser, członek komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich w Polsce 2005. Dokonał ekranizacji Trylogii Henryka Sienkiewicza. Z powieści „Ogniem i mieczem zrobił romans. W dniu 11.11.99. został odznaczony Krzyżem Wielkiego Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Hoffman L - członek zarządu Gminy Wyznaniowej Żydowskiej we Wrocławiu.

Hoffman Maciej - dyrektor generalny Izby Wydawców Prasy (01.2004).

Hoffman Maurycy - aparatczyk PZPR. Odznaczony Orderem Odrodzenia Polski. Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, Warszawa 1978-92.

Hoffman Paweł - syn Izaaka. Był od kwietnia 1945 roku do 1948 roku redaktorem naczelnym „Rzeczpospolitej. Od grudnia 1948 roku do marca 1950 roku był naczelnym redaktorem czasopisma marksistowskich fanatyków „Kuźnica. Od 1950 roku do 1954 roku, redaktor naczelny „Nowej Kultury. Kolaborant sowiecki (1939-41), aparatczyk PZPR, kierownik wydziału kultury KC PZPR. Odznaczony Orderem Odrodzenia Polski. Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, Warszawa 1978-92.

Hoffmann Grzegorz - 16.04.2007. został nowym szefem Redakcji Muzycznej III programu PR. Zapraszał na Akademię punk-rockową(żydo-lewacka) w przeddzień festiwalu w Jarocinie. Prowadzi swoje autorskie programy „alternatywne.

Hoffmann Grzegorz - radny Rady Miejskiej w Wągrowcu. (2007 r.) Dyrektor SPZOZ.

Hoffmann Mieczysław - ur. 14 sierpnia 1913, chemik, polityk. Od 1950 był związany z resortem przemysłu rolnego i spożywczego, a od 5 lutego 1952 do 16 lipca 1956 był ministrem tegoż resortu w rządach Józefa Cyrankiewicza i Bolesława Bieruta. Od 16 lipca 1956 do 20 lutego 1957 był ministrem przemysłu spożywczego w rządzie Józefa Cyrankiewicza. Od 1957 do 1958 był związany z resortem przemysłu drobnego i rzemiosła (w 1958 był jego kierownikiem w rządzie Józefa Cyrankiewicza). W latach 1952 - 1956 był posłem na Sejm. Należał do PPS, a następnie do PZPR. W latach 1948 - 1959 był członkiem KC PZPR.

Hoffmann Zbigniew - ur. 5 lipca 1963 roku w Poznaniu. Samorządowiec, Prawo i Sprawiedliwość, politolog, wojewoda kujawsko-pomorski od 7 listopada 2006 roku. Jest absolwentem Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 2004 roku, był stypendystą rządu amerykańskiego w zakresie bezpieczeństwa i porządku publicznego. W 1991 roku był Dyrektorem Biura Zarządu Wojewódzkiego Porozumienia Centrum w Poznaniu. Od 1992 do 2000 sprawował różne funkcje w Wielkopolskim Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu, a od 1997 do 2000 był dodatkowo asystentem wojewody wielkopolskiego. W latach 2000-2006 sprawował funkcję pełnomocnika wojewody. W 2006 roku piastował stanowisko wicewojewody wielkopolskiego. Od 7 listopada 2006 roku jest wojewodą kujawsko-pomorskim mianowanym przez premiera Jarosława Kaczyńskiego. Jest członkiem Prawa i Sprawiedliwości.

HOFMAN Adam - LISTA NR 9, ur. 23 maja 1980 w Kaliszu. Członek Prawa i Sprawiedliwości, prezes Forum Młodych PiS. Ukończył politologię na Uniwersytecie Wrocławskim. Na studiach był członkiem NZS oraz założył i przewodniczył Forum Studentów Uniwersytetu Wrocławskiego. Był doradcą wiceprezydenta Wrocławia. Był jednym z najmłodszych kandydatów do Parlamentu Europejskiego w wyborach w 2004 r. Od 15 maja 2007 jest przewodniczącym sejmowej komisji śledczej ds. banków i nadzoru bankowego. W dniu 01.07.2007 Adam Hofman, wybitny Wolak i parlamentarzysta PiS, przewodniczący bankowej komisji śledczej, wystosował do premiera i innych prominentnych działaczy Naszej Partii bardzo ważny i znaczący list. W dokumencie tym pan Hofman porażająco trafnie oddał uczucia milionów szeregowych członków Partii i bezpartyjnych obywateli IV RP, dotyczące wyjątkowej atmosfery współpracy i kolektywnego dążenia do nadrzędnego celu Partii, jakim jest odbudowa Ojczyzny i uwolnienie Jej spod władzy liberalnych okupantów i innych wrogów narodu, sterowanych przez określone siły. Szczególnie trafnie wymowę tego szczerego i pełnego żarliwości ideowej listu oddaje następujący jego fragment: „Jako przedstawiciel młodego pokolenia parlamentarzystów dostrzegam i doceniam ogromną szansę oraz możliwość rozwoju, którą stwarza nam PiS. Atmosfera, jaka panuje wewnątrz partii, pozwala na harmonijną współpracę, a próby wywołania konfliktu pokoleniowego wśród parlamentarzystów PiS są tylko i wyłącznie wymysłem dziennikarzy”. Jak było do przewidzenia, ten obnażający prawdziwe intencje desperacko broniących Układu łże-dziennikarzy list, wywołał lawinę wściekłych ataków, którymi te wrogie Wolsce środowiska zareagowały na ewidentne zagrożenie. W ramach tych ataków, wrogowie narodu bezczelnie posunęli się do porównywania wystąpienia Hofmana do słów Jarząbka Wacława, trenera II klasy, który wygłaszał w filmie „Miś” wiernopoddańcze mowy na cześć prezesa Ochudzkiego Ryszarda (wrogowie sugerują, że miałby to być Jarosław Kaczyński). Dla zapewnienia pełnej informacji zwiedzających oraz wykazania absurdalności sugerowanych porównań, poniżej przytoczono stosowny fragment listy dialogowej:
”Ochudzki: Co ci się stało?
Hochwander: Ssssłuchaj, jak ty wyszedłeś, wbiegł tu jakiś facet i zaczął gadać do szafy wierszem, a potem zaśpiewał piosenkę na twoją cześć.
Ochudzki: Piosenkę?
Hochwander: Gdybyś słyszał te bzdury...
[Ochudzki podchodzi do szafy i włącza magnetofon]
<Nagranie>: „Czasem, aż oczy bolą patrzeć jak się przemęcza, dla naszego klubu, prezes Ochudzki Ryszard, naszego klubu „Tęcza”. Ciągle pracuje! Wszystkiego przypilnuje i jeszcze inni, niektórzy wtykają mu szpilki. To nie ludzie - to wilki! To mówiłem ja - Jarząbek Wacław, trener drugiej klasy. Niech żyje nam prezes sto lat! To jeszcze ja - Jarząbek Wacław, bo w zeszłym tygodniu nie mówiłem, bo byłem chory. Mam zwolnienie. Łubu dubu, łubu dubu, niech żyje nam prezes naszego klubu. Niech żyje nam. To śpiewałem ja - Jarząbek”. Zarówno Prezesowi, jak i członkom Naszej Partii chodzi tylko o dobro naszego klubu, a szczerość w naszym klubie to norma!

Hofman Artur - przewodniczący zarządu głównego TSKŻ.

Hofman Michał - szef PAP-u w latach 60.

HOHENDORF Adam – LISTA NR 9, członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

HOLAK Henryk - prokurator, ur. 08.09.1905 we Wsielubiu, pow. Nowogródek. Rodzice: Ignacy i Filomena z d. Mazur. Magister prawa USB (1935). W 1944 zmobilizowany do WP. Prokurator Wojskowej Prokuratury 2. DArt. Awansowany na ppłk w 1947 roku. Prokurator WPO w Lublinie, prokurator WPG w Poznaniu, Katowicach. Od 1955 zdemobilizowany. Pracuje jako adwokat. Zmarł w 1989 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Holc Tomasz - inżynier, żeglarz, dwukrotny mistrz Polski w klasie Horret. Olimpijczyk z Monachium (1972) i Moskwy (1980), członek międzynarodowych władz żeglarskich. Był także wicemistrzem świata w klasie Cadet. W dniu 27.10.1991 wybrany posłem z ówczesnego województwa gdańskiego na Sejm I kadencji III RP z ramienia Polskiej Partii Przyjaciół Piwa. Jeden z dwóch (oprócz Jana Zylbera), który znalazł się na liście konfidentów Antoniego Macierewicza. Znalazł się także na liście Wildsteina. Na jesieni 1992 roku w trzynastoosobowym klubie sejmowym PPPP doszło do rozłamu. Wiceprzewodniczący klubu Leszek Bubel nie wyraził zgody na połączenie się z Kongresem Liberalno-Demokratycznym i pięcioma posłami PC. Nowy klub jednak powstał, bez udziału Leszka Bubla, który jako przewodniczący Komisji Rewizyjnej PPPP zwołał Nadzwyczajny Kongres partii (28.02.92). Na kongresie wszyscy rozłamowcy, w tym Tomasz Holc, odpowiedzialni za likwidację parlamentarnej reprezentacji partii, zostali dyscyplinarnie z niej wydaleni. Nowym prezydentem PPPP, kongres (ponad 500 delegatów) wybrał posła Leszka Bubla.

Holcgreber Joanna, aktorka. Ośrodek Praktyk Teatralnych „GardzieniceLublin.

HOLDER Henryk.Hirsz Golder - Rodzice: Mojżesz i Wincentyna. W 1939 roku, zaraz po wejściu Armii Czerwonej zostaje sędzia śledczym i prokuratorem rejonowym w Jablonowie (pow. Kołomyja). W 1942 roku kończy Orlowską Oficerską Szkołę Piechoty. Od 1943 roku jest w WP. Prokurator Wojskowej Prokuratury 1. DP. Prokurator WPO we Wroclawiu od 1945 do 1946 roku. Nominację na płk otrzymał w 1946 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Krakow-Wroclaw 2005 r. - (ur. 6 lipca 1914 w Szczerzcu koło Lwowa) . Wydał m.in. instrukcję co do sposobu wykonywania wyroków śmierci na żołnierzach UPA. Od 21 marca 1946 do października 1948 naczelny prokurator wojskowy. Od 8 października 1948 pełnił funkcję szefa Departamentu Służby Sprawiedliwości MON. Funkcję pełnił do 14 września 1950, następnego dnia przeniesiony do rezerwy. We władzach cywilnych m.in. dyrektor Biura Prawnego Rady Bezpieczeństwa.

HOLEWIŃSKI Wacław – LISTA NR 9, prawnik, wydawca, redaktor. Działacz przedsierpniowej opozycji demokratycznej, współpracownik KSS KOR. Internowany w stanie wojennym, a w 1984 roku aresztowany. Autor obszernego, tysiącstronicowego wyboru „Dzienników” Krzysztofa Mętraka. Przez kilka lat recenzent książkowy „Gazety Polskiej”.

Holland Agnieszka - LISTA NR 11,16, urodzona w 1948 w Warszawie. Absolwentka Praskiej Szkoły Filmowej (FAMU, 1971). Była asystentką reżysera Krzysztofa Zanussiego w trakcie realizowania filmu „Iluminacja. Członek Zespołu Realizatorów Filmowych „X (1972-1981), którym kierował Andrzej Wajda. Współpracowała jako scenarzystka z A. Wajdą, A. Zajączkowskim, J. Bogajewiczem. Reżyserowała sztuki telewizyjne i teatralne. W 1981 roku wyjechała na Zachód. Członek Europejskiej Akademii Filmowej. Wyreżyserowała ponad 20 filmów fabularnych. Była dwukrotnie nominowana do Oscara. (Folder IV Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 06). Polonofob, starsza siostra Magdaleny Łazarkiewicz. Jest córką znanego komunistycznego dziennikarza Henryka Hollanda, którego aresztowano w 1961 roku za ujawnienie partyjnych tajemnic francuskiemu korespondentowi. W czasie rewizji w jego mieszkaniu Holland wyskoczył z okna. W jego pogrzebie uczestniczyli wpływowi przedstawicieli „puławian (frakcja żydowska w KC PZPR) Gomułka potraktował to jako antypartyjną manifestację. Po śmierci Hollanda, esbecja prześladowała jego córkę, która związała się z ruchem dysydenckim. Od 1981 roku przebywała we Francji. W Polsce w życiu przeszkadza dla niej antysemityzm, korupcja, głupota. Agnieszka Holland na jednej z fotografii jest trzymana na rękach przez Bolesława Bieruta. Jest przeciwniczką upamiętnienia ludobójstwa dokonanego na narodzie polskim przez bandytów z tzw. Ukraińskiej Powstanczej Armii. Pomnik w formie drzewa z konarami w kształcie rozpiętych skrzydeł ma stanąć przy placu Grzybowskim w Warszawie. Do pnia drzewa, podobnie jak na fotografii dokumentującej zbrodnie tzw. UPA, są przywiązane główki zwłok dzieci. Autorem projektu pomnika jest prof. Marian Konieczny. Holland uważa, że pomnik będzie szerzył nienawiść. Wchodziła w skład Rady Programowej IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, który odbył sie w dniach 5-10 maja 2007 roku w kinie „Muranów w Warszawie. „Reżyser filmowa Agnieszka Holland należy do najbardziej fanatycznych wyrazicielek fobii antyreligijnych i antypatriotycznych. Łączy je z ciągłym tropieniem antysemityzmu, zajadłą wrogością do prawicy (...). W wywiadach udzielanych przez Holland wciąż spotykamy się z negatywnymi uogólnieniami na temat Polaków jako Narodu, który jest rzekomo niedojrzały, antysemicki i ksenofobiczny, przesycony płytką nierozumną religijnością, etc., etc. Z taką werwą karcąca Polaków A. Holland faktycznie kontynuuje metody fanatycznej agitacji komunistycznej swych rodziców Henryka Hollanda i Ireny Rybczyńskiej. Ta para stalinowców z zajadłością uczestniczyła w nagonkach na nonkonformistycznych naukowców, m.in. w haniebnym donosie na znakomitego polskiego naukowca - profesora Władysława Tatarkiewicza.
23 grudnia 2006 r. Agnieszka Holland udzieliła obszernego wywiadu dziennikarzowi „Gazety Wyborczej Romanowi Pawłowskiemu dla dodatku „Wysokie Obcasy. Wywiad zatytułowany eufemicznie „Wszystko o moim ojcu stanowił w znaczącej części stek kłamstw na temat ojca A. Holland. Prawdziwie rzetelny tytuł wywiadu mógłby brzmieć raczej: „Wiele kłamstw o moim ojcu. Jaskrawym kłamstwem jest chociażby stwierdzenie dziennikarza „Wyborczej R. Pawłowskiego sugerujące, że Henryk Holland jakoby tylko „Przez chwilę był wierzącym stalinistą (...). Otóż ta rzekomo króciutka „chwila trwała w życiorysie Hollanda aż dziewiętnaście lat - od jego związania się w 1934 r. ze zdominowanym przez stalinistów polskim ruchem komunistycznym aż do jego brutalnego ataku w 1953 r. na naukowe dokonania nieżyjącego wówczas od wielu lat słynnego filozofa Kazimierza Twardowskiego. Wyjątkowo bezczelnym kłamstwem jest stwierdzenie Holland na temat udziału jej ojca w relacjonowaniu dla Polskiego Radia sfabrykowanego procesu politycznego László Rajka w 1949 roku. A. Holland stwierdziła, broniąc zachowania jej ojca: „Wiem od mamy, że doświadczenie tego procesu było dla niego przełomowe. Sugerowała w ten sposób, że H. Holland pod wpływem doświadczeń procesu zmienił się w sposób „przełomowy, czyli nabrał głębokiego krytycyzmu wobec stalinizmu. Prawda była z gruntu odmienna. Właśnie po procesie L. Rajka w 1949 r. doszło do największych stalinowskich świnień w życiu H. Hollanda, m.in. do udziału w 1950 r. w podłym donosicielskim liście otwartym do prof. W. Tatarkiewicza, „zdemaskowaniu w tymże 1950 r. jednego ze studentów jako „niebezpiecznego wroga czy do późniejszego o trzy lata, brutalnego, paszkwilanckiego ataku H. Hollanda na twórczość prof. K. Twardowskiego (1953 r.). Agnieszce Holland (...) jaskrawe przykłady stalinowskiego świnienia się jej ojca nie przeszkodziły w skrajnie kłamliwym wybielaniu jego przeszłości w wywiadzie opublikowanym w „Wysokich Obcasach z grudnia 2006 roku. Najwidoczniej liczyła na słabą pamięć lub nawet totalną ignorancję czytelników. Liczyła słusznie, bo o ile wiem, przez kilka miesięcy, aż do czasu mego obecnego tekstu, nikt nie zaprotestował przeciwko jej ordynarnym kłamstwom. Aby lepiej wybielić przeszłość swego ojca, Agnieszka Holland użyła starego chwytu różnych dzieci stalinowców. Usilnie stara się zaakcentować - jak to rzekomo w tamtych czasach niemal „wszyscy byli ubrudzeni. Stwierdza w wywiadzie dla „Wysokich Obcasów: „Nie chciałabym, aby to zabrzmiało jak usprawiedliwienie, ale trudno oceniać wybory moich rodziców bez uwzględnienia kontekstu historycznego. Komunizm był ideą, która wstrząsnęła światem i zgarnęła pod swoje skrzydła rzeszę najbardziej ideowej młodzieży. Dla wielu z nich nie było innej alternatywy dla faszyzmu. Kto jest bez grzechu, niech rzuci kamieniem. W polskiej historii było zaledwie kilku ludzi na tyle zdeterminowanych, obdarzonych tak jasnym widzeniem świata, że mogą być dzisiaj bohaterami narodowymi bez skazy. Większość ma w sobie ciemną i jasną stronę przez konieczność dokonywania wyborów w sytuacjach z założenia niejasnych, dramatycznych. Łącznie z budzącymi dziś spory postaciami, jak Dmowski czy Piłsudski. To dotyczy także świętych, jak ojciec Maksymilian Kolbe, który z jednej strony, poświęcił się za człowieka w obozie koncentracyjnym, z drugiej - prowadził przed wojną antysemickie pismo. Kiedy się popatrzy na Zbigniewa Herberta, który przez lata był symbolem spiżowego sprzeciwu, i potem przeczyta się, co tam gadał na rozmowach z ubekami, to się okaże, że ikony nie istnieją. Trudno się nie oburzyć, gdy czyta się, jak Agnieszka Holland porównuje swego ojca - stalinowskiego fanatyka, niszczącego ludzi, z postaciami ucieleśniającymi bezgraniczną miłość do swych bliźnich jak św. Maksymilian Kolbe. Jakże oburzająca jest próba wybielenia stalinowca Hollanda poprzez nikczemne oczernianie Zbigniewa Herberta, poety, który wolał głodować w dobie stalinizmu, niż iść na najmniejszy nawet ukłon wobec reżimu. Holland próbowała usprawiedliwić stalinowskie zaangażowanie swoich rodziców również poprzez staranne obrzucanie błotem II Rzeczypospolitej, przedstawianie jej w potwornie przyczerniony sposób. Oto jak wygląda kreślona przez Holland ponura wizja II RP: „Problem zaangażowania części pokolenia moich rodziców w komunizm jest tak złożony, że powinniśmy o tym zrobić całą rozmowę. Miało na to wpływ i uwiedzenie ideą sprawiedliwości społecznej, i rozczarowanie Polską okresu międzywojennego, która nie stała się ojczyzną szklanych domów. Demokracja była kulawa, rosły autorytaryzm i nieudolność rządzących, a z drugiej strony, pojawiło się wykluczenie inaczej myślących, prześladowanie mniejszości. Młodzież pochodzenia żydowskiego na co dzień była prześladowana i odtrącona (pałowanie, getta ławkowe, numerus clausus, ekscesy Młodzieży Wszechpolskiej). Nic dziwnego, że szukali miejsca w szeregach partii, która głosiła równość wszystkich ras i dawała wykluczonym poczucie wspólnoty. II Rzeczpospolita ze wszystkimi swoimi błędami i ograniczeniami była i tak prawdziwą oazą demokracji na tle sowieckiej krainy gułagów i wielkich czystek. Tylko ogromna ślepota i zacietrzewienie mogły decydować o wybraniu stalinowskiej Rosji kosztem Polski. Dodajmy, że to optowanie na rzecz Związku Sowieckiego za każdym razem oznaczało równoczesną zdradę Polski, wejście na drogę czerwonej Targowicy. Wbrew kłamliwym tłumaczeniom Agnieszki Holland nie ma żadnego usprawiedliwienia dla wieloletniego związania się jej ojca ze stalinizmem i szkodzenia przezeń tym wszystkim, których uważał za wrogów systemu. Pamiętać trzeba jednak, że sam Henryk Holland w końcu zapłacił bardzo wysoką cenę za swój prokomunistyczny wybór (...). Samobójcza śmierć ojca musiała wycisnąć wielkie piętno na świadomości Agnieszki Holland. Można i trzeba docenić siłę jej przeżyć. Nie może to jednak oznaczać aprobaty dla bezkrytycznego wybielania przez nią ojca, który przez wiele lat był bezdusznym, zajadłym stalinowcem. Trudno pogodzić się również z jej atakami na Kościół, polskość i patriotyzm, które wcześniej już były atakowane przez jej ojca, począwszy od jego udziału w środowisku KPP - partii zdrady narodowej. Początki kariery filmowej A. Holland przypadły na lata 70. - czas rozwoju tzw. kina moralnego niepokoju. Zrealizowała wówczas m.in. takie filmy jak: „Aktorzy prowincjonalni, „Gorączka i „Kobieta samotna. Była cały czas ogromnie lansowana przez Andrzeja Wajdę. Już w latach 70. zaznaczył się w twórczości filmowej Holland bardzo silnie akcentowany feminizm, zwłaszcza w telewizyjnym filmie „Coś za coś (1977 r.). Bohaterka filmu, pani docent, rezygnuje z posiadania dzieci, bo chce zrobić karierę. W momencie wprowadzenia stanu wojennego, 13 grudnia 1981 r., Holland przebywała na Zachodzie. Zdecydowała się tam pozostać na stałe, co otworzyło nowy rozdział w jej karierze filmowej. Bardzo silnie została ona zdominowana przez komercyjność, dążenie do sukcesu kasowego za wszelką cenę, nawet z ewidentną szkodą dla prawdy. Nader często Holland dawała przy tym wyraz relatywizmowi, zacieraniu jasnych, precyzyjnych granic między dobrem a złem.
Zajadła niechęć do Kościoła katolickiego.
W wypowiedziach, działaniach i twórczości Agnieszki Holland wciąż zaznaczała się wyraźna niechęć do religii, a w szczególności do Kościoła katolickiego. Jak pisała o niej Małgorzata Sadowska w tekście „Agnieszka Holland nie chodzi do kościoła („Przekrój z 30 listopada 2006 r.): „Dorastała w ateistycznym domu (rodzice byli komunistami), pod wielkim wpływem mamy, która wiarę w życie pozagrobowe uważała za dowód słabości człowieka, który nie jest w stanie udźwignąć tragiczności swojej kondycji. Zaś od ojca pochodzącego z zasymilowanej żydowskiej rodziny, jak sama mówi, „żydowskiego dziedzictwa nie dostała w ogóle. Nigdy nie miała żalu do rodziców, że nie wprowadzili jej w metafizyczną stronę świata. „Mama wyposażyła mnie w system wartości na tyle spójny, atrakcyjny i szlachetny, że zawsze czułam, że mam silny kościec moralny czy życiowy. To była baza, dzięki której mogłam dokonywać później wolnych wyborów. Tymczasem w katolicyzmie, w jego często bezmyślnej obrzędowości, jest pewien rodzaj ułatwienia. Człowiek czuje się zwolniony z zadawania sobie pytań o sens własnego działania. Szczególnie w polskim Kościele koncepcja wolnej woli jest nieustająco kwestionowana przez praktykę (...). Agnieszka Holland bardzo krytycznie przygląda się polskiemu wydaniu katolicyzmu. Jest przekonana, że przez słabość naszej „amatorskiej wciąż demokracji Polacy są bardziej podatni na „szantaż religijnych wartości. Polityków, którzy posługują się katolicyzmem jako maczugą, nazywa - parafrazując premiera Kaczyńskiego - „łże-chrześcijanami (...). A fakt, że w Polsce bardzo wielu księży, biskupów czy instytucji związanych z Kościołem, jak Radio Maryja, używa antysemityzmu jako broni religijno-politycznej, świadczy właśnie o „łże-chrześcijaństwie. Usprawiedliwiając swe skrajne uprzedzenia do Kościoła katolickiego, A. Holland głosi, że jakoby została przez Kościół „odtrącona, twierdząc: „Księża, z którymi miałam do czynienia, nie chcieli mnie do Kościoła przyjąć. Nie wiem, czy ze strachu, że mogą mieć kłopoty, bo nie jestem pełnoletnia, czy dlatego - a w jednym wypadku na pewno dlatego - że byli antysemitami. Uważali, że skoro mój ojciec był Żydem, wyklucza mnie to z katolickiej wspólnoty. W swych wypowiedziach wielokrotnie atakowała katolicyzm, szczególnie mocno krytykując „polski katolicyzm. W wywiadzie dla „Tygodnika Kulturalnego z 23 lipca 1989 r. twierdziła, że „polska literatura (...) zawsze grzeszyła (...) katolicko-patriotyczną sztywnością. W wywiadzie dla „Super Expressu z 23-24 września 1995 r. wyznała: „Nie mam specjalnych sympatii ani dla katolicyzmu, ani dla Kościoła, ani tym bardziej dla kleru. W innym wywiadzie - dla „Wysokich Obcasów z 23 grudnia 2006 r. zarzucała, że „polski katolicyzm był zawsze filozoficznie szalenie płytki, patriotyczno-polityczny, a nie teologiczny czy mistyczny. W tymże 2006 r. demonstracyjnie dała szczególny wyraz swej wrogości do Kościoła poprzez sfotografowanie się w koszulce z napisem „Nie chodzę do kościoła. „I trzeba przyznać, że to hasło doskonale na niej leżało - komentowała dziennikarka „Przekroju (nr z 30 listopada 2006 roku). Należała do osób najaktywniej atakujących słynny film Mela Gibsona „Pasja za rzekomy antysemityzm. Antykatolickie fobie Agnieszki Holland znalazły bardzo wyraźne odzwierciedlenie w jej twórczości filmowej. Począwszy od filmu „Zabić księdza (1988 r.), gdzie świadomie zdeformowała postać księdza Jerzego Popiełuszki i wyraźnie upiększyła postać jego esbeckiego mordercy. W filmie „Trzeci cud (1992 r.) ukazała postać wątpiącego księdza. Zarówno w tym filmie, jak i w innych (m.in. „Julia wraca do domu) Holland starała się upowszechniać ideologię New Age, służącą zastępowaniu religii przez wypełnianie przestrzeni duchowej i religijnej w społeczeństwach opisami zjawisk paranormalnych, rzekomych świeckich cudotwórcach, etc. W bretońskim domu A. Holland można znaleźć obrzędowe meksykańskie figurki i laleczki wudu - „o ich niebezpiecznej mocy Holland miała się ponoć osobiście przekonać - pisała dziennikarka „Przekroju (nr z 30 listopada 2006 roku). Stosunek Holland do duchowieństwa dobrze ilustruje stwierdzenie, które wymknęło się jej w wywiadzie dla „Rzeczpospolitej z 25-26 listopada 2006 r.: „Interesują mnie ludzie dokonujący ekstremalnych wyborów życiowych. Terroryści, księża. Zestawienie obok siebie terrorystów i księży jako „ekstremistów to kolejny dość szczególny produkt mentalności Agnieszki Holland. Współczucie dla mordercy z SB.
Ateistka A. Holland, pełna niechęci do katolicyzmu, bez skrupułów sięgnęła po temat heroicznej śmierci księdza Jerzego Popiełuszki, głównie dla celów komercyjnych. Celów bardzo wyraźnie odciskających swe piętno na twórczości filmowej A. Holland, w szczególności na jej filmach kręconych po pozostaniu na Zachodzie w grudniu 1981 roku. Przy tym nastawieniu A. Holland na komercję, nie mówiąc o jej zajadłej niechęci do Kościoła, nieważne były prawdziwe fakty o męczeństwie słynnego katolickiego księdza. W recenzji poświęconej filmowi Holland „Zabić księdza Maciej Pawlicki pisał: „Centralną postacią filmu jest nie ofiara, ale kat, nie ksiądz Popiełuszko, ale jego zabójca, kapitan Piotrowski. Historia opowiedziana zostaje z jego punktu widzenia, przez jego decyzje i jego działania (por. recenzja M. Pawlickiego „Zabić znaczy przegrać, „Tygodnik Kulturalny z 26 lutego 1992 roku). Stefan Mucha w recenzji w tygodniku „Ład (12 listopada 1989 r.), przedrukowanej z drugoobiegowego pisma młodych katolików „Nowa (nr 5-6 z 1989 r.), również dał wyraz swemu bardzo krytycznemu stosunkowi do filmu „Zabić księdza, pisząc m.in.: „Niestety, film nie podobał mi się od początku do końca. Raził, drażnił i denerwował, po prostu rozczarował (...). Agnieszka Holland twierdzi, że po skończeniu filmu była bardzo zmęczona odpowiedzialnością przed wszystkimi: Watykanem, Polakami, księżmi, producentami i dystrybutorami. Skoro więc czuła się przede mną, jako Polakiem, odpowiedzialna, to mam prawo uważać, że lepiej, gdyby tego filmu nie zrobiła. Maciej Pawlicki w cytowanej już recenzji z filmu „Zabić księdza tak konkludował, komentując skutki współpracy Holland z komercyjnymi producentami zachodnimi: „(...). Wyraźnie widać, że Holland wielokrotnie iść musiała na kompromisy, które niekiedy niebezpiecznie zbliżają się do granicy dobrego smaku.
Ta skłonność do ciągłych wielkich kompromisów z komercją cechuje ciągle filmy Holland, choćby jej najbardziej okrzyczany film „Europa, Europa, tworzony wyraźnie według różnych uproszczonych stereotypów. Obok ciekawej postaci głównego bohatera Szymona Perela, młodego Żyda ratującego się dzięki udawaniu Niemca i działającego w Hitlerjugend, obserwujemy obraz młodego Polaka - „antysemity, który płaci w końcu śmiercią za swą antysemicką zajadłość i obraz dobrego Niemca. W „Przeglądzie Tygodniowym z 29 marca 1992 r. komentowano film „Europa, Europa jako kolejny dowód na to, że Agnieszka Holland „(...) idzie na bardzo poważne kompromisy z koniunkturalnie reagującym tzw. widzem masowym (...).
Komercyjne względy maksymalnie oddziaływały również na późniejsze filmy A. Holland. Nader typowy pod tym względem był jej głośny obraz „Kopia mistrza (o Beethovenie). To maksymalny skok w komercję na użytek amerykańskiego widza.

Holland Henryk - 1920-1961. „Stalinowiec Henryk Holland (...) urodził się 8 kwietnia 1920 r. w Warszawie w ubogiej zasymilowanej rodzinie żydowskiej jako najstarsze dziecko Wiktora Hollanda i Franciszki z domu Likier. Według książki Krzysztofa Persaka „Sprawa Henryka Hollanda (Warszawa, 2006 r., s. 133): „Od dwunastego do czternastego roku życia Holland należał do lewicowej syjonistycznej organizacji skautowej Haszomer Hacair, a w 1934 r. związał się z ruchem komunistycznym, wstępując do Rewolucyjnego Związku Młodzieży Szkolnej, który był przybudówką Komunistycznego Związku Młodzieży Polski. Rok później został przyjęty do KZMP (...). Od jesieni 1936 r. Holland przez pół roku pełnił funkcję łącznika pomiędzy kierownikiem Centralnej Redakcji Krajowej KPP Abramem Kaganem a redakcją znajdującego się pod wpływem tej partii jednolitofrontowego „Dziennika Popularnego (...). Po wybuchu wojny H. Hollandowi udało się przedostać na tereny okupowane przez Związek Sowiecki - do Lwowa. Tam m.in. współpracował z osławioną sowiecką gadzinówką „Czerwonym Sztandarem i z redakcją „Młodzieży Stalinowskiej. W czerwcu 1943 r. wziął udział w pierwszym zjeździe Związku Patriotów Polskich, powołanego przez Sowietów dla przygotowywania działań na rzecz późniejszej stalinizacji Polski. 14 czerwca 1943 r. został przyjęty w stopniu porucznika do dywizji im. Tadeusza Kościuszki. Od lutego 1944 r. był instruktorem w Wydziale Polityczno-Wychowawczym 2. dywizji. W listopadzie 1944 r. awansował na kapitana. W grudniu 1944 r. wstąpił do PPR. Już w kwietniu 1945 r. uzyskał pierwszy bardzo znaczący awans. Został redaktorem naczelnym tygodnika wspierającego komunistów pod nazwą „Walka Młodych wydawanego przez Związek Walki Młodych. Kierował nim do września 1947 roku. W 1948 r. wybrano go do Rady Naczelnej i Zarządu Głównego Związku Młodzieży Polskiej. Pod koniec 1948 r. został członkiem komitetu redakcyjnego jednej z najbardziej ponurych gazet partyjnych sowietyzujących kraj - „Trybuny Wolności. Jako wielce zaufany towarzysz został oddelegowany we wrześniu 1949 r. na najsłynniejszy stalinowski proces pokazowy - proces László Rajka na Węgrzech. Rajk, jeden z najbardziej fanatycznych węgierskich komunistów, był przez kilka lat ministrem spraw wewnętrznych, zajadle tępiącym prozachodnich oponentów komunizmu. W partii komunistycznej cieszył się szczególnie dużą popularnością jako rodzimy Węgier i dlatego był tym bardziej znienawidzony przez dyktatorsko rządzącą Węgrami żydowską grupę kierowniczą na czele z Mátyásem Rákosim. Rajka oskarżono o „antysowiecki nacjonalizm i „titoizm, torturami wymuszono na nim przyznanie się do rzekomych win i powieszono przed oknem celi, w której siedziała jego żona. Holland, fanatycznie nastawiony na rozprawę z „nacjonalistami, z tym większą lubością relacjonował dla Polskiego Radia przebieg procesu węgierskiego „nacjonalistycznego odchyleńca. Był to jeden z najpodlejszych „wyczynów w jego życiu. Warto dodać, że Holland wziął bardzo czynny udział w propagandowej kampanii przeciw „odchyleniu prawicowo-nacjonalistycznemu w Polsce. Z furią atakował Gomułkę (por. K. Persak, op. cit., s. 148). W roku akademickim 1946/1947 Holland rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim, łącząc je z karierą partyjną, pełną oddania stalinowskiej ideologii. Był prawdziwie bezwzględny wobec domniemanych „wrogów ludu. Krzysztof Persak opisał (op. cit., s. 139), jak to pewnego razu, „kiedy Komitet Uczelniany rozpatrywał sprawę usunięcia aktywisty, który w ankiecie personalnej zataił, że jego ojciec był przedwojennym policjantem, Holland powiedział, iż ów student „jest przykładem niebezpiecznego wroga, który wkradł się w szeregi naszej partii, i zaproponował, aby organizacja partyjna powiadomiła o swojej uchwale władze bezpieczeństwa. Donosicielską propozycję Hollanda zebrani z Komitetu Uczelnianego zaakceptowali jednomyślnie. Nie wiadomo, jaki los spotkał studenta w ten sposób „poleconego UB (...). Szczególnie haniebnym epizodem w życiu Hollanda był jego udział w grupie ośmiu studentów, członków PZPR, którzy wystąpili w marcu 1950 r. z brutalnym, publicznym atakiem i donosem na słynnego filozofa - profesora Władysława Tatarkiewicza. Według K. Persaka (op. cit., s. 139), „studenci ci wystosowali list otwarty do prof. Tatarkiewicza, protestując przeciwko rzekomemu dopuszczeniu na prowadzonym przez niego seminarium do „czysto politycznych wystąpień o charakterze wyraźnie wrogim budującej socjalizm Polsce i tolerowaniu ich. Inicjatywa ta, niewątpliwie inspirowana przez władze partyjne, była zapewne elementem intrygi prowadzącej do odebrania profesorowi kilka miesięcy później prawa wykładania i prowadzenia zajęć. Wśród ośmiu autorów haniebnego listu otwartego, który spowodował ostateczne usunięcie prof. W. Tatarkiewicza z uczelni, byli m.in. Henryk Holland i jego żona Irena Rybczyńska, Bronisław Baczko i Leszek Kołakowski. Po latach jeden z sygnatariuszy tego listu otwartego (donosu) Bronisław Baczko uznał zawarte w nim treści za „groźne i koszmarne bzdury. W październiku 1950 r. Holland rozpoczął studia doktoranckie w Katedrze Historii Filozofii, osławionej „kuźni kadr marksistowskich - Instytutu Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR. W 1953 r. publikuje swą najohydniejszą pracę, faktycznie paszkwilancki atak na niemogącego się bronić, bo nieżyjącego od 1938 r. słynnego filozofa - profesora Kazimierza Twardowskiego „Legenda o Kazimierzu Twardowskim. Zaatakował filozofię prof. Twardowskiego za rzekome „ubóstwo teoretyczne, piętnował ją jako „filozofię skrajnie obskurancką, fideistyczną, klechowską. Profesora Twardowskiego nazwał „fideistą zalatującym zakrystią. Z furią atakował wszystkich tych, którzy chwalili dokonania naukowe prof. Twardowskiego przed wojną, „demaskując ich jako rzekomych „faszystów. Według K. Persaka, „pamflet Hollanda, nawet biorąc pod uwagę ówczesne stalinowskie standardy, ze względu na wyjątkowy brutalny atak na twórcę szkoły lwowsko-warszawskiej, wzbudził w IKKN pewne kontrowersje. Autor posługiwał się wyjątkowo napastliwym językiem (...). Doszło do tego, że w obronie totalnie niszczonego przez Hollanda dorobku zmarłego filozofa wystąpił w liście do redakcji „Myśli Filozoficznej (tam najpierw wydrukowano paszkwil Hollanda) prof. Tadeusz Kotarbiński. Krytykując pracę Hollanda, Kotarbiński stwierdził: „Jest to elaborat bezceremonialny. Pełno w nim chwytów, używanych w niewybrednych kłótniach dla oddania uczuć lekceważenia, pogardy i szyderstwa. Pozwolono sobie pod adresem Twardowskiego na wyrażenia skrajnie obelżywe, których nie chcę przytaczać, aby ich nie wypowiadać ponownie (K. Persak, op. cit., s. 141). Ze względu na powszechne oburzenie jadowicie paszkwilancką formą pracy Hollanda, jakie wyrażano w kręgach naukowych, nawet w dogmatycznych kręgach marksistowskich uznano za celowe pewne zdystansowanie się od pamfletu. Zrobił to komitet redakcyjny „Myśli Filozoficznej na czele z osławionym inkwizytorem nauki prof. Adamem Schaffem. Odpowiadając na list prof. T. Kotarbińskiego, zaakcentowano poparcie „bojowego tonu krytyki, ale przyznano, że komitet redakcyjny „rzeczywiście zaniedbał w toku prac redakcyjnych usunięcia z artykułu pewnych niefortunnych, napisanych przez autora w zapale polemicznym zwrotów i wyrażeń (K. Persak, op. cit., s. 141). Co więcej, dyrekcja IKKN zdecydowała się na udzielenie Hollandowi nagany za „niewłaściwą postawę partyjną. Zdaniem K. Persaka, wymierzenie tej kary partyjnej było „spowodowane wyjątkowym oburzeniem, jakie ta publikacja wywołała w środowisku naukowym. Było to prawdziwie szokujące - paszkwil Hollanda okazał się nazbyt brutalny w stylu nawet jak na atmosferę ówczesnych stalinowskich czasów! W 1954 r. Holland przeszedł błyskawiczną ewolucję poglądów od skrajnego dogmatyzmu do rewizjonizmu. W następnych latach, w czasie zajadłego konfliktu między frakcjami wewnątrzpartyjnymi „Żydów (puławian) i „chamów (natolińczyków) przyłączył się oczywiście do frakcji puławian. Przyjaźnił się z czołowymi przywódcami puławian, m.in. z L. Kasmanem, A. Starewiczem, A. Alsterem, J. Finkelszteinem, R. Zambrowskim. 12 listopada 1961 r. doszło do spotkania H. Hollanda z korespondentem francuskiego „Le Monde Jeanem Wetzem i jego żoną. Zapoczątkowało ono ciąg wydarzeń, który doprowadził do tragicznej śmierci H. Hollanda. Podczas spotkania, które odbyło się w mieszkaniu Wetzów, Holland ujawnił zasłyszane od jednego z działaczy partyjnych rewelacje Nikity Siergiejewicza Chruszczowa o okolicznościach śmierci Stalina i obalenia Berii. Holland popełnił ogromną nieostrożność, ponieważ mieszkanie Wetzów, w którym odbywała się rozmowa, było dobrze „zabezpieczone radiofonicznie z pomocą podsłuchu urządzonego przez MSW. Po ogłoszeniu przez Wetza w „Le Monde rewelacji zasłyszanych od Hollanda, Władysław Gomułka wpadł w straszliwą irytację, podsycaną przez sugestie moczarowców nieznoszących puławian. Gomułkę rozwścieczyła groźba zarzutów z Moskwy, że z Polski wyciekają na Zachód komunistyczne tajemnice, takie jak wspomniane zwierzenia Chruszczowa na XXII Zjeździe Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego o okolicznościach obalenia Berii. W rezultacie śledztwa podjętego przez MSW 19 grudnia 1961 r. aresztowano Hollanda. Holland nie ukrywał faktów i złożył obszerne zeznanie. Nie spodziewał się sankcji prokuratorskiej, myślał, że może go spotkać tylko kara partyjna za niedyskrecję. Tym bardziej wstrząsnęła nim wiadomość, że może grozić mu co najmniej 5 lat więzienia na podstawie drakońskiego dekretu o stanie wojennym. W takich warunkach doszło 21 grudnia 1961 r. do samobójczego skoku Hollanda z okna jego mieszkania podczas rewizji prowadzonej przez SB. Przez wiele lat toczyły się spory wokół kulisów śmierci Hollanda. Niektórzy autorzy, tak jak np. Jerzy Eisler, głosili sugestie o zamordowaniu Hollanda. Badacz IPN Krzysztof Persak jednoznacznie przekreślił domniemania, w oparciu o materiały MSW, do których dotarł. Wskazał na złożone przyczyny samobójstwa Hollanda. W opinii Persaka (op. cit., s. 257): „Niewykluczone, że Holland poczuł się w pewnym sensie zdradzony przez kierownictwo partii, za której lojalnego członka nadal się uważał. Jego zachowanie w śledztwie było przejawem dyscypliny partyjnej, a mimo to został wydany w ręce aparatu bezpieczeństwa. Zapewne takie potraktowanie boleśnie ubodło też jego ambicję. Był egocentrykiem, zdaje się, ze skłonnością do narcyzmu. To, że z nim, starym komunistą i znanym publicystą partyjnym, postąpiono jak ze zwykłym obywatelem, musiało godzić w jego wysokie poczucie własnej wartości. Aresztowanie i zarzut z art. 7 Małego Kodeksu Karnego oznaczały cios w plany życiowe Hollanda, który w 1962 r. miał wyjechać na atrakcyjne 6-miesięczne stypendium Fundacji Forda. Wszystko to miało teraz zostać przekreślone. Do tego doszła trudna sytuacja osobista po rozwodzie z I. Rybczyńską, poczucie osamotnienia i nasilenie choroby nerek. Ojciec reżyserek filmowych: Agnieszki Holland i Magdaleny Łazarkiewicz.

Hollender Barbara, (ur. 1956) dziennikarka, krytyk filmowy. Promuje i przeprowadza setki wywiadów jak w W „Rzeczpospolitej - Plusie-minusie z 25 listopada ukazała się rozmowa Barbary Hollender z Agnieszką Holland, zatytułowana w formie zwięzłego rozkazu: „Oczyścić się z nienawiści. Oczywiście „oczyścić się z nienawiści mają tubylczy Irokezi, ponieważ Agnieszka Holland jest od wszelkiej nienawiści wolna.
Jest to zrozumiałe samo przez się, bo jakże podejrzewać o coś podobnego osobę będącą „artystką o renomie światowej, co to „pracuje w Europie i w Ameryce, a ma „domy w Los Angeles, w Paryżu i w Bretanii, w związku z czym czuje się „obywatelką świata? Nie negując „światowej renomy Agnieszki Holland, podobnie jak innych komplementów, którymi na „dzień dobry podlizuje się jej Barbara Hollender, można tylko dodać, że zależy ona od sezonu. Ileż to trudu włożył Stalin i Berman, żeby nauczyć nas tolerancji, ileż kości nałamał Różański z Fejginem, ileż płomiennych artykułów napisał Holland, a ciemna masa po staremu nie może zrozumieć, że tolerancja polega przecież na tym, żeby Giertycha nie wpuszczać do szkoły pod żadnym pozorem, że w porządnej szkole tylko mełamedzi...
W tej sytuacji nietrudno dziwić się Agnieszce Holland, że zaczyna tracić już do nas cierpliwość. Dlatego na pytanie Barbary Hollender, czy nie zamierza aby wrócić do Polski, odpowiada wprawdzie wymijająco, ale bez entuzjazmu. Innym radziłaby, żeby na wszelki wypadek przygotowali sobie miejsce na cmentarzu w jakimś innym kraju. Więc już mamy jasność; musimy się „oczyścić z nienawiści, bo inaczej i Agnieszka Holland spocznie gdzieś w Bretanii. Czy taki afront, taką hańbę moglibyśmy w ogóle przeżyć? (Stanisław Michalkiewicz)

HOLLER Edward - Rodzice: Wiktor i Maria. W 1948 wstepuje do WP. Podprokurator WPR w Warszawie, asespr, p.o. sędziego, sędzia WSR w Warszawie. Awansowany na stopień majora w 1956 roku. Zmarł w 1960 roku w Warszawie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Krakow-Wroclaw 2005 r.

Holler Edward mjr Urodzony 23.10.1922 r. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. - ciężko ranny pod Kowlem. W latach 1943-1944 studiował na Wydziale Prawa Tajnego Uniwersytetu Warszawskiego. Podczas okupacji studiował pracował jako robotnik. Od września 1944 r. w Ludowym Wojsku Polskim na stanowisku oficera śledczego Wojskowej Prokuratury Rejonowej w Warszawie i pracował na stanowiskach: asesora, pełniącego obowiązki sędziego i sędziego.W 1949 r. ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1952-1958 pracował w Zarządzie Sądownictwa Wojskowego. Wśród skazanych przez sędziego Hollera na karę śmierci byli: Henryk Cichocki (Sr716/50), Stanisław Świercz + 2-ch (Sr332/51). Sędzia Holler sądził często na wyjeździe w sprawach pokazowych, które miały na celu zastraszenie okolicznej ludności, toteż wydawał surowe wyroki. U chłopów na Mazowszu, gdzie najczęściej sądził uzyskał przydomek „krwawy Edzio.

HOLLITSCHER Stanisław - sędzia, ur. 13.07.1897 r. we Lwowie. Rodzice: Syn Ferdynanda. Skończył prawo na UJK. W czsie wojny pracowal dorywczo w Warszawie. Od 1945 w WP. Sędzia WSR w Krakowie. Awansowany na kpt. w 1946 roku. W 1946 sędzia w WSO i WSR we Wroclawiu. Aresztowany i skazany przez NSW w 1951 roku na 1 rok pozbawienia wolności i degradacje. Był adwokatem w Brzesku. Zmarł w 1984 roku w Krakowie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Krakow-Wrocław 2005 r.

Holoubek Gustaw (ur. 21 kwietnia 1923 w Krakowie) - aktor filmowy i teatralny, reżyser i pedagog,komunistyczny kolaborant. Absolwent PWST w Krakowie. Wykładowca Akademii Teatralnej w Warszawie. Wieloletni dyrektor Teatru Dramatycznego w Warszawie. Odwołano go z tej funkcji dopiero w styczniu 1983 roku z powodu konfliktu z komunistycznymi władzami. Debiut filmowy to rola Feliksa Dzierżyńskiego w filmie Żołnierz zwycięstwa (1953). Znany jest między innymi z takich filmów jak Prawo i pięść, Klub profesora Tutki (rola tytułowa), Marysia i Napoleon. W 1967 roku zagrał rolę Gustawa-Konrada w przedstawieniu „Dziady, reżyserowanym przez Kazimierza Dejmka. W roku 1980 wybrany do Sejmu PRL. W roku 1982 po ogłoszeniu Stanu Wojennego zrzekł się mandatu posła. W latach 1989-1991 był senatorem RP, następnie od 1992 do 1993 zasiadał w Radzie d/s Kultury przy Prezydencie RP Lechu Wałęsie. Od 1994 roku jest członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Mąż aktorki Magdaleny Zawadzkiej, razem mają syna Jana Holoubka, operatora filmowego. Nazwisko jego jest często wymawiane bez drugiego „o („z francuska), jednakże poprawna wymowa (np. praktykowana przez jego żonę) to Holo-UBek. W dniu 03.05.98. został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Holtz Paulina - LISTA NR 10, ur. 23 lutego 1977 roku w Warszawie - aktorka teatralna i filmowa. Córka aktorki Joanny Żółkowskiej i filmowca Witolda Holtza. Dzieciństwo spędziła w gronie aktorów i aktorek. W telewizji debiutowała już jako 6-latka, w teatrze TV, pt.Małżeństwo Marii P.. Postanowiła zostać reżyserem, jednak nie dane jej było dostać się do łódzkiej filmówki. Zaczęła studiować etnologię. Po otrzymaniu roli Agnieszki w serialu „Klan, zmieniła swoje plany. Studiowała też dziennikarstwo, ale przerwała studia. Na dużym ekranie debiutowała w roli zakonnicy w „Na koniec świata, Magdaleny Łazarkiewicz. Następnie pojawiła się w komedii „Jak to się robi z dziewczynami, w reż. Przemysława Angermana, w której gra prostytutkę Magdę, życiowego nieudacznika. Obraz ten powstał w serii „off-owej, Waldemara Dzikiego, promującej młodych, zdolnych reżyserów, scenarzystów i aktorów. Aktorka związana jest z operatorem filmowym Michałem Nowakowskim z którym ma córkę Tosię. Para poznała się w 2005 roku na Sycylii.

Holub Jacek.Metryka na twarzy prowadziGłos Rydzyka blog dla fanów Radia Maryja.O to co o sobie napisał: Nazywam się Jacek Hołub. Mam 35 lat. Jestem politologiem, absolwentem Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 2002 roku pracuję w toruńskiej redakcji „Gazety Wyborczej. Jako dziennikarz od kilku lat popularyzuję na łamach „Gazety myśl o. dyrektora i nagłaśniam najbardziej błyskotliwe wypowiedzi gości jego stacji.(...) Czasem dostaję listy, w których najłagodniej jestem nazywany „towarzyszem, lub maila z pytaniem, czy zawsze do zdjęcia w gazecie zdejmuję z głowy myckę. Nic tak nie cieszy dziennikarza, jak emocjonalna więź z Czytelnikami. Na dodatek koledzy z redakcji, nie wiadomo dlaczego, nazywają mnie ojcem Jackiem. Nie będę kłamał. Ten blog to nie był mój pomysł. Zostałem namówiony do jego prowadzenia przez przyjaciół z „Wyborczej. Stwierdzili, że skoro już jest w Toruniu taki świr, który ślęczy dniami i nocami przy Radiu Maryja, to powinien podzielić się swoją radością (albo fobią) z innymi. (...)I powiedziałem sobie: ok, spróbuję. Nie mam nic do stracenia. Jak wyjdzie, sami ocenicie. Mam nadzieję, że nie będziecie zbyt surowi, przynajmniej na początku. Będę jednak wdzięczny za wszelkie sugestie i opinie. Możecie pisać na adres: jacek.holub@gazeta.plJest <mailto:jacek.holub@gazeta.plJest> autore paszkwili m.in. „Wsparcie od Kobylańskiego,Ekstradycja milionera.

Holzer Jerzy - Polonofob, prof., partyjny historyk (PZPR). Członek tzw. „komisji Michnika - (skład: Andrzej Ajnenkiel, Jerzy Holzer, Adam Michnik, Bogdan Kroll), która działała na terenie MSW, mając dostęp do najtajniejszych materiałów w okresie od 12 kwietnia do 27 czerwca 1990 roku. Były pracownik UOP-u, „antysemita M. Grecki, autor pracy „Konfidenci są wśród nas..., tak pisał: „Tak zwana Komisja Michnika działała na terenie MSW mając dostęp do najtajniejszych materiałów w okresie od 12 kwietnia do 27 czerwca 1990 roku (...) W jej skład weszli: Andrzej Ajnenkiel, Jerzy Holzer, Adam Michnik i Bogdan Kroll. Jeden z nich figurował w kartotekach jako TW. Jedynym materiałem, który po sobie pozostawiła Komisja, jest liczące dwie strony sprawozdanie wraz z enigmatycznym spisem materiałów archiwalnych i wnioskiem o przekwalifikowanie kategorii dokumentów z tej wyrywkowej listy. Nie wiadomo do jakich dokumentów członkowie Komisji mieli dostęp. Nie wiadomo, czy z tych materiałów nie zostały sporządzone kopie bądź odpisy, nie wiadomo wreszcie, gdzie takowe - jeśli istnieją - są przechowywane. Wiadomo, że jej członkowie mieli dostęp do akt współpracowników UB i SB. Nie wiadomo w jaki sposób pracowała Komisja, nie istnieją żadne dokumenty, które mogłyby wskazać, z jakich obszarów archiwum MSW korzystali jej członkowie. Komisja miała zapewne wgląd do wszystkich dokumentów, o jakie jej członkowie prosili - mówili pracownicy Biura Ewidencji i Archiwum UOP. Na pewno mieli też dostęp do materiałów operacyjnych, wszystkich opatrzonych klauzulą tajne specjalnego znaczenia. Nie ma jednak żadnej podstawy prawnej działania Komisji. Korzystanie z dokumentów odbywało się poza wszelkimi procedurami obowiązującymi w MSW. W dniu 09.11.98. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta żydokomuny Kwaśniewskiego-Stoltzmana. Mason, członek Rady Stowarzyszenia Euroatlantyckiego.Książki: Holzer Jerzy „Polska 1980 - 1981: czasy pierwszej Solidarności Warszawa 1995 r. „Dwa stulecia Polski i Europy, Poznań 2004 r.

Holzer Maria - dyrektor „Polskiej Fundacji Dzieci i Młodzieży (09.1999-09.2002).

Holzer Teresa - polonofob, członek „Otwartej Rzeczpospolitej, „Stowarzyszenia przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii powstałego w 1999 r. Otrzymuje (oficjalnie) finansowe wsparcie ze strony antypolskiej, powiązanej z masonerią i światową finansjerą, żydowskiej Fundacji im. Stefana Batorego.

Holzman Marek - fotografik.

Hołda Joanna, współautorka książek z ww mężem m.in.Prawo karne wykonawcze - Podręcznik

Hołda Katarzyna,córka ww.Data i miejsce urodzenia: 13-II-1976, Lublin; Od 2001 studia doktoranckie w Instytucie Socjologii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, opiekun prof. dr hab. Mariola Flis, Zakład Antropologii; 1995-2000 - studia z zakresu wychowania plastycznego na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, zakończone uzyskaniem tytułu magistra wychowania plastycznego; praca magisterska pod kierunkiem dr Ireneusza J. Kamińskiego pt. „Lalka jako element współczesnej kultury masowej w Polsce w latach 90-tych XX wieku , dyplom z rzeźby pod kierunkiem adi. Jerzego Kierskiego w Pracowni Rzeźby Ciężkiej prof. Andrzeja Mieleszki (ocena jak to u żydów po kumotewrsku bdb);Akcent (opowiadanie), Obyczaje (artykuł n. Temat kibuców w Izraelu).

Hołda Zbigniew - profesor, prawnik z Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Był przedstawicielem osób, które nie zgodziły sie z decyzja władz Warszawy zakazującej tzw. Parady Równości. Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu orzekł, że władze stolicy naruszyły Europejską Konwencję Praw Człowieka wydając taki zakaz.
I oto arcyważna informaja z samego centrum „rady wykonawczej krajowego sanhedrynu.To moja opinia o wielu przedstawicielach żydowskich organizacji w Polsce,cyklicznie zabierających głos w sprawach dotyczących ich interesów.prof.Hołda stanowczo jako jeden z wielu żąda zablokowania pełnego otwarcia archiwów IPN w których znajdują się tysiące tomów akt dotyczących przestępczej działalności jego nacji w czasie i po II Wojnie Światowej.Konkretne przykłady podaję po zacytowaniu jego wypowiedzi.
Całkowite otwarcie archiwów IPN byłoby wielkim ryzykiem ze strony ustawodawcy, bo osoby bez fachowego przygotowania mogłyby „po swojemu interpretować akta służb specjalnych PRL np. co do sąsiada - uważa prawnik, prof. Zbigniew Hołda z Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka.
Akta służb PRL to pewien surowiec, często gromadzony niechlujnie i w złej wierze, na którego podstawie nie sposób ustalić stanu faktycznego, nie będąc fachowcem - powiedział Hołda. Trzeba mieć kwalifikacje prawnicze lub historyczne, aby odtworzyć, jak było - dodał prawnik.
Według niego, byłoby „niebezpieczne, żeby każdy dyletant sam czytał te akta i po swojemu je interpretował. Obawia się on, że może się zdarzyć, iż ktoś w złej wierze będzie chciał poznać np. przeszłość swego nielubianego sąsiada i wyciągnie fałszywe wnioski.
W związku z tym lepiej może byłoby, żeby naród poznawał swoją historię za pośrednictwem specjalistów, także dziennikarzy - powiedział Hołda. Jego zdaniem dobrze, że z zapowiadanego udostępniania wyłączono dane wrażliwe.
Generalnie Hołda nie sądzi, by społeczeństwo po otwarciu archiwów „rzuciło się na IPN. (źródło: wp.pl wtorek, 31 lipca 2007)

Hołdakowski Marek - ekonomista, I sekretarz KW PZPR w Gdańsku, zastępca członka Biura Politycznego KC PZPR.

Hołdys Zbigniew-Jojne Jakow - muzyk,m.in.zespołu „Perfect rozpoczął działalność mając 16 lat w hippisowskiej grupie „Kwiaty Warszawy.

Hołownia Szymon (ur. w 1976 w Białymstoku) - dziennikarz i publicysta, znany z antykatolickiego podejścia do pisania na tematy religijne. Przez koszermedia uznany za autorytet w tematach dotyczących Kościoła katolickiego. Dwukrotnie przebywał w nowicjacie zakonu dominikanów. Obecnie publikuje w tygodniku Newsweek Polska oraz (wspólnie z ks. Kazimierzem Sową) kieruje pracami nad kanałem religijnym Grupy ITI, który ruszy jesienią 2007. Trzykrotnie (w 2004, 2006 i 2007) nominowany do nagrody „Ślad im. ks. bp Jana Chrapka,(judaisty w k.k.0 laureatem tej nagrody został 21 kwietnia 2007 roku. „Gazeta Wyborcza - redaktor działu kultury (1997-2000) „Newsweek Polska - redaktor działu społecznego (2001-2004) „Ozon - zastępca redaktora naczelnego (do lipca 2005 r.) Grupa ITI - szef kanału TVN Religia (nazwa robocza; wspólnie z ks. Kazimierzem Sową) (od 2007) współpraca: Machina ,Tygodnik Powszechny.

Hołówka Jacek - LISTA NR 8, Prof. Ur. w 1943 roku we Lwowie. Studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim oraz socjologię medycyny na Uniwersytecie Stanowym w Ohio, wykładał na amerykańskich wyższych uczelniach. Filozof i etyk, obecnie jest kierownikiem Zakładu Filozofii Analitycznej w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego oraz redaktorem naczelnym kwartalnika „Przegląd Filozoficzny. Zasiada w Komitecie Nauk Filozoficznych PAN i Komitecie Etyki w Nauce PAN. Autor licznych książek i publikacji o tematyce etycznej, a także przekładów dzieł filozoficznych z języka angielskiego. Zwolennik legalizacji eutanazji oraz klonowania embrionów ludzkich do celów medycznych, a także aborcji na żądanie do 3 miesiąca ciąży!!

HOŁUSZKO Ewa – LISTA NR 9, założycielka jednej z największych struktur podziemnych w stanie wojennym. Odznaczona przez Prezydenta.

Hołyński Jan - wiceprezes Komisji Kontroli Długów Państwa; lata międzywojenne, II Rzeczpospolita.

HONOWSKA-LUFT Agnieszka – LISTA NR 9, członkini Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

Hońdo Leszek - doktor hab., kierownik zakładu Historii i Kultury Żydów w Polsce w Katedrze Judaistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego;kierownik Zakładu Kultury Żydów, sekretarz Komisji Historii i Kultury Żydów Polskiej Akademii Umiejętności. Został wyróżniony Nagrodą im. Jana Karskiego i Poli Nireńskiej. Nagroda ustanowiona została w 1992 r. przez Karskiego, a przyznawana jest co roku przez Żydowski Instytut Naukowy YIVO w Nowym Jorku za badania i publikacje ukazujące wkład Żydów w kulturę polską. Dr Hondo zajmuje się m.in. dziejami cmentarzy żydowskich, formą i symboliką nagrobków oraz znajdującymi się na nich inskrypcjami. Jest autorem wielu publikacji z tej dziedziny. Brał udział w konferencdji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich (Kraków 1995) - Żydowska epigrafika na Śląsku: stan badań.

Hopfinger Maryla - polonofob, prof., Instytut Badań Literackich PAN; aktywistka legalizacji aborcji.

Hore-Belisha Leslie – „Lord, jako minister wojny, zreformował siły zbrojne do stanu umożliwiającego sprostanie nieprzyjacielowi, a w momencie wybuchu wojny zdołał sprawnie przeprowadzić mobilizację („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 15).

Hornich Ewa - aktorka

HRYBACZ Barbara – LISTA NR 9, dziennikarka. Współpracowała z polska rozgłośnią Radia Wolna Europa

HUGO-BADER Jacek – LISTA NR 9, ur. 1957 w Sochaczewie, dziennikarz i reportażysta od 1990 związany z „Gazetą Wyborczą”. Ukończył studia pedagogiczne. Pracował jako nauczyciel, pedagog szkolny i socjoterapeuta, a także jako ładowacz na kolei, wagowy w punkcie skupu trzody chlewnej, właściciel firmy kolportażowej i sprzedawca w sklepie spożywczym. Reportaż Hugo-Badera zamieszczony w Wysokich Obcasach stał się inspiracją dla autorów scenariusza filmu „Plac Zbawiciela”. Został dwukrotnie nagrodzony nagrodą Grand Press (1999, 2003). W 2007 r. TVN wyemitował jego film dokumentalny o podróży po byłych krajach Związku Radzieckiego – Jacek Hugo-Bader. Korespondent z Polszy.

HUSS Janusz – LISTA NR 17, politolog, Rzeszów.

ILICKI Julian – LISTA NR 14, socjolog mieszkajacy w Szwecji.

JACKIEWICZ Marek – LISTA NR 9, szef segmentu czasopism w Agorze od października 1991, kolejno na stanowiskach: zastępcy kierownika działu kolportażu, kierownika działu sprzedaży, zastępcy dyrektora generalnego. W grudniu 1997 oddelegowany do spółki Inforadio, gdzie pełnił funkcję prezesa zarządu i redaktora naczelnego. W sierpniu 2001 objął stanowisko szefa projektu czasopisma. Był szefem komisji kolportażu Unii Wydawców Prasy, zasiadał w radzie nadzorczej Ruchu SA. Urodził się w 1960 r. Z wykształcenia informatyk, absolwent Wydziału Matematyki, Informatyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego

JACKL Maria – LISTA NR 9

JAGIEŁŁO-KAMM Krystyna – LISTA NR 9, odpowiada za dział społeczny w „Gościu Niedzielnym”. Członkini Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

JAKUBOWICZ Karol – LISTA NR 9, autorytetem w dziedzinie mediów publicznych, autor wielu publikacji na ten temat.

JANISZEWSKI Kamil – LISTA NR 9

JANKOWSKI Piotr – LISTA NR 9, działacz konspiracyjnych struktur NSZZ „Solidarność” Śląska Opolskiego, współwydawca „Solidarności Opolskiej”, więzień polityczny w latach 80. Był jednym z większych kolporterów prasy podziemnej.

JANKOWSKI Tomasz Marian – LISTA NR 9,

JANUSZEWSKI Radosław – LISTA NR 18, tłumacz.

JAROSIŃSKI Marek – LISTA NR 18, autor książek: „ Krzyk w kosmosie, „Jak oszukać nauczycieli, „Tajemnice, które wyszły na jaw.

JASKŁOWSKI Krzysztof – LISTA NR 14,

JASTRUN Ewa – LISTA NR 9, autorka publikacji pedagogicznych, np.: „Socjoterapia : co trzeba, a czego nie wolno?”, „Lecznictwo odwykowe w Polsce”.

JASTRUN Ewa – LISTA NR 9, autorka publikacji pedagogicznych, np.: „Socjoterapia : co trzeba, a czego nie wolno?, „Lecznictwo odwykowe w Polsce.

JAWOROWSKA Monika – LISTA NR 9,

JAWOROWSKI Mariusz – LISTA NR 9, lat 51. Właściciel firmy Incom SA, jednego z największych dystrybutorów sprzętu komputerowego w Polsce. Zaczynał od sprowadzania części do pecetów z Tajwanu. Był współtwórcą firmy SET, która dostarczała komponenty do montażu popularnych w latach 80. komputerów Elwro. W 1988 r. założył spółkę dystrybucyjną Incom w Berlinie Zachodnim. Później przeniósł działalność do Wrocławia. W 2004 r. przychody firmy wyniosły 951,7 mln zł. W 2005 r. Incom rozszerzył działalność o produkcję komputerów m.in. na potrzeby pracowni szkolnych (Incom ze spółką Emax wygrali kontrakt z MEN o wartości ponad 60 mln zł). Spółka zatrudnia ponad 200 osób. Ostatnio wybudowała centrum logistyczne dostarczające produkty do ponad 5 tys. firm z kilkunastu krajów Europy. Jaworski wraz z rodziną ma ponad 90 proc. akcji spółki. Ukończył studia doktoranckie na Politechnice Wrocławskiej. Jest jednym z fundatorów stypendium naukowego im. Maxa Borna dla wybitnych doktorantów

JEŻOWSKA Jolanta – LISTA NR 9

JĘDRCZAK Elżbieta – LISTA NR 9

JĘDRZEJEWSKI Stanisław – LISTA NR 9, ur. 18 lipca 1946, socjolog, medioznawca, były członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Ukończył studia w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Obronił następnie doktorat i habilitację. Zajmuje stanowisko profesora Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie oraz Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Kieruje Katedrą Teorii i Praktyki Komunikacyjnej Radia w Instytucie Socjologii KUL. W latach 1970-1983 był pracownikiem naukowym w instytutach resortu edukacji. Od 1984 zawodowo związany z Polskim Radiem. Pełnił m.in. funkcje członka zarządu PR (1994-1998) i dyrektora Programu I. W sierpniu 2005 prezydent Aleksander Kwaśniewski powołał go w skład Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Jego kadencja miała trwać sześć lat, wygasła jednak już w grudniu 2005 po przyjęciu ustawy o przekształceniach i zmianach w podziale zadań i kompetencji organów państwowych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji. Zasiada w Komisji Radiowej Europejskiej Unii Nadawców oraz International Radio Research Network (IREN).W czerwcu 2008 wszedł w skład powołanego w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego zespołu do spraw przygotowania projektu nowej ustawy medialnej.

JOŃCZYK Donata – LISTA NR 9, kierownik artystyczny w „Czterech kontach”.

JURCZAK Stefan – LISTA NR 9, ur. 15 listopada 1938, polityk, działacz związkowy, senator II, III i IV kadencji. Z wykształcenia technik mechanik. W 1980 podjął działalność w „Solidarności”, był jednym z liderów związku w Hucie im. Lenina i regionie małopolskim. W stanie wojennym został internowany na okres od 13 grudnia 1981 do 20 grudnia 1982. Po zwolnieniu działał w ścisłych podziemnych władzach NSZZ “S”. W 1989 uczestniczył w jednym z podstolików obrad Okrągłego Stołu, do 1995 przewodniczył Regionowi Małopolska związku. W latach 1991-2001 sprawował mandat senatora II i III kadencji z ramienia NSZZ “Solidarność” oraz IV kadencji z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność, wybranego w województwie krakowskim. Od 1998 do 2002 był radnym sejmiku małopolskiego. W 2005 podpisał deklarację poparcia na rzecz Partii Demokratycznej – demokraci.pl. W 2006 bezskutecznie ubiegał się o mandat radnego Krakowa z listy komitetu wyborczego Jacka Majchrowskiego. W 2007 był jednym z inicjatorów powołania Ruchu na rzecz Demokracji.

JURGAWKA Artur Eugeniusz – LISTA NR 14, nauczycielk, dziennikarz, poeta.

JUZWA Jacek – LISTA NR 9, wchodził w skład kierownictwa Grup Oporu „Solidarni. Członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

JUZWUK Magdalena – LISTA NR 9, Menadżer zespołu Lao Che, Masala Sound System.

• Wielka Encyklopedia Żydów
  Leszka Bubla. Wystarczy tylko przejść się po trudnych nawet do zliczenia różnych festiwalach, wystawach, przeglądach i pokazach filmów, targach książek, odczytach i prelekcjach i zebrać pięknie wydane foldery, także z notkami biograficznymi. [...]
  
  
• Dekret
  z dnia 10 listopada 1945 r. o zmianie i ustalaniu imion i nazwisk. [...]  
  
  
• Jak Berman konspirował Żydów w Polsce...
  Dnia 10.11.45 roku KRN wydała Dekret, który pozwalał w sposób ściśle tajny na masową skale zmieniać nazwiska. [...]
  
  
• Jak łatwo było zostać Polakiem
  W 1948 rok Konsulat RP w Rzymie alarmował Ministerstwo Administracji Publicznej... Żydzi w Zarządzie Miasta Krakowa  masowo fałszują potwierdzenia polskiego obywatelstwa. [...]
  
  
• List nr. 1-16