HOME

De Complete Feiten Over De Holocaust

1. De holocaust bestaat niet
• Is er dan nooit een holocaust geweest?
• Feiten en gebeurtenissen die nooit worden of zijn ontkend door revisionisten
2. Geen concrete bewijzen voor systematische moord op Joden
3. Geen bewijs voor opdracht van Hitler tot moord op Joden
4. De Wannsee Conferentie als vals bewijs
5. Geen documenten van systematische massamoord
6. Codetaal: een hersenschim
• Ausrottung
• Endlösung
• Sonderbehandlung
7. Geen bewijzen voor 6 miljoen vermoorde Joden
8. Aantal omgekomen Joden miljoenen lager
9. Geen vergassingen in Duitsland
10. Aantal Auschwitz slachtoffers gedecimeerd
11. Aantal slachtoffers in alle andere kampen eveneens verminderd
12. Ondanks miljoenenverminderingen: mythisch aantal van 6 miljoen blijft
13. Geen concrete bewijzen voor 'gaskamers'
14. Geen cyanidesporen in 'gaskamers' Auschwitz
15. Geen cyanidesporen, geen massale vergassingen
16. Zyklon-b: normaal ontsmettingsmiddel
17. Zyklon-b: een absurd gaskamergif
• Vergassingen met dieseluitlaatgas
18. De vervalste gaskamer in Auschwitz
19. De vervalste gaskamer in Dachau
20. Geen originele gaskamers
21. Geen harde forensische of documentaire bewijzen
22. Geen betrouwbare getuigenissen van vergassingen
23. 10.000 valse getuigenissen
24. Veel 'nazi-bekentenissen' door foltering verkregen
• Over valse getuigen in Neurenberg
• Martelingen
25. Niemand ooit als 'vergasser' veroordeeld
• Joden in Duits Uniform nooit veroordeeld
26. Nooit lijken van vergasten gevonden
27. Rapport van het Pools-communistische Jan Sehn Instituut
28. Geen onderzoek wees ooit uit: 'dit was een gaskamer'
• Anti-revisionistische historicus Gerald Fleming vond geen bewijzen
29. Geen getuige toonde aan zelf een 'gaskamer' te hebben gezien
30. Gaskamerbouwer weerspreekt gaskamers
31. Deskundigenrapporten zeggen: geen 'gaskamers'
• Holocaust-ontkenners
• Het Leuchter Rapport
• Het Rudolf Rapport
• Het Lüftl Rapport
32. Geen sporen (as- of botresten) van miljoenen lijken
33. Crematie-ovens en 'vergassingen' niet synoniem
34. Crematie capaciteit Auschwitz volstrekt ontoereikend
35. Civiele crematie-ovens
36. Meer lijken in één oven
37. Crematiecapaciteit
38. Cokesverbruik crematoria bevestigt aantal crematies
39. Aantallen crematies Auschwitz onmogelijk
40. Foto's bewijzen "de holocaust" niet
41. Toestand verergerd door geallieerde bombardementen
42. Bergen Belsen
43. Treblinka: Vernietigingskamp of doorgangskamp?
• Fantastische verhalen / weerlegde moordmethoden
44. De Nazi's en de "perfecte" miljoenenmoord"
45. Geheimtaal en vernietiging van belastende documenten
46. Geen bewijs van vernietiging van belastende documenten
• Holocaustprofessor en illusionist: Robert Jan van Pelt
47. Luchtfoto's tonen geen massavernietiging
48. De mythe van de geheimhouding
49. De mythe van de geheimhouding
50. Waarom de "vernietigingskampen" niet werden gebombardeerd
• Waarom Joden tijdens de oorlog niet meer konden emigreren
• Het Morgenthau Plan
51. Internationale Rode Kruis: geen massavernietiging
52. Een tribunaal van haat, wraak en nog iets
53. Het IMT: justitieel schijngericht declareert "zes miljoen"
• De oorsprong van "Zes miljoen" vermoorde joden
  

De Complete Feiten Over De Holocaust (Inleiding)


Deze bijdrage is bedoeld voor hen die hun kennis over “de holocaust” hebben gevormd middels het onderwijs en de media. Het weerlegt talloze misverstanden over “de holocaust” door onbekende feiten te noemen die krampachtig buiten de openbaarheid worden gehouden.

Alleen wie ook van deze feiten kennis heeft genomen is in staat een evenwichtig oordeel te geven over “de holocaust” en aan discussies daarover deel te nemen.

Zonder die kennis is elk oordeel gebaseerd op halve waarheden en hele leugens. We vervallen op dit forum dan telkens vruchteloos in dezelfde vragen en dezelfde discussies.
Als u kennis hebt genomen van de hele waarheid, schaam u dan niet uw mening te herzien. Ook King Arthur geloofde zijn leven lang in de “feiten” waarmee hij door het onderwijssysteem en de joods-overheerste media is overladen. Tot hem na zorgvuldige bestudering van de indrukwekkende en niet weerlegde revisionistische feiten de ogen zijn geopend.

Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald....

Voor alle hier genoemde feiten, gebeurtenissen en argumenten bestaan niet weerlegde bewijzen.

Het is ondoenlijk deze hier allemaal expliciet te noemen; dat zou ten koste gaan van de omvang en de leesbaarheid. Het stuk wordt toch al omvangrijk, waardoor het gevaar bestaat dat sommigen afhaken en dat zou jammer zijn. Daarom zijn verwijzingen naar de vele bronnen hier beperkt gehouden.

Om te beginnen in telegramstijl een overzicht van concrete feiten die bewust door pers, media en onderwijswereld buiten het bereik van het publiek worden gehouden. Later zal ik elk ervan nog uitvoerig toelichten en met bewijzen staven (met dank aan de revisionisten).

Nu eerst volgordelijk een gedetailleerde bespreking van deze punten, waarin men de bewijzen aantreft.

Daarna een uiteenzetting over de krachten achter en de motivering voor de verspreiding van de vele leugens en desinformatie van “de holocaust”, de farce van de officiële “holocaustwetenschap”, het revisionisme en de wedergeboorte van Kettervervolging in de Eenentwintigste Eeuw.

Maar nu eerst (het begin van) de puntsgewijze toelichting op de hiervoor genoemde 52 feiten

1. “DE HOLOCAUST” BESTAAT NIET

“De joodse Holocaust” bestaat niet. Het aan het Grieks ontleende woord “holocaust” betekent volkerenmoord door levende verbranding. Van een werkelijke holocaust was in WO II alleen sprake bij de Geallieerde massavernietigings fosforbombardementen op Dresden, Hamburg, Berlijn, Tokyo, enz., en natuurlijk bij de atoombomaanvallen op Hiroshima en Nagasaki. Het woord “holocaust” is compleet irrelevant voor het lot van Europese Joden in WO II. Die zijn net zo min levend verbrand als andere slachtoffers van de concentratiekampen en oorlogshandelingen.

In 1979 werd een Hollywoodproductie met die naam uitgebracht, waarvan de naam sindsdien door de filosemitische media is overgenomen om het door hen gepropageerde beeld van de Jodenvervolging uniek te doen lijken in de eindeloze reeks genocides die de geschiedenis heeft gekend. Er werd een gekunsteld verband gelegd met lijkverbranding na overlijden in Duitse kampen, iets dat echter niet exclusief voor Joden werd toegepast, maar voor alle in de kampen gestorvenen. Net zoals die film, berust ook de naam “holocaust” op voor propagandadoeleinden bestemde mutilatie van de werkelijkheid.

Evenmin als er in die tijd letterlijk sprake was van een holocaust op Joden, zo is er evenmin sprake van zoiets als “ de ” holocaust. Immers, over wat er in WO II onder het nazi-regime met de Europese Joden gebeurde bestaan uiteenlopende opvattingen. Historici van naam verschillen van mening over aantallen, plaatsen, data, gebeurtenissen, methoden, verantwoordelijken, interpretaties van documenten, enz.
Dat blijkt o.m. uit de verschillende “feiten” die door de jaren heen door holocausthistorici als “waarheid” over “de holocaust” werden gepresenteerd. We noemen daarvan:

- Het aantal omgekomenen in Auschwitz (gedaald met 2,5 miljoen van 4 miljoen naar - voorlopig - 1,5 miljoen).
- In tegenstelling tot vroeger worden nu “vergassingen” uitsluitend in Poolse kampen gesitueerd en niet meer in Duitsland
- Het aantal omgekomenen in kampen buiten Auschwitz daalde met nog eens 1,5 miljoen tot ca. 0,5 miljoen in 1995).
- Van de talloze veronderstelde moordmethoden vielen in de loop der jaren af: electrocuteren, levend koken, ongebluste kalk, levend verbranden, machinaal de hersens inslaan (‘om kogels te sparen'), enz.
- Gruwelverhalen zoals bijvoorbeeld zeep uit Jodenvet en lampenkappen van menselijke huid zijn ontmaskerd als pure verzinsels
- De beruchte massamoord in Katyn, aan de Duitsers toegeschreven maar door de Soviets gepleegd.
- Niet-vergassing van 450.000 Hongaarse Joden.
- Geen systematische moord op 20.000 Jehova's Getuigen (in al die jaren stierven er precies 203 in de kampen).
- Geen systematische moord op homosexuelen.
- Grote meningsverschillen over aantallen omgekomen (“vergaste”) zigeuners.
- De opvatting van een snelgroeiend aantal revisionistische historici en forensische onderzoekers dat er geen sprake is geweest van “gaskamers”, “vergassingen” en “systematische vernietiging”.
- Enzovoort, enzovoort.

Het al of niet opnemen van deze en andere feiten in de geschiedenis van “de holocaust” leidt tot evenzovele versies ervan. Wie twintig jaar geleden in de officiële “holocaust” geloofde, geloofde in een andere “werkelijkheid” dan hij die vandaag of morgen in de officiele leer van “de holocaust” gelooft.

Het eenduidige, onveranderlijke verhaal dat de holocaustindustrie propageert, de JHV, komt op belangrijke punten niet overeen met de bewezen werkelijkheid.

Niettemin wordt deze versie ons als 'officiele staatsreligie' opgedrongen: de Joodse Holocaust Versie is “de Holocaust”.

Ze bestaat uit drie onverbrekelijk met elkaar verbonden onderdelen:
1. Systematische genocide in opdracht van Hitler volgens een uitgewerkt plan,
2. ‘Gaskamers' waarin miljoenen Joden net Zyklon-B en uitlaatgassen werden vermoord en daarna verbrand
3. In totaal werden zes miljoen Joden vermoord.

Voor geen van deze drie hoofdonderdelen van “de holocaust” bestaan concrete bewijzen.

IS ER DAN NOOIT EEN “HOLOCAUST” GEWEEST?
Jazeker wel, maar niet die van de joodse holocaust versie. Onomstotelijk staat vast dat honderdduizenden Joden door toedoen van de nazi's omkwamen. Echter, niet door een doelbewust systematisch beleid van uitroeiing: niet in “gaskamers” en geen “zes miljoen”.
Daarover hebben we het hier, niet over het ontkennen, bagatelliseren, rechtvaardigen of goedkeuren van de vele bewezen nazimisdaden in WO II tegen Joden, maar over DE WAARHEID DAAROVER, die reeds gruwelijk genoeg is. De Europese Joden hebben immers zonder twijfel het meest geleden onder het nazibewind. Grote aantallen van hen (en anderen: Slavische volken, zigeuners, communisten, homoseksuelen, Jehovah's Getuigen, enz.) werden geterroriseerd, van huis en haard gesleept, in slavernij gebracht en daarmee de dood in gejaagd. De misdaden tegen de menselijkheid, waaraan de nazi's zich tegenover deze merendeels onschuldige mensen schuldig maakten, onder wie vrouwen, kinderen, grijsaards, zieken, enz., worden hier onvoorwaardelijk afgekeurd en staan voor mij buiten elke discussie. Evenmin als revisionisten dat doen, ontken ik daarom niet dat er feitelijk genocide op Joden is gepleegd.

Revisionisten stellen dat ‘gaskamers' en ‘vernietigingsfabrieken' niet bestonden, maar dat in de concentratiekampen de omstandigheden gaandeweg zo slecht werden dat daar honderdduizenden Joden (en anderen) stierven door ziekte, gebrek en peilloze ellende. Bovendien dat aan en achter het Oostfront vele tienduizenden Joden en anderen werden afgeslacht. Daarvoor waren Hitler en de Duitse leiding verantwoordelijk.

Om de desinformatie van filosemieten en holocaustpromotie over revisionisten (“holocaust-ontkenners”) te weerleggen, hieronder een niet limitatief overzicht van:

Feiten en gebeurtenissen die NOOIT worden of zijn ontkend door revisionisten:

- Het bestaan van een uitgebreid netwerk van concentratiekampen in Duitsland en bezet Europa.
- Het bestaan van een systeem van dwangarbeid voor gevangenen in deze kampen.
- Het feit dat het nazi-regime fel anti-joods was en ernaar streefde de Joden uit Duitsland en daarna uit de bezette Europese landen te verwijderen.
- Zij om dat te bereiken een programma, Endlösung (‘final solution', ‘eindoplossing') uitvoerden, wat inhield Joden in getto's bijeen te brengen en naar concentratiekampen en werkkampen buiten Duitsland in de Oostelijke bezette gebieden over te brengen.
- Dat Joden (en anderen) verdacht van of betrokkenen bij illegale partisanenacties door Duitse Einsatzgruppen tijdens veiligheidsoperaties (‘preventieve guerrillabestrijding') werden terechtgesteld. Inclusief het feit dat bij deze acties veel onschuldige mensen werden vermoord.
- Het feit dat onder de 40 miljoen doden van WO II ook enkele honderdduizenden Joden omkwamen door mishandeling, honger, besmettelijke ziekten, bombardementen, militaire acties, pogroms van wraakzuchtige Oost-Europese bevolkingsgroepen, acties van Einsatzgruppen, naamloze ad hoc misdaden en andere oorlogsomstandigheden.
- Het feit dat veel Joden in concentratiekampen gescheiden werden van hun familie en vrienden en velen van hen door ziekte, uitputting en pure ellende stierven.
- Het bestaan van crematoria in concentratiekampen om de grote aantallen doden, waaronder tengevolge van o.a. tyfusepidemieën zonder gevaar voor de volksgezondheid te kunnen verwijderen.
- Het bestaan van specifieke voorzieningen waarin met Zyklon-B (blauwzuurgas) kleding, beddengoed, enz. werd ontsmet.
- Het feit dat Britse en Amerikaanse troepen bij de bevrijding van de kampen vreselijke taferelen van stapels lijken in de open lucht en massa's gevangenen in afschuwelijke toestand aantroffen.
- Het feit dat ook door de Duitsers wreedheden werden begaan die de grenzen het oorlogsrecht verre te buiten gingen, gepleegd door het soort lieden dat zich daartoe in iedere oorlog en ieder leger te buiten gaat.

Iedereen die niettemin spreekt over “holocaust-ontkenners” doet zich dan ook kennen als een loze praatjesmaker; 'intellectuelen' die dit scheldwoord gebruiken afficheren zich daarmee als bewuste leugenaars.

"Goed", kan men zeggen, "wat maakt het voor verschil of er zeshonderdduizend of zes miljoen Joden door de nazi's zijn vermoord, het is en blijft walgelijk." Inderdaad, moreel gezien maakt het weinig verschil als het aantal slachtoffers bijvoorbeeld 10% van dat aantal was. Maar waarom zeggen we dat niet ook tegen degenen die hardnekkig aan het onware aantal van 6 miljoen vasthouden en dat onder dwang aan iedereen opleggen? Er worden dan immers 5,4 miljoen doden teveel opgevoerd en met dat zo te laten, laten we willens en wetens elke aanspraak op waarheid over een joodse holocaust los. Dat is minachting voor de Waarheid en bescherming van de Leugen en om die reden onaanvaardbaar.

Als het aantal slachtoffers er niet toe doet, waarom dan het aantal Zes Miljoen justitieel beschermen en tot sociaal taboe verheffen? Maar natuurlijk doet dat aantal er wel degelijk toe. De Duitsers betalen al decennialang op basis van ‘zes miljoen vermoorde Joden' enorme bedragen ‘Wiedergutmachung' (waarvan overigens aan joodse zijde bitter weinig valt te constateren). Joodse pressiegroepen in de VS persen miljarden dollars "schadevergoedingen" af van de volmaakt onschuldige belastingbetalers van heden. Onder andere daarom mag u uw eigen oordeel over de juistheid of onjuistheid van dat aantal van ‘Zes Miljoen' niet vrij vormen. Ook de joodse staat ontleent immers haar legitimatie en immuniteit tegen kritiek op ontelbare wandaden geheel aan “de holocaust”?

• Ongefundeerd.
• Vele malen te hoog.
• Gegrond op onzorgvuldige, niet geverifieerde ramingen.
• In het judaïsme is zes miljoen een Heilig getal.
• Werd eerder al in 1911 gebruikt om joods lijden uit te drukkenverder nog in 1919 en 1942.
• Op 11 juni 1945 werd in New York het mythische aantal van "zes miljoen" in relatie gebracht met de Tweede Wereldoorlog. Het werd daar geïntroduceerd als richtlijn voor joodse schadeclaims bij het (nog te beginnen) Neurenberger Tribunaal.
• Op 14 december 1945 poogde US aanklager Walsh het bij het IMT geaccepteerd te krijgen middels een verklaring van beklaagde Höttl. De verdediging eiste daarover echter een kruisverhoor met Höttl. Dat werd niet toegestaan. Door media en ‘historici' werd vervolgens het aantal zonder slag of stoot overgenomen.
• Sindsdien is het mythische aantal tot juridische waarheid verheven, op grond waarvan iedereen die dit in het openbaar in twijfel trekt of ontkent kan worden vervolgd.
• Dat heeft ertoe geleid dat er geen onderzoek naar het juiste aantal kon (mocht) worden gedaan en sindsdien iedereen die zich daarover wenst te uiten onder morele chantage moet leven.

Na bestudering van de beschikbare literatuur, onderzoek en evaluatie van de bestaande faciliteiten in Auschwitz-Birkenau en Majdanek en op basis van expertise van ontwerpcriteria, werking van gaskamerprocedures, onderzoek van crematoriumtechnologie en inspectie van moderne crematoria, heeft de auteur geen bewijzen gevonden dat een van de als gaskamer aangeduide gebouwen ooit als zodanig is gebruikt en stelt verder, dat deze faciliteiten door ontwerp en constructie onmogelijk kunnen zijn gebruikt als executiegaskamers.

• Relatief lange verdampingstijd
• Relatief lange tijd voordat de dood intreedt
• Bewuste en pijnlijke dood voor slachtoffers
• Uiterste giftigheid voor gaskamerpersoneel
• Dodelijk bij huidcontact
• Gespecialiseerd goed opgeleid personeel nodig
• Bij bepaalde omstandigheden explosief
• Uiterst giftige lijken, dodelijk bij aanraken
• Uiterst giftige ruimten na afloop
• Condens op muren gevaarlijk en moeilijk verwijderbaar
• Vergt intensieve schoonmaak van de ruimten
• Extreem lange ventilatietijden nodig
• Lastig in de ruimten te brengen
• Gebruikte korrels lastig op te ruimen
• Duur
• Product moest speciaal besteld worden
• Bestel-, opslag- en transportprocedures nodig
• Daardoor niet verborgen te houden
• Laat eeuwig sporen van Pruisisch blauw na

Toen in 1948 het Auschwitz Museum werd gebouwd, werd Crematorium I in de veronderstelde originele staat gebracht. Alles eraan is vals (Tout y est faux): de afmetingen, de plaats van de deuren, de opening om Zyklon B in te gooien, de ovens (herbouwd op aanwijzing van enkele overlevenden), de hoogte van de schoorsteen. Aan het eind van de jaren zeventig wees Professor Robert Faurisson al op deze falsificaties, toen de officials van het Museum nog luidkeels de echtheid volhielden...

"We weten thans dat de gaskamer in Auschwitz die aan toeristen wordt getoond een vervalsing is die drie jaar na de oorlog door de Polen werd gebouwd, net zoals die welke de Amerikanen bouwden in Dachau. Dit kan leiden tot gefronste wenkbrauwen in bepaalde onderdelen van de gemeenschap en als hen dat kwetst dan verzeker ik het Hof dat me dat spijt en dat mijn bedoeling niet is geweest. Maar het feit blijft dat mijn opmerkingen juist zijn, zoals in 1995 door de Polen werd toegegeven."

"Wel kwam er een hogere autoriteit van het Amerikaanse bezettingsleger, een militair of een burger, dat weet ik niet, die verordonneerde dat er een gaskamer moest worden gebouwd, hetgeen gebeurde.
Ook was ik enkele dagen na de bevrijding van Buchenwald op 11 april 1945 aanwezig. Ook daar was een crematorium, maar geen gaskamer."

Na de oorlog was ik 17 maanden in Dachau als US aanklager voor oorlogsmisdaden; ik verklaar dat daar geen gaskamer was. Wat aan bezoekers en toeristen werd getoond en foutief gaskamer werd genoemd was een crematorium. Ook in de andere concentratiekampen in Duitsland waren geen gaskamers. Ons werd gezegd dat er een gaskamer in Auschwitz was, maar dat lag in de Russische bezettingszone; dat konden we niet onderzoeken omdat de Russen dat niet toestonden.

Eeuwig te Gedenken en een indruk te geven hoe ze er zouden hebben uitgezien als ze wel had bestaan(!)

21. GEEN HARDE FORENSISCHE OF DOCUMENTAIRE BEWIJZEN

De Joodse Holocaust Versie laat ons geloven dat alle concrete sporen van de miljoenenmoord door de nazi's werden uitgewist. Vrijwel niets concreets lieten de nazi's achter. Geen bevel van Hitler of andere topnazi's voor de uitroeiing van de Joden, geen gerichte documenten, geen Plan, Draaiboek of Budget, geen forensische sporen van gaskamers en vergassingen. Geen demografische statistieken die kunnen aantonen dat er na de oorlog zes miljoen Joden minder op de wereld waren dan ervoor. Zelfs geen spoor van miljoenen lijken.
Rekent u er maar gerust op dat als die harde bewijzen er wel zouden zijn, dat van de daken zou worden geschreeuwd.

Een reden waarom er nooit forensisch onderzoek werd gedaan naar wat toch verondersteld wordt de grootste en meest criminele moordpartij uit de menselijke geschiedenis te zijn geweest lijkt eenvoudig te noemen: forensisch onderzoek en forensische feiten spreken het bestaan van ‘gaskamers' voor massale ‘vergassingen' tegen.

Leuchter was de eerste die serieus forensisch onderzoek deed en de resultaten waren onthullend. Hij schreef in zijn tweede Rapport:

“Bij geen van de onderzoeken in Polen, Duitsland en Oostenrijk werden ooit apparatuur of constructiemiddelen typisch voor gaskamers gevonden. Geen ventilatiepijpen van de vereiste hoogte, geen ventilatoren, geen gasgeneratoren, geen invoerlucht-verwarming, geen speciale verf of coatings op muren, plafonds, vloeren, geen veiligheidsvoorzieningen voor bedieners en geen coherente ontwerpkenmerken voor de veronderstelde gaskamers. Het is niet voor te stellen dat de Duitsers, die over hoogwaardige technologie voor ontluizingkamers beschikten, deze niet zouden hebben toegepast bij veronderstelde executiegaskamers.”

Als er geen aantoonbare "gaskamers" zijn, geen gifsporen, geen lijken, geen as- of botresten, geen andere forensische aanwijzingen, geen harde documentaire bewijzen, geen systeem, wat is er dan wel?

Het weinige waarover de holocaustlobby beschikt als het over "gaskamers" gaat zijn indirecte getuigenverklaringen en arbitraire documenten, door hen bestempeld als "bewijs". In deze laatste categorie valt bijvoorbeeld een bestellijst voor onderdelen voor de bouw van Krema III. Op dat bestelformulier staan tussen allerhande andere onderdelen 14 douchekoppen en een gasdichte deur. Die worden door mainstream-historici opgevoerd als bewijs voor het bestaan van "gaskamers".
Nogal inconsequent, want men kan zich afvragen waarom de nazi's die bestellijst (gedateerd 16 mei 1943, Nr. 28 941/43/Eg/Lm, Sondermassnahme(!) voor Verbetering van de Hygiënische Inrichtingen in Auschwitz) niet ook hebben vernietigd als dit een aanwijzing zou zijn voor het bestaan van "gaskamers".
Het is niet onlogisch te veronderstellen dat die 14 douchekoppen (geen "nep-douchekoppen") bestemd waren voor de doucheruimte van het crematoriumpersoneel, dus helemaal niets crimineels.

De "gasdichte deur" is ook zo'n verhaal. Dit type deuren werd in heel Duitsland bij tienduizenden gebruikt in ruimten die in geval van nood dienst moesten doen als schuilkelder. Het betreffende type standaarddeur werd overal gebruikt, o.m. omdat het wettelijk verplicht was elk nieuw te bouwen gebouw met een als schuilkelder te gebruiken ruimte uit te rusten. Indien het bestellen van een ‘gasdichte' deur in Auschwitz het bewijs is voor het bestaan van ‘gaskamers' daar, dan waren er overal in Duitsland gaskamers...... Overigens, in werkelijkheid is zo'n type deur door leveringsproblemen of anderszins nooit in Auschwitz geplaatst: daar is nergens één deur van het type "gasdicht" aangetroffen.

De kelders in de crematoria II en III waren de enige (half)ondergrondse ruimten in Auschwitz, zodat de nevenfunctie schuilkelder voor de hand lag. Dat ze ook daadwerkelijk als zodanig zijn gebruikt blijkt uit de verklaring van een joodse overlevende. Die beschreef hoe zij met andere vrouwen bij een luchtaanval in een donkere kelder werden gebracht en daarin verbleven tot de luchtaanval voorbij was.

Door de onaangename afwezigheid van concrete bewijzen, wringen establishment-historici zich in duizend bochten om de Joodse Holocaust Versie te legitimeren. Een nieuwe holocaustcoryfee, professor Robert Jan van Pelt, probeert in zijn wanhoop zelfs het gebrek aan concreet bewijs weg te redeneren door te stellen dat "de holocaust" overtuigend wordt bewezen door "convergentie (= samenvallen) van feiten".
De revisionist professor Mark Weber toonde onmiddellijk de (on)wetenschappelijke onzin daarvan aan: met "convergentie van feiten" kan men ook "vergassingen" in Dachau "bewijzen"; immers, die "convergerende bewijzen" voor "vergassingen" in Dachau (waar nooit is vergast) zijn overtuigender dan voor Auschwitz! Maar, als men dan toch "convergentie" als bewijsvorm accepteert, waarom niet deze: "Er is geen Führerbevel, geen plan, geen document, geen moordwapen, geen forensische aanwijzingen, geen stoffelijke resten, geen demografische gegevens voor grootschalige systematische uitroeiing van Joden, dus heeft er nooit een holocaust volgens de Joodse Holocaust Versie plaatsgevonden."
Met dit soort onwetenschappelijke onzin komen Van Pelt en consorten dus niet weg.

22. GEEN BETROUWBARE GETUIGENISSEN VAN VERGASSINGEN

Er is onder de honderdduizenden overlevenden niet één geweest die een gaskamer heeft gezien. Wel is er monumentaal over gefantaseerd. Een beroemd voorbeeld is dat van Abbé Pierre Jean-Paul Renard. Die zei na de bevrijding: “Ik heb duizenden, nee tienduizenden onder de douche zien gaan, waarbij geen water maar gifgas over hen uit werd gesproeid.”
In werkelijkheid had deze Abbé niets gezien, want in Buchenwald waar hij gevangen had gezeten bestonden nooit gaskamers. Daarmee geconfronteerd zei hij in 1947: “Toegegeven, het was een literaire vrijheid van spreken, maar omdat die dingen toch ergens gebeurd zijn, maakt dat geen verschil.”

Een andere Abbé-"ooggetuige" met een op hol geslagen fantasie, Georges Héncoque, voormalig kapelaan van de Militaire Academie Saint-Cyr, beschreef zijn bezoek aan dezelfde ‘gaskamer' van Buchenwald:

“Ik voelde mij gerustgesteld, opende de ijzeren deur en bevond mij in de beroemde gaskamer. De ruimte was ongeveer vijf meter in het vierkant en tweeëneenhalve meter hoog.
Zeventien sproeikoppen waren op regelmatige afstanden aan het plafond bevestigd. Niets onthulde iets van hun moorddadige functie. Ze leken op onschuldige watersproeiers. De gevangenen in het crematorium waarschuwden me: ironisch genoeg kregen alle slachtoffers bij het binnengaan van de ruimte een handdoek en een miniscuul stukje zeep. (Wie gaat er met een handdoek onder de douche!?) De ongelukkigen geloofden dat zij onder de douche gingen. Toen werd de zware ijzeren deur, afgezet met een rubberrand van een halve centimeter dik om de toegang van het laatste restje lucht tegen te gaan, achter hen gesloten.
Binnenin waren de wanden zacht, zonder spleten, als gevernist. Aan de buitenkant zag men bij de deurpost vier onder elkaar geplaatste buttons, rood, geel, groen en wit.
Ook een ander detail verontrustte mij: ik begreep niet hoe het gas van de sproeikoppen op de vloer zou komen. De kamer was omgeven door een corridor. Ik ging erin en zag een enorme pijp die ik met beide armen niet kon omvatte, bekleed met een centimeter dikke laag rubber.
Opzij ervan was een hendel die als ze van links naar rechts werd bewogen het gas vrijmaakte. Onder hoge druk daalde het op de vloer zodat geen van de slachtoffers kon ontsnappen aan wat de Duitsers noemden “de langzame aangename dood.”
Onder de plaats waar de pijp een elleboogvorm had en de gaskamer binnenging, zaten dezelfde buttons als aan de buitendeur: rood, groen, geel en wit, dienend om het indalen van het gas te meten. Alles werkte perfect en was wetenschappelijk opgezet. De kwade geest had het niet beter kunnen doen."

Zo zag de nooit bestaande "gaskamer" van Buchenwald er dus uit (let op de vele details). Het omwetende en eenzijdig geïnformeerde publiek heeft geen enkele reden om dit soort leugens niet te geloven, daarom droegen deze enorm bij aan de vorming van het bestaande beeld over "gaskamers" en "vergassingen".

In 1979 loofde het Institute for Historical Review (IHR), het Amerikaanse genootschap van revisionisten, een beloning van US $ 50.000 uit voor iedereen die kon bewijzen met eigen ogen een ‘gaskamer' te hebben gezien. Uiteindelijk bleef er slechts één gegadigde over, Mel Mermelstein.

In de brief waarin hij aanspraak maakte op de beloning, schreef hij o.m.:

Ik zag dat mijn eigen moeder en twee zusters samen met anderen de tunnel in werden gevoerd naar hun laatste bestemming, Gaskamer nummer 5 in Birkenau. Ik herinner het me. Ik stond op een steenworp afstand van de gaskamers en de crematoria . . .

"Gaskamer 5" van Birkenau (in werkelijkheid Krema V), had geen trap naar beneden, geen tunnel, geen kelder zoals Mermelstein onder ede verklaarde. Het gebouw stond geheel boven de grond. Nergens in de wijde omtrek bestond iets van een tunnel. Ook andere onjuistheden en verschillen tussen zijn eerdere en latere statements compleet met talloze ongerijmdheden, wettigden het vermoeden dat Mermelstein nimmer getuige was van zo'n gaskamerscène, maar het verzon of het zich inbeeldde. Zijn claim werd daarom afgewezen wegens inconsequentie en gebrek aan bewijs.
Mermelstein, een bewezen querulant, bracht de zaak gesteund door de misjpoche daarna voor de rechter. Zij juichen nog altijd dat proces gewonnen te hebben en het bewijs voor vergassingen in Auschwitz te hebben geleverd. De realiteit is echter iets anders:

Het vonnis in de zaak stelde Mermelstein in het gelijk, maar met de volgende motivering:

“Volgens Bewijs Code Sectie 452(h), neemt het Hof aan dat er Joden werden vergast in het Auschwitz concentratiekamp in Polen gedurende de zomer van 1942. Het is eenvoudigweg een feit dat valt binnen de definitie van Bewijs Code Sectie 452(h). Het is in redelijkheid geen zaak welke ter discussie staat. Het kan onmiddellijk en nauwkeurig worden vastgesteld door raadpleging van bronnen van redelijke en onbesproken nauwkeurigheid. Het is gewoon een feit.”

24. VEEL "NAZI-BEKENTENISSEN" DOOR FOLTERING VERKREGEN


Het staat vast dat de "bekentenissen" van de belangrijkste nazi-getuigen over gepleegde misdaden werden verkregen door ernstige lichamelijke en psychische foltering. We noemen die van Rudolf Höß (de belangrijkste "getuige" voor de Joodse Holocaust Versie), Oswald Pohl, Ernst Kaltenbrunner, Fritz Sauckel, Erhard Milch, Eberhard Godt en tienduizenden naamloze andere militairen, ambtenaren en burgers, die - ondanks alles - hun land hadden gediend en aan het eind van de oorlog gevangen werden genomen.

De mishandelingen van Rudolf Höß, commandant van Auschwitz, begon onmiddellijk bij zijn gevangenneming in 1946. Een van zijn ondervragers schreef trots in een boek:

"We merkten dat hij zijn cyaankalitabletten verloren had. Maar hij zou weinig kans gekregen hebben die in te nemen omdat wij hem direct al een staaflantaarn in zijn keel propten.”

Over de mishandelingen die uiteindelijk tot zijn "bekentenis" over 2,5 miljoen vergaste Joden leidden, spraken we eerder al. Nadat hij die verklaring had ondertekend, trachtte hij een brief voor zijn vrouw de gevangenis uit te smokkelen, waarin hij zich tegenover haar verontschuldigde voor het onder marteling bekend hebben van gruwelijke misdaden in Auschwitz.

Over zijn folteraars zei Höß: “...allen waren Joden."

Oswald Pohl, Hoofd van het WVHA bureau in Berlijn, verantwoordelijk voor alle concentratiekampen, werd door Britse militairen naar Nenndorf gebracht, vastgebonden en zo geslagen, dat hij zijn tanden verloor en bewusteloos raakte. Later werd hij naar Neurenberg overgebracht en door de Amerikanen een half jaar lang dagelijks aan urenlange intensieve verhoren onderworpen. Bij een ervan werd zijn gezicht ingesmeerd met faeces en net zo lang geslagen tot hij "bekende". De Amerikaanse ondervragers, helaas ook voor het merendeel Joden, beschuldigden Pohl ervan 30 miljoen mensen te hebben vermoord en er 10 miljoen ter dood te hebben veroordeeld. Pohl verklaarde dat hij:

“door hun duivelse intimidaties en chicanes zo murw was gemaakt dat zij kregen wat zij wilden: niet de waarheid maar de verklaringen die zij wilden hebben.”

Hij werd gedwongen de door de aanklagers opgestelde valse en zelfbeschuldigende verklaringen te ondertekenen. Die werden bij zijn proces tegen hem gebruikt. Pohl:

Als documenten niet overeenstemden met wat de aanklagers wilden of niet toereikend waren voor schuldigverklaringen, werden ‘bekentenissen' aan elkaar gehecht. Het meest opvallend aan die maaksels was dat beklaagden zichzelf schuldig verklaarden. Dat kan men alleen begrijpen als men weet hoe ze tot stand kwamen.”

Over valse getuigen in Neurenberg zei hij:

“Als gefabriceerde 'verklaringen' niet voldoende waren, namen de autoriteiten hun toevlucht tot zogenaamde 'stergetuigen', d.w.z. betaalde getuigen. Een speciale groep van dergelijke onbetrouwbare, miserabele types speelde in Neurenberg een verachtelijke rol. Daaronder waren hoge ambtenaren, generaals en intellectuelen, maar ook gevangenen, geestelijk gestoorden en zware criminelen.

Tijdens mijn proces verscheen een zekere Otto, psychiatrisch patiënt, als ‘stergetuige'. Een keiharde gestoorde crimineel. Hetzelfde geldt voor getuige Krusial, die onder ede de meest fantastische verzinsels aan de rechtbank presenteerde, die natuurlijk werden geloofd.....”

“Als gevolg van de zware mishandelingen in Nenndorf en mijn behandeling in Neurenberg was ik psychisch volkomen gebroken” schreef hij. “Ik was 54 jaar; 33 jaar had ik mijn land eervol gediend en was mij van geen enkele misdaad bewust.”

“Het was evident dat bij de Dachau-processen en evenzeer bij de Neurenberger-processen, de aanklagers, bij wie Joden domineerden, werden gedreven door wraakzucht en haat. Hun doel was niet zoeken naar waarheid, maar vernietiging van hun tegenstanders.”

De Amerikaanse senator McCarthy zei over de processen tegen de pers:

"Ik heb getuigen gehoord en documenten gezien van mishandelingen en psychische folteringen op een wijze die alleen in zieke geesten kunnen opkomen."

Over de gevangenis in Swabisch Hall zei McCarthy dat officieren van de SS Leibstandarte Adolf Hitler gegeseld werden tot zij sopten in hun bloed, waarna er net zolang op hun geslachtsorganen werd getrapt tot zij onmachtig op de grond lagen. Bij het beruchte Malmédy proces tegen gewone soldaten, werden gevangenen opgehesen en net zo lang geslagen tot zij de geëiste bekentenissen tekenden. Mede op grond van zulke "bekentenissen", afgedwongen van SS generaals als Sepp Dietrich en Joachim Peiper, werd de Leibstandarte aangeduid als een "schuldige organisatie".

Ernst Kaltenbrunner, hoofd van het Reichs Sicherheits Haupt Amt (RSHA) was er zeker van ter dood te zullen worden gebracht. Hij zei in Neurenberg:

“De kolonel in de Londense gevangenis waar ik zat, zei dat ik hoe dan ook zou worden opgehangen, ongeacht de uitkomst van deze zittingen. Omdat ik me daarvan bewust ben is het enige wat ik nog wil duidelijkheid geven over wat hier aan de gang is.”

In een vraag-en-antwoordverhoor voor de IMT rechtbank verwierp Kaltenbrunner elke beschuldiging dat hij opdracht zou hebben gegeven tot vergassingen:

Aanklager: Getuige na getuige bekenden of verklaarden hier dat de gaskamermoorden werden gepleegd op direct of indirect bevel van Kaltenbrunner.

Antwoord: Toont u mij dan één van die getuigen of één van die bevelen. Dat is compleet uitgesloten.

Aanklager: Praktisch alle bevelen kwamen van Kaltenbrunner.

Antwoord: Volstrekt onmogelijk.

En inderdaad, er werd niet één van die ‘getuigen' of ‘bevelen' van ‘gaskamermoorden' getoond.

Ook Fritz Sauckel, hoofd van de Duitse Arbeidsdienst, werd door het Neurenberger Tribunaal ter dood veroordeeld. Een belangrijk bewijsstuk was een door hemzelf getekende verklaring. Hij zette zijn handtekening nadat hem te kennen was gegeven dat bij weigering zijn vrouw en kinderen aan de Sovjets zouden worden overgeleverd.

“Ik wilde niet, maar denkend aan mijn gezin tekende ik,” verklaarde hij later.

Luchtmachtgeneraal Veldmaarschalk Erhard Milch werd tijdens zijn gevangenschap door een Amerikaans majoor gewaarschuwd dat als hij volhield voor Hermann Göring te getuigen, hij als oorlogsmisdadiger zou worden aangeklaagd, ongeacht of hij wel of niet schuldig was. Milch hield voet bij stuk en werd inderdaad aangeklaagd. In 1947 veroordeelde een US rechtbank hem in Neurenberg tot levenslang. Vier jaar later al zette de US Hoge Commissaris het vonnis om in vijftien jaar en kort daarop werd Milch vrijgelaten.

Admiraal Eberhard Godt, Chef Staf van het Duitse leger, werd bedreigd met ophanging, tenzij hij zijn superieur admiraal Dönitz ervan zou beschuldigen bepaalde orders te hebben gegeven....., enz.

Het aantal voorbeelden is gigantisch. Ze vormen stuk voor stuk een schande voor de zogenaamde rechtspraak bij het IMT.

Uitgebreide informatie over martelingen waaraan verdachten van dit tribunaal werden blootgesteld kunt u o.m. vinden in 'The Nuremberg Trials and the holocaust'.

Dit waren geen “zeldzame incidentele gevallen van mishandeling gepleegd door ondergeschikten” zoals in dit soort gevallen zo graag wordt beweerd, maar systematische en structurele folteringen, uitgevoerd op bevel van of met medeweten en goedkeuring door de hoogste leiding van de Geallieerden.

De folteringen waren zodanig ernstig en van invloed op de procesvoering dat na het Dachauproces een speciale Commissie in het leven werd geroepen om dit te onderzoeken onder leiding van rechter Edward van Roden en Gordon Simpson, opperrechter uit Texas. Hoewel te laat, toonde het onderzoek aan dat gevangenen op grote schaal grof waren mishandeld. Beestachtige aftuigingen, brandende lucifers op de huid en onder nagels, schoppen tegen de testikels met blijvende schade, maandenlange eenzame opsluiting, intimidatie, bedreiging van familieleden, schijnprocessen, schijnexecuties, immorele leugens, enzovoort enzovoort.
Lagere functionarissen werd ‘beloofd' dat hun "bekentenissen" alleen tegen superieuren zouden worden gebruikt; later bleken die uiteraard tegen henzelf te worden aangevoerd. Hogere functionarissen werd "beloofd" dat als zij vrijwillig verantwoordelijkheid op zich namen, hun ondergeschikten vrijuit zouden gaan.

Het rapport van de Commissie Van Roden geeft ondubbelzinnig aan dat het geen incidentele gevallen betrof, maar structureel was. Een gecoördineerd “beleid van marteling toegepast om bekentenissen te verkrijgen”.

Dat niet alleen belangrijke nazi's minderwaardig en pervers werden gemarteld, maar ook duizenden gewone soldaten en burgers, kan met overvloedig (niet gepubliceerd) feitenmateriaal worden aangetoond.

Een verslag van de toegepaste martelmethodes om "bekentenissen" af te dwingen, is afkomstig van een door de Amerikanen gefolterde Duitse arts, Dr. A. Bender, die daarover op 6 november 1948 een uitvoerige beëdigde verklaring van 15 getypte vellen aflegde. Een gedeelte daaruit:

Gedurende de martelingen - die twaalfeneenhalve dag zonder onderbreking duurden – wisselden drie sergeants in acht uur durende dienst elkaar af. Ze kwamen minstens elke anderhalf uur de cel in en voerden volgens een vast patroon mishandelingen uit, dag en nacht. Het waren systematische martelingen, volgens een bepaald patroon; de gewone manschappen en bewakers mishandelden willekeurig.

In de eerste negen dagen was ik in een cel waar absolute duisternis heerste en een bewust in stand gehouden ondraaglijke hitte. Van de tiende tot de dertiende dag was ik gescheiden van mijn kameraden en onderging ik in een koude cel martelingen van een ander soort.

Daaronder behoorden: vuistslagen, hoofdzakelijk op het hoofd, in de nek, in het gezicht, in de hart- en maagstreek en tegen het onderlichaam. Slagen met de zijkant van de hand op keel en adamsappel. Heftige porren met gespreide vingers en nagels tussen de ribben. Meppen met de bovenkant van vingers en nagels op mijn oogbollen. Knijpen en verdraaien van oren en neus. Knijpen en trekken aan borstklieren en tepels, waarbij vooral de nagels werden gebruikt.

Slagen met allerlei werktuigen waarmee verwondingen kunnen worden aangebracht, zoals, koppelriemen, gespen van broekriemen, stokken, natte handdoeken, emmers, bezems en dat talloze keren over het hele lichaam.

Trappen in buik, onderlijf, zitvlak en benen. Trappen met voetzolen tegen de zijkant van de kniegewrichten, op handen en voeten, in het bijzonder op tenen en nagels. Wrijven over niet geheelde wonden aan de scheenbenen. Scheuren van teennagelranden met de zijkanten van de dienstlaarzen.

Plukgewijs uittrekken van hoofdharen, baardharen, wenkbrauwen, okselhaar, schaamhaar. Steken met naalden. Beschadigen van de huid met een grove straatbezem. Veroorzaken van brandwonden met een straalkachel en brandende sigaretten. Kwellingen door hitte, koude, water, zuurstofgebrek, duisternis, honger, dorst en bedreigingen. Verbieden van toiletgebruik, lichaamsverzorging en reiniging.

Sadistische aanvallen van allerlei soort.Gedwongen sigaretten roken en laten doorslikken van brandende peuken.

Een minderwaardige behandeling, waaronder ik als officier-arts, naakt onder eerdergenoemde omstandigheden twaalfeneenhalve dag doorbracht. Ik werd voortdurend in het gezicht en op het lichaam gespuwd zonder mogelijkheid mij te reinigen. ik werd gedwongen speeksel en slijm van Amerikanen van de grond op te likken en hun laarzen schoon te likken.

Over het hoofd uitgieten van brijmaaltijden en dat verplicht van de grond likken. Met een lepel brij in het gezicht en op het lichaam gooien.

Onder een toestand van honger en dorst het eten en drinken voorhouden en dat dan weer weggooien of weghalen. Maaltijden oneetbaar maken met een overvloed aan peper en zout. De cel reinigen met een onbruikbare tandenborstel. Scheldwoorden gebruiken van het laaghartigste en meest lasterlijke soort.

Bijzondere vermelding verdient de voortdurend op het uiterste gehouden hitte. Deze werd zorgvuldig gedoseerd. Bij klaarblijkelijk stilvallen van de bloedsomloop – men nam de polsslag op - lichamelijke ineenstorting of onmachtigheid werd enige frisse lucht toegevoerd en de verwarming lager gezet, om daarna des te heviger door te gaan. We bevonden ons daardoor continu op de rand van verstikking met hevige klachten vanwege een stagnerende bloedsomloop. Als we met water werden overgoten nam de kwelling nog toe door hete waterdamp. Soms werd deze toestand dagen achter elkaar in stand gehouden. Het water bedekte de vloer en verergerde door verdamping de toestand. Bovendien stonden we voortdurend in het water.

Tijdens de mishandelingen werd voor korte tijd het licht aangestoken. De maaltijden moesten we in de duisternis opeten.

Door de hitte en het weinige drinken verdween de aanvankelijke sterke zweetafscheiding; vanaf de vierde dag was er ondanks de grote hitte nauwelijks nog transpiratie. De lippen werden schilferig, de tong dik en opengescheurd. Eten en spreken was pijnlijk en nauwelijks mogelijk.

De urine had een bruinrode kleur aangenomen en was op het laatst nog maar enkele kubieke centimeters per dag, per keer enkele druppels. We bevonden ons op de grens van anurie. De pols was snel en gespannen. Het hart vertoonde ritmestoringen en extrasystole. De hartslag daalde naar 35-50 per minuut.

Mijn kameraden kregen last van waanvoorstellingen die tot aanvallen van verscheidene aard leidden. Soms waren ze niet aanspreekbaar, een andere keer niet tot bedaren te brengen.

's Ochtends, 's middags en 's avonds werden we tussen een haag van bewakers naar het toilet gedreven en daarbij geschopt, getrapt en geslagen met allerlei voorwerpen. In de toiletruimte werd ook weer van alles gedaan om urineren of gebruik van de wc te verhinderen. Een sergeant en een onderofficier onderscheidden zich daarbij bijzonder. De onderofficier werd duidelijk door sexueel-sadistische motieven beheerst.

Omdat we in het toilet meestal de kans niet kregen, loosden we de urine in de cel. De zoute smaak van het water dat we van de vloer moesten drinken werd daardoor veroorzaakt. Op een avond dwong men ons de vloer van de cel met weinig water en veel zeep te bewerken. Echter, om na te spoelen gaf men ons geen water meer, maar goot in plaats daarvan vlak bij onze benen heet water. Zo bleef de zeep op de vloer en – zoals spoedig bleek – niet zonder reden.

's Nachts haalde men ons uit de cel en werden we met vier andere kameraden, verhit als we waren, geheel naakt naar buiten gedreven. Men joeg ons met de blote voeten over een met grof steensplit en as bedekte binnenplaats tot we uitgeput waren. De zeepresten op de celvloer bleken de gewenste uitwerking op onze verwonde voetzolen te hebben. Omdat dat nog niet genoeg was penseelde de kapitein eigenhandig rijkelijk jodium over onze voeten. Daarop moest ieder één schoen aantrekken vermoedelijk om het staan daarna zo moeilijk mogelijk te maken.

Voor mij pakten de zeepresten bijzonder ernstig uit: op de derde dag had men mij met het zitvlak tegen de gloeiende verwarming gedrukt, waardoor op het zitvlak twee vuistgrote brandwonden waren ontstaan. Was zitten op de grond op onbewaakte ogenblikken dus al uiterst pijnlijk, nu werd dit onverdraaglijk. Enige behandeling van de wonden was er niet. In plaats daarvan penseelde men rijkelijk met jodium en later schraapten ze met een stuk hout meerdere keren de wondkorsten eraf. Ook werd systematisch op de wonden geslagen en getrapt.

's Avonds op de achtste dag haalden ze me uit de cel en moest ik in de hoek van de corridor met over het hoofd gevouwen handen neerknielen. Omdat men wist dat ik een absolute niet-roker was – men had mij al meermalen tot roken gedwongen - moest ik zes of zeven sigaretten achter elkaar roken. De kapitein dwong mij telkens de nog brandende peuken in te slikken. Tijdens het roken bogen meerdere Amerikanen zich dicht over mij heen en bliezen, terwijl zij mijn neus dichthielden, sigarettenrook in mijn gezicht. Om mij de rook te laten inhaleren probeerden ze met mijn borst samen te drukken ademnood te veroorzaken en bij de daaropvolgende heftige ademhaling mij de rook te laten inhaleren.

Uit door mij opgevangen gesprekken had ik begrepen dat men gezien de bereikte resultaten over mij niet tevreden was. Lichamelijk was ik nog in een te goede toestand en met de gebruikte methoden was men met mij niet verder gekomen en psychisch al helemaal niet. Dit werd mij later bijna woordelijk door een sergeant verteld.
De daarop met nog kortere tussenpozen uitgevoerde mishandelingen overtroffen dan ook in wreedheid en bestialiteit alles wat ik daarvoor had doorgemaakt.

.....Aan vaststelbaar lichamelijk letsel had ik opgelopen:

Kale plekken op het hoofd tengevolge van het uitrukken van plukken haar.

Een gescheurd trommelvlies met als gevolg daarvan wekenlange uitscheiding en ernstige bijverschijnselen als evenwichtsstoornissen, oorsuizingen en een blijvend verminderd gehoor aan het rechteroor.

Een uiterst pijnlijke verwonding aan het rechteroog door de herhaalde slagen met de vingernagels. Enkele dagen was het oog volledig gesloten met een ernstige bloedafscheiding die dagen duurde. Verder duizeligheid en oogflitsen. Later trad oogvertroebeling op en wonden aan de lippen met littekens.

Naar achteren staande bovenste snijtanden. Op rug, zitvlak en dijen bloeddoorlopen en verkleurde huidplaatsen en striemen. Builen op het hoofd.

Op beide zitvlakken vuistgrote tweedegraads brandwonden, die pas veel later genazen. Kleinere verbrandingen over het hele lichaam door brandende sigaretten.

Ontelbare steekwonden door steken en slaan met harde bezems.

Cirkelvormige bloedige wonden op de onderarmen door aandraaien van de boeien, in het bijzonder aan de linkerarm.

Beschadigingen van de linkerknieband met zwellingen en loophandicap door trappen tegen de zijdelingse knieband.

Beschadiging van het linker voetgewricht. Bloeduitstortingen. Zwellingen en loophandicap door trappen en staan op de voeten.

Verwondingen aan de voetzolen door gedwongen blootsvoets lopen op grof puin en split. Huidbeschadigingen aan de scheenbenen en verwondingen aan vingernagel- en teenriemen.

Arythmie en extrasystole van het hart over langere tijd, periodiek terugkerend.

Bespottelijk genoeg werden mijn kameraden en ik regelmatig bij een arts langsgestuurd. Kennelijk had die alleen de opdracht vast te stellen of wij nog levensvatbaar genoeg waren.
Door volledige afwezigheid van instrumenten, medicijnen en verbandmaterialen verklaarde hij zich niet in staat ook maar iets te doen. Van enige behandeling was dan ook geen sprake.

• Er bestaan geen forensische aanwijzingen dat een van de als executiegaskamer aangeduide plaatsen ooit als zodanig werd gebruikt.
  
• Alle 31 op aanwezigheid van chemische resten van blauwzuur onderzochte monsters van representatieve plaatsen op (restanten van) wanden en plafonds leverden negatieve meetresultaten op; monsters, met hoeveelheden net boven de meettolerantie zijn vergelijkbaar met die van gewone barakken in Auschwitz.
  
• De meetwaarden van de veronderstelde gaskamers schommelden tussen 0 – 7,9 mg/kg; een monster uit een Zyklon-B ontluizingsruimte bevatte 1050 mg/kg, ofwel 1.000- 130 x hoger.
  
• Geen van de ruimten werd ontworpen of gebouwd als executiegaskamer.
  
• Er waren geen gasdichte deuren, ramen of ventilatiegaten.
  
• Wanden en plafonds waren niet voorzien van coatings om opname van gecondenseerd blauwzuur tegen te gaan; deze zouden jarenlang levensgevaarlijk zijn gebleven.
  
• Krema I lag naast het ziekenhuis; de riolering stond in open verbinding met de rest van het kamp, waardoor gas zou kunnen doordringen in alle andere gebouwen van het complex.
  
• De aangrenzend gesitueerde crematie-ovens boden een potentieel explosiegevaar.
  
• Er waren geen voorzieningen om gas na gebruik af te voeren.
  
• Er waren geen systemen voor inbreng, voorverhitting of verdamping van gas.
  
• Er waren geen systemen voor verspreiding van het gas in de ruimte.
  
• De ruimten waren vochtig en onverwarmd; vocht en Zyklon-B gaan niet samen.
  
• In de volgepakte ruimten kon het gas niet circuleren en zou daardoor niet effectief zijn.
  
• De ruimten waren te klein om de beweerde aantallen mensen te kunnen bevatten.
  
• Alle deuren gingen naar binnen open, waardoor het verwijderen van opeengepakte lijken nagenoeg onmogelijk was.
  
• Geen van de ruimten was (zoals de ontluizingruimten) ontworpen voor langdurig veilig gebruik.
  
• Qua ontwerp en uitvoering kunnen deze faciliteiten niet als executiegaskamers zijn gebruikt.
  
• Na onderzoek van het beschikbare materiaal en onderzoek op alle plaatsen in Auschwitz, Birkenau en Majdanek acht de onderzoeker de hoeveelheid bewijzen overweldigend: er waren geen executiegaskamers op deze locaties. Het is zijn vaste overtuiging dat de veronderstelde gaskamers op de geïnspecteerde plaatsen, toen niet en nu niet, serieus geacht kunnen worden te zijn gebruikt als executiegaskamers.
  

• De betreffende ruimten hadden geen voorzieningen om penetratie van blauwzuur in wanden, vloeren en plafonds te voorkomen, waardoor deze grote hoeveelheden van deze dodelijke stof zouden absorberen.
• De ruimten hadden geen ontsnappingsvrije deuren en ramen.
• Er waren geen paniekbestendige voorzieningen.
• Geen gasdichte deuren en afsluiters.
• Geen voorzieningen om gifgas in te brengen en te verspreiden.
• Geen voorzieningen om gifgas af te voeren of onschadelijk te maken.
• Aangezien er ook geen documentaire aanwijzingen zijn voor crimineel gebruik van deze ruimten, is er geen geloofwaardig bewijs of crimineel spoor die het bestaan van homocide "gaskamers" in Auschwitz ondersteunt.

• Onaannemelijk is dat dagelijkse vergassingen van 10-12.000 Joden in Auschwitz van Joden uit heel Europa kunnen zijn uitgevoerd zonder dat immense organisatorische problemen op het gebied van transport, onderdak, voeding, etc. zouden plaatsvinden. Op het moment dat bijv. crematoria uitvielen (hetgeen meer regel dan uitzondering was) zouden er onmiddellijk enorme huisvestings- en voedingsproblemen ontstaan.
• De fabrieken waar Zyklon-B werd geproduceerd werden begin 1944 totaal verwoest. Alleen daardoor is onmogelijk dat na de zomer van dat jaar vergassingen met Zyklon-B werden uitgevoerd.
• Verstrekking van handdoeken en zeep was absurd. Wie gaat onder een douche met een handdoek? Bovendien werden volgens getuigenissen 5-25 mensen per m² in de ruimten geperst; hoe wilde de SS de illusie van zich inzepen in een bad handhaven?
• Na de veronderstelde vergassing moest het gas – voor zover niet gecondenseerd – worden afgezogen. De deur moest daarbij uiteraard hermetisch gesloten blijven om te voorkomen dat het gas zich in de rest van het gebouw verspreidde. Afzuigen met gesloten deuren kan alleen als ook verse lucht wordt ingebracht. Noch voor het een, noch voor het ander zijn ooit in de betreffende ruimte voorzieningen aangetroffen.
• Deze procedure is om minstens nog een reden onmogelijk: het Zyklon-B zelf! Dat bereikt pas na de veronderstelde vergassing haar hoogste verdampingsgraad; het bezit dan nog 92% van haar werkingscapaciteit en gaat ondanks eventuele afzuiging nog vele uren door met het afgeven van gas.
• Ontgassen van de ruimte was door de optimaal voortschrijdende gasafgifte van het Zyklon-B onmogelijk, c.q. eerst na zeer lange tijd mogelijk. Bovendien zou een belangrijk deel van het gif – dat bij huidcontact dodelijk is – aanwezig zijn in uitwerpselen, braaksel, enz. Vergassen op industriële schaal, zoals gesteld voor Auschwitz – moet ook al om die reden uitgesloten worden geacht.
• Volgens de joodse versie van de holocaust zouden de meeste vergassingsslachtoffers zijn gestorven na vergassing met Dieseluitlaatgassen van onderzeebootmotoren en motoren van buitgemaakte Russische tanks. Wetenschappelijk en empirisch staat echter vast dat met Dieseluitlaatgassen geen mensen kunnen worden gedood.
• Verhalen over vlammen uit schoorstenen van crematoria zijn om meerdere redenen absolute onzin; crematoriumschoorstenen vlammen niet, roken niet en ruiken niet, punt.
• Conclusie Ir. Lüftl: vergassingen met Zyklon-B en Dieseluitlaatgassen zoals gemeld door de JHV kunnen niet hebben plaatsgevonden; ze zijn natuurkundig onmogelijk omdat de noodzakelijke organisatorische en technische voorzieningen ontbraken.
• "Rechters en historici moeten de correcte conclusie trekken: een hele generatie "contemporaine historici" ziet zich gesteld op de puinhopen van hun wereldbeeld, zoals hedendaagse Marxisten op de puinhopen van hun Marxistische ideologie."

• Geen cyanidesporen
• Geen bouwtekeningen van "gaskamers"
• Geen aanwijzingen in de intact gebleven Auschwitz-administratie van "gaskamers" of "vergassingen"
• Geen faciliteiten om de lijkenkelders als "gaskamers" te kunnen gebruiken
• Een schizofreen "vergassingsmiddel", het insecticide Zyklon-B
• De onmogelijkheid met Dieseluitlaatgas mensen te vermoorden
• Het nooit naar voren gebracht zijn van één lijk waarvan is vastgesteld dat deze door vergassing om het leven kwam.

40. FOTO'S BEWIJZEN "DE HOLOCAUST" NIET

Wie kent ze niet, de afschuwelijke en gruwelijke foto's van honderden opgestapelde uitgemergelde lijken en levende geraamten in nazikampen? Foto's van selecties op perrons, terechtgestelden, opgehangenen, crematie-ovens en prikkeldraad?

Beelden als met een mes in het collectieve bewustzijn gekrast. Niettemin, ondanks alle onloochenbare verschrikkingen van het getoonde, bewijzen die foto's niet dat er een Holocaust heeft plaatsgevonden zoals de Joodse Versie die wil laten geloven.

Van de vele tienduizenden foto's is er namelijk niet één die een "gaskamer" toont, niet één een vergast lijk, niet één te cremeren vergassingsslachtoffers, niet één van mensen die anders dan door ziekte en ellende om het leven kwamen.

Tienduizenden foto's werden er gemaakt van tientallen kampen. Genomen door Duitse militairen, door burgers, door verzetsmensen, bij Geallieerde luchtverkenningen, enz., zowel tijdens als direct na het Duitse regime.

En toch bestaat er niet één foto welke – bij zorgvuldige beschouwing – bewijst dat het werkelijk om selectie voor "gaskamers" gaat, om "vergassingen" of om "vergaste" lijken.
Wisten de nazi's in die overbevolkte kampen al die jaren die misdadige massavergassingen dan zo goed voor de buitenwereld verborgen te houden? Volgens gelovigen in de Joodse Holocaust Versie wel.

Wat de holocaustpropaganda al zestig jaar lang over ons uitstort zijn foto's en beelden waarvan alleen de teksten en commentaren suggereren dat het zou gaan om "selecties", "gaskamers", "vergassingen" en "miljoenen joodse slachtoffers".
Zeker is, dat als er ook maar één foto zou zijn geweest welke "selecties" of "gaskamers" kon bewijzen, die ons elke dag en op elke plaats van de wereld zou worden voorgehouden. Maar zo'n foto bestaat niet.

Vergelijken we de teksten bij de foto's eens met wat de foto's in werkelijkheid tonen.

Enkele willekeurige foto's, bijvoorbeeld die van zgn. "selecties voor de gaskamers" afkomstig uit The Auschwitz Album, 193 foto's begin juni 1944 door SS-ers in Auschwitz gemaakt, op het hoogtepunt van de veronderstelde "holocaust", gepubliceerd op de Yad Vashem internetsite. Deze officiele site stelt dat de serie foto's het visuele bewijs zijn van massamoord in Auschwitz-Birkenau.

"Joden ondergaan het selectieproces op het Birkenau aankomstplatform..."

Het bijschrift bij deze foto luidt: "Joden ondergaan het selectieproces op het Birkenau aankomstplatform. De mensen op de achtergrond zijn op weg naar Crematorium II, nog juist zichtbaar midden boven op de foto (FA- 268/26)."

Wie de foto goed bekijkt ziet echter geen "selectieproces" (de "selectie" heeft reeds plaatsgevonden!), maar wel twee rijen mensen: een korte met uitsluitend vrouwen en kinderen en een langere met uitsluitend mannen.
Birkenau had een apart vrouwen- en mannenkamp. Gevangenen moesten bovendien verplicht na aankomst gescheiden douchen en hun kleding laten ontluizen. Dat gebeurde in twee enorm grote badhuizen midden in het kamp, door gevangenen de "Sauna" genoemd.

In plaats dat deze foto's het bewijs leveren voor selectie van "arbeidsgeschikt en arbeidsongeschikt" ("gaskamers"), is duidelijk sprake van scheiding naar sekse. In de rij met vrouwen bevindt zich namelijk niet één (arbeidsongeschikte) man en in de rij mannen is geen enkele vrouw te zien! Bovendien, als dit een "selectie" voor "de gaskamers" zou zijn, zou (volgens de logica van de JHV) de rij met arbeidsongeschikten (vrouwen en kinderen) minstens 6 keer langer moeten zijn dan de rij arbeidsgeschikten. De foto toont echter het omgekeerde!

Dus is deze foto allesbehalve het "visuele bewijs van het proces van massamoord" zoals de holocaustpromotie beweert!

Ook is er geen aanwijzing dat de lange rij mensen op de achtergrond op weg zou zijn naar het Crematorium(!); waarschijnlijker is dat de rij ver daarvoor linksaf slaat, waar - voor wie de plattegrond van Birkenau kent - zich midden in het kamp het enorme badhuiscomplex bevond.

Let bovendien eens op dat Crematorium in de verte. Die is vanaf grote afstand open en bloot zowel in het kamp als daarbuiten zichtbaar. Kan men zich voorstellen dat daarin dagelijks vele duizenden mensen voor iedereen vanaf grote afstand te zien zouden zijn vergast? En zo ja, hoe verhoudt zich dat dan met die "uiterste geheimhouding" welke de nazi's zouden hebben betracht?

En waar zouden de duizenden vergaste lijken in zo korte tijd naar toe moeten? De (alleen theoretische) maximumcapaciteit van Krema II bedroeg minder dan 200 lijken per dag. De volgende groep slachtoffers (er werden er elke dag immers 12.000 "vergast") stond immers alweer klaar? Crematorium III lag nota bene pal naast II, zodat het massale vergassingsgebeuren met alle duizenden ongecremeerde lijken van dien, dag-in-dag-uit voor het oog van iedereen zou plaatsvinden . . . .

Let ook eens op de minimale Duitse aanwezigheid op de foto's, zonder spoor van "selectie-artsen" of grove dwang. Indien er paniek zou uitbreken onder de duizenden op weg naar "gaskamers" (waarvoor één simpel gerucht bij één van de honderden transporten al zou kunnen zorgen) zouden de bewakers eenvoudig onder de voet worden gelopen. En (alweer), wat dan met die "uiterste geheimhouding" van de nazi's?

Kortom, deze foto toont niet wat men wil suggereren, dus geen selectie voor "gaskamers".

Hieronder een andere foto van een zogenaamde "selectie voor de gaskamers".

"Joden tijdens de selectie op het aankomstplatform"

Het bijschrift:

"Joden tijdens de selectie op het aankomstplatform. Op de achtergrond de befaamde toegangspoort tot het kamp. Enkele langer in het kamp verblijvende gevangenen helpen de nieuwkomers."

Weer twee groepen mensen: één rij vrouwen en kinderen op de voorgrond en één rij uitsluitend mannen op de achtergrond.
Niets selectie van arbeidsgeschikten en arbeidsongeschikten voor "de gaskamers". Men ging gescheiden baden en daarna de mannen naar het mannenkamp en vrouwen en kinderen naar het vrouwenkamp.

De sfeer lijkt ontspannen, hetgeen ook blijkt uit de toevoeging "langer in het kamp verblijvende gevangenen helpen de pas gearriveerden". Dit nu is te krankzinnig voor woorden; het toont de onzinnigheid van de zogenaamde "selectie voor gaskamers" aan. Want, kan een bij zinnen zijnd mens zich voorstellen dat geen van die gevangenen de nieuwkomers niet zou hebben ingefluisterd dat zij over enkele minuten met hun kinderen in gaskamers zouden worden vergast?

Dit tart natuurlijk elk voorstellingsvermogen en is volstrekt ongeloofwaardig.

Laten we het gebruik van foto's waarmee men tracht de Joodse Holocaust Versie aannemelijk te maken eens verder analyseren.

Holocaustfoto's zijn er in 4 soorten:
1. Echte, niet geretoucheerde foto's met juiste onderschriften
2. Echte, niet geretoucheerde foto's met valse onderschriften
3. Echte foto's, maar geretoucheerd en/of vervalst
4. Complete vervalsingen.

De foto's in categorie 1 zijn relatief zeldzaam. Ze tonen beelden van alle tijden en alle oorlogen.
De foto's in categorie 2 zijn authentiek, maar de bijschriften zijn vals. Gewoonlijk zijn het van haat en politieke afkeer doordrenkte beschrijvingen, die door het getoonde beeld moeten worden versterkt.
Categorie 3 zijn foto's met ingetekende of geretoucheerde details welke veronderstelde vijandelijke misdaden moeten "bewijzen". Leugenpropaganda in optima forma dus.
Categorie 4 tenslotte zijn volkomen in scène gezette beelden, tekeningen, projecties, etc. die aan de vijand toegeschreven misdaden aannemelijk moeten maken.

Van elk van deze categorieën geef ik enkele voorbeelden. Ze zijn grotendeels ontleend aan het artikel Do Photographs Prove the NS Extermination of the Jews? van Udo Walendy, geplaatst in Dissecting the Holocaust.

Voorbeeld 1. (hieronder) is die van het zonder enige vorm van proces vermoorden van 520 gevangengenomen Duitsers door de Amerikanen in Dachau. Dit is een foto uit Categorie 1, dus ongeretoucheerd en met een correct bijschrift.

Amerikaanse soldaten maken kort proces met 520 krijgsgevangenen

Een voorbeeld uit de grootste categorie, Categorie 2 dus, is authentiek maar met een vals bijschrift. Een massamoord in Kiëv toegeschreven aan het Duitse Nachtigall Bataillon. In werkelijkheid zijn het slachtoffers van de Sovjet NKVD die vlak voor hun terugtocht genadeloos tienduizenden van hun politieke gevangenen vermoordden.

'3.000 door de nazi's uitgehongerde en doodgeslagen
slavenarbeiders in kamp Nordhausen'

Eveneens ongeretoucheerd met vals onderschrift is bovenstaande foto in het Amerikaanse Life magazine van 21 mei 1945, met als bijschrift: 3.000 door de nazi's uitgehongerde en doodgeslagen slavenarbeiders in kamp Nordhausen.

In werkelijkheid waren deze "uitgehongerde en doodgeslagen slavenarbeiders" allen slachtoffers van Geallieerde bombardementen op dit Duitse industriële complex.

Een andere toepassing van valse bijschriften is die van gestorvenen in het niet van "vergassingen" verdachte Bergen-Belsen. Omdat massamoordfoto's van Auschwitz eenvoudig niet bestaan, neemt men eenvoudig die van tyfus-slachtoffers uit een ander kamp: "Auschwitz zoals het werkelijk was," enz.

"Auschwitz zoals het werkelijk was"

Een beruchte vervalsing uit Categorie 3 (geretoucheerd/vervalst) is een luchtopname in 1979 door de CIA vrijgegeven, waarop de beruchte, nooit bestaand hebbende "inwerpgaten voor Zyklon-B bovenop de "gaskamers" van de Crematoria II en III zijn ingetekend.

Op de bewuste luchtfoto is links Krema II zichtbaar en rechts Krema III. Beide zijn bouwtechnisch exact aan elkaar gelijk maar spiegelbeeldig tegenover elkaar gebouwd.

Gesteld werd dat op elk van de "gaskamers" zich 4 "inwerpgaten" op het gewapend betonnen dak zouden bevinden. Echter, direct al valt op dat deze bij Krema II verspringend ten opzichte van elkaar liggen en bij Krema III parallel. Ook klopt de lengte van de "inwerpgaten" niet, want dan zouden ze enkele meters breed moeten zijn geweest. Ten derde ligt de schaduw in de verkeerde hoek vergeleken met de schaduw van de schoorsteen. Ten vierde bevinden deze "gaten" zich niet op corresponderende plaatsen van de nog bestaande restanten van het dak. Ten vijfde zijn op geen van de andere foto's deze "objecten" ooit gesignaleerd.

Kortom, een regelrechte vervalsing, bedoeld om het bestaan van "inwerpgaten" (zonder welke "vergassingen" onmogelijk waren en dus ook geen Joodse Holocaust Versie) aannemelijk te maken. Zei de Franse revisionist professor Faurisson immers niet openlijk "Geen gaten, geen holocaust"?

Ook onderstaande foto van "in Estland vermoorde Joden gereed voor verbranding", is geheel in scene gezet.

"in Estland vermoorde Joden gereed voor verbranding"

Wie goed kijkt ziet dat de houding van de "lijken" nogal merkwaardig is....
Kennelijk waren zij tijdens het nemen van de foto net zo levend als u en ik. Enkelen hebben hun pet nog op; die krankzinnige sadistische nazi's moeten dus de petten op de hoofden hebben vastgelijmd.

De auteur van het zoveelste boek over nazi-gruwelen suggereren wij als onderschrift:

"Door de nazi's te verbranden Joden in Estland, geduldig poserend voor de fotograaf".

Veel foto's en films van uitgemergelde lijken en levende geraamten, synoniem voor "de holocaust", werden gemaakt in Bergen-Belsen, een Duits kamp waar niet werd "vergast". Bergen-Belsen was qua verzorging en omstandigheden een voorbeeldig kamp. Pas in de laatste oorlogsmaanden veranderde dit in een hel op aarde.

Door het kamp en de slachtoffers in één adem te noemen met "gaskamers" en "vergassingen", verbindt men ten onrechte het een aan het ander. Daarvoor is in werkelijkheid geen aanleiding.
Wie de lijken op de foto's van Bergen-Belsen nader beschouwt, ziet nooit normaal uitziende mensen, maar uitsluitend volkomen uitgemergelde lijken vol vlekken. Met andere woorden: de symptomen van het laatste stadium van vlektyfus.

Geallieerde filmers hadden de opdracht de gruwelijkheden in de kampen uitvoerig in beeld te brengen en de vijand zo duivels mogelijk af te schilderen. Daarbij werd niet altijd zorgvuldig met de waarheid omgegaan.
Een getuige zag op 16 juni 1945 op een afgelegen perron in Erfurt een streng bewaakte verzegelde trein met gewonde, zieke, stervende en dode Duitse soldaten. Zij werden 's nachts naar Buchenwald, Dachau en andere kampen vervoerd om daar als "slachtoffers van nazigruwelen" te worden gefilmd. De lijken werden in Buchenwald gedumpt en de bevolking van Weimar werd gedwongen om voor het oog van de camera langs die "slachtoffers van de nazi's" te defileren.

De verfilmer van dit wereldwijd bekend geworden neptafereel was de joodse Hollywood-regisseur Alfred Hitchcock, later populair geworden als "vader" van een bepaald genre horrorfilms ("Master of Suspense"). Hij was het ook, die voor het Internationaal Militair Tribunaal de situatie in veel kampen voor het nageslacht vastlegde.

Met foto's van tyfus-slachtoffers in Bergen-Belsen werd het visuele beeld van "de holocaust" gecreeerd. Impliciet wordt gesuggereerd dat dit representatief is voor alle Duitse kampen gedurende de oorlog. Dat was echter niet het geval. Bergen-Belsen gold gedurende de oorlog als een voorbeeld van hygiëne en correcte verzorging, zoals door talloze ex-gevangenen is verklaard. Het kamp telde tot 10 maanden voor de bevrijding niet meer dan 3.500 ingezetenen.

Pas toen eind 1944 grote groepen gevangenen uit de Oostelijke kampen (o.a. Auschwitz, waaronder Anne Frank en haar familie) voor het oprukkende Rode Leger naar Bergen-Belsen werden overgebracht, liep het aantal op tot boven de 55.000. De meesten waren bij aankomst ziek en uitgeput. Commandant Kramer protesteerde heftig bij zijn superieuren tegen die toevloed, die zijn kamp in geen enkel opzicht aankon. Hij had geen ruimte, geen medische verzorging en de toevoer van voedsel, medicijnen en water lag stil vanwege bombardementen op wegen, bruggen, spoorlijnen en magazijnen.

Ook al zouden de Duitsers dat hebben gewild, het was onmogelijk de gevangenen vrij te laten: velen onder hen waren gewone criminelen. Anderen fel anti-Duits, anti-nazi of leden aan besmettelijke ziekten. Gezonde gevangenen hadden in die oorlogsomstandigheden geen plaats om naar toe te gaan. Vrijlating zou zowel voor de gevangenen als voor de Duitse bevolking tot een tragedie hebben geleid.

In die laatste oorlogsmaanden braken allerlei epidemieën uit, waardoor duizenden stierven, aan tyfus en andere ziekten, honger, uitputting en ellende. De talloze uitgemergelde lijken konden niet meer worden verbrand of begraven.

Totaal stierven er tijdens de oorlog in Bergen-Belsen ca. 7.000 mensen. Het overgrote deel daarvan in de laatste 7 maanden. Na de bevrijding stierven er onder Brits beheer echter nog eens 14.000.

Wat voor Bergen-Belsen gold, gold voor vrijwel alle Duitse kampen. In Aflevering 9 gaven we reeds een overzicht van het sterfteverloop in Dachau. In dat kamp verbleven in 1945 206.000 gevangenen. Tijdens de oorlog stierven er (volgens officiele cijfers):

Deze cijfers laten in 1942 een daling zien en in 1943 – op het veronderstelde hoogtepunt van de “holocaust” - zelfs een halvering! Eind '44 woedde ook daar een tyfusepidemie. Tweederde van de totale sterfte vond plaats in die laatste 7 oorlogsmaanden, niet door moedwillig beleid of sadisme van de Duitsers, maar door tyfus, de algehele en rampzalige chaotische wanorde de Geallieerde dag-en-nacht bombardementen.

42. Bergen Belsen

Begin 1944 werd de chemische fabriek die Zyklon-B vervaardigde door bombardementen vernield en kon er geen Zyklon-B meer worden geproduceerd. Geen toeval dus dat daarna de sterfte aan tyfus in de kampen dramatisch toenam. Dit bewijst onder meer de brief van 1 maart 1945 van de commandant van Bergen-Belsen, Josef Kramer, die zich er wanhopig over beklaagde geen desinfectiemiddelen meer te hebben en dus de epidemische tyfus in zijn kamp niet langer te kunnen bestrijden ....
Twee dagen later, op 3 maart, schreef Kramer zijn superieuren wederom:

"Ik ben volkomen aan het eind. De drinkwatervoorziening is buiten werking. Een treinlading voedsel vernietigd door laagvliegende Geallieerde vliegtuigen. Massa's mensen sterven. Er moet onmiddellijk iets gebeuren."

"Tijdens de laatste zes weken was ik volkomen machteloos. Ik had zelfs geen mensen meer om de doden te bezorgen, laat staan de zieken in quarantaine te brengen. Tevergeefs probeerde ik aan voedsel en medicijnen te komen. Ik mag dan worden gehaat, maar ik deed mijn plicht."

"Nadat het doek over dit theater zal zijn gevallen is Josef Kramer niet meer "Het Beest van Belsen", maar "De Zondebok van Belsen."

45 en 46 "GEHEIMTAAL" EN VERNIETIGING VAN BELASTENDE DOCUMENTEN

In Hoofdstuk 6 "Codetaal: een hersenschim" is uitvoerig beargumenteerd dat de theorie van "Gecodeerd Taalgebruik", waarop de Joodse Holocaust-Versie voor een belangrijk deel rust, een verzinsel is: niet alleen bestaan daarvoor geen concrete aanwijzingen, er zijn ook geen getuigen van. Nooit bevestigde iemand dat de nazi's codetaal gebruikten; nooit verklaarde iemand getuige te zijn geweest van vernietiging van belastende documenten.

Een ander populair fenomeen in de holocaustliteratuur is de bewust opgeroepen gedachte dat de nazi's aan het eind van de oorlog alle belastende documenten welke zich in hun uitgebreide archieven en administraties bevonden, vernietigden. "Daarom zijn er geen documentaire bewijzen voor systematische massamoord op de Joden."

"De nazi's vernietigden alles vóór het in handen van de Geallieerden kon vallen." Deze verontschuldiging impliceert dat er inderdaad geen enkel document bestaat waarmee "de holocaust" kan worden bewezen.
Vlak voor hun terugtocht zouden zij de sporen hebben uitgewist door alle documenten over de systematische massamoord uit hun enorme administratieve archieven hebben opgespoord en vernietigd.

Wie zich realiseert over welke gigantische hoeveelheden documenten men het dan heeft, en ook dat er van elk document tientallen over heel Europa verspreid lagen tot in de haarvaten van de Duitse bureaucratie, die kan niet anders dan concluderen dat dit ongeloofwaardig is.
Bovendien is er (men is geneigd te zeggen uiteraard) niet één functionaris gevonden welke van de uitvoering van zo'n gigantische operatie of opdracht kan getuigen
.
Wie zich realiseert dat na de oorlog een leger historici jarenlang alle Duitse archiefbestanden met het vergrootglas heeft nageplozen en daarin niets van bewijs vond voor de JHV, beseft waarom het fenomeen "codetaal" werd uitgevonden. Merkwaardig genoeg wordt nu enerzijds gezegd dat de Duitsers alle bewijzen vernietigden, terwijl door joodse historici vrijwel uitsluitend belastende documenten werden gevonden met het zogenaamde "gecodeerde taalgebruik". . .

Men moet toch wel extreem naïef zijn om te geloven dat de laatste commandant van Auschwitz, Bär, vlak voor de evacuatie in het voorjaar van 1945 tegen zijn ondergeschikten zou hebben gezegd:
“Zoek uit alle documenten (ca. 90.000) die ertussen uit welke de vergassing van de Joden bewijzen en laat de rest intact achter voor de Russen!”
Dit zou volslagen krankzinnig zijn omdat selectief schonen van de archieven maanden zou duren, terwijl in een paar uur de gehele hoeveelheid documenten verbrand kon zijn.

Selectieve “vernietiging van bewijzen” heeft dan ook nooit plaatsgevonden. Complete administraties zijn in handen gevallen van de Geallieerden en de Russen. Dat daarin nooit één document is gevonden over “vergassingen” in Auschwitz of elders komt omdat die "vergassingen" kennelijk nooit hebben plaatsgevonden.

De bekendste ‘Holocausthistorici' die ondanks de volledige afwezigheid van overtuigende bewijzen de JHV staande proberen te houden zijn: Raoul Hilberg, Jean-Claude Pressac, Gerald Reitlinger, Lucy Dawidowicz, Eugen Kogon, Hermann Langbein, Adalbert Rückerl, Gideon Hausner, Germaine Tillion, Georges Wellers en Robert Jan van Pelt.

Holocaustprofessor en illusionist: Robert Jan van Pelt

Van deze verdedigers van de vernietigingstheorie sta ik even stil bij wellicht de bekendste van hen op dit moment, Robert Jan van Pelt, een halfjoodse Nederlands-Canadese professor. Deze Van Pelt, in de eerste plaats holocaust-theomaan en in de laatste plaats wetenschapper, wringt zich in allerlei bochten om de non-existence van forensische bewijzen voor de JHV weg te redeneren.
Zijn redeneringen tonen het wanhopige gebrek aan bewijs waarvoor de "holocaustwetenschap" zich ziet geplaatst en tegelijk het treurigmakende niveau daarvan.

Van Pelt maakt niettemin (of juist daardoor) furore in Holocaustland omdat hij een begaafd illusionist is: uit niets maakt hij de illusie van iets.

Zo stelt hij bijvoorbeeld dat "convergentie" (een moeilijk woord voor samenvallen van bewijzen) de joodse holocaust "bewijst". Hij bedoelt daarmee dat als meerdere omstandigheden elk voor zich niets bewijzen, de optelsom ervan het bewijs levert. Zeg maar 0 + 0 = 1 dus.

Een revisionistische professor, Mark Weber van het IHR, wees op het lariekoekgehalte daarvan: zo kan men ook "vergassingen" in Dachau (waar nooit is vergast) "bewijzen": het "convergerend bewijs" voor Dachau is overtuigender dan voor Auschwitz. Of de "stoomkamers" van Treblinka, waarvoor "ooggetuigen", rapporten van de Amerikaanse Geheime Dienst en een Poolse staatscommissie de "definitieve bewijzen" presenteerden.

Maar goed, als Van Pelt inderdaad "convergentie" als bewijsvorm accepteert, dan moet hij dat niet selectief doen alleen voor "de holocaust", maar ook hier: Omdat er geen Führerbevel, geen Plannen, geen Documenten, geen bruikbare Gaskamers, geen Stoffelijke resten en geen Demografische aanwijzingen zijn die op een "holocaust" wijzen, is convergerend het bewijs geleverd dat er nooit een joodse versie van "de holocaust" is geweest.

Of deze, ook een leuke "convergentie": De joodse dominantie over de media, legislatuur, internationale banksyndicaten, de economie, de heersende kringen in de VS, Engeland, enz. vormen convergerend het bewijs voor een joodse samenzwering.

Om het vergassingsverhaal staande te kunnen houden introduceerde Van Pelt een zelfs voor holocausthistorici bizarre en genante ontologische bewijsvoeringtechniek. Refererend aan bisschop John Wilkins, die leefde op het hoogtepunt van de heksenvervolging (1614-1672), stelt hij dat: "de getuigenissen en bewijzen van na de oorlog het tot een morele zekerheid hebben gemaakt dat er van midden 1942 tot najaar 1944 gaskamers in Auschwitz functioneerden".

Van Pelt bedoelt dat iedereen die deze "morele zekerheid" over de Joodse Versie van "de Holocaust" niet heeft, immoreel is. Dat je niet "eerbaar" bent als je die zekerheid ontbeert. Dat je niet voldoet aan ethische normen als je zijn "zekerheid" over "gaskamers" op grond van de feiten niet deelt. Wat verbeeldt de man zich? Hij tracht hiermee het bestaan van "gaskamers" te "bewijzen" tot in het ongerijmde.
Omdat het voor hem als holocaustgelovige "immoreel" is niet in "gaskamers" te geloven, zijn ze daarmee tegelijk "bewezen". Voor hém als gelovige wellicht, maar een professor behoort te weten dat bewijs pas bewijs is als de werkelijkheid voor ieder controleerbaar op basis van objectieve feiten kan worden aangetoond, anders dan op grond van subjectieve moraliteiten. Voor tallozen is het een morele zekerheid dat God bestaat. Is dat daarmee nu ook bewezen?

Men vraagt zich af, of deze holocaustgelovige professor zich wel realiseert dat het absurde en criminele bewijsvoeringtechnieken als de zijne waren, die in een gruwelijk verleden tallozen op brandstapels en pijnbanken deed sterven. Hij kent toch wel de gevolgen van "getuigenissen en bewijzen sinds de Middeleeuwen" die de nazi's de "morele zekerheid" verschaften dat de Joden niet deugden….?"

Professor Van Pelt diskwalificeert zich ook als individu, met zijn minachtende uitspraken over "de gek" Fred Leuchter, de man die voor het eerst in de geschiedenis "de gaskamers" van Auschwitz forensisch-wetenschappelijk onderzocht:

“Auschwitz is het Heiligste der Heiligheden. Ik heb me er jaren op voorbereid er naar toe te gaan. En dan komt er een gek [Leuchter] geheel onvoorbereid, het is Heiligschennis! Iemand die het Heiligste van het Heilige binnenkomt en wie dat niets kan verdommen”.

Vergelijk Van Pelt met iemand wiens vrouw in de kelder is omgebracht en dan de rechercheur die dat komt onderzoeken een "gek" noemt die hij beschuldigt van Kelder-Heiligschennis…..

Natuurlijk, men mag een religie niet onderzoeken, dat kan tot de waarheid daarover leiden en dat is "heiligschennis".....

De volgende professorale ontboezeming toont aan wie de werkelijke dwaas is:

“Als definitief wordt aangetoond dat de Revisionisten gelijk hebben dan zullen we ons gevoel voor de Tweede Wereldoorlog verliezen, we zullen ons gevoel verliezen voor wat Democratie is. De Tweede Wereldoorlog was een morele oorlog, het was een oorlog tussen Goed en Kwaad. En wanneer we de kern van deze oorlog, welke in feite Auschwitz is, uit dat beeld verwijderen, dan wordt al het andere onbegrijpelijk. Dan eindigen we allemaal in het Gekkenhuis.”

Schizofrene dweepzucht ten voeten uit. Voor Van Pelt is het alternatief voor JHV-religie het gekkenhuis. Verstandiger mensen weten dat theomanie zoals het zijne en psychiatrische inrichtingen in elkaars verlengde liggen…. “...ons gevoel voor de Tweede Wereldoorlog verliezen”. De man is getroubleerd! Waren er alleen maar Joden in deze oorlog en niet Vijftig Miljoen andere doden? Welnee, Van Pelt "verliest zijn gevoel voor de oorlog" als in Auschwitz geen Joden vergast blijken te zijn. Jammer voor die 50 miljoen niet-Joden, maar Van Pelt heeft dan geen gevoel meer voor deze oorlog! Beter zou men de dwaas genoemd professor Van Pelt negeren, maar we zullen deze coryfee in Holocaustland ongetwijfeld nog tegenkomen.

Zijn succes daarin dankt hij aan zijn vermogen om in (dat moet gezegd) knappe compilaties van nietszeggende ditjes en datjes de illusie te wekken van een overtuigend betoog. Hij is een succesvolle loopbaan als tweedehands-autohandelaar misgelopen, want hij zal menigeen er van kunnen overtuigen dat de kneus-van-de-maand de auto is waarop u al jaren wacht. Briljante betogen à la van Van Pelt hebben jammer genoeg één tekortkoming: ze staan mijlenver van de werkelijkheid.
Samen met Debórah Dwork schreef hij het boek Auschwitz. Meer dan driehonderd bladzijden wacht de kritische lezer gespannen af: wanneer komen we nu bij wat hij steeds noemt "de overweldigende hoeveelheid bewijzen van gaskamers en systematische massamoord?" Helaas, zoals bij elke illusionist, de feiten die het hele verhaal moeten dragen, komen niet. Alles is "ad verbotenus" en "ad populum", dus gestoeld op bij de lezer bestaande vooroordelen.

Vergelijk Van Pelt met verbaal begaafde intellectuelen uit vroeger tijden die, zonder dat daar een speld tussen viel te krijgen, aantoonden op welke 60 plaatsen van een vrouwenlichaam men de sporen van gemeenschap met de Duivel kon aantreffen. Werden die sporen niet gevonden, dan..... ging de beschuldigde vrouw op de brandstapel! Immers, het bewijs à la Van Pelt was geleverd: de slimme Duivel (evenals Hitler!) laat immers geen sporen na van zijn wandaden!

Van Pelt laat als handig illusionist zijn gehoor geloven iets te hebben waargenomen wat er niet is. Hij noemt uiteraard geen enkele bron uit de deskundigenliteratuur over toxicologie, chemie, mechanica, architectuur of forensische wetenschappen. Maakt niet één correcte berekening en gaat voorbij aan onderzoeken van deskundigen als Germar Rudolf, Carlo Mattogno, Franco Deana, Werner Rademacher en Friedrich Paul Berg.

Ook de Van Pelt shuffle zal de JHV niet overeind kunnen houden. Zijn bizarre bewijsvoeringtechniek exposeert zowel de zwakte van de JHV als de validiteit van de revisionistische argumenten. Het Holocaustschip maakt steeds verder slagzij, totdat het onvermijdelijk zal kelderen.

Vriendelijke groet van King Arthur, speciaal voor professor Van Pelt.

47. LUCHTFOTO'S TONEN GEEN MASSAVERNIETIGING

Fotografische luchtverkenning speelde in de Tweede Wereldoorlog een belangrijke rol bij alle oorlogvoerenden. De technieken waren reeds zodanig verfijnd dat men de mogelijkheid had vijandelijke objecten en activiteiten driedimensionaal in beeld te brengen, waardoor uiterst accurate beoordelingen van uit de lucht konden worden verricht.
Met stereoscopische luchtfotografie maakt men na elkaar twee foto's van hetzelfde gebied, waarbij door de beweging van het vliegtuig de hoek waaronder de foto's worden genomen verschilt. Als beide foto's door een stereoscoop worden bekeken, één foto voor elk oog, ontstaat een driedimensionaal effect, dat verschillen tussen platte en verticale voorwerpen op de grond weergeeft.
Het beoordelen van luchtfoto's werd aldus een hoog ontwikkeld specialisme dat aan de gemaakte opnamen grote meerwaarde gaf.

Al vanaf 1938 maakte luchtfotografie vanaf grote hoogte zgn. foto-archeologie mogelijk, waarmee nederzettingen, wegen, rivieren, begraafplaatsen, enz. uit de oudheid zichtbaar konden worden gemaakt, zelfs als die zich onder het aardoppervlak bevonden.

Duitsers, Amerikanen, Britten en Sovjets maakten gedurende de oorlog enorme aantallen luchtfoto's van heel Europa. Recentelijk werden miljoenen daarvan openbaar gemaakt, onder meer door de Britten in The Aerial Reconnaissance Archives (TARA) van de Keele University, een archief met 5,5 miljoen foto's. Duizenden daarvan zijn van de Duitse kampen en de gebieden daaromheen.

Wat luchtfoto's van "vernietigingskampen" zoals Auschwitz tonen, is o.m. te zien op de site http://www.air-photo.com/ van de Amerikaanse luchtfoto-beoordelingsdeskundige John Clive Ball.

Babi Yar ravijn bij Kiev

Treblinka, november 1944

48. en 49. DE MYTHE VAN "GEHEIMHOUDING"

Hoewel de holocaustliteratuur doorlopend beweert dat over en in de Poolse "vernietigingskampen", sprake was van "strikte geheimhouding", was daarvan in werkelijkheid geen sprake. Niet alleen getuigenissen en luchtfoto's van Treblinka en Auschwitz tonen dat aan, ook talloze andere omstandigheden bevestigen dat.

Een van de voorbeelden is de serie van 193 foto's van het zgn. Auschwitz Album, waarvan ik er in Hoofdstuk 40 enkele afbeeldde. Deze foto's, begin juni 1944 door Duitse soldaten gemaakt, werden bij toeval aangetroffen. Dat bewijst het feit dat gedurende de oorlog Duitse soldaten aan het front en elders, op grote schaal privé-foto's namen. Die kwamen op allerlei plaatsen terecht. Het feit dat Duitse soldaten in Auschwitz willekeurig foto's konden nemen, verhoudt zich ook al niet met die zogenaamde "strikte geheimhouding".

Rondom Auschwitz stonden (en staan nog steeds) borden met "Vorsicht, Hochspannung". Een verbod op fotograferen is daar nooit waargenomen. Ook niet in de tienduizenden documenten die in het kamp werden gevonden.
Een andere aanwijzing is dat getuigen spreken over een verpestende stank van verbrande lijken rond Auschwitz, waarneembaar voor de gehele omgeving. Dat crematoria geen stank verspreiden maar dat die afkomstig was van het nabijgelegen chemische complex Monowitz, laten we maar even terzijde. Stel dat inderdaad die verpestende stank, zoals de JHV zegt, afkomstig was van tienduizenden verbrande lijken, hoe valt dat te rijmen met "uiterste geheimhouding"? Weet u dat?

Thies Christophersen, luitenant bij de Wehrmacht, door de media consequent "ex-SS er" genoemd, was na verwondingen drie jaar lang gestationeerd in Oekraïne, waar hij als landbouwkundige een project leidde voor winning van grondstof voor surrogaatrubber (latex) uit paardebloemen. Bij het oprukken van het Rode Leger werd hij naar Auschwitz overgeplaatst. Hij bleef daar van januari tot december 1944 en had leiding over een agrarisch project waaraan 200 vrouwen uit het nabijgelegen Raisko kamp en 100 mannen uit Birkenau werkten. Hoewel hij regelmatig in Birkenau kwam en daar vrij toegang had, hoorde hij pas na de oorlog over "gaskamers" en massavernietiging. Hij schreef daarover in 1973 een boek: De Auschwitz Leugen. Daarin zegt hij o.m.: "Er waren geen geheimen in Auschwitz. Er waren doorlopend bezoeken van allerlei buitenstaanders, van delegaties van het Internationale Rode Kruis tot bezoeken van honderden vrouwen en familieleden van Duits personeel op alle mogelijke tijdstippen."

Voortdurend waren tienduizenden gevangenen uit Auschwitz in heel Silezië tewerkgesteld, verspreid over talloze objecten, waarbij er contacten waren met ontelbare anderen.

In Monowitz gingen dagelijks duizenden Poolse burgerarbeiders in en uit. Die werkten letterlijk tussen en naast de gevangenen van Auschwitz. Hetzelfde gold voor leveranciers en toeleveranciers van allerlei bedrijven uit de omgeving.

In Auschwitz en Birkenau (en alle andere Duitse kampen) waren joden en niet-joden door elkaar gehuisvest, vaak in dezelfde barakken.

Duizenden gevangenen verbleven tijdelijk in de "vernietigingskampen". Zij waren veroordeeld tot detenties voor korte periodes en keerden na afloop van hun straftijd naar huis of het kamp van oorsprong terug. Onderstaand hiervan een bewijs: een voorgedrukt vrijlatingbewijs van Arbeitserziehungslager Birkenau van een gevangene die daar drie maanden verbleef, van 14 maart tot 21 juli 1944, tijdens het hoogtepunt van de zgn. massavergassingen in Birkenau dus.

50. WAAROM DE "VERNIETIGINGSKAMPEN" NIET WERDEN GEBOMBARDEERD

Tot 1993 werd het publiek in de media geconfronteerd met verhalen over een verzuim van de Geallieerden om de "vernietigingskampen" te bombarderen, waarmee zou zijn nagelaten "miljoenen joden van vergassing te redden".
Bijkomend effect was dat deze verhalen eraan bijdroegen niet-joden een "schuldgevoel" te bezorgen over de moord op "de zes miljoen" en morele medeplichtigheid daaraan.

Verweer van Geallieerde zijde was er nauwelijks, want het werkelijke verweer (er waren geen aanwijzingen voor systematische massamoord) kon niet worden aangevoerd, omdat dat niet politiek correct is. Daarom werd als reden voor niet bombarderen van "de gaskamers" gesteld dat door de "strenge Duitse geheimhouding" niemand buiten de kampen daarvan iets wist. Op alle niveaus zou strenge geheimhouding zijn toegepast en de crematoria zouden met hoge schuttingen visueel van de buitenwereld zijn afgeschermd. Bovendien zou Auschwitz onbereikbaar zijn geweest voor geallieerde vliegtuigen.

In 1993 viel het sprookje van "geheimhouding van de crematoria" publiekelijk in duigen. Het revisionistische Air Photo Evidence publiceerde luchtfoto's waaruit bleek dat de Duitsers de crematoria in het geheel niet aan het oog hadden onttrokken. Dicht rond de crematoria van Birkenau stonden slechts enkele prikkeldraadhekken en de crematoria waren vanuit de wijde omgeving volledig zichtbaar.

Ook bleken de Geallieerden begin augustus 1944 het 6 km Oostelijker gelegen industriële complex Monowitz te hebben gebombardeerd, zodat het excuus dat Auschwitz onbereikbaar was voor Geallieerde vliegtuigen eveneens onwaar bleek.

Een en ander was voor de holocaustpromotie aanleiding in 1993 in allerijl een conventie bijeen te roepen, waarin nieuwe argumenten werden opgesteld die het niet-bombarderen van het veronderstelde massamoordcentrum Birkenau moesten rechtvaardigen.

Het aangepaste verhaal werd dat de Britse en Amerikaanse regeringen weliswaar vanaf begin 1943 wisten van massavernietiging, maar om verschillende redenen besloten niet te bombarderen. Hieronder de belangrijkste vier nieuwe redenen cursief gedrukt, met in vet de werkelijke redenen volgens Air Photo Evidence:

1. Verzoeken van Roosevelt en Churchill om Birkenau te bombarderen werden in 1944 door de militaire leiding - die van de massamoorden afwist, maar onverschillig stond tegenover het lot van de kampgevangen – overruled.
De waarheid is dat in 1944 onafhankelijke Amerikaanse en Britse onderzoeken, gebaseerd op spionagerapporten en luchtfoto's, over de noodzaak van bombardementen op Birkenau, alle concludeerden dat daar geen massamoorden plaatsvonden.

Een doorzichtige poging tot apaiseren. Let op het politiek-correcte gehalte van de nieuwe versie: de publiekshelden Roosevelt en Churchill trof uiteraard geen blaam: zij zouden het bombarderen van Birkenau hebben bevolen; dat verleent tevens legitimatie aan "systematische massavernietiging". Nee, anonieme "militairen" lagen dwars en zij stonden onverschillig tegenover het lot van de kampgevangenen. (Omdat het hier Westerse militairen betrof, spreekt men nu liever over "kampgevangenen", niet over "joden"). Echter, van een "verzoek" tot bombarderen van "vernietigingskampen" van Roosevelt of Churchill is nooit bewijs aan de dag gelegd.
Merkwaardig is ook dat gesproken wordt over "verzoeken" van de oorlogsleiders Roosevelt en Churchill aan de militaire leiding; Roosevelt was nota bene opperbevelhebber van het Amerikaanse leger en die "verzoekt" niet, die geeft opdrachten. Hetzelfde gold ipso facto voor Churchill. Hoe kan men verzoeken van regeringsleiders "overrulen"? En welke argumenten sterker dan die van Roosevelt en Churchill (5-12.000 doden per dag!) had men daarvoor? In dit verband is van belang te wijzen op het feit dat Churchill, Eisenhower en De Gaulle in hun uitgebreide Mémoires nimmer met een woord over "gaskamers" hebben gesproken.

2. Joodse groepen in Amerika, Engeland en Palestina vroegen in 1944 de regeringen van de USA en Engeland om Birkenau te bombarderen, maar zij werden door militaire en politieke leiders afgepoeierd.
De waarheid is dat enkele individuele leden van joodse groepen, die geruchten over massamoorden hadden gehoord, brieven stuurden naar andere leden van die groepen, waarin voor bombardementen werd gepleit. Echter, niet één joodse organisatie, waar ook ter wereld, drong aan op bombardementen; reden was dat zij van ex-gevangenen en spionnen, maar ook van de hoogste kringen in de US en Britse regeringen wisten dat er geen massamoorden in de kampen plaatsvonden.

Deze "verklaring" deponeert de "schuld" voor niet-bombarderen bij de niet-joden en pleit de joodse gemeenschap vrij.

3. De Oorlogs Vluchtelingen Raad wist van de massamoorden maar had onvoldoende politieke invloed om de aandacht van president Roosevelt te trekken.
De waarheid is dat het invloedrijkste lid van die Raad, de US minister Henry Morgenthau, op de hoogte was van de onwerkelijke verhalen over Birkenau, maar daaraan kennelijk geen waarde hechtte; in zijn frequente ontmoetingen met Roosevelt besprak hij niet éénmaal het onderwerp bombardementen op Birkenau.

Let alweer op de gebruikte formulering: "de aandacht van president Roosevelt te trekken". Niet zoals voor de hand ligt "de aandacht trekken van Morgenthau", het joodse lid van het Oorlogskabinet die vrijwel dagelijks overleg voerde met Roosevelt. Alweer alle "schuld" leggen bij niet-joden.

4. Bombardementen zouden de gevangenen hebben kunnen doden en gaven geen garantie dat de massamoorden zou stoppen.
Waarheid is dat bombardementen op spoorbanen, bruggen en crematoria van Birkenau een minimum aan levens zouden hebben gekost. Op 10 juli 1944 bombardeerden P-38 duikbommenwerpers vanaf het vliegveld vanwaar de verkenningsvliegtuigen die Auschwitz fotografeerden opstegen – Foggia in Italië – de 950 km verder gelegen olieraffinaderij in Ploesti, Hongarije en op 24 augustus B-25 bommenwerpers de Gustloff-Wapenfabriek op 500 meter van Buchenwald. Buchenwald zelf werd door niet één bom geraakt.
Een gênant zwak "argument". Hoezo, geen "garantie"? "Getuigen" zeiden destijds, evenals historici van de Joodse Holocaust Versie, dat in Birkenau elke dag 5-12.000 mensen werden "vergast". Bij niet bombarderen was er toch de "garantie" dat moord op deze schaal elke dag zou doorgaan? Hoe hadden de Duitsers dit kunnen voortzetten met in puin gebombardeerde "gaskamers"? Waren die dan overbodig?

Hoewel de Amerikanen en de Britten vanaf medio '44 alle mogelijkheden hadden crematoria en spoorwegen naar Birkenau te bombarderen, werd daartoe niet besloten omdat de inlichtingendiensten aangaven dat daar geen massale executies plaatsvonden. Geen van de Amerikaanse en Britse leiders wilde Birkenau bombarderen: ook zij waren niet overtuigd van massamoorden in de kampen.

Hoe weinig geloof tijdens de oorlog door joden en joodse organisaties zelf aan massavernietiging werd gehecht lijkt af te leiden uit het feit dat er – op één geval van spoorwegsabotage in België na – in heel Europa nooit pogingen zijn gedaan om die transporten te saboteren.

Waarom Europese joden tijdens de oorlog niet meer konden emigreren

De nazi's wilden de joden kwijt, eerst uit Duitsland, daarna uit Europa. Zij deden daartoe vanaf 1933 allerlei pogingen, van beperkende maatregelen tot discriminatie en aanzetten tot "vrijwillige" emigratie. Zij belegden internationale conferenties om emigratie van joden mogelijk te maken, werkten samen met zionisten in Palestina en lanceerden plannen om de joden in een eigen staat buiten Europa te huisvesten.

Dat alles ontmoette massieve en vastbesloten tegenwerking, zowel van de internationale gemeenschap als van de gevestigde internationale zionistische organisaties. Na de Duitse inval in de Sovjet Unie was dat alles definitief van de baan, terwijl het aantal joden onder Duits bestuur inmiddels was vervijfvoudigd.

De geallieerden waren niet bereid Duitse joden op te nemen en hebben daaraan dus nooit willen meewerken. Integendeel, op 25 november 1940 werd het Franse passagiersschip de Patria voor Haifa door Britse oorlogsschepen beschoten, waarbij 2.875 joodse emigranten omkwamen.
Ook beletten de Engelsen in maart 1942 de landing van het Duitse schip de Struma op de kust van Palestina, waarna het met 769 voornamelijk joodse passagiers aan boord uiteindelijk zonk; er was slechts één overlevende. Van dit soort voorbeelden zijn er vele.

In april 1943 – toen het geen zin meer had - organiseerde de Oorlogs Vluchtelingen Raad in New York een "Noodconferentie tot Redding van de Europese Joden", welke naast het bombarderen van kampen opriep tot een programma voor emigratie van Europese joden. Ook toen vond dat geen gehoor in leidende politieke kringen; zij waren volop bezig een eis tot algehele en onvoorwaardelijke capitulatie van Duitsland te formuleren en in dat kader pasten geen onderhandelingen. De eis in 1943 tot onvoorwaardelijke overgave van Duitsland, met op de achtergrond het immorele Morgenthau-plan liet Duitsland geen andere keuze dan "totale oorlog" en te vechten tot het bittere einde, met alle gevolgen van dien, ook voor de Europese joden.

De belangrijkste voorvechter van de eis tot totale capitulatie, die elke mogelijke redding van de Europese joden definitief uitsloot, was navrant genoeg een internationalistische kapitaaljood, Henry Morgenthau, minister van Financiën van de VS.

Het Morgenthau-Plan

Na de publieke bekendmaking van de eis tot onvoorwaardelijke overgave van Duitsland op de Conferentie van Cassablanca op 13 januari 1943, begon de Amerikaanse minister van Financiën, Henry Morgenthau, aan de ontwikkeling van zijn beruchte "Plan van het Ministerie van Financiën voor de Behandeling van Duitsland", in de wandeling het Morgenthau-Plan genoemd.

Morgenthau was niet de eerste en ook niet de enige joodse meneer die rondliep met plannen om genocide op de Duitse bevolking te plegen. Al in 1940, dus lang voor Pearl Harbour en de Amerikaanse deelname aan WO II, verscheen in de VS het boek Germany must Perish! ("Duitsland moet kreperen!") van de joodse zakenman en voorzitter van de "Amerikaanse Vredesfederatie" Theodore N. Kaufman (ook al een Duits klinkende naam). Hij stelde in zijn boek o.m. voor de hele Duitse bevolking gedwongen te laten steriliseren en daardoor te laten uitsterven.

Het boek werd in de Amerikaanse pers welwillend besproken; Time magazine van 24 maart 1941 noemde Kaufman's plan "een sensationeel idee." In Duitsland werd er uiteraard met afschuw kennis van genomen en droeg het niet onaanzienlijk bij aan de vijandschap tegen joden. Goebbels zei dat Kaufman hem met zijn boek een enorme dienst had bewezen. In de Duitse pers werd het uitvoerig besproken. De Berlijnse krant Der Angriff plaatste op 23 juli 1941 een artikel op de voorpagina, waarin Kaufman's oproep een "Duivels Plan voor uitroeiing van het Duitse volk" werd genoemd en "een voorbeeld van Oudtestamentische haat".

Hier in het kort de hoofdlijnen van het niet minder genocidale Plan van US minister Morgenthau, dat uiteindelijk niet werd uitgevoerd, maar waarvan heel Duitsland sinds de publicatie op 23 september 1944 in Wall Street Journal volledig op de hoogte was. Het plan speelde daarom een niet te onderschatten rol bij het verdere verloop van de oorlog. Tijdens de US presidentsverkiezingen zei Roosevelts tegenkandidaat Thomas Dewey: Het bekend worden van dit plan heeft het effect van tien nieuwe Duitse frontdivisies."
(David Irving Der Morgenthau-Plan 1944-45, 2004, Focal Point, Facsimile-Verlag Wieland Soyka Bremen, ISBN 3-8179-0001-5.)

Het Morgenthau-Plan hield in dat na de onvoorwaardelijke overgave van Duitsland vrijwel alle militairen en overheidsmedewerkers zonder vorm van proces zouden worden geëxecuteerd. De Duitse industrie zou worden ontmanteld en overgebracht naar de Europese geallieerden. De steden – of wat daarvan nog over was - zouden geheel worden vernietigd en wat van Duitsland overbleef moest tot een agrarisch gebied worden gemaakt met de laagste levensstandaard van heel Europa. Aangezien Duitsland ook het dichtstbevolkte land van Europa was, was ingecalculeerd dat de eerste twee jaar "vanzelf" tientallen miljoenen Duitsers door honger en ziekten zouden sterven.
Het bruikbare deel van de overblijvende bevolking zou als slaven in geallieerde landen worden tewerkgesteld om de oorlogsschade te compenseren. Duitsers die het gedecimeerde grondgebied probeerden te verlaten zouden worden geëxecuteerd.

Morgenthau had voor zijn plan een belangrijke medestander in de naaste adviseur van Churchill, de in de Elzas geboren (ook) joods-Duitse professor Friedrich Lindemann (alias Lord Cherwell). "Lord Cherwell" vergaarde eerder roem door in 1942 aan te dringen op het ongelimiteerd bombarderen van Duitse burgers.

Toen Henry L. Stimson, Amerikaans minister van Oorlog en fervent tegenstander van het Plan, hoorde dat het op de topconferentie van Quebec op 15 september '44 door Roosevelt en Churchill was geaccordeerd, schreef hij in zijn notitieboek: "de triomf van de Semieten" en: "Ik voelde, vooral bij Morgenthau, de verbitterde atmosfeer van persoonlijk ressentiment tegen het gehele Duitse volk, los staand van individuele schuld....."

Ook Anthony Eden, Engelands minister van Buitenlandse Zaken en latere Premier, was fel tegen het misdadige plan en kwalificeerde het lobbyen en drijven van Morgenthau bij Roosevelt en Churchill als een onbeschaamdheid. "Deze ex-Duitsers lijken hun onheil met een ware haatorgie te willen wegspoelen."

Al kort na de ondertekening door de zieke Roosevelt en Churchill (die aanvankelijk tegen het plan was, maar de steun van Morgenthau's ministerie van Financien niet kon missen vanwege de $ 31 miljard Britse schuld onder het zgn. Lend-Lease programma), kwam de kritiek op gang. Roosevelt, die het plan nauwelijks had gelezen, nam er al snel afstand van en benadrukte dat het niet zijn wil was geweest Duitsland in een agrarisch gebied te veranderen. Bovendien was hem van andere zijde duidelijk gemaakt dat een verhongerend en stervend Duitsland al snel zou toevallen aan het tot West-Europa doorgedrongen communisme.

Hoewel Morgenthau tot na Roosevelt's dood en Truman's aantreden bleef proberen zijn op wraak en ongelimiteerde haat gebaseerde plannen door te drukken, werden die uiteindelijk niet uitgevoerd.

51. INTERNATIONALE RODE KRUIS: GEEN MASSAVERNIETIGING

Het Internationale Rode Kruis inspecteerde tijdens de oorlog vrijwel alle Duitse concentratiekampen. Van die inspecties werden uitvoerige verslagen bijgehouden, die kort na de oorlog, in 1948, werden gepubliceerd in het ruim 1.600 pagina's tellende driedelige boekwerk Rapport van het Internationale Comité van het Rode Kruis over haar Activiteiten Gedurende de Tweede Wereldoorlog, Genève, 1948. Dit omvangrijke en neutrale rapport omvat de bevindingen van twee eerdere gedetailleerde verslagen: Documenten over de activiteiten van het CIRC ten behoeve van burgergevangenen in concentratiekampen in Duitsland 1939-1945 (Genève, 1946) en Inter Arma Caritas: Het werk van het CICR tijdens de Tweede Wereldoorlog (Genève, 1947).

Enkele citaten uit dit Rapport van het Internationale Rode Kruis (ICRC):

“Het ICRC beschouwt de succesvolle toepassing van de Geneefse Militaire Conventie uit 1929 als een belangrijke mijlpaal, waardoor toegang kon worden verkregen tot burgergevangenen in de verschillende delen van Centraal en West-Europa.
Het ICRC was echter niet in staat toegang te krijgen tot de Sovjet Unie, die de Conventie van 1929 niet ondertekende. Miljoenen burger- en militaire gevangenen in de USSR waren daardoor verstoken van elk internationaal contact of welk toezicht dan ook. Dit was in het bijzonder betreurenswaardig, omdat veel bekend was waardoor gezegd kon worden dat veruit de slechtste condities voor gevangenen van beide categorieën bestonden in de USSR.”

Het Internationale Rode Kruis had dus gedurende de gehele oorlog onbeperkt toegang tot alle burgerlijke gevangenen in alle Duitse kampen. Dit in tegenstelling tot de gevangenissen en kampen in de Sovjet Unie, waar miljoenen gevangenen verstoken bleven van elke vorm van hulp en waar nooit enige internationale controle is uitgeoefend.

Op 29 september 1944 bezocht een delegatie van het Internationale Rode Kruis Auschwitz-Birkenau, mede n.a.v. geruchten over gaskamers. De hoofdgedelegeerde, Rossel, schreef in bovenvermeld Rapport dat hij "geen bevestiging had gezien van de geruchten over massavergassingen en de gevangenen die hij had ondervraagd die ook zelf niet hadden genoemd."
Het Rapport rekent af met massavernietiging in als doucheruimten gecamoufleerde "gaskamers" door te vermelden: “niet alleen wasgelegenheden, maar ook installaties voor badruimtes, douches en wasserijen werden door de waarnemers geïnspecteerd. Zij moesten niet zelden actie ondernemen om deze te doen repareren en uitbreiden” (Deel III, blz. 594).
In een brief van 22 november 1944 aan het U.S. State Department schreef het Internationale Rode Kruis over het bezoek aan Auschwitz:

".....(We) waren niet in staat enig spoor te ontdekken van installaties voor vernietiging van burgergevangenen....".

Charles Biedermann, gedelegeerde van het Internationale Rode Kruis en Hoofd van de International Tracing Service ITS in het Duitse Arolsen, het instituut dat alle informatie en documentatie over burgervervolgden van het Derde Rijk beheert, zei tijdens het Zündelproces in Canada in februari 1988 dat er uit al haar rapportages nooit enige indicatie voor het Rode Kruis bestond dat tijdens de oorlog gaskamers zouden zijn gebruikt.

Het is natuurlijk veelzeggend dat een neutrale organisatie als het Internationale Rode Kruis nooit enige indicatie over het bestaan van gaskamers heeft gehad en dat zelfs bij gerichte inspectie in Birkenau na geruchten daarover, geen enkele aanwijzing werd aangetroffen.

Vanzelfsprekend namen de aanhangers van de Joodse Holocaust Versie daarmee geen genoegen. Aanvankelijk werd aan de CIRC-rapporten nauwelijks aandacht geschonken, maar toen de Holomania in de zestiger en zeventiger jaren grote vormen begon aan te nemen en revisionisten op de inspecties van Rode Kruis en Vaticaan wezen, kwam de kritiek.

Omdat die inspecties niet konden worden weggeredeneerd, bleef als enige optie over het in een kwaad daglicht stellen van het Rode Kruis en haar inspecteurs. Zoals gebruikelijk wordt dan overgegaan tot het rondstrooien van laster. Het Rode Kruis werd afgeschilderd als "pro-nazi" en de Duitsers zouden de inspecteurs om de tuin hebben geleid door hen alleen bepaalde delen van het kamp te laten zien en gevangenen in modelbarakken.

Voor het grote publiek, rotsvast overtuigd van miljoenenvergassingen, lijkt dit allicht een plausibel verhaal, maar voor iedereen die enige kennis heeft van de werkwijze bij dit soort inspecties, is dat volstrekte nonsens.

In de eerste plaats is het Internationale Rode Kruis nooit "pro-nazi" geweest; het is haar taak "pro-gevangenen" te zijn en daarnaar heeft zij zich in WO II consequent gedragen. In de tweede plaats zijn ICRC-inspecteurs niet vergelijkbaar met willekeurige bezoekers. Zij kenden de kampen tot op de vierkante meter en pleegden zich tevoren terdege op hun inspectiewerk voor te bereiden aan de hand van rapporten, tekeningen en bevindingen van eerdere inspecties. Zij kenden de geruchten en de bestaande misstanden en richtten hun controlebezoeken voor een belangrijk deel speciaal daarop.
Het waren dus allesbehalve vrijblijvende of geregisseerde rondleidingen van naïeve buitenstaanders, maar professionele controles door terdege op de hoogte zijnde en op dat werk goed voorbereide specialisten.

Voor zover bekend is in geen van de Rode Kruis rapporten ooit beklag gedaan over een verbod om delen van de kampen of bepaalde faciliteiten te inspecteren. Ook niet dat de Duitsers poogden zaken buiten de controles te houden. Indien dat het geval zou zijn geweest, zou dat zonder twijfel in de rapportages zijn vermeld.

(Men kan zich overigens afvragen hoe het mogelijk moet zijn geweest die veronderstelde massavernietiging voor de inspecteurs verborgen te houden, als in de wijde omgeving "een verpestende stank van verbrande lijken" hing, de crematoria geheel niet visueel waren afgeschermd, er "meters hoge vlammen" uit de schoorsteenpijpen van Birkenau kwamen, die "20 kilometer verderop zichtbaar waren", "duizenden lijken in open vuren werden verbrand", enzovoort, enzovoort.....)

Voor een kritisch denkend mens, geen holocaustgelovige of "holocausthistoricus" zijnd, staat dus het verstand stil bij de tegenwoordige verhalen over grenzeloze onnozelheid van Rode Kruis inspecteurs die zes jaar lang de Duitse kampen bezochten.

Voorjaar 1942, constateerde het Rode Kruis dat de omstandigheden in de kampen slechter werden, o.m. door snel groeiende aantallen gevangenen. Het werd hen daarop toegestaan vanaf augustus '43 in alle Duitse concentratiekampen voedselpakketten te verdelen. Na januari 1943 werd dit uitgebreid tot alle andere kampen en gevangenissen (Deel III, blz. 78).

"Dagelijks werden 9.000 pakketten verzonden en van najaar '43 tot mei 1945 werden totaal ongeveer 1.112.000 pakketten naar concentratiekampen verzonden." (Deel III, blz. 80). "Behalve voedsel, bevatten de pakketten ook kleding en medicamenten. De zendingen gingen naar Dachau, Buchenwald, Sangerhausen, Sachsenhausen, Oranienburg, Flossenburg, Landsberg-am-Lech, Flöha, Ravensbrück, Hamburg-Neuengamme, Mauthausen, Theresienstadt, Auschwitz, Bergen-Belsen, Kampen bij Wenen en Midden Zuid-Duitsland. De ontvangers waren Belgen, Nederlanders, Fransen, Grieken, Italianen,Noren, Polen en statenloze joden." (Deel III, blz. 83).

Het Rapport wijt de hoge sterfte in de kampen aan het eind van de oorlog aan de chaotische oorlogssituatie, waardoor voedsel en medicijnen de kampen niet meer kon bereiken. Het waren nota bene de nazi's zelf, die daarover op 1 februari 1945 het Rode Kruis alarmeerden. Daarop werd in elk kamp een permanente waarnemer gestationeerd en zo goed en zo kwaad het nog kon werd hulp verleend (Deel III, pag. 83). De rol van het ICRC werd zo belangrijk, dat het vertegenwoordigers van het ICRC waren die in de laatste dagen van de oorlog de witte vlaggen droegen bij de overgave van Dachau en Mauthausen.”
Ook de permanente waarnemers zagen in de kampen geen aanwijzingen voor een uitroeiingbeleid, noch van gaskamers; wel stelden zij samen met waarnemers van het Vaticaan vast dat joden en andere gevangenen bloot stonden aan verschrikkingen en ontberingen van velerlei aard. Noch het Internationale Rode Kruis, noch het Vaticaan gingen echter mee met de gehoorde beschuldigingen van massavernietiging.
Over aantallen slachtoffers vermeldt het ICRC Rapport:

“17.850.000 mensen verloren het leven om andere redenen dan vervolging, terwijl ongeveer 300.000 van alle vervolgde groepen, waaronder vele niet-joden, stierven door velerlei oorzaken gedurende de oorlog. Dit aantal van 300.000 staat in schril contrast met de 5.012.000 joden die volgens het Joodse Joint Distribution Committee tijdens de oorlog het leven verloren zouden hebben, voornamelijk als gevolg van vernietiging door nationaal-socialisten.”

Vanaf 1978 beijverde het Internationale Rode Kruis zich om haar oorspronkelijke afwijzing van massavernietiging in de kampen te ontkennen en te relativeren. Niet verbazingwekkend, gezien de enorme druk van joodse zijde. De ondubbelzinnige ICRC Rapporten zijn immers volstrekt neutrale documenten uit de tijd dat het allemaal gebeurd zou zijn en die weerspreken de Joodse Holocaust Versie op niet mis te verstane wijze.

In 1978 werd aan het International Tracing Centre in Arolsen (Dld.), onderdeel van het ICRC dat alle gegevens van burgerslachtoffers van WO II archiveert en beheert, verboden cijfers te publiceren over aantallen omgekomen en overlevende joden. De Beheersraad van die instelling, waarin tien landen zitting hebben waaronder Israel, ontzeggen sindsdien onafhankelijke onderzoekers de toegang tot de enorme archieven met meer dan 47 miljoen dossiers over 17 miljoen mensen die zich destijds in Duitse concentratie- en arbeidskampen hebben bevonden. In 1988 liet het ICRC zelfs haar officiële geschiedenis over de jaren 1933-1945 herschrijven.

Tijdens het Zündelproces van 1989 noemde de directeur van het ITC, Biedermann, het in het Rapport van 1948 genoemde cijfer van ca. 300.000 omgekomenen in de concentratiekampen "niet compleet omdat daarin de vernietigingskampen niet zijn opgenomen."
Thans – geconfronteerd met de cijfers uit 1948 - benadrukt het CIRC dat "het niet de taak van het Rode Kruis is om aantallen te noemen, maar hulp aan slachtoffers te bieden."

Dit moge wellicht juist zijn, maar waarom houdt het ITS dan al decennialang 98% van de archieven met cijfers en gegevens over de betrokkenen gesloten voor onafhankelijke onderzoekers? Archieven waaruit met grote nauwkeurigheid het aantal omgekomen joden is vast te stellen?

52. EEN TRIBUNAAL VAN HAAT, WRAAK EN NOG IETS

.... In Neurenberg stonden de mensheid en onze huidige beschaving terecht, met mannen die zelf bloed aan hun handen hadden op de zetels van de rechters. Een van die rechters kwam uit het land dat de massaslachting van Katyn had uitgevoerd en hij voerde getuigen op die allen zworen dat de Duitsers dat hadden gedaan.”

53. Het IMT: justitieel schijngericht declareert "zes miljoen"
(International Military Tribunal)

Eerder zei ik dat velen vonden dat het IMT "recht" sprak als een Tribunaal der Overwinnaars, strijdig met alle internationale beginselen van behoorlijke rechtspleging. Hoe juist dit oordeel was moge blijken uit de talrijke schendingen van fundamentele rechtsregels:

Nulla poena sine lege: Geen straf zonder wet. Het IMT legde straffen op voor misdrijven die voorheen niet strafbaar waren. Alleen al door de negatie van dit fundamentele rechtsbeginsel schaarde het Neurenberger Tribunaal zich in het slechtst denkbare juridische gezelschap uit de geschiedenis.

Ex post facto: Strafbaar stellen van feiten die legaal waren toen ze werden begaan. Het IMT legde straffen op alleen geldend voor Duitsers. In juridische zin geheel onwettig.

In dubio pro reo: Bij twijfel beslist men ten voordele van de aangeklaagde. Van deze regel was bij de Neurenberger processen geen sprake. Integendeel. Uitgangspunten waren wraak, diffamatie en demonisering.

Tu quoque: Partijen (aanklager en beklaagden) dienen door de rechters gelijkelijk te worden behandeld en voor wat de ene partij is toegestaan mag de andere partij niet worden veroordeeld. Ook daarvan was bij het IMT geen sprake.

Onafhankelijkheid. De rechters en wat zij vertegenwoordigden waren vijanden en slachtoffers van de aangeklaagden; het aandeel joden en anti-nazi's in het tribunaal bedroeg 100%. De beruchte Sovjetaanklager Nikitchenko, die de aangeklaagden had geselecteerd, werd daarop door Stalin tot rechter benoemd; aldus bezette een aanklager een van de vier rechtersstoelen.

De Amerikaanse top-advocaat Carrol beschreef tijdens het proces verontwaardigd de verwording van de Neurenberger processen in een brief aan generaal Clay, Amerikaans opperbevelhebber in bezet Duitsland:

"..... Het lijkt er echter op dat een kleine groep het idealisme van ons volk misbruikt. Neurenberg, vermeend symbool van Gerechtigheid, is veranderd in een werktuig van wraak."

Wie Carrol met die "kleine groep" bedoelde, maakte hij duidelijk toen hij schreef: "60% voor Hitler gevluchte joden vormen de staf van de Amerikaanse aanklager".

In het boek van Friedrich Oscar, Über Galgen Wächst kein Gras, Die fragwürdige Kulisse der Kriegsverbrecherprozesse im Spiegel Unbekannter Dokumente. 1950, Erasmus-Verlag, Braunschweig, kan de lezer meer feiten vinden over de behandeling van de verdachten bij het IMT, feiten die de haren te berge doen rijzen.

Het Tribunaal was door de Geallieerden bij het London Agreement op voorhand onaantastbaar gemaakt, zodat de verdediging bevoegdheid en legaliteit ervan niet mocht aanvechten.

Het "Internationaal Militair Tribunaal" was noch Internationaal, noch Militair. Niet Internationaal omdat rechters en aanklagers uitsluitend de geallieerde landen vertegenwoordigden. Ook niet Militair, want op de Sovjets na waren alle rechters burgers. En hoewel het IMT de status van een Krijgsraad had, golden niet de voor Krijgsraden van toepassing zijnde rechtsregels, bijvoorbeeld die welke zegt dat indien gehandeld op bevel van regering en/of meerderen schuld niet kan worden aangerekend. Deze vorm van strafkwijting was op voorhand door de IMT-Statuten, Artikel 8, drastisch ingeperkt:

“Het feit dat een beklaagde uitvoering gaf aan opdrachten van zijn regering of van een superieur, bevrijdt hem niet van zijn verantwoordelijkheid, maar kan als verzachtende omstandigheid bij de strafbepaling gelden indien naar het oordeel van het Tribunaal de rechtvaardigheid dit vereist.”

Een vrijbrief voor willekeur. Het IMT eiste ex post facto dat Duitsers verplicht waren aan hun regering en superieuren vannaf 1933 ongehoorzaam te zijn, op straffe van zware veroordeling na een verloren oorlog.

Aan de beklaagden werd ook de mogelijkheid tot het voeren van een normale verdediging ontnomen. Daarvoor zorgden de artikelen 19 en 21 van het Statuut van het IMT:

Artikel 19
Het Tribunaal is niet gebonden aan technische vormen van bewijsvoering.

Artikel 21
Het Tribunaal verlangt geen bewijzen van algemeen bekende feiten maar houdt daarmee wel juridisch rekening. (Het beruchte ‘judicial notice’)

Op grond daarvan hoefden de aanklagers geen (forensisch) bewijsmateriaal bij hun beschuldigingen te leveren en was bewijs van de verdediging bij voorbaat waardeloos. Tevens werd bewijskracht toegekend aan "algemeen bekende feiten", waardoor de verdediging geen mogelijkheden had beschuldigingen over "gaskamers", "vergassingen" en andere "algemeen bekende feiten" met forensische feiten (of het niet bestaan daarvan) aan te vechten. De vergelijking met de Heksenprocessen is hier treffend: ook destijds was "algemeen bekend" dat heksen echt bestonden, net zoals nu "gaskamers".

Op geen enkel moment tijdens het proces vroegen rechters naar forensische bewijzen of rapporten over "de gaskamers" waarmee volgens hen miljoenen mensen waren vermoord. Anderzijds mocht de verdediging deze niet ontkennen. Zelf hadden de rechters die gaskamers uiteraard nooit gezien, wél verhalen daarover en foto's van tyfusslachtoffers in Bergen-Belsen. Dat was al voldoende: ze wisten dat "gaskamers'' gebruikt waren en dat miljoenen mensen waren "vergast". Dat was immers "algemeen bekend"?

Alleen de aanklagers hadden toegang tot de documenten waarmee de beschuldigingen werden gedocumenteerd. Onafhankelijke juristen verklaarden dat voor de verdachten ontlastende bewijzen werden vernietigd en verdonkeremaand. Eerder wees ik al op de verklaring van John Fried daarover. De verdediging had geen toegang tot het materiaal waaruit de beschuldigende selecties werden gemaakt; ze kon alleen reageren op wat de aanklagers ter tafel brachten. Beklaagde Joachim von Ribbentrop, de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, merkte tijdens het proces op:

"Wat is er nu eigenlijk bewezen over het criminele karakter van de Duitse buitenlandpolitiek? Welnu, dat uit de ruim 300 documenten die ik heb overlegd er meer dan 150 zonder behoorlijke reden zijn verwijderd. Dat documenten van de vijand en zelfs Duitse documenten niet toegankelijk waren voor de verdediging. Dat Churchill’s uiting tegenover mij dat als Duitsland te sterk zou worden het vernietigd zou worden, irrelevant werd verklaard voor de beoordeling van de Duitse buitenlandse politiek...."

Volgens Earl Carrol bestond 60% van de staf van de Openbare Aanklager uit joden die na Hitler’s rassenwetten Duitsland waren ontvlucht. Minder dan 10% van de Amerikanen bij het IMT was van geboorte Amerikaan. Van de ca. 3.000 betrokkenen bij de Neurenberger processen, waren 2.400 van joodse afkokmst.

Het hoofd van het Bureau van de Openbare Aanklager was ene Robert M. Kempner, een van haat vervulde Duits-joodse vluchteling. Kempner had wraak tot elke prijs gezworen (David Irving Nuremberg, the Last Battle,blz. 141). Hij werd meermalen gecorrigeerd wegens chantage van getuigen en vervalsing van documenten. Hij was het ook die enkele jaren later met het eerste "origineel" van de beruchte Wannsee Protocollen op de proppen kwam. Later kwam een ander "origineel" tevoorschijn welke grote vraagtekens achter het document van Kempner plaatste. Er staan nog talloze andere dubieuze feiten op het conto van deze sleutelfiguur van het Bureau van de US aanklager, het gaat echter te ver daarop hier in te gaan.

Mark Lautern, die de zittingen volgde, schreef in zijn boek: “Ze zijn er allemaal: de Solomons, de Schlossbergers en de Rabinoviches, leden van de staf van de Openbare Aanklager....” Bovendien was ook de meerderheid van de getuigen joods. (Maurice Bardeche, Nuremberg ou la Terre Promise, blz. 149, 1948, Parijs). Geen wonder, gezien o.m. de innige contacten van Hoofdaanklager Jackson met de internationale joodse gemeenschap.....

Alle bij de tribunalen betrokken juristen, verdedigers, vertalers, stenografen, enz. waren op anti-nazi gezindheid geselecteerd. Wie voor of tijdens de oorlog ook maar enigszins bij het regime betrokken was geweest kwam niet in aanmerking, in tegenstelling tot tegenstanders van het regime die met voorkeur werden ingehuurd.

De verdediging bracht tegen beter weten in 312.022 beëdigde schriftelijke ontlastende verklaringen naar voren en 102 getuigen. Het tribunaal liet deze door een "commissie" behandelen. Van de getuigen verschenen er 29 voor het tribunaal zelf, welke de afgelegde verklaringen afwees als doublures, omdat zij "al waren afgelegd voor de commissie". Van de behandeling in die commissie werd in het Tribunaalverslag echter geen woord teruggevonden.

De aanklagers hadden in het slotrequisitoir de onbeschaamdheid te zeggen dat het Tribunaal “300.000 verklaringen had ontvangen en beoordeeld” (die van de verdediging!), aldus de valse indruk wekkend dat dat allemaal belastende verklaringen waren (XXII, 239).

Getuigen à decharge werden, als ze al werden toegelaten, slecht behandeld; ze kwamen niet zelden geboeid de rechtszaal in. Dit in tegenstelling tot de getuigen van de aanklagers. Die genoten dezelfde privileges als Amerikaanse officieren. Getuigen à charge werden door Friedrich Oscar in zijn boek Über Galgen wächst kein Gras (Erasmus Verlag, Braunschweig) ingedeeld in vier categorieën:

1. Beroepsgetuigen: Verbleven maandenlang onder Geallieerde hoede en hun enige taak was getuigen, in ruil waarvoor zij allerlei voorrechten genoten.

2. Blinde getuigen: Een weinig benijde status, want als zij voor de aanklagers niet meer van nut waren, verloren zij hun privileges. Zij hadden er belang bij met hun verklaringen ‘interessant’ te blijven.

3. Schijngetuigen: Getuigen die verklaringen aflegden van situaties waar zij niet bij betrokken waren geweest.

4. Prominente getuigen: Eerder gestrafte getuigen, ofwel politieke tegenstanders van het nazi-regime, ofwel ordinaire criminelen. Vele voorbeelden van elk type ‘getuige’ en de door hen afgelegde getuigenissen, voorzien van namen en documentatie worden met naam en toenaam in Oscar’s boek genoemd.

Juist bij een proces waarbij het overgrote deel van het "bewijs" afkomstig is van getuigen, dient een rechtbank grote zorgvuldigheid in acht te nemen m.b.t. de betrouwbaarheid van die getuigen en hun verklaringen. Daarvan was bij het IMT geen sprake.

Kenmerkend was dat getuigenverklaringen niet of nauwelijks werden gecontroleerd. Praktisch niet één van de getuigen werd aan een kruisverhoor onderworpen en voor zover getuigen á charge onder ede werden gehoord, is er nooit één vals gebleken getuige vervolgd wegens meineed.

In zijn slotrede voor het Neurenberger Tribunaal op 26 juli 1946 zei de Engelse hoofdaanklager Hartley Shawcross, dat “meer dan zes miljoen joden werden gedood door de Duitsers” en dat dit werd “…uitgevoerd bij wijze van industriële massaproductie in de gaskamers en de ovens van Auschwitz, Dachau(!), Treblinka, Buchenwald(!), Mauthausen(!), Majdanek en Oranienburg(!)” (XIX, 434).

Deze apodict gemaakte concluderende uitspraak bevat aantallen, gebeurtenissen en plaatsen die bewezen in strijd zijn met de waarheid.

Onvoorstelbaar dat zo'n tribunaal, waarin fundamentele fouten en onwaarheden domineerden, thans als lichtend voorbeeld wordt opgevoerd voor wetgeving over de fundamentele rechten van vrij wetenschappelijk onderzoek en vrije meningsuiting.

Opperrechter Harlan Fiske Stone van het Amerikaanse Hooggerechtshof noemde het IMT proces: “Een lynchpartij voor de Duitsers.” Hij stelde er geen bezwaar tegen te hebben als de overwonnenen zoals in vroeger tijden “over de kling zouden worden gejaagd”, maar toonde zich verontwaardigd dat dit bij het IMT gebeurde “onder het mom van recht en wet”.

Veldmaarschalk Montgommery zei dat het IMT-proces “het tot een misdaad maakte een oorlog te verliezen.”

President Truman merkte na afloop op dat dit “een laatste oorlogsdaad” was geweest, “niet onderworpen aan normale wettelijke regels van rechtbanken inzake bewijsvoering en oordeel.”

Juristen van naam beschouwen de vonnissen van het tribunaal gemeten naar de rechtsnormen van de beschaafde wereld, het Volkenrecht en Nationale wetgevingen als een oorlogsmisdaad in zichzelf. (Haidn, Dr. Carl. Das Internationale Militärtribunal von Nürnberg, Siegerjustiz statt neues Völkerrecht. http://vho.org/D/DGG/Haidn34_3.html ).

Dit door haat en wraak beheerste tribunaal, in alle opzichten een affront voor eelijke rechtspleging, wordt anno 2005 in landen als Duitsland, Oostenrijk, België en veel andere nog steeds - en zelfs in toenemende mate - aangehaald als het legitieme platform dat het bewijs leverde voor uitroeiing van zes miljoen joden met een hoofdrol voor "gaskamers".

Alle op dat showproces opgevoerde onwaarschijnlijkheden, zoals "vergassingen" van miljoenen mensen met insecticide en Dieseluitlaatgas, massa-elektrocuties op de lopende band, massadodingen met luchtdruk en vacuüm, levend koken, spontaan opspuitende fonteinen bloed uit massagraven, zeep uit jodenvet, lampenkappen van jodenhuid, enzovoort, enzovoort, dat alles werd door dit tribunaal zonder enig onderzoek en zonder deugdelijke bewijzen als "algemeen bekend" bewezen geacht en tot "onaantastbare waarheden" verklaard.


53a. De oorsprong van "Zes miljoen" vermoorde joden

De briljante Engelse historicus David Irving stelt dat machtige joodse organisaties vanaf het begin de Neurenberger processen beïnvloedden.

De Amerikanen kregen de taak het Tribunaal te organiseren en de man achter de schermen was de joodse rechter Samuel I. Rosenman, "adviseur" van eerst Roosevelt en later Truman. Rosenman werd door Roosevelt belast met de organisatie van het IMT.

De niet-joodse vrijmetselaar Robert Jackson werd door Rosenman als hoofdaanklager geselecteerd; saillant detail was dat Jackson kandidaat zou staan voor het gouverneurschap van de staat New York. Daarvoor had hij steun nodig van invloedrijke joodse kiezers en de pers. In een rapport aan de president had hij over zijn aanstaande werk bij het Tribunaal reeds gesteld voornemens te zijn nazi-misdaden tegen de joden te zullen behandelen als een op zichzelf staand fenomeen. Dat was in New York goed gevallen.

Kort voor hij naar Londen vertrok voor overleg over het formuleren van de Overeenkomst voor het Tribunaal, op 11 juni 1945, had hij een ontmoeting met drie invloedrijke joden, rechter Nathan Perlman, Jacob Robinson en Alexander Kohanski. Zij maakten hem onomwonden duidelijk dat zij invloed wilden uitoefenen op het verloop van het tribunaal. Middels het Tribunaal konden de misdaden tegen joden, zoals later zou blijken, tot gigantische proporties worden opgeblazen.

Tijdens het onderhoud zei Robinson van het World Jewish Congress (WJC) tegen Jackson, dat “zes miljoen joden het leven hadden verloren”, een getal waartoe hij was gekomen "door extrapolatie" (David Irving, Nuremberg, the Last Battle).

Deze op de manchet gemaakte "berekening", is de bron van het middels het IMT berucht geworden aantal van "zes miljoen vermoorde joden."

Eerdergenoemde Litouws-joodse Robinsonrunde met zijn broer Nehemiah voor het WJC het “Institute of Jewish Affairs”. Zij waren de auctores intellectuales van een in de oorlog ontwikkeld zionistisch plan, dat berechting van Duitse oorlogsmisdaden koppelde aan astronomische Duitse “herstelbetalingen”. Die “herstelbetalingen” waren gekoppeld aan aantallen joodse slachtoffers en in mindere mate aan materiële verliezen. Hoe hoger het aantal slachtoffers, hoe hoger de “herstelbetalingen”. Vandaar dat deze WJC-vertegenwoordigers Jackson nadrukkelijk het aantal van "Zes Miljoen joodse slachtoffers" inprentten, een aantal dat hoger was dan het aantal joden dat zich ooit onder Duits bestuur bevond.

Jackson besefte dat een succesvol optreden bij het IMT beslissend zou zijn voor zijn campagne voor het gouverneurschap. Hij had dan ook geen aansporingen meer nodig om de veronderstellingen en wensen van zijn machtige "vrienden" tot de zijne te maken.

Dit plaatst het zonder enige onderbouwing door het tribunaal geponeerde aantal van “Zes Miljoen” in een dubieus licht.

Om de druk op Jackson nog verder op te voeren, was bij zijn aankomst in Londen een lunch georganiseerd met niemand minder dan de president van de World Zionist Organization, de latere naoorlogse eerste president van Israël, Chaim Weizmann. Bij hem moest Jackson alle zeilen bijzetten om het reeds buitenproportionele aantal joden in zijn staf niet nog verder te laten uitdijen. Alleen het argument dat dit contraproductief zou gaan werken voor de joodse zaak, weerhield Weizmann ervan ook zelf aan het tribunaal deel te nemen (Dagboek van Jackson, 31 juli 1945).

De tegen nazi-Duitsland oorlogvoerende naties hadden in mensenlevens en materieel onvoorstelbaar onder de oorlog geleden, maar kregen niets aan “reparaties”: alles - vele tientallen miljarden – ging gemotiveerd door de door het IMT vastgestelde “Zes Miljoen” en “gaskamers”, naar de zionisten - en later naar Israël.

Toen die "reparaties" eenmaal binnenstroomden, bleek er al helemaal geen behoefte meer aan onderzoek of bewijsvoering naar “vergassingen” en “gaskamers”. Integendeel, dat leidde alleen maar tot ongewenste uitkomsten. Pers en media gaven ruim baan aan verhalen van “overlevenden” die het eenmaal opgeroepen beeld levend hielden. Elke kritiek daarop werd en wordt bestempeld als "antisemitisch" en elke criticus als "neo-nazi" en/of "anti-semiet."

De IMT-vonnissen zijn dus alles behalve bewijsvoor de JHV, haar "gaskamers" of haar "ze miljoen". Wie echter aan de conclusies van dit IMT twijfelt en/of daarvan afwijkende feiten publiceert, wordt door joodse pressiegroepen voor de rechter gesleept en anno 2005 op Middeleeuwse wijze veroordeeld.

Dat bewijst twee dingen: 1. het gaat om politiek-religeuze vervolging en 2. het officiële JHV holocaustverhaal deugt niet.

De waarheid houdt - anders dan de leugen – ook zonder vervolging stand.

=========================================

Hiermee zijn de 52 punten toegelicht die ik aan het begin van deze Complete feiten over "de holocaust" noemde en elk voor zich het verhaal van de Joodse Holocaust Versie als onmogelijk bestempelen. Zeker, er was vervolging van joden, zij werden massaal naar concentratiekampen gevoerd, er waren gruwelijke schendingen van mensenrechten en er waren moorden.
Dat is allemaal waar, maar niet op de manier en in aantallen zoals de officiële joodse versie van "de holocaust" ons dat verplicht wil laten geloven.

Het is uiteraard aan de lezer zelf te beslissen of hij dat verhaal voor waarheid houdt of niet.

Bij het begin nodigde ik ieder uit eventuele fouten, onjuistheden of onwaarheden in mijn betoog te melden, zodat die gewijzigd of aangepast kunnen worden. Op enkele details na, kwamen daarop geen reacties die de juistheid ervan aantastten. Dat is jammer, want ik kan mij niet voorstellen dat de uitgebreide opsomming van deze feiten niet hier of daar een fout bevat of (gedeeltelijk) weerlegd zou kunnen worden.

Ik roep daarom nogmaals iedereen op die meent onjuistheden aan te treffen dit alsnog kenbaar te maken, want het doel van deze serie bijdragen is de waarheid over de gebeurtenissen met joden in WO II boven water te krijgen, niet om nog weer een nieuw verhaal daarover op te hangen.

Wie het niet met de door mij vermelde weergave van de feiten eens is: hij (zij) melde zich en geve deze feiten voor betere !

Doel van deze serie was om op dit forum een eind te maken aan zich alsmaar repeterende discussies over aspecten van "de holocaust" die allang zijn opgehelderd en de discussie te bevrijden van het niveau waarbij ieder roept wat toevallig in de gedachten schiet, zonder daarin de feiten de plaats te geven die ze verdienen.

Als dat is bereikt, is deze bijdrage niet voor niets geweest.

Aangezien deze behandelde punten sterk toegesneden zijn op het officiële verhaal, hebben enkele belangrijke aspecten niet de aandacht gekregen die zij verdienen. Daarom zal ik in komende bijdragen daaraan enige aandacht besteden:

- Als er geen 6 miljoen joden werden vermoord, waar zijn zij dan gebleven?
- De teruggekeerde Ketterjacht in de 21e Eeuw
- De wetenschappelijke farce: "Holocauststudie" genaamd
- Een aantal voor mij nog op te helderen punten /zwakheden binnen de revisionistische feiten

Radio Islam Nederlands