Natuurlijk is misbruik van afschuwelijke wreedheden voor propaganda doeleinden niet nieuw.

Elk conflict van de 20-ste eeuw ging ermee gepaard en zonder twijfel zal dat ook blijven gebeuren.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden de Duitsers feitelijk beschuldigd van het eten van Belgische baby's, zowel als van er genoegen in hebben ze in de lucht te gooien en ze aan hun bajonetten te spietsen.

De Britten beweerden ook dat het Duitse leger een "Lijkenfabriek" in gebruik hadden, waarin ze de lichamen van hun eigen doden uitkookten teneinde glycerine en andere produkten te verkrijgen, een uitgekiende belediging aan het adres van de eer van een keizerlijk leger.

Na de oorlog kwamen echter de herroepingen: inderdaad werd een openbare verklaring afgelegd door de minister van Buitenlandse Zaken in het Lagerhuis, die excuus aanbood voor de beledigingen aan de Duitse eer, waarbij hij toegaf dat die slechts oorlogspropaganda waren geweest.

Zulke verklaringen werden niet gedaan na de Tweede Wereldoorlog. Eigenlijk werd, veeleer dan door de jaren heen af te nemen, de propaganda van gruwelijkheden betreffende de Duitse bezetting - en in het bijzonder hun behandeling van de Joden - alleen maar groter in zijn giftigheid, en zijn lijst van verschrikkingen steeds uitgebreider.

IJzingwekkende boeken met spookachtig- huiveringwekkende omslagen blijven van de persen rollen, en blijven bijdragen aan een groeiende mythologie van de concentratiekampen en speciaal aan het verhaal dat niet minder dan Zes Miljoen Joden daarin werden uitgeroeid.

De erop volgende pagina's zullen onthullen dat deze bewering het meest kolossale stuk fictie zou zijn en de meest succesvolle bedriegerij; maar hier kan misschien een poging worden gedaan om antwoord te geven op een belangrijke vraag: Wat heeft die verhalen over gruwelijkheden van de Tweede Wereldoorlog zo bijzonder verschillend gemaakt van die van de Eerste Wereldoorlog?

Waarom zijn de laatstgenoemde herroepen terwijl de eerstgenoemde harder dan ooit herhaald worden?

Is het mogelijk dat het verhaal van de Zes Miljoen Joden gebruikt wordt voor een politiek doel, zelfs in de vorm van politieke chantage?

In zoverre het de Joodse mensen zelf betreft is het bedrog een onberekenbaar voordeel geweest.

Elk denkbaar ras en iedere nationaliteit had zijn aandeel in het leed in de Tweede Wereldoorlog, maar geen enkel had het met zoveel succes uitgewerkt en omgezet in zulk een groot voordeel.

De veronderstelde omvang van hun vervolgingen verwekt algauw sympathie voor het Joodse nationale thuisland waarnaar ze al zo lang hadden gezocht; na de oorlog deed de Britse regering weinig om te voorkomen dat Joden naar Palestina emigreerden waar ze tot illegalen werden verklaard, en niet lang daarna eisten de zionisten het land Palestina van de regering door middel van afpersing en schiepen hun toevluchtsoord waar ze veilig waren voor vervolgingen, de staat Israel.

Inderdaad is het een opmerkelijk feit dat het Joodse volk uit de tweede wereldoorlog tevoorschijn kwam als niet minder dan een triomferende minderheid.

Dr. Max Nussbaum, de vroegere opperrabbijn van de Joodse gemeenschap, verklaarde op 11 april 1953:

"De positie die het Joodse volk in deze tijd inneemt in de wereld -- ondanks de enorme verliezen -- is tienmaal sterker dan wat het twintig jaar geleden was."

Er zou aan moeten worden toegevoegd, om eerlijk te zijn, dat deze sterkte financieel is bevestigd door het veronderstelde bloedbad van de Zes Miljoen, zonder twijfel de meest winstgevende gruwelijkheidsbewering aller tijden.

Tot nu toe is het duizelingwekkende bedrag van zes miljard pond (ongeveer tien miljard euro - Vert.) uitbetaald als compensatie door de federale regering van West-Duitsland, grotendeels aan de staat Israel (die tijdens de Tweede Wereldoorlog niet eens bestond), zowel als aan individuele Joodse eisers.

ONTMOEDIGING VAN NATIONALISME

In termen van politieke chantage echter, heeft de aantijging dat Zes Miljoen Joden stierven tijdens de Tweede Wereldoorlog, veel meer ver- reikende implicaties voor de mensen van Engeland en Europa dan simpelweg de voordelen die hij heeft opgeleverd voor de Joodse natie. En hier komt men tot de hamvraag: Waarom de Grote Leugen? Wat is zijn doel?

Ten eerste, hij is behoorlijk rücksichtsloos gebruikt om elke vorm van nationalisme te ontmoedigen. Zou het volk van Brittanië of welk ander Europees land dan ook proberen hun patriottisme te laten gelden en hun nationale integriteit veilig te stellen in een periode waarin het feitelijke bestaan van naties bedreigd wordt, dan worden ze onmiddelijk gebrandmerkt als "neo-Nazi's". Natuurlijk omdat Nazisme ook nationalisme was, en we weten allemaal wat er toen gebeurde -- Zes Miljoen Joden werden uitgeroeid!

Zolang de mythe wordt voortgezet zullen volkeren in verbinding ermee blijven; de behoefte aan internationale tolerantie en begrip zullen erin gehamerd worden door de Verenigde Naties totdat het natie-zijn zelf, de feitelijke vrijheidsgarantie, wordt afgeschaft.

Een klassiek voorbeeld van het gebruik van de 'Zes Miljoen' als een anti-nationaal wapen, komt voor in het boek "The Incomparable Crime" ("De weergaloze misdaad") van Manvell en Frankl (Londen, 1967), dat gaat over 'Genocide in de Twintigste Eeuw'. Iedereen die er trots op is een Brit te zijn zal wat verbaasd zijn door de kwaadaardige aanval die op het Britse Rijk wordt uitgevoerd in dit boek.

De schrijvers citeren Pandit Nehru, die het volgende schreef terwijl hij in een Britse gevangenis in India was: "Sinds Hitler opdoemde vanuit de onbekendheid en de Führer van Duitsland werd, hebben we een heleboel over racisme en de Nazi-theorie van het 'Herrenvolk'. . . Maar hier in India hebben we racisme in al zijn vormen gekend, al sinds het begin van de Britse overheersing.

De hele ideologie van deze overheersing was die van het 'Herrenvolk'en het superieure ras . . . India als natie en de Indiërs als individuen werden onderworpen aan beledigingen, vernederingen en minachtende behandelingen. De Engelsen waren een keizerlijk ras, werd ons verteld, met het door God gegeven recht om over ons te heersen en ons in onderworpenheid te houden; als we protesteerden werden we herinnerd aan de 'tijger-eigenschappen van een keizerlijk ras'."

De auteurs Manvell en Frankl gaan dan door met dit punt volmaakt duidelijk te maken aan ons: "De blanke rassen van Europa en Amerika", schrijven ze, "zijn eeuwenlang gewend geraakt om zichzelf te beschouwen als het 'Herrenvolk'. De twintigste eeuw, de eeuw van Auschwitz, heeft ook het eerste stadium bereikt in het herkenning van multi-raciaal partnerschap." (idem, pag.14)

DE ONDERDRUKKING VAN HET RASSENPROBLEEM

Men kan nauwelijks het voorwerp van deze scheldkannonade missen, met zijn verradelijke toespeling over "multi-raciaal partnerschap". Dus wordt de beschuldiging van de Zes Miljoen niet alleen gebruikt om het principe van natie-zijn en nationale trots te ondermijnen, maar het bedreigt ook de overleving van het Ras zelf. Er wordt mee gezwaaid over de hoofden van het gepeupel, enigszins zoals met de dreiging met hellevuur en verdoemenis in de middeleeuwen.

Vele landen van de Angelsaksische wereld, met name Engeland en Amerika, moeten momenteel het ergste gevaar in hun geschiedenis het hoofd bieden; het gevaar dat zich voordoet als de vreemde rassen in hun midden. Tenzij er iets wordt gedaan in Engeland om de immigratie en de assimilatie van Afrikanen en Aziaten in ons land te stoppen, zullen we in de nabije toekomst te maken krijgen - losstaand van het bloedvergieten van rasconflicten - met de biologische verandering en vernietiging van het Britse volk zoals het hier bestaan heeft sinds de komst van de Saksen.

In het kort: we worden bedreigd met het onherstelbare verlies van onze Europese cultuur en rassenerfenis. Maar wat gebeurt er als een mens durft te spreken van het rassenprobleem, van zijn biologische en politieke implicaties? Hij wordt gebrandmerkt als dat weerzinwekkendste wezen, een "racist". En wat is racisme, natuurlijk, behalve dan het feitelijke waarmerk van de Nazi's! Zij vermoordden (zo wordt dat iedereen verteld, immers) Zes Miljoen Joden vanwege racisme, dus moet het inderdaad een heel kwalijke zaak zijn.

Toen Enoch Powell de aandacht opeiste voor de gevaren die zich voordeden als de immigratie van kleurlingen in Groot Brittanië in een van zijn eerdere toespraken, haalde een zekere vooraanstaande socialist het spookbeeld van Dachau en Auschwitz aan om zijn hem met zijn veronderstelling het zwijgen op te leggen.

Dus wordt elke rationele discussie over de problemen van het ras en de inspanning om rasintegriteit te behouden, effectief ontmoedigd. Men kan alleen maar bewondering hebben voor de wijze waarop de Joden ernaar gestreefd hebben hun ras te behouden door zo vele eeuwen heen, en dit hedentendage blijven doen.

In deze inspanningen zijn ze openlijk gesteund door het verhaal van de Zes Miljoen, dat - bijna als een godsdienstige mythe - de behoefte voor een grotere Joodse ras-solidaiteit heeft benadrukt. Helaas heeft het volledig averechts uitgewerkt voor alle andere volkeren, waardoor ze machteloos gemaakt werden in hun strijd voor zelfbehoud.

De volgende pagina's hebben tot doel om simpelweg de Waarheid te vertellen. De eminente historicus Harry Elmer Barnes schreef eens dat "Een poging om een bekwaam, objectief en waarheidsgetrouw onderzoek te doen naar het uitroeiingsvraagstuk . . . is zeker de meest hachelijke en risicovolle onderneming die een historicus of demograaf momenteel kan ondernemen."

In de poging tot deze hachelijke taak, is het te hopen dat er enige bijdrage geleverd wordt, niet alleen aan de historische waarheid, maar ook naar het verlichten van de last van een leugen, van onze eigen schouders, zodat we ons vrijelijk teweer kunnen stellen tegen de gevaren die ons allen bedreigen.